"ฉันเห็นไม่ผิดใช่ไหม ผู้เชายคนนี้จะเลือกม้าแคระตัวหนึ่งหรือ?""เขาคงไม่ได้คิดจะใช้ม้าแคระตัวนี้มาแข่งกับม้าแกร่งอย่างเฮยหลงใช่ไหม""พระเจ้า ผู้ชายคนนี้คิดอะไรอยู่ บ้าไปแล้วเหรอ"เมื่อมองไปที่ม้าแคระที่ลู่เฉินลากออกมา ทุกคนก็ตกใจมากม้าแคระเป็นม้าที่มีขนาดเล็กและมีบุคลิกที่เชื่องอย่างหนึ่งเป็นม้าที่มีไว้สำหรับเด็ก หรือผู้สูงอายุขี่โดยเฉพาะ ลำตัวสูงไม่ถึงหนึ่งเมตร แขนขาสั้นและหนา ส่วนใหญ่ใช้เพื่อความบันเทิงในการเล่นในทางตรงกันข้าม เฮยหลง ลำตัวสูงถึง1.5เมตร แขนขาเรียวและแข็งแรง กล้ามเนื้อได้สัดส่วน วิ่งเร็วเหมือนลมเหมือนไฟฟ้า จะเก่งกว่าม้าแคระในทุกด้านเลยที่ม้าสองตัวยืนอยู่ด้วยกัน ก็แตกต่างกันเหมือนชายฉกรรจ์ที่โตแล้วกับเด็กอายุสามขวบไม่จำเป็นต้องไปเปรียบเทียบเลย แค่ดูจากร่างกายของพวกมันก็แบ่งผลออกได้แล้ว"คุณมาทำตัวตลกเหรอ หรือว่าคุณจะใช้ม้าแคระตัวนี้มาแข่งกับฉัน?" มู่หรงเยว่เยาะเย้ยอย่างไร้ความปราณีเคยเห็นคนโง่มาบ้าง แต่ไม่เคยเห็นคนที่โง่ขนาดนี้เลยแม้แต่ม้าชั้นเลิศเหล่านั้นก็ไม่สามารถเทียบกับเฮยหลงได้ นับประสาอะไรกับม้าชั้นต่ำประเภทนี้"ฮ่าฮ่า... แม้แต่ม้าก็เลือกไม่เป็น
การส่งเสียงของเธอได้ดึงดูดสายตาทั้งหทดทันทีสาวงามภูเขาน้ำแข็งคนนี้ไม่ค่อยพูดตั้งแต่เข้าสนามม้าเลยเป็นท่าทางที่ปฏิเสธคนให้อยู่ห่างออกไปหลายพันไมล์เสมอ ไม่มีใครกล้าเข้าใกล้ง่าย ๆตอนนี้กลับช่วยลู่เฉิน น่าแปลกใจจริง ๆ"พี่ชิงเหยา คุณช่วยผู้ชายคนนี้ทำไมล่ะ" เฝิงเมี่ยวจูมีสีหน้าตกตะลึงสำหรับคนที่มีนิสัยเย็นชา การกระทำนี้ค่อนข้างผิดปกติอย่างเห็นได้ชัด"ฉันแค่อยากรู้อยากเห็นเท่านั้น อยากเห็นว่าเขามีความมั่นใจจากไหนที่เอาชนะการแข่งม้าครั้งนี้ได้" หลี่ชิงเหยาพูดอย่างสงบเธอพูดอย่างนี้ แต่ในใจเธอกลับมีความแปลกเล็กน้อย เมื่อกี้เธอเกือบจะโพล่งออกมาโดยไม่ได้คิด เธออยากปกป้องคนแปลกหน้าคนนี้โดยไม่รู้ตัวมันแปลกไปหน่อยจริงๆ"ในเมื่อคุณหลี่มีความสนใจขนาดนี้ งั้นก็ให้ผู้ชายคนนี้ได้เปรียบแล้ว" มู่หรงเกาเชายิ้มอย่างสุภาพ"เห็นแก่หน้าคุณหลี่ ฉันจะให้โอกาสคุณแพ้ ขึ้นหลังม้าเลย!"มู่หรงเยว่นั่งขึ้นบนหลังเฮยหลง และมองลู่เฉินอย่างสูงส่งด้วยสายตาที่ดูถูกมาก50ล้านที่ส่งถึงบ้าน ถ้าไม่รับก็จะโง่ไปเลย แถมยังหาเรื่องสนุกได้บ้างลู่เฉินมองหลี่ชิงเหยาอย่างมีความหมาย แต่ไม่ได้พูดอะไร พอก้าวขาเดียวก็นั่
