บททั้งหมดของ อ๋องพิการผู้โปรดปรานชายาแพทย์หยิ่งยโส: บทที่ 1171 - บทที่ 1180

เมื่อครู่ถือโอกาสช่องว่างที่ผิงเหอกงไปพักหายใจ คุณหนูรองเหอเองก็ไปล้างปากพักผ่อน ที่นี่ไม่มีคน นางจึงใช้อุปกรณ์มาแสกนขาของเหอเซี่ยนอัน และพบว่าไม่มีแมลงเป็นอยู่อีกแล้ว นางจึงถอนใจโล่งออกมาถ้าไม่มีอุปกรณ์นี้ นางเองก็ไม่มีวิธียืนยันว่าไม่มีแมลงเหลือรอดอยู่สักตัวแล้วเหมือนกันตอนนี้พอยืนยันได้ก็วางใจพอเสร็จเรื่อนี้ นางก็จะกลับแล้ว"หมอเทวดาฟู่ พรุ่งนี้ท่านต้องมาอีกนะ!" ผิงเหอกงมาส่งฟู่จาวหนิงถึงหน้าประตูด้วยตนเอง โค้งคารวะให้หลายครั้ง กลัวว่าท่าทีจะไม่ดีพอ จนฟู่จาวหนิงไม่กลับมาอีก"ข้าต้องกรรับไปสกัดยาให้ใหม่ พรุ่งนี้ตอนบ่ายจะมาอีกครั้ง""ได้เลยได้เลย"ผิงเหอกงหยิบกล่องใบหนึ่งมาจากมือของคนใช้ข้างๆ ประเคนสองมือให้กับฟู่จาวหนิง "นี่คือน้ำใจส่วนหนึ่งของข้า วันนี้ลำบากหมอเทวดาฟู่เสียแล้ว วางใจเถิด เรื่องค่ารักษาถึงเวลาข้าจะมอบให้แน่นอน""นี่คืออะไรหรือ?" ไม่ใช่ค่ารักษาหรอกหรือ?"ลูกเขยคนโตที่ไม่ได้เรื่องของข้าคนนั้นประจำการอยู่ที่เมืองหมาน ทางนั้นมีวัตถุดิบยาบางส่วนที่เมืองหลวงจักรพรรดิทางนี้ไม่มี บอกว่าให้เอาไว้ต้มดื่ม ดีต่อสตรีเพศ พวกเราเองก็ไม่ค่อยรู้เรื่อง ท่านเป็นหมอเทวดา สู้

ฟู่จาวหนิงเขย่งปลายเท้ากระซิบข้างหูเขาเช่นนี้ ทำเอาใจเซียวหลันยวนร้อนวูบวาบขึ้นทันทีนี่เป็นครั้งแรกที่ฟู่จาวหนิงพูดแสดงความรู้สึกออกมาเช่นนี้ใช่ไหม?จะไม่เอาเขาไปวางไว้ด้านหลังคนอื่น หรือก็คือ ทุกเรื่องคือทำเพื่อเขาก่อนอย่างนั้นสินะ?"หนิงหนิง..."เขากุมมือฟู่จาวหนิงตอนนี้เอง มีสาวใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามา"นายท่าน คุณหนูจาวหนิง แขกสองคนนั้นจู่ๆ ก็ปวดหัวขึ้นมา พวกท่านรีบไปดูเถิด"ประโยคนี้ตัดบทความคิดที่พุ่งขึ้นมาของเซียวหลันยวนทันที เขาใจเย็นลงมาเรียบร้อยเมื่อครู่เขาซึ้งใจจนเกือบจะจูบฟู่จาวหนิงต่อหน้าท่านลุงกับผู้อาวุโสจี้ไปเสียแล้วใจของเสิ่นเสวียนกับฟู่จาวหนิงสั่นกึกขึ้นมาเพราะสาวใช้คนนี้รับผิดชอบส่งข้าวส่งน้ำให้กับฟู่จิ้นเชินและเสิ่นเชี่ยว ตอนนี้เป็นเวลาส่งกับข้าวให้พวกเขาพอดีดังนั้นแขกสองคนที่ว่าจึงเป็นพวกเขาแน่นอน"ข้าจะไปเดี๋ยวนี้ อายวน สิ่งนี้ท่านเก็บเอาไว้ก่อน" ฟู่จาวหนิงส่งกล่องเถาอมแสงให้เซียวหลันยวน ยกชายกระโปรงแล้ววิ่งไปยังจุดที่อยู่พวกเขาอยู่ร่างกายของสามีภรรยาฟู่จิ้นเชินและเสิ่นเชี่ยวนั้นแย่มากจริงๆร่างกายของพวกเขาสองคนเหมือนเปลือกร่างอ่อนแอที่ใช้พลังงานไ

