All Chapters of รอวันหย่า คุณสามีร้าย: Chapter 101 - Chapter 110

“ฟู่ซื่อถิง ฉันไม่มีวันต้องการเงินของคุณ” เธอเอ่ยอย่างจริงจัง “ดังนั้นคุณอย่าพูดเรื่องนี้กับฉันอีก” “ทำไมถึงไม่ต้องการเงินของผมล่ะ? เงินผมต่างจากเงินของคนอื่นงั้นเหรอ?” น้ำเสียงของเขาทุ้มต่ำลงอย่างชัดเจน ฉินอันอันลังเลอยู่ครู่หนึ่งแล้วจึงพูด “เงินใครฉันก็ไม่อยากได้ หน้าใครฉันก็ไม่อยากเห็น” ประโยคนี้ ปิดกั้นคำพูดที่ตามมาของเขาทั้งหมด “ฉันจะนอนแล้ว คุณก็อย่ารบกวนฉันเลย” ฉินอันอันพลิกตัว หันหลังให้เขา เมื่อมองดูแผ่นหลังที่บอบบางของเธอ เขาก็คลุมผ้าห่มบนตัวเขาให้เธอ เธอเลิกมันขึ้นทันที “ฉันห่มของฉัน คุณห่มของคุณ ไม่ต้องมาแตะต้องฉัน” บนเตียงมีผ้าห่มสองผืน บนตัวฟู่ซื่อถิงห่มแบบหนา เธอห่มผ้าห่มสำหรับฤดูร้อนเครื่องปรับอากาศในห้องเปิดไว้ค่อนข้างอุ่น “คุณห่มแบบหนา ผมจะห่มแบบบาง” ฟู่ซื่อถิงพูดอย่างใจดี ร่างกายเขาค่อนข้างอ่อนแอ รู้สึกหนาวเป็นระยะ ๆ ดังนั้นจึงคิดว่าเธอเองก็หนาวเช่นกัน “คุณอยากจะให้ฉันร้อนตายหรือไง?” ฉินอันอันพูดอย่างไม่เกรงใจ “คุณควรรีบนอน แล้วกลับไปก่อนที่แม่ของฉันจะกลับมาตอนเช้า คุณอยู่ที่นี่ส่งผลกระทบต่อชีวิตของพวกเราอย่างร้ายแรง” ฟู่ซื่อถิงห่มผ้าให้ต

รอยยิ้มบนใบหน้าของถังเฉียนเลือนหายไป “สายตาของคุณไม่เคยมองมาที่ฉันเลย” ฟู่ซื่อถิง “ไปหาคนที่มองคุณเถอะ” ถังเฉียนหันหลังเดินจากไป ……ตอนเย็น ถังเฉียนรู้สึกหดหู่ จึงมาหาถังเฉียวเซินเพื่อดื่มไวน์ถังเฉียวเซินมองท่าทางหมดอาลัยตายอยากของเธอแล้วก็พูดอย่างไม่เกรงใจว่า “เธอเป็นแบบนี้ ไม่มีผู้ชายคนไหนชอบเธอหรอกนะ” ถังเฉียนโกรธจนตาแดง “ฉันอยู่ข้างนอกก็เหนื่อยพอแล้ว! ตอนนี้ฉันอยู่บ้านตัวเองยังต้องเสแสร้งอีกเหรอ?!” ถังเฉียวเซินเทไวน์ให้เธอ “ถังเฉียน พวกเราสองคนพี่น้องยังทำงานเป็นทีมเดียวกันไม่พอ เธอต้องฟังที่ฉันพูดแล้วเธอจะได้ทุกอย่าง” “แล้วฉันจะได้ฟู่ซื่อถิงหรือเปล่าล่ะ?” ถังเฉียนดื่มไวน์รวดเดียวจนหมด ถามเขาด้วยดวงตาแดงก่ำแขนยาวของถังเฉียวเซินโอบรอบตัวเธอ แล้วโน้มไปกระซิบข้างหูเธอ “เธอไม่ได้เขาที่มีชีวิต แต่ถ้าเขาตายแล้ว ฉันจะเอาเถ้ากระดูกเขาให้เธอก็ได้ แบบนี้เธอก็ได้ครอบครองเขาทางอ้อมแล้ว ว่ายังไงล่ะ?” ทันใดนั้นสีหน้าของถังเฉียนเปลี่ยนไปอย่างแรง เธอผลักเขาออก! “ถังเฉียวเซิน! พี่บ้าไปแล้วเหรอ? ถ้าพี่กล้าแตะต้องฟู่ซื่อถิง ก็ถือว่าพี่ก็เป็นศัตรูของฉัน!” มีเสียง ‘ปึง’ ดังขึ้น

