All Chapters of รอวันหย่า คุณสามีร้าย: Chapter 491 - Chapter 500

“คุณผู้ชาย กลับเข้าบ้านเถอะค่ะ!” หลังจากที่ป้าจางรอมาพักหนึ่งก็เดินมาหาเขาแล้วเอ่ยขึ้น ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเขาเพิ่งพูดอะไรกับฉินอันอัน แต่ที่แน่นอนก็คือเขาไม่มีวันปล่อยให้ฉินอันอันต้องทนทุกข์กับความอยุติธรรม ท้ายที่สุดแล้วตอนนี้ฉินอันอันกำลังตั้งท้องเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา คืนนี้เสิ่นอวี๋ทำเกินไปหน่อยจริง ๆ ทว่าก็เข้าใจได้เช่นกัน ถ้าครั้งนั้นเสิ่นอวี๋ไม่แท้งลูก ตอนนี้เด็กก็คงเกิดมาแล้ว ฟู่สือถิงกำหมัดแล้วเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่น เสิ่นอวี๋กำลังนั่งดื่มชาอยู่ที่โซฟา เมื่อเห็นเขาเข้ามา เสิ่นอวี๋จึงวางถ้วยชาลง “สือถิงคะ ฉันฉีดยานอนหลับให้อิ๋นอิ๋นแล้ว เธอไม่ได้นอนทั้งวันทั้งคืน จำเป็นต้องให้เธอนอนหลับให้สบายก่อน” เสิ่นอวี๋มองไปทางเขา “พรุ่งนี้เช้าต้องพาเธอไปตรวจสมองที่โรงพยาบาล” ฟู่สือถิงส่งเสียงอืมตอบรับ “สือถิง ได้ยินว่าวันนี้คุณเป็นลม คุณไม่เป็นไรใช่ไหมคะ?” เสิ่นอวี๋สีหน้ากังวล “ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น ฉันหวังว่าคุณจะดูแลตัวเองให้ดี ไม่ใช่แค่เพื่อตัวคุณเอง แต่เพื่ออิ๋นอิ๋นด้วย ตอนนี้เธอยังไม่หายดีอาจจำเป็นต้องผ่าตัดครั้งที่สาม” ฟู่สือถิงเหลือบมองเธอ “คุณกลับไปก่อนเถอะ!”

ชั่วพริบตาเดียวก็มาถึงสิ้นเดือนพฤษภาคม พรุ่งนี้เป็นวันเด็กแห่งชาติ แล้วก็เป็นวันตรวจสุขภาพก่อนคลอดของฉินอันอันด้วยเช่นกัน เดิมทีคิดว่าเด็กคนนี้อาจจะไม่สามารถมีชีวิตรอดได้อย่างราบรื่น เพราะที่จริงแล้วในช่วงแรกของการตั้งครรภ์ เธอใช้ยามากเกินไป คิดไม่ถึงว่า ทารกคนนี้จะแข็งแกร่งจนมีชีวิตรอดมาได้ถึงตอนนี้จริง ๆ ถ้าหากการตรวจครรภ์ในวันพรุ่งนี้เป็นไปด้วยดี ก็สามารถทำเวชระเบียนได้แล้ว “อันอัน พรุ่งนี้ฟู่สือถิงจะไปเป็นเพื่อนเธอตรวจสุขภาพก่อนคลอดหรือเปล่า?” ไมค์ถามตอนเวลาอาหารเย็นฉินอันอัน “พรุ่งนี้นายมีเดทใช่ไหม? ฉันไปตรวจสุขภาพก่อนคลอดเองได้นะ”ไมค์เลิกคิ้ว “ฟู่สือถิงไม่ได้ไปกับเธองั้นเหรอ?” ฉินอันอัน “ฉันไม่จำเป็นต้องให้เขาไปกับฉัน แล้วนายก็ไม่จำเป็นต้องไปเป็นเพื่อนด้วย ไม่อย่างนั้นคนอื่นจะคิดว่านายเป็นพ่อของลูก” ไมค์ตอบ “ให้พี่เลี้ยงเด็กไปกับเธอแล้วกัน” “พี่เลี้ยงเด็กต้องดูแลเด็ก ๆ อยู่ที่บ้าน นายไปเดทได้เลย ไม่ต้องกังวลเรื่องของพวกเราหรอก” ฉินอันอันดื่มน้ำซุป “ฉันนัดล่วงหน้าไว้แล้ว อย่างนานที่สุดช่วงเช้าก็น่าจะเสร็จแล้ว”“อ้อ” ไมค์ตอบอย่างเหม่อลอย นิ้วเรียวยาวของเขาขยั

