All Chapters of พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก: Chapter 111 - Chapter 120

เจียงเย่าจิ่งมองคนส่งพัสดุตั้งแต่หัวจรดเท้า สายตาจับจ้องไปยังช่อดอกกุหลาบขนาดใหญ่ที่เขาถืออยู่ซ่งอวิ้นอวิ้นเหรอ?ตอนนี้ซ่งอวิ้นอวิ้นยืดหัวออกไปมองด้วยความอยากรู้ ก่อนจะเอ่ยถาม “ใครอยู่ตรงประตูเหรอ?”คนส่งของสัมผัสได้ถึงความเยือกเย็นบางอย่างที่แผ่ออกมาจากเจียงเย่าจิ่ง ก่อนจะตอบด้วยความระวังว่า “ขอโทษนะครับ นี่ใช่คุณซ่งไหมครับ? ผมเป็นคนส่งของในพื้นที่ ตอนนี้มีพัสดุชิ้นหนึ่งมาส่ง รบกวนช่วยเซ็นให้ด้วยครับ!”“ขอถามหน่อยค่ะใครให้คุณส่งของชิ้นนี้คะ?” ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยถามคนส่งพัสดุตอบ “คุณกู้ครับ”ซ่งอวิ้นอวิ้นหันไปมองเจียงเย่าจิ่งทันที ตอนนี้ใบหน้าของเขาตึงเครียดไปหมด แม้ว่าจะเห็นเพียงแค่ใบหน้าด้านข้าง แต่ก็รู้สึกได้เลยว่าตอนนี้เขาไม่พอใจมากเธอรู้ว่าเจียงเย่าจิงเดาได้แน่ว่านั่นคือกู้ฮว๋ายที่เป็นคนส่งเธอรู้ทันทีว่าเจียงเย่าจิงโกรธแน่ แต่เธอก็ยังให้คนส่งพัสดุนำของเข้ามาคนส่งพัสดุหันด้านข้างก่อนจะค่อย ๆ เขยิบทีละนิดอย่างระมัดระวังผ่านเจียงเย่าจิ่งเข้ามา ก่อนจะยื่นช่อกุหลาบแดง 99 ดอกช่อใหญ่ให้กับซ่งอวิ้นอวิ้น “รบกวนเซ็นตรงนี้ด้วยครับ”ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยตกลงหลังจากที่เซ็นรับพัสดุ

หมอไม่ได้ตอบในทันที และถามไปอีกว่า “คนในครอบครัวคุณล่ะ?”ไป๋ซิ่วฮุ่ยที่ยืนอยู่ข้าง ๆ รีบตอบขึ้นมาทันที “ฉันค่ะ ฉันเป็นภรรยาเขา”ยิ่งคุณไม่มีอะไรมากเท่าไหร่ คุณก็จะยิ่งโหยหาบางสิ่งมากขึ้นเท่านั้นไป๋ซิ่วฮุ่ยก็เป็นแบบนั้นเธอกลัวพลาดโอกาสที่จะได้พูดสถานะของตัวเอง!เห็นได้ชัดอยู่ว่าเธอเป็นมือที่สาม แต่เธอก็ยังพูดออกมาได้ว่าตัวเองเป็นภรรยาของซ่งลี่เฉิง“คุณหมอคะ อาการป่วยของสามีฉันไม่ได้ร้ายแรงใช่ไหมคะ?” เธอเอ่ยถามหมอเอ่ย “ไม่ร้ายแรงครับ ไม่ต้องกังวล ผมเปิดใบตรวจให้แล้ว เดี๋ยวให้ไปตรวจใหม่อีกรอบ”หมอเขียนใบตรวจยื่นให้กับซ่งลี่เฉิง และเอ่ยกับเขา “คุณไปได้ครับ เดี๋ยวให้ภรรยาคุณอยู่ที่นี่ก่อน”ซ่งลี่เฉิงรู้ว่าหมอพยายามจะไม่ทำให้เขาใจเสียเขาเอ่ย “คุณหมอมีอะไรก็พูดกับผมมาตรง ๆ ได้เลย ไม่ต้องปิดบังผมหรอก ผมรับได้”หมอเงียบไปด้วยความลำบากใจครู่หนึ่งก่อนจะเอ่ย “ได้ครับ”เขามองใบตรวจสุขภาพอีกครั้ง ก่อนจะเอ่ย “คุณมีเนื้องอกในสมองร้ายแรง”แม้ว่าซ่งลี่เฉิงจะเตรียมใจมาแล้ว แต่เมื่อได้ยินแบบนั้นเขาก็แทบจะนั่งไม่ติดเก้าอี้ มือทั้งสองข้างของเขาที่วางอยู่บนตักก็กำหมัดแน่นไป๋ซิ่วฮุ่ยเขยิบเข