"มาสิ...มาไล่ฉันสิ""เร็วเข้า...เร็วอีกหน่อย"มู่หรงเยว่ขี่เฮยหลงวิ่งทีและหยุดที หันกลับมาหัวเราะเยาะเป็นครั้งคราวไม่ได้เห็นลู่เฉินอยู่ในสายตาเลย หยอกล้อขึ้นมาโดยตรงเมื่อเล่นอย่างสนุก เธอยังขี่เฮยหลงและวิ่งหมุนรอบม้าแคระภายใต้การกดขี่ของสายเลือด ม้าแคระตกใจจนตัวสั่น และวิ่งช้าลงอีกในชั่วขณะหนึ่ง"ฮ่า ๆ ๆ...นี่มันเป็นเหมือนการแข่งม้าตรงไหนล่ะ นี่เป็นการพาสุนัขไปเดินเล่นต่างหาก!""ใช่สิ ถูกน้องเยว่ล้อเล่น แต่ไม่ได้อารมณ์เสียแม้แต่น้อย น่าอายจริง ๆ นะ"กลุ่มเพื่อนของมู่หรงเยว่หัวเราะเยาะอย่างไม่ปกปิด"ที่หนึ่งไม่มีม้าที่ดี ที่สองไม่มีเทคโนโลยี คาดไม่ถึงว่าจะกล้าท้าทายมู่หรงเยว่เหรอ ไม่รู้จักฟ้าสูงแผ่นดินต่ำจริงๆเลย!" หลิ่วเยี่ยนหนานทำหน้าดูถูก"เป็นตัวตลกเลย ถ้าไอ้ขยะแบบนี้จะชนะได้ ผมจะกินอึโดยตรงเลย!" ฉู่เจี๋ยหัวเราะเยาะ"ผู้ชายตัวใหญ่คนหนึ่ง ถูกผู้หญิงคนหนึ่งทำให้อับอายขายหน้า ถ้าฉันเป็นเขา ฉันคงต้องหาโพรงดินเข้าไป น่าอายมาก!" เฝิงเมี่ยวจูยิ้มอย่างหยอกล้อเรื่องที่ถูกตบหน้าก่อนหน้านี้เธอแค้นในใจมาตลอด ตอนนี้พฤติกรรมของมู่หรงเยว่ ถือเป็นการระบายความโกรธแทนเธอ"คุณหลี่ คนท
แต่ก็แปลกประหลาดมาก"เป็นไปได้อย่างไร ม้าแคระจะวิ่งเอาชนะม้าชั้นเลิศได้หรือ""เกิดอะไรขึ้น แค่นี้ก็ชนะได้เหรอ""มู่หรงเยว่ทำอะไรอยู่ วิ่งไปยังจุดสิ้นสุดโดยตรงก็จบแล้วไม่ใช่เหรอ ทำอะไรช้าๆอยู่ล่ะ"เมื่อลู่เฉินชนะแล้ว ก็เกิดความปั่นป่วนไปทั่วทุกคนมีท่าทางตกตะลึง และยากที่จะยอมรับได้ก่อนเริ่มต้น พวกเขาเชื่ออย่างแน่วแน่ว่ามู่หรงเยว่จะชนะแน่นอนในความเป็นจริง กระบวนการแข่งม้าก็เป็นเช่นนั้นจริงๆ เฮยหลงนำหน้าตลอดทางแต่ไม่มีใครคาดคิดได้ว่าในนาทีสุดท้าย เฮยหลงจะเกิดอุบัติเหตุ ไม่ยอมวิ่งแล้วแล้วนี่คืออะไร?การหยุดงานประท้วง?เง้างอด?"ชนะแล้ว พี่ลู่เฉินชนะแล้ว"หลังจากตกตะลึงสั้น ๆ มู่หรงเสวี่ยก็เชียร์และยิ้มอย่างมีความสุขทันทีเธอไม่เคยคิดเลยว่าลู่เฉินที่เลือกม้าแคระจะชนะได้มันแปลกประหลาดจริงๆ!"ผู้ชายคนนี้โชคดีจริง ๆ ชนะอย่างอธิบายไม่ถูกแล้ว" หลิ่วเยี่ยนหนานไม่พอใจเล็กน้อย"เซี่ย ทำไมล่ะ ทำไมม้าแคระก็ชนะได้" ฉู่เจี๋ยทั้งไม่ยอมและอิจฉารู้งี้ว่าจะชนะง่ายขนาดนี้ เมื่อกี้เขาก็ควรไปแข่งแล้ว แบบนี้ไม่เพียงแต่จะทำตัวเด่นได้เท่านั้น แต่ยังได้รับความโปรดปรานจากมู่หรงเสวี่ยด้วย
