บททั้งหมดของ ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน: บทที่ 621 - บทที่ 630

ไม่ต่างจากที่คิดไว้ หลังจากที่เจียงยี่มีเงินก้อนนั้น เขาก็ไปเล่นพนันอีก คืนวันก่อนชนะเงินหนึ่งล้านกว่าบาท เขาจึงไปเลี้ยงเหล้าเพื่อนกินเพื่อนเที่ยวที่รู้จักในท้องถิ่นที่คลับเฮ้าส์ ในหนึ่งคืนใช้จ่ายไปหลานแสนบาทเจียงเซิงหรี่ตาลงเล็กน้อย ถ้าหากเจียงยี่ยอมใช้เงินก้อนนี้ไปทำธุรกิจใหม่อีกครั้ง เธอก็ยังแอบลงทุนได้ คนเรามีความผิดอยากจะเปลี่ยนแปลงตัวเอง เธอก็สามารถให้โอกาสได้ ในเมื่อคุณอาคนนี้ไม่เคยวางแผนทำร้ายเธอกับพ่อของเธอแต่น่าเสียดาย อาคนนี้ของเธอสุดท้ายก็เป็นคนไร้ความสามารถต่อให้ช่วยเหลืออย่างไรก็ไม่มีผลสำเร็จ เธอก็ช่วยอะไรไม่ได้เธอส่งข้อความถึงบอดี้การ์ด*หลังจากที่ผู้เฒ่าเจียงรับรู้ เป็นอย่างที่คาดไว้เธอมุ่งหน้าไปที่ห้องเช่าของเจียงยี่ด้วยความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ"ดีจริง ๆ เลย แกบอกกับฉันว่าไม่มีเงิน ๆ แกยังกล้าไปเล่นพนันอีก ไปสำมะเลเทเมาที่คลับเฮ้าส์ใช่ไหม?"เจียงยี่นั่งสูบบุหรี่อยู่บนโซฟา เมื่อคืนก็เมาทั้งคืน จนถึงตอนนี้เพิ่งจะสร่างเมาได้แค่ครึ่งหนึ่ง เมื่อเผชิญหน้ากับการถามเชิงตำหนิของแม่ เขาแสดงออกมาเหมือนไม่ได้ใส่ใจ "เพื่อนให้ผมยืมเงินไปเล่นพนัน ผมชนะเงินมานิดหน่อย ไปเที่ยวส

เขายืนอยู่ในความมืด มองไม่เห็นแสงสว่างแม้แต่นิด มองไม่เห็นอะไรเลยจิตแพทย์มองดูนาฬิกาในมือแล้วหยิบกระดาษที่หลัวเชว่ยื่นมาให้ "คุณเห็นที่เกิดเหตุแล้วยัง"ที่เกิดเหตุ?ซือเย่เจ๋วหน้าผากมีเหงื่อเย็นซึมออกมาจิตแพทย์ก็ชี้แนะอีกครั้ง "รถคันนั้นที่ภรรยาของคุณโดยสารเกิดอุบัติเหตุ และคุณก็ไปตรงจุดเกิดเหตุ"ซือเย่เจ๋วที่ยืนอยู่ในความมือร่างกายแข็งทื่อ แอบสังเกตุเห็นแสงไฟที่อยู่ไม่ไกล เขาก้าวเท้าเดินออกไปด้วยความยากลำบาก มีเสียงที่เล็ก ๆ น้อย ๆ ดังก้องในศรีษะของเธอ“เซิงเซิง เซิงเซิงผมผิดไปแล้ว...”"พวกเราไม่หย่ากันแล้ว อย่าทิ้งผมเอาไว้คนเดียว...ซือเย่เจ๋วเห็นผู้ชายที่รูปร่างอ่อนแอคุกเข่าอยู่ตรงหน้ารถ และร้องไห้อย่างคลุ้มคลั่งลมหายใจของเขาหยุดนิ่ง มีเสียงดังกึกก้องและเสียงแหลมแสบแก้วหูเหมือนกับศีรษะแตกออกอย่างรุนแรง ปกคลุมเสียงทั้งหมดที่อยู่โดยรอบ"ซือเย่เจ๋ว"เขาเงยหน้าขึ้นด้วยความมึนงง เจียงเซิงอุ้มเด็กทารถคนหนึ่งยืนอยู่ตรงหน้าเขา สายตาแฝงไปด้วยความเย็นชาเดินมาทางเขา "พวกเรามีลูกแล้ว คุณดูสิ เขาเหมือนกับคุณมาก"เจียงเซิงยื่นเด็กมาตรงหน้าของเขาแต่ทว่าเด็กคนนั้นกลายเป็นก้อนเนื้อแ