“คุณ คุณปล่อยมือฉันก่อน” ซ่งอวิ้นอวิ้นพยายามขยับมือออกพลางเอ่ยเสียงเบาเจียงเย่าจิ่งไม่ยอมปล่อย เขาโอบมืออันอ่อนโยนของเธอไว้ในฝ่ามือ ก่อนก้มหัวลงไปจูบเธอถ้าเป็นเมื่อก่อนซ่งอวิ้นอวิ้นจะต่อต้านแน่นอน แต่ครั้งนี้เธอกลับเงียบอย่างน่าประหลาดใจและไม่ได้ผลักเขาออกเธอถึงขั้นหลับตาลง!เธอไม่เคยรู้สึกถึงลมหายใจของใครสักคนอย่างเงียบ ๆ เท่านี้มาก่อน รู้สึกถึงความพลุ่งพล่านบางอย่างในใจตัวเองที่มาพร้อมกับการจูบ!จูบของเขาช่างนุ่มนวล อ่อนโยน และน่าหลงใหลทำให้ผู้คนดำดิ่งลงไปอย่างง่ายดาย!เป็นครั้งแรกที่ซ่งอวิ้นอวิ้นเชื่อฟังมากจนเจียงเย่าจิ่งต้องการมากกว่านี้และรู้สึกไม่พอกับการจูบแบบนี้อีกต่อไปจูบของเขาเริ่มลึกซึ้งมากขึ้นเรื่อย ๆ โดยคิดที่จะครอบครองเธอทีละนิดปลายนิ้วของเขาพาดผ่านไหปลาร้าของร่างเล็ก ก่อนจะเริ่มปลดกระดุมเสื้อ จนมันไหลหลุดออกจากไหล่ ซ่งอวิ้นอวิ้นรู้สึกหนาวบริเวณหน้าอก เธอถึงได้รู้สึกตัวว่าเจียงเย่าจิ่งกำลังทำอะไรอยู่ เธอได้สติคืนมาทันทีจากจูบที่ราวกับถูกต้องมนตร์ ก่อนจะเลี่ยงตัวออกด้วยความตื่นตระหนก “ไม่ได้นะ…”แววตาของเจียงเย่าจิ่งพร่ามัว “เมื่อกี้เธอก็รู้สึกดีไม่ใช่เหรอ?