"เชี่ย!"เมื่อมองไปที่มู่หรงเยว่ที่ถูกเตะจนบินไป ทุกคนก็อดไม่ได้ที่จะเปลี่ยนสีหน้าไม่มีใครคาดคิดได้ว่าเฮยหลงจะเตะอย่างกะทันหันอยู่ห่างไกลก็ได้ยินเสียงกระดูกแตก"น้องเยว่!"มู่หรงเกาเชาอุทานออกมาก และวิ่งไปหามู่หรงเยว่อย่างประหม่าเมื่อพลิกดูร่างของมัน ถึงกับตกใจทันทีเห็นว่าใบหน้าของมู่หรงเยว่จะจำหน้าไม่ได้แล้ว เกือบถูกเตะจนเละไปทำให้ผู้คนหนังหัวชา และตกใจมากแม้ว่าเขาพอจะรู้ทักษะทางการแพทย์บ้าง แต่ก็จำกัดอยู่แค่รักษากระดูกหลุดอะไรนั้น บาดเจ็บแบบนี้จะรักษาไม่ได้เลย"เร็วเข้า! รีบไปเรียกหมอมา!"หลังจากตอบสนองมา มู่หรงเกาเชาก็ตะโกนอย่างต่อเนื่องทุกคนก็เหมือนเพิ่งตื่นจากความฝัน ทันใดนั้นก็ยุ่งขึ้นไม่นานหลังจากนั้น มู่หรงเยว่ที่ได้รับบาดเจ็บสาหัสก็ถูกหามออกไป มู่หรงเกาเชาก็จากไปอย่างรวดเร็วแต่ก่อนจากไป มู่หรงเกาเชาได้ขึงตาใส่ลู่เฉินอย่างดุร้ายแวบหนึ่ง และดูเหมือนจะเก็บความแค้นไว้ในใจ"น่าสังเวชมาก เตะไปไกลกว่าสี่ห้าเมตร หน้านั้นยังรักษาได้ไหม""ถ้าจะโทษก็ต้องโทษตัวเธอเอง แพ้ก็แพ้ไปสิ ฟาดเฮยหลงทำไม ทำร้ายตัวเองจริงๆ""ตอนนี้ดูเหมือนว่าม้าแคระจะไม่เลว อย่างน้อยก็เตะหน้
"ขอบคุณคุณหลี่ที่มีน้ำใจ แต่ไม่ต้อง"ลู่เฉินส่ายหัว ไม่ได้ไปรับนามบัตร"ฮะ?"หลี่ชิงเหยายักคิ้วเบา ๆ ค่อนข้างประหลาดใจ "คุณแน่ใจนะว่าจะไม่พิจารณาหน่อย?"น้อยคนนักที่จะปฏิเสธเธอ แถมยังตรงไปตรงมาขนาดนี้ ไม่ลังเลแม้แต่น้อย"ไม่พิจารณาแล้ว ผมคิดว่าการขายประกันก็ดี ในบริษัทใหญ่กลับจะไม่ชิน" ฉู่เจี๋ยปฏิเสธอย่างอ้อมค้อมอีกครั้ง"เฮ่ย คุณรู้ไหมว่าวันๆมีคนมากแค่ไหนที่อยากเข้าบริษัทของพี่ชิงเหยา ตอนนี้ให้โอกาสคุณอยู่ คุณอย่าไม่รู้จักชั่วดีดีกว่านะ"เฝิงเมี่ยวจูพูดอย่างหยิ่งผยองลูกบุญธรรมของท่านอ๋องมู่ แม้เป็นขุนนางของเยียนจิงพบเธอ ก็ต้องเคารพบ้างคนต่ำต้อยที่ขายประกันคนหนึ่ง ยังกล้าปฏิเสธเหรอให้เกียรติแต่ไม่รับจริง ๆ"มอบโอกาสนี้ให้คุณ ผมไม่ต้องการ" ฉู่เจี๋ยกวาดตาไปอย่างเย็นชา"คุณ--"เฝิงเมี่ยวจูอยากจะระเบิด แต่ถูกหลี่ชิงเหยายกมือขึ้นหยุดไว้ "ช่างเถอะ ในเมื่อไม่ยอม งั้นฉันก็ไม่บังคับแล้ว ขอตัวก่อน"พูดจบ เธอก็หันหลังจากไปโดยตรงตามนิสัยของเธอ ที่สามารถริเริ่มเอ่ยปากว่ารับ ก็ไม่ใช่เรื่องง่ายแล้ว กล้ำกลืนความไม่เป็นธรรมเพื่อรักษาหน้าทุกฝ่ายอะไรนั้น จะเป็นไปไม่ได้โดยธรรมชาติจริง ๆ
