All Chapters of ARAW-ARAW KANG MAMAHALIN: Chapter 31 - Chapter 40

[Maya]MAS naging maasikaso at maalaga si Tyler simula ng magdalantao ako. Halos hindi na ito pumapasok para lang ibigay ang lahat ng gusto kong kainin o samahan ako sa pagpapacheck up ko. Kahit sa pagbabanyo ko nga ay nakaalalay siya sa takot na baka mawalan ako ng balanse at mapahamak kami ni baby.Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman kong saya simula ng malaman kong buntis ako sa magiging anak namin ni Tyler. Oo, marami pa akong pangarap, pero kaya kong isantabi ang mga iyon para sa magiging anak namin. Pinapangako ko na magiging mabuting ina din ako katulad ni nanay, at syempre ay magiging mabuting asawa din ako kay Tyler.Hinaplos ko ang may kalakihan ko ng tiyan habang hinihintay si Tyler dito sa parking lot ng Supermarket. Galing kami ng department store para mamili ng mga gamit ng anak namin na si Trevor— yes, lalaki ang magiging anak namin. Tuwang-tuwa nga si Tyler dahil nakalalaki daw siya agad sa panganay namin. Pitong buwan na akong buntis ngayon, kaunting panahon na lang

[Tyler]PAGKATAPOS ng meeting ko with board directors ay agad na tumayo ako para maghanda sa pag uwi. Ang lahat ay halatang nagtataka habang nakatingin sa akin dahil hindi sanay ang mga ito na ako ang mauunang tumatayo pagkatapos ng meeting namin, hindi lamang 'yon, nagtataka din ang mga ito dahil malaki ang ngiting nakapaskil sa labi ko simula pa ng makita ako ng mga ito. Hindi ko masisisi kung bakit may pagtataka sila, dati kasi ay hindi naman ako ganito, palagi akong seryoso noon sa pagharap sa kanila, ni ang pagngiti ay hindi ko magawa. Pero ngayon na maisip ko pa lang si Maya ay hindi ko makontrol ang sarili ko na sumaya at masabik na umuwi, lalo na ngayon na dinadala nito ang aming anak.Hindi naman lingid sa kaalaman ng mga ito na mayron akong asawa, kaya nga ang iba sa kanila ay mayrong mapanuksong ngiti sa labi. Simula nang makita at maging asawa ko si Maya ay naging ganito na ako araw-araw— palaging may ngiti sa labi at nagmamadaling umuwi nang bahay. Nasasabik palagi ang pus

"PUNYÈTA KA, Fiona!!!"Napatigil ako sa pagwawalis ng marinig ko ang galit na sigaw ni kuya Gordon habang papalit sa akin."Nasaan ang pera, ha? Hindi ba't sinabi ko sa'yo na sa akin mo ibibigay ang kita mo sa pagtitinda?" Agad nitong hinawakan ang maliit kong braso ng mahigpit kaya napangiwi ako sa sakit."Kuya Gordon, noong nakaraang buwan pa kasi ang utang natin sa tindahan ni aling Nena kaya binayad ko muna—" Pinigil ko ang sarili na huwag maiyak ng makatikim ako ng sampal mula sa kanya."Tanģ ina ka at sumasagot ka pa! Hindi ikaw ang masusunod ditong panget ka! Naiintindihan mo? Ako ang dapat sinusunod mo sa pamamahay na ito!" Nanlilisik ang mata na bulyaw nito."Hoy, Gordon, bitiwan mo nga ang pinsan mo!" Dahan-dahan na lumapit sa amin si lola Felly gamit ang kahoy na tungkod na napulot ko lamang sa tabi-tabi no'ng nakaraang linggo. "Bakit ba hindi ka magtrabaho ng sa gano'n ay hindi ka umaasa sa amin ng pinsan mo? Tigilan mo na ang kasusugal mo dahil bukod sa wala ka namang napa

[Maya/Fiona]Tatlong araw na simula ng alukin ako ng trabaho ng tatlong babae na nakilala ko lamang sa labas ng simbahan. Hindi ko gustong iwan si lola Felly mag isa dito sa bahay kaya naman nagpasya akong huwag tanggapin ang alok ng mga ito. Alam ko kasi na pababayaan lang ni kuya Gordon si lola. Hindi ako nag aalala dahil sa katandaan ni lola, nag aalala ako dahil baka atakihin ito ng asthma ng wala ako. Paano kung wala si kuya Gordon kapag nangyari 'yon?Pagkatapos kong ibenta ang lahat ng mineral water at sampong kahon ng sigarilyo sa gilid ng bangketa ay nagligpit na ako at naghanda para umuwi. Isa ito sa mga sideline ko, kailangan ko talaga ng dagdag kita dahil malilintikan ako kay kuya Gordon kapag wala akong naibigay sa kanya. Ayoko naman na kunin niya ang budget sa pangkain namin ni lola kaya marami akong sidelines na ginagawa. Saka ayokong masaktan, kotang-kota na ako sa pananakit ng pinsan ko. Gusto kong matulog sa loob ng isang buwan ng walang pasa sa pangit kong mukha. Pa

[Maya/Fiona]Umilaw ng kulay pula ang ilaw sa itaas ng pinto dito sa kusina at mahinang tumunog. Nang makita ito ni aling Berta ay nagmamadali itong lumabas ng kusina. Ang sabi ni ate Mae ay pinapatawag daw ito ng amo nila kapag gano'n."Diyos ko!!!" Napatili ako sa sobrang gulat ng may yumakap sa binti ko. Halos mapatakbo pa ako sa pagkabigla—Natigilan ako at napatitig sa batang nakayakap sa binti ko. Bigla ang pagsikdo ng dibdib ko habang nakatitig sa kanya."Naku, pasensya ka na kung nagulat ka, Fiona, ha." Lumapit si ate Mae sa bata at kinarga ito. "Siya ang aalagaan mo sa oras na magsimula ka na dito. Siya si Trevor, ang anak ni Sir." Paliwanag niya sa akin subalit wala sa mga sinasabi niya ang atensyon ko kundi sa batang karga nito."Monster!!!" Humahagikgik na sabi ng mata na para bang natutuwang makita ang kapangitan ko.Sanay akong nilalait. Kapag naririnig ko ang mga sinasabi ng ibang tao na hindi maganda ay nagbibingibingihan ako... pero bakit ganito... bakit umiiyak ako ng