พนักงานก็พูดซ้ำอีกครั้ง และอธิบายว่า “นี่คือบัตรแบล็กโกลด์ค่ะ เฉพาะผู้ที่มีเงินฝากมากกว่าหนึ่งแสนล้านเท่านั้นค่ะถึงจะได้รับ”คนที่สามารถซื้อชุดกาน้ำชาดินเหนียวสีม่วงได้ ส่วนใหญ่แล้วเป็นคนที่ร่ำรวยพนักงานที่ทำงานในร้านนี้มาก็ยังไม่เคยเจอมหาเศรษฐีเลยสักครั้งคงต้องทำความเข้าใจโลกของคนรวยสักหน่อยแล้วซ่งอวิ้นอวิ้นนิ่งค้างไปเธอนึกไปตอนที่เจียงเย่าจิ่งพูด เขาบอกว่า เธอจะซื้ออะไรก็ได้ตามใจในที่สุดเธอก็เข้าใจความหมายของประโยคนี้แล้วแต่ว่า…เธอจะรับเงินมากมายขนาดนี้จากเจียงเย่าจิ่งได้อย่างไรกัน?พนักงานเก็บของใส่ห่อให้เรียบร้อยและป้าหวู่ก็รับไปถือ“บัตรของคุณค่ะ” พนักงานยื่นบัตรคืนให้ด้วยมือทั้งสองข้างซ่งอวิ้นอวิ้นรับมา เห็นอยู่ว่ามันเป็นแค่บัตรหนึ่งใบ แต่เธอกลับรู้สึกเหมือนกับว่ามันหนักจนไม่สามารถถือไว้ได้เลยเจียงเย่าจิ่งบอกว่าชอบเธอ เธอก็มองว่ามันเป็นเรื่องตลกและไม่เคยเอามาใส่ใจเลยถ้าสิ่งที่เขาพูดไม่ใช่ความจริง เขาจะให้บัตรนี้กับเธอได้อย่างไรเธอยิ้มอย่างขมขื่น อย่างที่คิด เงินสามารถสร้างความประทับใจให้กับผู้หญิงทุกคนได้ไม่เว้นแม้แต่เธอที่เริ่มจะรู้สึกประทับใจขึ้นมาเล็

ซ่งรุ่ยเจี๋ยโมโหจนพูดติดอ่าง “เธอ เห็นคนจะตายก็ไม่คิดจะช่วยไม่ใช่เหรอไง? แล้วจะมาที่นี่ทำไมอีกล่ะ?”ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหมือนเดิม “ฉันมาเอาปูนปลาสเตอร์ออก”“หึ อย่างที่คิด เธอมันนางมารใจร้าย!“ ซ่งรุ่ยเจี๋ยรู้สึกโมโหมากและกำลังจะอ้าปากพ่นคำด่าซ่งลี่เฉิงอยากเจอเธอเธอกลับทำตัวไม่รู้สึกรู้สาอะไรแบบนี้!“คุณผู้หญิงของพวกเราดีมากพอแล้วค่ะ ไม่งั้นก็ไม่มาหา…”“ป้าหวู่” ซ่งอวิ้นอวิ้นขัดจังหวะการพูดของป้าหวู่ เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ใครฟังถึงสิ่งที่เธอทำและเขาก็เป็นลูกชายของไป๋ซิ่วฮุ่ย!ซ่งรุ่ยเจี๋ยมีความคิดเป็นของตัวเอง เธอไม่จำเป็นต้องสนใจสิ่งที่เขาคิดด้วยซ้ำ!ซ่งลี่เฉิงได้ยินเสียงพูดคุยจากตรงประตูห้องคนไข้ เขาจึงตะโกนว่า “อวิ้นอวิ้นเหรอ?”ซ่งอวิ้นอวิ้นเม้มริมฝีปากก่อนจะตอบ “ฉันเอง”“เข้ามาก่อน ฉันมีเรื่องอยากคุยกับแก”ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้อยากเข้าไป ก่อนจะเอ่ย “คุณพักผ่อนเพื่อฟื้นตัวไปก่อนเถอะค่ะ”“อวิ้นอวิ้น!” ซ่งลี่เฉิงเพิ่มเสียงให้หนักขึ้น “ต้องให้ฉันลุกจากเตียงไปหาแกไหม?”“พ่อ ไม่ต้องเรียกเขาแล้ว ใจเขาโดนหมากินไปแล้ว” ซ่งรุ่ยเจี๋ยยังคงด่าเธอ“โอหัง ทำไมแกพ