ซือเย่เจ๋วพลิกตัว หันมากอดกับเธอตรงหน้า ไม่นานนัก เขาก็หลับไปจริง ๆวันต่อมาบริษัท Soul จิวเวลรี่เจียงเซิงได้รับข้อมูลที่บอดี้การ์ดส่งมา ฉิงฉิงที่เจียงเฮงพูดถึงชื่อว่าต้ายฉิง เป็นพนักงานเสิร์ฟของคลับเฮ้าส์แห่งหนึ่งในเมืองหลวงเจียงเซิงส่งข้อมูลให้กับสิบเจ็ด "ไปที่คลับนี้เพื่อตรวจสอบความเป็นมาของต้ายฉิงผู้หญิงคนนี้หน่อย"สิบเจ็ดพยักหน้า และถือเอกสารเดินออกจากห้องทำงาน ไม่นานนักแฟรงค์ก็เดินเข้ามา "เซิงเซิง ผู้เฒ่าเจียงโทรศัพท์มาที่หน้าเคาน์เตอร์แล้ว"เจียงเซิงหยุดชะงักแล้วเงยหน้าขึ้น "เพื่อเรื่องเงินเหรอ?"แฟรงค์พยักหน้า "เธอเข้ารับการรักษาในโรงพยาบาล ค่ารักษาพยาบาลและค่าแอดมิทยังไม่ได้ชำระ เธอเริ่มใช้ตัวตนของเธอในฐานะคุณย่าของคุณเพื่อกดดันคนที่แผนกต้อนรับให้จ่ายเงินแทนเธอ"เจียงเซิงไม่ได้พูดอะไรผู้เฒ่าเจียงถือว่าตัวเองแก่แล้ว แม้แต่ศักดิ์ศรีก็ไม่เอาแล้วเธอยิ้มบาง "ถ้าหากเธอโทรมาอีก ก็ให้คนของแผนกต้อนรับบอกเธอว่า soulของพวกเราไม่มีหน้าที่จ่ายเงินใด ๆ ให้เธอ และก็ไม่มีหน้าที่เลี้ยงดูเธอที่เป็นคนแก่ตัวลำพัง ให้เธอไปหาญาติ ๆ เหล่านั้นของเธอเถอะ"ถ้าหากเธอยอมจ่ายเงินก้อนนี้แทน