ถ้าจะบอกว่ากังวล ก็มีอยู่จุดเดียว"คนเป็นอย่างไรบ้าง?" เขาถามขึ้นเสิ่นเสวียนมองเขา "ดูไม่ค่อยดี สลบไปกันหมดแล้ว จาวหนิงกำลังรักษาอยู่ด้านใน"เซียวหลันยวนนิ่งงันไปเดิมทีเขาคิดจะพูดอะไรที่น่าฟังหน่อย อย่างเช่น "จาวหนิงจะรักษาพวกเขาได้" แต่คำพูดก็ติดอยู่ที่มุมปากไม่ยอมพูดออกมาเสิ่นเสวียนก็ไม่ได้ทำให้เขาลำบากใจ"บนตัวพวกเขามีความลับมากมายจริงๆ""อืม" เซียวหลันยวนขานรับคำหนึ่ง ยืนรอที่นี่พร้อมกับพวกเขา"อ๋องเจวี้ยน ไม่ว่าจะอย่างไร คนก็ต้องช่วยกลับมาก่อน ความจริงใจอดีตจึงจะตรวจสอบได้ชัดเจน" ผู้อาวุโสจี้เตือนเสียงต่ำขึ้นมาคำหนึ่งเขายังคิดว่าเซียวหลันยวนอาจจะกำลังคิด ว่าสองคนนี้ถือเป็นศัตรูคู่แค้นเขา รักษาไม่ได้ก็ช่างปะไรเซียวหลันยวนชะงักไปครู่หนึ่ง ตอบกลับมา "ข้ากำลังคิด ว่าหนิงหนิงหลังจากกลับมายังไม่ได้ดื่มน้ำเลย ยิ่งไปกว่านั้นยังไม่ได้กินข้าวด้วย"นางตอนนี้คงทั้งกระหายทั้งหิวทั้งเหนื่อย ถึงอย่างไรเดิมทีก็เพิ่งจะไปรักษาเหอเซี่ยนอันกลับมานี่นาคำพูดนี้ของเขาทำให้เสิ่นเสวียนอดหันมองเขาไม่ได้"ตอนนี้เจ้ากำลังเป็นห่วงจาวหนิงว่าจะหิวหรือ?""ใช่แล้ว"เรื่องอื่นเขาไม่คิดเลยสำห

