บททั้งหมดของ ท่านประธานของสามโอรสแห่งสวรรค์พาตัวกลับบ้าน: บทที่ 131 - บทที่ 140

"คุณลุงกำลังพูดถึงตระกูลกุงใช่ไหม?"เมื่อเห็นว่าเจียงเซิงรู้เรื่องแล้ว เรเวียร์ก็พยักหน้าและพูดต่ออย่างใจเย็นว่า "เรื่องของแม่เธอ ฉันอยากจะรอจนกว่าเธอจะมีความสามารถมากพอแล้ว ฉันค่อยบอกเธอ""เซิงเซิง แม้ว่าเธอจะรู้อะไรบางอย่างในอนาคตก็อย่าโทษแม่ของเธอ ที่จริงแล้วแม่ของเธอรักเธอมาก เธอรู้ว่าเธอจะใช้ชีวิตไม่ดีในตระกูลเจียงหลังจากที่เธอจากไป นั่นคือเหตุผลว่าทำไม ฉันจะอยู่เคียงข้างเธอ"เรเวียร์เดินส่งเจียงเซิงไปถึงหน้าประตู กล่าวคำอำลา แล้วเจียงเซิงก็ขึ้นรถแล้วจากไปไม่ไกลนัก เจียงเวยซึ่งติดตามเจียงเซิงอยู่ตลอดก็นั่งอยู่ในรถพลางจับพวงมาลัยไว้แน่นด้วยมือทั้งสองข้าง เมื่อเธอเห็นเจียงเซิงออกมาจากบ้านของชายแปลกหน้า เธอก็ถ่ายรูปด้วยโทรศัพท์มือถือของเธอเมื่อดูรูปถ่ายในโทรศัพท์ เธอก็มีสีหน้าโหดร้ายและเยาะเย้ยออกมาไอ้สารเลว ในที่สุดฉันก็จับผิดเธอได้!ณ ตระกูลเจียงเซียวหลานเดินออกจากห้องน้ำโดยสวมชุดนอนเซ็กซี่ แต่เธอไม่ยอมเลยเมื่อเห็นเจียงเซิ่นเข้านอนเร็วๆ อย่างนั้นเขาไม่แตะต้องเธอตั้งแต่เมื่อคืนมา เพียงเพราะผู้เฒ่าเจียงพูดถึงนังกงม่านม่านคนนั้นเธอยอมแพ้ไม่ได้เธอคลานไปหาเจียงเซิ่น กอ

...เธอตกอับจนถึงขั้นนั้นแล้วเหรอ!เจียงเซิงกลับมาที่ห้องทำงานอย่างสงบ โชคดีที่ผู้หญิงเลวนั้นจากไปแล้ว"เซิงเซิง!"ทันทีที่เธอหันกลับมา เซียวเถียนเถียนก็กอดเธอาไว้แน่น "อิอิอิ เธออยู่ไวน์เนอร์แล้วก็ไม่บอกฉันด้วย!"เธอหยุดชั่วคราว จากนั้นจู่ๆ ก็ปล่อยเจียงเซิง และดมกลิ่นร่างกายของเธอ "ทำไมเธอถึงมีกลิ่นน้ำหอมของผู้ชายล่ะ"หัวใจของเจียงเซิงเต้นรัว และเธอก็มองไปทางอื่นอย่างใจเย็น "มีเหรอ""มีสิ!" เซียวเถียนเถียนสูดจมูกอีกครั้งและขมวดคิ้วเล็กน้อย "น้ำหอม กุชชี่เบาๆ กลิ่นนี้ค่อนข้างคุ้นเคยนะ อ่า นี่ไม่ใช่ของท่านเจ๋ว... "เจียงเซิงผลักหัวของเธอออกไป "นี่เธอจมูกไวรึไง แล้วมาหาฉันทำไม?""เราไม่ได้เจอกันมาสักพักแล้วนะ และเธอก็ไม่คิดถึงฉันด้วยซ้ำ หึ พอมีผู้ชายแล้วก็ลืมเพื่อนรักไปเสียสนิทเลย" เซียวเถียนเถียนกอดอกแล้วบ่นขึ้นมาเจียงเซิงเดินไปหลังโต๊ะแล้วนั่งลง "เหอะ เธอก็ไปออกเดทกับผู้ชายมาไม่ใช่เหรอ?""มันไม่ใช่การออกเดท พ่อของฉันเองที่สั่งให้ฉันไปกินข้าวกับผู้ชายคนนั้น คุณก็รู้ด้วยว่าพ่อของฉันกำลังจู้จี้ฉันเรื่องการแต่งงานตลอดทั้งวัน และแทบรอไม่ไหวอยากให้ฉันได้แต่งงานตอนนี้เลย!"เซียวเ

เจียงเฉินเฉินเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนๆ ว่า "แล้วทำไมคุณยังช่วยผมอยู่ล่ะ?""ใครช่วยนาย" ลู่ลี่เซินขมวดคิ้ว "เจ้าหนูน้อยเอ๊ย พูดแบบนี้กับครูได้ยังไง""ผมไม่ใช่เจ้าหนูน้อยสักหน่อย" เจียงเฉินเฉินพึมพำลู่ลี่เซินยกมือขึ้นเพื่อระบุส่วนสูงของเขา "สูงแค่นี้เอง ยังว่าไม่ใช่เหรอ?"เจียงเฉินเฉินพูดอย่างมั่นใจว่า "ก็ไม่ใช่ว่าผมจะไม่โตขึ้นนะ!""ฮ่าๆ แต่ตอนนี้นายก็เป็นเจ้าหนูน้อย" ลู่ลี่เซินเห็นว่าเด็กคนนี้ไม่เพียงแต่ฉลาดเท่านั้น แต่ยังไม่เกรงกลัวตัวเองอีกด้วย และเขาก็ทำคะแนนได้ดีมากในการแข่งขันจัดอันดับรอบสุดท้ายเมื่อสักครู่นี้ ดังนั้นเขาจึงชื่นชมเขาบ้างแต่ใบหน้าของเขา ดูคุ้นเคยอย่างประหลาด"ผมจะไปฝึกเปียโนแล้ว สวัสดีครับครูลู่" เจียงเฉินเฉินจับมือเล็กๆ บนเอวแล้วเดินก้าวเล็กๆ ออกไปลู่ลี่เซินมองดูเขาเดินจากไป ไม่รู้ว่าเป็นลูกของใครกัน แต่จริงๆ แล้วเขาเริ่มสนใจเขาขึ้นแล้วหลังเลิกเรียน เจียงเหยียนเหยียนและเจียงนวนนวนนั่งอยู่ในรถตู้เพื่อรับเฉินเฉินกลับบ้าน"คนดังจากโรงเรียนดนตรีรอยัลคนนั้นน่ากลัวมั้ย? ได้ยินมาว่าเขาเป็นคนเจ้าอารมณ์ชอบดุคน นิสัยของพ่อบุญธรรมดีกว่าเขาตั้งเ

ในอดีต ถ้าเธอโวยวายใช้อารมณ์ พ่อของเธอก็มักจะตามใจเธอ แต่ตอนนี้เขาไม่แม้แต่จะสนใจลูกสาวอย่างเธอเลยด้วยซ้ำเมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ทั้งหมดเป็นเพราะเจียงเซิง!เซียวหลานเงียบไป เธอกำลังคิดอะไรอยู่หลังจากที่เจียงเวยกินข้าวเช้าแล้ว เซียวหลานถึงไปห้องหนังสือของเจียงเซิ่นเธออยากเห็นว่าไอ้แก่คนนี้กำลังทำอะไรอยู่กันแน่แต่หากไม่เข้าไปดูก็ไม่รู้ พอดูแล้วก็ต้องตกใจ ปรากฎว่าของเก่าๆ เหล่านี้คือของที่ระลึกที่กงม่านม่านทิ้งไว้!ดวงตาของเซียวหลานแดงก่ำ ปรากฎว่าเขาซ่อนตัวอยู่ในห้องหนังสือหลายวันนี้เพื่อจัดเก็บข้าวของของเธอ!ให้ตายเถอะ ไอ้แก่คนนี้ยังคงคิดถึงคนตายคนนั้นจริงๆ!เซียวหลานเดินไปพลิกดูของที่ระลึกเหล่านั้น และทำให้เธอประหลาดใจคือไม่มีรูปถ่ายของกงม่านม่านด้วยซ้ำ พวกมันล้วนเป็นเศษซากที่ไม่มีค่าก็ไม่รู้ว่าเขายังเก็บของเหล่านั้นไว้เพื่ออะไรทันใดนั้น เธอก็พลิกเห็นกล่องไม้สีแดงที่ด้านล่างลิ้นชาได้เซียวหลานหยิบกล่องไม้ในมือแล้วเปิดออก มันเป็นสร้อยข้อมือสไตล์เรโทรที่ละเอียดมาก ทำจากอาเกตสีน้ำเงินเขียวและฝังด้วยขอบทองที่มีลวดลายสร้อยข้อมือเส้นนี้ดูไม่มีค่าเท่ากับหยก เป็นแค่สร้อยข้อมือที

เขาใช้เวลาสองปีโดยหวังที่จะสร้างความประทับใจให้เธอ แต่นอกจากมีลูกคนหนึ่งแล้ว เธอไม่เคยรักเขาเลยจนกระทั่งเจียงเซิงค่อยๆ เติบขึ้น และสุขภาพของเธอเริ่มแย่ลง เขาจึงตระหนักว่าเธอเลือกที่จะมีลูกให้เขาเป็นเพราะเธอเหลือเวลาไม่มากแล้วนี่ถือว่าเป็นการชดเชยที่เธอมีต่อเขา เป็นค่าชดเชยที่น่าขำ เธอหลอกลวงเขาชัดๆ ทำให้เขาไม่สามารถมีความรักกับเธอได้ เขายังแค้นใจอยู่ไม่หายแม้หลังจากที่เธอเสียชีวิตแล้ว!จนกระทั่งเธอเสียชีวิตแล้ว เธอก็ไม่ได้ทิ้งคำพูดแม้แต่คำเดียวไว้ให้และหลายปีที่ผ่านมา ขณะที่เขามองดูเจียงเซิงยิ่งโตขึ้นยิ่งเหมือนแม่ของเธอ เขาก็ยิ่งเจ็บปวดใจมากขึ้นที่เขารับเซียวหลานและเจียงเวยกลับมา และหันความสนใจไปที่ เจียงเวย ไม่ใช่ว่าเขาไม่สนใจลูกสาวอย่างเจียงเซิง เขาแค่ไม่อยากให้ตัวเองคิดถึงกงม่านม่านอีกต่อไปเท่านั้นเจียงเซิ่นนั่งบนโซฟาโดยใช้ฝ่ามือจับหัวในขณะเดียวกันสีหน้าของเจียงเซิงซีดเผือดลง เธอคิดมาโดยตลอดว่าพ่อของเธอเป็นคนนอกใจเธอ และไม่ซื่อสัตย์ต่อชีวิตการแต่งงานของเธอ เพราะก่อนหน้านี้แม่ของเธอดีกับเธอมาก จนเธอมองไม่ออกว่ามีเหตุผลอะไรที่ทำให้แม่ของเธอไม่มีความสุขได้เธอคิดว่าแม่ของ