มู่หรงเกาเชาเลิกคิ้ว แม้จะไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เห็นได้ว่าเฝิงเมี่ยวจูเกลียดคนที่อยู่ตรงหน้านี้มาก "ข้อเรียกร้องของตระกูลมู่หรงต่ำขนาดนี้เมื่อไหร่ แม้แต่คนแบบนี้ก็เข้ามาได้เหรอ""พี่เกาเชา พี่ลู่เฉินเป็นเพื่อนของฉัน" มู่หรงเสวี่ยรีบอธิบาย"เพื่อน?"มู่หรงเกาเชามองขึ้น ๆ ลง ๆ และพูดเบา ๆ ว่า "น้องเสวี่ย คุณต้องรู้ว่าในฐานะของคุณ ไม่ใช่ทุกคนที่มีคุณสมบัติที่จะเป็นเพื่อนของคุณนะ"คนชั้นต่ำของสังคมที่ขายประกัน แม้ยกรองเท้าให้พวกเขาก็ไม่มีสิทธิ์เลย "ผมมีคุณสมบัติหรือไม่จะพูดยาก แต่ลูกพี่ลูกน้องอย่างคุณ เห็นได้ชัดว่าไม่ใช่คนดีอะไร" ลู่เฉินพูดอีกครั้ง"ใจกล้าจัง!"มู่หรงเยว่เบิกตากว้างและตะคอกว่า "คุณคิดว่าคุณเป็นใคร กล้าใส่ร้ายพี่ชายของฉันหรือ เชื่อไหมว่าฉันจะตบคุณ!"พูดไป ก็ยกแส้ม้าขึ้นพร้อมจะลงมือมู่หรงเกาเชายกมือขึ้นมาห้าม แล้วถามอย่างเย็นชาว่า “ลู่เฉินใช่ไหม ดูเหมือนว่าผมไม่ได้รุกรานคุณ ใครให้คุณใส่ร้ายผมที่นี่""ใส่ร้ายหรือ?"ลู่เฉินส่งเสียงฮื่มเบา ๆ "เมื่อกี้คุณได้ทำอะไรไป ตัวคุณเองไม่รู้เหรอ คุณใส่ใจอย่างเสแสร้งไปพลาง แอบลงมือไปพลาง ทำให้น้องเสวี่ยตกลงจากม้า คุณคิดว่าไ
อ่านเพิ่มเติม