All Chapters of รอวันหย่า คุณสามีร้าย: Chapter 381 - Chapter 390

เสิ่นอวี๋ออกมาจากคฤหาสน์ของฟู่สือถิงและเดินกลับไปที่บ้านเดิมของตระกูลฟู่ แม่เฒ่าฟู่เข้านอนเร็วทุกคืน ฟู่ฮั่นและภรรยาของเขามักจะเที่ยวนอกบ้านจนดึกดื่นถึงจะกลับบ้าน ส่วนฟู่เย่เฉินก็อยู่บ้านทั้งวันทั้งคืน ทุกวันนี้บ้านเดิมจึงสงบสุขมาก หลังจากที่เสิ่นอวี๋กลับมาที่ห้อง เธอก็ส่งข้อความถึงฟู่เย่เฉินทันที เมื่อฟู่เย่เฉินได้รับข้อความ เขาจึงรีบไปที่ห้องของเสิ่นอวี๋ทันที “เสินอวี๋ ลูกของเราไม่อยู่แล้ว คุณตามหาผมทำไม?” ฟู่เย่เฉินยืนอยู่ที่ประตูและพูดด้วยสีหน้าเย็นชา เขารู้สึกเจ็บปวดใจเรื่องเด็กที่ถูกฆ่าอย่างทารุณ ถ้าเขาไม่ต้องการ มันก็ไม่สำคัญสำหรับเขา แต่เขาต้องการเด็กคนนั้น “คุณคิดว่าฉันไม่ต้องการลูกของตัวเองเหรอ? นั่นคือเลือดเนื้อเชื้อไขของฉันเหมือนกัน! แต่ฉันเก็บไว้ไม่ได้! ถ้าเด็กคนนั้นคลอดออกมามันจะไม่เป็นผลดีกับเราทั้งคู่!” เสิ่นอวี๋ดึงเขาเข้าไปในห้องแล้วปิดประตู ฟู่เย่เฉินตื่นตัวมากขึ้น “คุณต้องการให้ผมทำอะไรอีก?” เสิ่นอวี๋ “ฉันกำลังจะย้ายออก คืนนี้ฉันจะมาบอกลาคุณ” “หืม? อย่าทำเหมือนเราจะไม่ได้เจอกันอีกเลย… คุณสัญญาว่าจะรักษาอิ๋นอิ๋นต่อไม่ใช่เหรอ? อีกอย่างคุณก็ร

“ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้แม่ไม่ต้องมาเจอผมกับอิ๋นอิ๋นอีก… เราทำให้แม่ต้องทนทุกข์ทรมาน” ยังไม่มีการตอบสนอง ที่แท้เมื่อคน ๆ หนึ่งตายไป ก็ไม่เหลืออะไรแล้วจริง ๆ ความกังวล ความโกรธ ผิดหวัง ปล่อยวางไม่ได้ล้วนหยุดอยู่ที่หัวใจ จะไม่มีใครคอยบังคับให้เขาแต่งงานมีลูก จะไม่มีใครคอยกังวลว่าเขาจะมีอาหารและเสื้อผ้าเพียงพอหรือไม่ หรือเขาจะเหนื่อยจากการทำงานหรือไม่ ครู่หนึ่ง ฟู่เย่เฉินรีบไปโรงพยาบาล เมื่อทราบข่าวการเสียชีวิตของคุณย่า จู่ ๆ เขาก็ทรุดตัวลงและร้องไห้ด้วยความโศกเศร้า! “ทำไมคุณย่าถึงจากไปแบบนี้? เมื่อวานเธอเพิ่งบอกให้ผมหาแฟน…” ฟู่เย่เฉินร้องไห้พลางหยิบโทรศัพท์มือถือของคุณย่าออกมา “ผมถามพี่เลี้ยงของคุณย่าแล้ว พี่เลี้ยงก็บอกว่าเหมือนคุณย่าจะได้รับโทรศัพท์ก่อนจะล้มลง...ผมก็เลยเอามือถือของคุณย่ามาด้วย...” ดวงตาของฟู่สือถิงเป็นสีแดงเข้ม เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เขาเปิดโทรศัพท์และกดดูที่ประวัติการโทร จู่ ๆ คำที่คุ้นเคยสามคำก็ปรากฏขึ้นบนหน้าจอโทรศัพท์ คอของเขาเหมือนถูกบีบรัด! ฉินอันอัน! สายสุดท้ายที่แม่โทรหาก่อนที่เธอจะล้มคือกับฉินอันอัน ‘ทำไมแม่ถึงคุยโทรศัพท์กับฉินอันอัน?

อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ฉินอันอันฟังคำสั่งของเขาและเอ่ยเหน็บแนม “ไม่ต้องรบกวนให้บอดี้การ์ดคุณต้องลำบากหรอก! ตอนนี้คุณอยู่ที่ไหน? ฉันจะไปหาเอง!” ที่โรงพยาบาล ฟู่สือถิงหยิบโทรศัพท์มือถือของแม่ขึ้นมา เส้นเลือดปูดขึ้นมาบนหน้าผาก เส้นลำตัวตึงแน่น! เขานึกว่าฉินอันอันจะต้องบอกเรื่องที่เธอคุยโทรศัพท์กับแม่ก่อนที่แม่ของเขาจะเสียชีวิตทางโทรศัพท์แน่ ๆ เขาปล่อยให้แม่ของเขาตายโดยไม่รู้สาเหตุไม่ได้ ฟู่ฮั่นเดินเข้าไปหาเขาอย่างระมัดระวังแล้วถามว่า “สือถิง แม่เสียแล้ว เรื่องงานศพ จัดตอนนี้เลยดีไหม?” ฟู่สือถิง “ต้องชันสูตรศพก่อน!” เขาต้องการพิสูจน์ว่ามันเป็นการฆาตกรรมหรือไม่! ถึงแม้ว่าแม่จะมีความดันโลหิตสูง แต่ผลตรวจสุขภาพของเธอก็นับว่ายังแข็งแรงดี น่าสงสัยมากว่าทำไมจู่ ๆ เธอถึงล้มและเสียชีวิตอย่างกะทันหันขนาดนี้ ฟู่ฮั่นพยักหน้า “ตกลง ฉันจะไปตามหมอ” ฟู่เย่เฉินประคองแม่ของเขาอยู่ข้าง ๆ และไม่กล้าหายใจเสียงดัง หัวใจของเขาเต้นผิดจังหวะ รู้สึกวิตกกังวล เขาไม่สามารถแสดงข้อพิรุจใด ๆ ได้ ถ้าอาของเขารู้ว่าเขาเป็นคนผลักคุณย่าลงไปที่ชั้นล่างจนทำให้เธอเสียชีวิต อาจะต้องฆ่าเขาทันทีแน่ ๆ!

เสิ่นอวี๋ร้องไห้ “ฉินอันอัน! ฉันไม่เคยเห็นผู้หญิงหน้าด้านแบบคุณมาก่อนเลย! คุณกลับดำเป็นขาว กลับขาวเป็นดำ แล้วยังจะมาบอกว่าฉันเป็นคนทำอีก! ฉันบ้าหรือไง ถึงจะไปทำอะไรแบบนั้น?!” “ใช่! คุณบ้าไปแล้ว!” ฉินอันอันมองดูการแสดงของเธออย่างสงบ “คุณไม่ต้องดีใจไปหรอก ไม่ช้าก็เร็วหน้ากากของคุณจะต้องหลุดออกมาแน่” “หน้ากากอะไรกัน?! ฉินอันอัน! พูดมาให้ชัดเจนนะ...หน้ากากอะไร!” เสิ่นอวี๋ร้องไห้และรีบเดินไปหาฉินอันอัน ฉินอันอันแอบอยู่ข้าง ๆ ฟู่สือถิง เธอไม่อยากสู้กับคนบ้า มือของเธอจะสกปรกเอา หลังจากที่ฟู่สือถิงเหลือบมองเธออย่างเย็นชา เขาก็กั้นร่างของเสิ่นอวี๋ไว้ “เสิ่นอวี๋ ที่นี่คือโรงพยาบาล!” เขาเตือน “เรื่องระหว่างเธอกับผมยังพูดกันไม่จบ คุณควบคุมอารมณ์ไว้ก่อน!” หลังจากที่เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาจบ เขาก็คว้าแขนของฉินอันอันแล้วเดินไปที่ลิฟต์! เสิ่นอวี๋มองพวกเขาทั้งสองจากไป น้ำตาของเธอหยุดไหลทันที แม้ว่าเธอจะแค่แสดง แต่เธอก็อยากตบฉินอันอันจริง ๆ! ฟู่เย่เฉินเดินเข้ามาเงียบ ๆ และพูดด้วยน้ำเสียงโกรธเล็กน้อย “เสิ่นอวี๋ จู่ ๆ ผมก็รู้สึกว่าคุณกับผมอาจไม่เหมาะกัน คุณจิตใจเหี้ยมโหดเกินไป ผมสู้

แต่ดูสิว่าเธอปฏิบัติเขาอย่างไร? ความเมตตาและความใจอ่อนทั้งหมดของเขา ตอนนี้ดูเหมือนเป็นเพียงเรื่องตลก หลังจากตัดสินใจในระยะเวลาสั้น ๆ เขาก็หันหลังกลับ หลังจากที่บอดี้การ์ดเข้าใจว่าเขาหมายถึงอะไร จึงลากตัวฉินอันอันออกไปทันที! จู่ ๆ ห้องโถงก็เงียบสนิทจนแทบได้ยินเสียงเข็มหล่น! เธอไม่ได้ร้องไห้หรือโวยวาย เธอแค่หายไปจากสายตาของเขาเท่านั้น เช่นเดียวกับเมื่อหลายปีก่อน เธอทิ้งเขาไว้อย่างเงียบ ๆ ...... ฉินอันอันถูกบอดี้การ์ดพาตัวไปที่ห้องใต้ดิน แสงไฟในห้องใต้ดินสลัวมาก สามารถมองผ่านไฟสลัว ๆ ได้ว่าในห้องนี้ไม่มีการตกแต่งใด ๆ พวกเขาวิ่งไปมาระหว่างคอนกรีตเสริมเหล็ก และมีเสียงแปลก ๆ ดังออกมาเป็นระยะ ๆ อากาศเต็มไปด้วยกลิ่นเลือดเน่าที่น่าขยะแขยง! หลังจากเดินเข้าไปในห้องใต้ดินประมาณห้านาที บอดี้การ์ดก็ผลักเธอไปข้างหน้า! เธอไม่ได้ตั้งตัวจึงล้มลงกับพื้น! นิ้วของเธอสัมผัสกับบางสิ่งมีลักษณะเหนียว ๆ...เธอคว้ามันไว้ด้วยความกลัว... มันคือหญ้า! แต่มีเมือกบนหญ้าเยอะมาก! เมือกนี้มีกลิ่นคาวไม่พึงประสงค์! เธอขมวดคิ้วและโยนหญ้าในมือทิ้ง! “คุณฉิน ดูสิว่าข้างหลังคุณมีอะไรอยู่” บอ