"ลุงใหญ่! อย่าทำอะไรซี้ซั้วนะ พวกเขาเป็นเพื่อนของฉันทั้งหมด!"มู่หรงเสวี่ยตกใจ และกางแขนออกไปขวงที่ข้างหน้า"ฮึ่ม! เป็นเพื่อนเลวกลุ่มหนึ่ง มองดูแล้วก็รู้ว่าไม่ใช่คนดีอะไร หลีกไป!" มู่หรงซานตะโกนอย่างเฉียบขาด"ไม่ พวกเขาต่างก็บริสุทธิ์ คุณทำร้ายพวกเขาไม่ได้เลย" มู่หรงเสวี่ยพูดด้วยเหตุผล"ท่านหัวหน้าตระกูลมู่หรงคะ พวกเราไม่ได้ทำอะไรเลย เรื่องนี้เป็นแค่เรื่องเข้าใจผิด!" หลิ่วเยี่ยนหนานรีบอธิบาย"ใช่ๆ ที่คุณเยว่ได้รับบาดเจ็บ มันเป็นอุบัติเหตุแท้ๆ ไม่เกี่ยวกับเราเลย!" ทุกคนตื่นตระหนกมากมู่หรงซานได้กุมอำนาจใหญ่โตมากในมือ และเป็นคนที่ฆ่าอย่างเด็ดขาด ถ้าตกอยู่ในมือของเขา จะไม่มีผลดีแน่นอนแม้จะไม่ตาย คาดว่าก็ต้องได้รับบาดเจ็บสาหัส"ยังกล้าพูดเล่นลิ้นด้วยเหรอ ถ้าไม่ใช่พวกคุณที่ลงมือทำอะไร เฮยหลงจะบ้าคลั่งอย่างกะทันหันได้อย่างไร คุณคิดว่าผมโง่เหรอ" มู่หรงซานทำหน้าบึ้งตัดสินจากข่าวที่เพิ่งได้รับนั้น เรื่องนี้มีข้อสงสัย 2 ประการประการที่หนึ่ง คือเฮยหลงเป็นม้าชั้นเลิศ จะไม่สามารถชนะม้าแคระตัวหนึ่งได้อย่างไรประการที่สอง เฮยหลงได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดี และไม่เคยมีพฤติกรรมล้ำเส้น ตอนน
มู่หรงซานทำหน้าบึ้ง ดวงตาไม่เป็นมิตรมาก"ไม่!"มู่หรงเสวี่ยกัดริมฝีปาก และไม่ยอมหลีก"คุณ--"มู่หรงซานยกมือขึ้นเพื่อจะตบ แต่ถูกลู่เฉินจับไว้ เขาพูดอย่างเย็นชาว่า "ถ้าคุณกล้าก่อความวุ่นวายอีก จงระวังว่าผมจะหักมือของคุณ""ใจกล้าจัง!""รีบปล่อยท่านหัวหน้าไป!"เมื่อทหารรอบ ๆ เห็น ก็พากันเข้ามาใกล้ ต่างก็จ้องเขมือบปากกระบอกปืนดำแถวนั้น เกือบจะวางอยู่บนหัวลู่เฉินแล้ว"หยุด!"ในเวลานี้ จู่ ๆ เสียงตะโกนก็ดังขึ้นที่นอกประตูทุกคนหันกลับไป เห็นว่าชายวัยกลางคนที่มีใบหน้าที่สง่างามคนหนึ่งเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วพร้อมกับผู้หญิงสวยคนหนึ่งสองคนนี้เป็นมู่หรงเฉิงและต่งยวี่หลาน ซึ่งเป็นพ่อแม่ของมู่หรงเสวี่ย "พี่ใหญ่ ลูกผมได้ทำผิดอะไรกันแน่ จะได้ให้คุณเอาปืนมาจ่อเธอ?" มู่หรงเฉิงถามด้วยสีหน้าเย็นชาการตบครั้งนั้น เขาได้มองเห็นอย่างชัดเจนเลย"น้องสอง ต่งยวี่หลานถูกลอบทำร้าย ตอนนี้ยังนอนอยู่ที่โรงพยาบาล ผมทำแบบนี้ก็เพื่อจับฆาตกร" มู่หรงซานกล่าวอย่างชอบธรรม"พี่ใหญ่คิดว่ามู่หรงเสวี่ยเป็นฆาตกรเหรอ" มู่หรงเฉิงหรี่ตาเล็กน้อย"ไม่ใช่ แต่เพื่อนของเธอเหล่านี้ ล้วนไม่สามารถหลุดพ้นจากความสงสัยได้ โ