ฟู่จาวหนิงล้วนรู้สึกแปลกประหลาดเพราะอะไร? นี่ไม่ใช่เรื่องที่เขาร้อนรนที่สุดหรือ?เขารอมาหลายปีแล้ว อยากจะถามสถานการณ์ในครั้งนั้นให้ชัดเจน"เจ้าเหนื่อยแล้ว แถมหิวอีก ไปกินข้าวแล้วพักผ่อนสักหน่อยเถอะ" เซียวหลันยวนมองฟู่จาวหนิง "ตอนนี้ถ้ายังไม่ดึงออกพวกเขาจะตายไหม?""ไม่หรอก เมื่อครู่ช่วยเอาไว้แล้ว...""ถ้าอย่างนั้นก็ฟังข้าเถอะ"เซียวหลันยวนยื่นมามาดึงนาง "พรุ่งนี้ตื่นมาแล้วค่อยดึงออกก็ได้ ไม่เช่นนั้น คืนนี้เจ้าคงไม่ได้พักแน่"เมื่อคืนนางก็อยู่จนดึกดื่นเพื่อเตรียมตัวรักษาเหอเซี่ยนอัน ตอนนี้อดนอนต่อไม่ได้แล้วใจของเสิ่นเสวียนเองก็ปล่อยวางลงมาตามคำพูดเซียวหลันยวนเช่นกันเขาพยักหน้า "อายวนพูดถูกต้อง เจ้าจะเหนื่อยจนเป็นลมไม่ได้ ไหนๆ ตอนนี้ก็ช่วยพวกเขากลับมาได้แล้วก็ให้พวกเขาพักผ่อนก่อนเถอะ เจ้าเองก็ต้องกินข้าวนอนพักผ่อนด้วย"ผู้อาวุโสจี้เองก็มองเซียวหลันยวนอย่างเห็นด้วยอ๋องเจวี้ยนทำให้เขารู้สึกเกินคาดจริงๆ ต่อหน้าศัตรูเช่นนี้ แต่กลับวางเรื่องการค้นหาความจริงหลายปีนั้นไว้ก่อน แล้วหันไปห่วงสุขภาพของจาวหนิงแทนเขาหวั่นไหวต่อจาวหนิงแล้วกระมัง?แต่ก็หวังว่าเรื่องในครั้งนั้นจะไม่เกี่

ทั้งๆ ที่ไม่ได้รู้จักคุ้นเคยกับเสิ่นเสวียนแท้ๆ นางพูดเช่นนี้กลับดูเหมือนเป็นห่วงเขามากอย่างไรอย่างนั้นนี่จะทำให้เสิ่นเสวียนเข้าใจผิดไหมนะ?สามีของนางยังนอนอยู่ แล้วนางทำเช่นนี้...แต่นางก็ไม่ได้มีความรู้สึกเสน่หาอะไรกับเสิ่นเสวียนนะ นางก็แค่ ก็แค่...เสิ่นเชี่ยวในสมองก็ตื้อขึ้นมา ไม่เข้าใจเลยจริงๆ ว่าตนเองมีความคิดอะไรเสิ่นเสวียนพอได้ยินว่านางเป็นห่วง ในใจก็อบอุ่นขึ้นมาสมแล้วที่เป็นน้องสาว ตอนนี้ยังไม่รู้ความสัมพันธ์ของพวกเขา แต่เสิ่นเชี่ยวกลับยังเป็นห่วงเขา"ไม่ต้องรีบ ความลำบากอะไรนั่นผ่านไปแล้ว หลังจากนี้จะดีขึ้นมาเอง ท่านเองก็ด้วย"เขาเห็นคิ้วของฟู่จิ้นเชินกระตุกขึ้นมาบ้างแล้วและตามคาด ฟู่จิ้นเชินเองก็ตื่นขึ้นแล้ว"ฮูหยิน!"พอเขาตื่นก็ลุกขึ้นนั่งทันที มองหาฮูหยิน"คุณ ข้าอยู่นี่"เสิ่นเชี่ยวรีบโถมไปอยู่ข้างตัวเขา กุมมือของเขาไว้ฟู่จิ้นเชินถอนใจโล่ง"ตื่นขึ้นมาก็ดีแล้ว รีบไปกินข้าวเถอะ"เสิ่นเสวียนพอเห็นพวกเขาตื่นมาแล้วเหมือนยังไม่เป็นไรชั่วคราว ก็ผ่อนใจโล่งออกมาฟู่จาวหนิงเคยบอกแล้ว พวกเขาตอนนี้ต้องกินข้าวดื่มน้ำแกงให้ดีดี บำรุงร่างกายขึ้นมาหน่อย พยายามดึงกำล