สมองของเธอว่างเปล่า ไม่ว่าอยากจะพูดอะไรก็ลืมไปหมดแล้ว แม่ของเว่ยเจินล้อเล่น “ทั้งสองคนไม่มีใครปฏิเสธเลย! ฮ่าฮ่าฮ่า!” เว่ยเจินเกาหัวและเปลี่ยนเรื่อง “ทานข้าวเสร็จ ผลตรวจเลือดน่าจะออกพอดี” ฉินอันอันพยักหน้าและกินเงียบ ๆ หลังอาหารกลางวัน ฉินอันอันยืนกรานว่าไม่ต้องอยากให้เว่ยเจินไปรับผลตรวจด้วย เขารู้สึกเกรงใจมากที่จะรบกวนเมื่อเช้านี้ บ้านตระกูลเว่ยอยู่ใกล้โรงพยาบาล ฉินอันอันกับฟู่สือถิงออกมาจากบ้านตระกูลเว่ยและเดินไปที่โรงพยาบาล “ทำไมเมื่อกี้คุณไม่ให้ฉันอธิบาย? ความสัมพันธ์ไม่ชัดเจนมันสนุกมากเหรอ?” ฉินอันอันหยอกล้อเขา “เราไม่ได้สนิทกับคุณป้า ไม่จำเป็นต้องไปโต้แย้งเธอหรอก” เขาเดินออกไปข้างหน้าเธอและคอยสังเกตุการจราจรโดยรอบอยู่เสมอ “คุณไม่สนิทกับคุณป้า แต่ฉันสนิทกับคุณป้ามากเลยนะ” “ก็เพราะคุณสนิทกันไง คุณจะอธิบายให้เธอฟังตอนไหนก็ได้” เมื่อไฟสัญญาณจราจรเปลี่ยนเป็นสีเขียว เขาก็จับมือเล็ก ๆ ของเธอแล้วพาเธอข้ามถนน “ฉันจะไปเอง” เธอสะบัดฝ่ามือใหญ่ของเขาออกแล้วมองเขาด้วยสายตาเย็นชา “ฉันยอมรับว่าคุณเป็นแค่พ่อของลูกเท่านั้น และไม่ยอมรับสัมพันธ์อื่นใดอีก” “ต่อให้คุณไม่ยอมรับ

ฟู่สือถิงไม่ได้มาตามนัดเพราะเขาอยู่กับเสิ่นอวี๋ นี่ไม่ใช่สิ่งที่ทำให้ฉินอันอันอึดอัดที่สุด สิ่งที่อึดอัดที่สุดคือ เธอจำได้ว่าฟู่สือถิงและเสิ่นอวี๋ก็เคยมีลูกด้วยกัน ไม่เพียงเท่านั้น เสิ่นอวี๋ยังหาว่าลูกของพวกเขาถูกเธอฆ่า! และฟูสือถิง... ก็เชื่อแบบนั้น ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ตั้งท้องลูกคนนี้ เมื่อนึกถึงเรื่องนี้ ดวงตาของเธอฉายแววขมขื่น เธอวางสายโทรศัพท์ แรงในร่างกายของเธอหมดลง เธอรีบจับโต๊ะไว้ เด็กทั้งสองเห็นว่าเธอผิดปกติจึงกระโดดลงจากเก้าอี้ทานอาหารทันที “แม่! เป็นอะไรไปคะ?!” รุ่ยลาพูดพลางมีหยดน้ำตาใสไหลออกมา “แม่ เขาไม่มาแล้วใช่ไหมครับ?” เสี่ยวหานเดา “แม่ไม่ต้องร้องไห้ เรากลับบ้านกันเถอะ!” ฉินอันอันกลั้นน้ำตาลงท้องและพูดอย่างรู้สึกผิด “ลูกสองคนหิวแล้วใช่ไหม? แม่จะพาไปกินข้าวข้างนอกนะ” เด็กทั้งสองส่ายหน้า “แม่ หนูไม่หิวค่ะ! หนูแค่โกรธ...” ดวงตาของรุ่ยลาแดงก่ำ ความคับข้องใจของเธอไม่สามารถระงับได้ วันนี้เธอสวมชุดที่สวยที่สุดของตัวเองเป็นพิเศษและยังเอาของขวัญมาให้อิ๋นอิ๋นด้วย เห็นได้จากตรงนี้ว่าเธอให้ความสำคัญกับมื้อเย็นวันนี้มากแค่ไหน แต่พวกเขากลับผิดนัด! ฟู

ที่ห้องนั่งเล่น รุ่ยลาเข้าไปกอดไมค์และทำท่าทางน้อยใจ “ฟู่สือถิงไม่มา เรารอเขาตั้งนาน... แม่โทรไปหาเขาถึงได้รู้ว่าเขาไม่มาแล้ว… แม่ก็เลยพาเราไปกินข้าวที่อื่นค่ะ” ไมค์กอดรุ่ยลาแน่นแล้วตบหลังเธอด้วยฝ่ามือใหญ่ “อย่าโกรธเลยนะที่รัก มันเป็นความผิดของเขาทั้งหมด! ต่อไปเราจะไม่ไปกินข้าวกับเขาอีก” รุ่ยลาน้ำตาไหลจากหางตาของเธอ “ค่ะ! หนูจะไม่กินข้าวกับเขาอีก! และหนูก็จะไม่ปล่อยให้แม่ไปกินข้าวกับเขาด้วย!” “เอาล่ะที่รัก หยุดร้องไห้ได้แล้ว ถ้าแม่มาเห็นเธอจะใจสลายเอา” ในขณะที่เกลี้ยกล่อม ไมค์ก็ดุด่าฟู่สือถิงในใจแปดร้อยครั้ง! ‘วันนี้เป็นวันเด็ก ลูก ๆ ของคนอื่นต่างมีความสุข แต่ลูกรักตัวน้อยทั้งสองกลับเสียใจอยู่ที่บ้าน’ ‘ไอ้สารเลวคนนี้!’ เขาคิดแค่ว่าเขาพลาดนัด แต่เขาไม่รู้เลยว่าเขาได้ทำร้ายจิตใจเด็กสองคนไปแล้ว ไมค์ต้องการพาพวกเขาทั้งคู่ออกไปเที่ยวและพักผ่อนนอกบ้าน แต่เด็กทั้งสองกลับส่ายหน้าปฎิเสธ หลังจากเล่นกับพวกเขาได้สักพัก ไมค์ก็พาพวกเขาไปอาบน้ำ ปกติรุ่ยลามักจะไม่ค่อยเต็มใจที่จะเข้านอน แต่หลังจากอาบน้ำคืนนี้ เธอก็ปีนขึ้นไปบนเตียงด้วยตัวเองและห่มผ้าเอง ไมค์ปิดไฟให้พวกเขาแล้วออกมาจ