บทที่ 135

เจียงเฉินเฉินเงยหน้าขึ้นมองเขาแล้วพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนๆ ว่า "แล้วทำไมคุณยังช่วยผมอยู่ล่ะ?"

"ใครช่วยนาย" ลู่ลี่เซินขมวดคิ้ว "เจ้าหนูน้อยเอ๊ย พูดแบบนี้กับครูได้ยังไง"

"ผมไม่ใช่เจ้าหนูน้อยสักหน่อย" เจียงเฉินเฉินพึมพำ

ลู่ลี่เซินยกมือขึ้นเพื่อระบุส่วนสูงของเขา "สูงแค่นี้เอง ยังว่าไม่ใช่เหรอ?"

เจียงเฉินเฉินพูดอย่างมั่นใจว่า "ก็ไม่ใช่ว่าผมจะไม่โตขึ้นนะ!"

"ฮ่าๆ แต่ตอนนี้นายก็เป็นเจ้าหนูน้อย" ลู่ลี่เซินเห็นว่าเด็กคนนี้ไม่เพียงแต่ฉลาดเท่านั้น แต่ยังไม่เกรงกลัวตัวเองอีกด้วย และเขาก็ทำคะแนนได้ดีมากในการแข่งขันจัดอันดับรอบสุดท้ายเมื่อสักครู่นี้ ดังนั้นเขาจึงชื่นชมเขาบ้าง

แต่ใบหน้าของเขา ดูคุ้นเคยอย่างประหลาด

"ผมจะไปฝึกเปียโนแล้ว สวัสดีครับครูลู่" เจียงเฉินเฉินจับมือเล็กๆ บนเอวแล้วเดินก้าวเล็กๆ ออกไป

ลู่ลี่เซินมองดูเขาเดินจากไป ไม่รู้ว่าเป็นลูกของใครกัน แต่จริงๆ แล้วเขาเริ่มสนใจเขาขึ้นแล้ว

หลังเลิกเรียน เจียงเหยียนเหยียนและเจียงนวนนวนนั่งอยู่ในรถตู้เพื่อรับเฉินเฉินกลับบ้าน

"คนดังจากโรงเรียนดนตรีรอยัลคนนั้นน่ากลัวมั้ย? ได้ยินมาว่าเขาเป็นคนเจ้าอารมณ์ชอบดุคน นิสัยของพ่อบุญธรรมดีกว่าเขาตั้งเ