เพิ่งจะเข้าไปในห้อง เจียงยี่ก็อยู่ด้วย เจียงยี่นั่งอยู่บนเก้าอี้ บอดี้การ์ดที่อยู่ด้านหลังวางมือบนไหล่ของเขาไม่ให้เขาหนีไปได้ตอนที่ผู้เฒ่าเจียงเห็นผู้หญิงแปลกหน้าถูกพาตัวเข้ามา และคุกเข่าลงบนพื้น ก็งุนงงไปหมด "นี่คือ..."สิบเจ็ดพูดด้วยสีหน้านิ่งเฉย "ฉิงฉิงที่หลานชายของคุณพูดถึง คุณให้เธออธิบายกับคุณเองเถอะ"ฉิงฉิง?ผู้เฒ่าเจียงสายตามองไปที่ผู้หญิงคนนี้อีกครั้ง ต้ายฉิงร้องไห้แล้วคลานมาที่ข้างเตียง "คุณย่าเจียง ขอโทษนะคะ ฉันผิดไปแล้ว ฉันไม่ควรหลอกลวงเจียงเฮง ขอร้องพวกคุณปล่อยฉันไปเถอะค่ะ"ผู้เฒ่าเจียงนึกขึ้นได้ว่าเจียงเฮงหลานชายของเธอนำเงินก้อนนั้นให้กับผู้หญิงคนนี้ เธอก็รู้สึกโมโหขึ้นมา และผลักฉิงฉิงออก "เธอยังมีหน้ามาหาฉันอีก? เงินของหลานชายฉันล่ะ?"ต้ายฉิงถูกผลักล้มลงกับพื้น ไหล่ของเธอสั่นเทา น้ำตาไหลลงแก้ม ชั่วขณะไม่รู้ว่าควรจะพูดเรื่องเงินก้อนนั้นที่เธอใช้ไปหมดแล้วอย่างไรดี“ฉิงฉิง!”เจียงเฮงปรากฏตัวนอกประตูและเห็นต้ายฉิงนั่งอยู่บนพื้น เขาจึงรีบเดินไปประคองเธอ "คุณย่า ฉิงฉิงมาอยู่ที่นี่ได้อย่างไร"“แกยังจะพูดอีก?” ผู้เฒ่าเจียงหน้าเขียวหน้าดำ "นังเด็กคนนี้หลอกเอาเงินของแก เ

กู้เฉินกวางถอดแว่นกันแดดออกแล้วใส่ไว้ในกระเป๋าตรงหน้าอก "สถานการณ์ของนายแบบนี้ คงไม่ต้องให้ฉันแนะนำตัวเองใช่ไหม?"ซือเย่เจ๋วก็มองออกว่าเขาคือใคร "อยู่ในวงการบันเทิงได้ไม่เลวเลยสินะ"กู้เฉินกวางหัวเราะเบา ๆ “คนอื่นบอกว่านายความจำเสื่อมฉันยังไม่เชื่อ”เขาเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลงด้วยตัวเอง หลัวเชว่รินชาให้เขาหนึ่งแก้วซือเย่เจ๋วลุกขึ้นยืนและเดินอ้อมโต๊ะทำงานไปตรงหน้าโซฟา จากนั้นก็ปลดกระดุมชุดสูทออกแล้วนั่งลง "แขกหายากสินะ มีธุระอะไรกับฉัน?""มีธุระจริง ๆ นั่นแหละ" กู้เฉินกวางยกแก้วน้ำชาขึ้น "ฉันคิดว่านายคงจะเคยรู้จักกับหานจื้อเหนียนสินะ?"ในตอนที่ซือเย่เจ๋วกำลังครุ่นคิดว่าหานจื้อเหนียนคือใคร หลัวเชว่ก็ก้มตัวชี้แนะ "ประธานหานคนนั้นเมื่อครั้งที่แล้ว"ซือเย่เจ๋วหรี่ตาลงและยิ้มอย่างมีความหมายลึกซึ้ง "ทำไม ตระกูลหานมุ่งเป้าไปที่นายเหรอ?"กู้เฉินกวางไม่ได้พูดอะไรซือเย่เจ๋วสีหน้าจริงจังขึ้นมา "ฉันว่านายก็อายุเยอะแล้ว ควรจะพิจารณาเรื่องการแต่งงานได้แล้ว?"กู้เฉินกวางวางแก้วชาลง และครุ่นคิด “เร่งให้ฉันแต่งงาน นายเป็นห่วงอะไร?”ซือเย่เจ๋วสีหน้าเคร่งขรึมเล็กน้อย จากนั้นกอดอกมองเขา "ตาข้าง