“คุณฟู่ กรุณาหยุดด้วยครับ” บอดี้การ์ดตระกูลถังห้ามฟู่ซื่อถิงไว้ ฟู่ซื่อถิงพูดด้วยน้ำเสียงดุดัน “ฉันจะเข้าไป! ภรรยาของฉันอยู่ในนั้น” บอดี้การ์ดตระกูลถัง “คุณหมายถึงคุณฉินหรือเปล่าครับ? เธอไปปีนเขากับคุณถังแล้วครับ” ฟู่ซื่อถิงเม้มริมฝีปากแน่น นัยน์ตาเผยให้เห็นความเย็นชา บอดี้การ์ดตระกูลถังชี้ไปยังยอดเขาที่อยู่ไม่ไกล “พวกเขาขึ้นไปทางนั้นครับ แต่ตอนนี้ฟ้ามืดแล้วและทางขึ้นเขาค่อนข้างชัน คุณไม่คุ้นเคยเส้นทาง ผมขอแนะนำให้คุณไปรอที่ห้องจัดเลี้ยงดีกว่าครับ เดี๋ยวพวกเขาคงกลับมาแล้ว” ฟู่ซื่อถิงกำหมัดเล็กน้อยพลางเหยียดขายาวออกแล้วก้าวขาขึ้นไปบนภูเขา ...... ห้องรับแขกทิศใต้ ฉินอันอันไม่สามารถนั่งนิ่งได้หลังจากฟังพ่อของถังเฉียวเซินพูดเรื่องประวัติการก่อตั้งกิจการและมุมมองของเขาเกี่ยวกับฉินกรุ๊ปเป็นเวลาสองชั่วโมง “คุณลุง ขอบคุณนะคะที่ชวนหนูคุย วันนี้เป็นวันเกิดของคุณลุง สุขสันต์วันเกิดนะคะ ส่วนเรื่องงาน หนูจะคุยกับถังเฉียวเซินด้วยตัวเองค่ะ” หากวันนี้ไม่ใช่วันเกิดของอีกฝ่ายที่อายุเยอะกว่า ฉินอันอันก็คงไม่นั่งอยู่ที่นั่นได้นานขนาดนี้ “คุณพ่อพักผ่อนเถอะ ผมจะพาอันอันไปทานอาหารเย็น”

คฤหาสน์ตั้งอยู่บนไหล่เขา เส้นทางจากเชิงเขาถึงไหล่เขาค่อนข้างเรียบ สามารถขับรถตรงไปที่คฤหาสน์ได้ แต่จากคฤหาสน์ไม่มีถนนสายหลัก ตอนที่ฟู่ซื่อถิงปีนขึ้นไปถึงฟ้าก็มืดแล้ว เขาเปิดไฟฉายในโทรศัพท์แล้วเดินขึ้นไปอย่างรวดเร็ว เขากังวลเรื่องความปลอดภัยของฉินอันอัน ถังเฉียวเซินมีเจตนาไม่ดีต่อเธอ เขากลัวว่าถ้าเขาไปช้าอาจมีบางอย่างเกิดขึ้นกับเธอ ถ้ารู้ว่าถังเฉียวเซินมีวิธีการร้ายกาจ เขาจะไม่ยอมปล่อยให้เธอมาคนเดียว หลังจากนั้นประมาณครึ่งชั่วโมง เขาหายใจเร็วขึ้นและปัญหาที่ยิ่งไปกว่านั้นคือขาของเขา หมอบอกเขาว่าห้ามออกกำลังกายหนัก ๆ หกเดือน เขาสามารถเดินได้ตามปกติแต่ไม่อาจเดินมากเกินไปได้ กีฬาที่ทำให้เข่าเสื่อมเช่นการปีนเขา ยิ่งต้องห้าม ไม่อย่างนั้นจะมีความเสี่ยงสูงมาก ในความมืด ลมหนาวพัดแรง ต้นไม้เสียดสีมีเสียงกรอบแกรบ เขาหยุดเมื่อร่างกายส่งสัญญาณเจ็บปวด เขาเปิดรายชื่อและพยายามโทรหาบอดี้การ์ด แต่มือถือไม่มีสัญญาณ เขาสามารถลงจากเขาได้ ด้วยความแข็งแรงของร่างกายที่มีสามารถพาเขาลงจากภูเขาได้ แต่เขากลับไม่มีความคิดนั้นเลยแม้แต่เสี้ยววินาที เขาอดทนต่อความเจ็บปวดและปีนต่อไป

ห้องสมุดมหาวิทยาลัยเอ หลังจากที่ฉินอันอันทานอาหารเย็นที่มหาวิทยาลัยเสร็จ เธอก็อยู่อ่านหนังสือต่อที่นี่ ขณะที่เธอกำลังตั้งใจอ่าน จู่ ๆ ก็เกิดเสียงโห่ดังมาจากรอบตัว! “หิมะตกแล้ว! นี่เป็นหิมะแรกของปีนี้! ตกหนักมากเลย! ไปเล่นหิมะกันเถอะพวกเรา!” “ได้! ฉันอยากออกไปถ่ายรูป!” ...... คนในห้องสมุดส่วนใหญ่รีบวิ่งออกไปอย่างรวดเร็ว ฉินอันอันอดไม่ได้ที่จะเดินไปดูหิมะที่กำลังตกหนักริมหน้าต่าง ‘หิมะตกหนักมาก สวยจัง!’ ไม่แปลกใจเลยที่ในอินเทอร์เน็ตบอกว่าการสารภาพรักในช่วงหิมะแรกจะประสบความสำเร็จ เพราะสิ่งสวยงามทำให้คนมีความสุข “เธอ มีคนโทรมา!” มีคนเดินเข้ามาด้านหลังของฉินอันอันและตบไหล่ของเธอ เธอได้สติและได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือของเธอ “ขอบคุณนะ!” เธอเดินกะโผลกกะเผลกจากหน้าต่างกลับไปยังที่นั่งของเธอครั้งก่อนที่เธอเท้าแพลงบนภูเขา เธอไปหาหมอช้าไปหน่อยเท้าของเธอบวมมากและยังไม่หายดีแต่สิ่งนี้ไม่ได้ส่งผลกระทบต่อชีวิตของเธอ เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย ไม่รู้ว่าปลายสายพูดว่าอะไร แต่จู่ ๆ หางตาและคิ้วของเธอก็ยกขึ้น ดวงตาของเธอเป็นประกาย หลังจากวางสายแล้วรอยยิ้มบนใบหน้าของ