เข้าสู่ระบบแชร์
บทที่ 118
ปรับปรุงล่าสุด:
2024-10-29 19:42:56บทที่เกี่ยวข้อง
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 119
หลังจากที่ออกมาจากบ้านของแพทย์เฉพาะทางแล้ว เธอก็กลับมาที่คฤหาสน์เธอทิ้งตัวอยู่บนโซฟาด้วยความใจลอยเธอกำลังคิดอยู่ว่าจะบอกเรื่องนี้กับหานซินดีไหมอย่างไรซ่งลี่เฉิงกับหานซินก็เป็นสามีภรรยาที่อยู่ด้วยกันมานาน 20 กว่าปีแล้วเธอคิดว่าหานซินมีสิทธิ์ที่จะรู้เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเตรียมจะโทรหาหานซิน แต่โทรศัพท์กลับสั่นขึ้นมาพอดี เป็นข้อความหานซินที่ส่งวิดีโอมานั่นเองรวมเป็นสองข้อความที่ส่งมาในวิดีโอเป็นซวงซวงที่ใส่ชุดเด็กทารกสีฟ้า เส้นผมสีดำบาง ดวงตากวาดมองไปรอบ ๆ ไม่รู้ว่ากำลังมองอะไรอยู่ แต่ท่าทางนี้ดูน่ารักมาก ๆ ‘ซวงซวงครบเดือนแล้ว เดือนนี้น้ำหนักขึ้นหกเจ็ดกรัม ใกล้จะสามกิโลกรัมแล้ว ลูกดูซิว่าอ้วนขึ้นไหม?’‘ดูเด็กคนนี้สิ หน้าตาเหมือนลูกเลยใช่ไหมล่ะ?’ ตั้งแต่ซ่งอวิ้นอวิ้นติดต่อกับหานซิน หานซินก็รู้ว่าซ่งอวิ้นอวิ้นหนีพ้นเงื้อมมือของกู้ฮว๋ายได้แล้ว แต่ตอนนี้กลับตกอยู่ในเงื้อมมือของเจียงเย่าจิ่งอีกครั้งดังนั้นตอนนี้เลยยังไม่สามารถมาอยู่ด้วยกันได้ซ่งอวิ้นอวิ้นบอกกับหานซินว่าเธอสบายดี ให้หานซินดูแลซวงซวงให้ดีเธอไม่อยากให้ลูกสาวต้องมาเป็นกังวล เธอจึงพยายามดูแลซวงซวงอย
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 120
ซ่งรุ่ยเจี๋ยโมโหจนพูดติดอ่าง “เธอ เห็นคนจะตายก็ไม่คิดจะช่วยไม่ใช่เหรอไง? แล้วจะมาที่นี่ทำไมอีกล่ะ?”ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยด้วยน้ำเสียงเย็นชาเหมือนเดิม “ฉันมาเอาปูนปลาสเตอร์ออก”“หึ อย่างที่คิด เธอมันนางมารใจร้าย!“ ซ่งรุ่ยเจี๋ยรู้สึกโมโหมากและกำลังจะอ้าปากพ่นคำด่าซ่งลี่เฉิงอยากเจอเธอเธอกลับทำตัวไม่รู้สึกรู้สาอะไรแบบนี้!“คุณผู้หญิงของพวกเราดีมากพอแล้วค่ะ ไม่งั้นก็ไม่มาหา…”“ป้าหวู่” ซ่งอวิ้นอวิ้นขัดจังหวะการพูดของป้าหวู่ เธอไม่จำเป็นต้องอธิบายให้ใครฟังถึงสิ่งที่เธอทำและเขาก็เป็นลูกชายของไป๋ซิ่วฮุ่ย!ซ่งรุ่ยเจี๋ยมีความคิดเป็นของตัวเอง เธอไม่จำเป็นต้องสนใจสิ่งที่เขาคิดด้วยซ้ำ!ซ่งลี่เฉิงได้ยินเสียงพูดคุยจากตรงประตูห้องคนไข้ เขาจึงตะโกนว่า “อวิ้นอวิ้นเหรอ?”ซ่งอวิ้นอวิ้นเม้มริมฝีปากก่อนจะตอบ “ฉันเอง”“เข้ามาก่อน ฉันมีเรื่องอยากคุยกับแก”ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้อยากเข้าไป ก่อนจะเอ่ย “คุณพักผ่อนเพื่อฟื้นตัวไปก่อนเถอะค่ะ”“อวิ้นอวิ้น!” ซ่งลี่เฉิงเพิ่มเสียงให้หนักขึ้น “ต้องให้ฉันลุกจากเตียงไปหาแกไหม?”“พ่อ ไม่ต้องเรียกเขาแล้ว ใจเขาโดนหมากินไปแล้ว” ซ่งรุ่ยเจี๋ยยังคงด่าเธอ“โอหัง ทำไมแกพ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 121
“พอได้แล้ว!” ซ่งลี่เฉิงด่าเธอไป๋ซิ่วฮุ่ยตะคอกซ่งอวิ้นอวิ้นโดยไม่สนใจคำพูดของซ่งลี่เฉิง “เธอเป็นลูกสาวที่แต่งงานออกไปแล้ว ออกไปแล้วก็ออกไปแล้ว อย่าแม้แต่ที่จะคิดถึงสมบัติตระกูลซ่งเลย เพราะสมบัติทั้งหมดจะตกเป็นของรุ่ยเจี๋ย”“ฉันยังไม่ตาย เธอก็คิดจะครองสมบัติทั้งหมดของบ้านแล้วงั้นสิ เธอกำลังแช่งให้ฉันตายใช่ไหมล่ะ?” ซ่งลี่เฉิงรู้สึกโกรธ ถ้าเขามีชีวิตอยู่ได้ไม่นาน ก็คงเป็นเพราะไป๋ซิ่วฮุ่ยนั่นแหละ!ไป๋ซิ่วฮุ่ยลูบหลังของเขาอย่างไม่เต็มใจ “คุณพูดอะไรกันคะ คุณเป็นที่พึ่งของฉันนะคะ”ตอนนี้เธอยังไม่อยากให้ซ่งลี่เฉิงตาย เพราะยังไม่ได้โน้มน้าวให้เขาเขียนพินัยกรรมเลย!ซ่งอวิ้นอวิ้นเหลือบมองไป๋ซิ่วฮุ่ย ก็ดูออกว่าเธอนั้นอยากได้สมบัติของตระกูลซ่งมากแค่ไหน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกไป เมื่อเธอออกมาจากห้องพักคนไข้ก็พูดกับป้าหวู่ว่า “ไปกันเถอะค่ะ”ป้าหวู่เข็นเธอออกไปเธอได้ถอดเฝือกที่ขาออกแล้ว คุณหมอบอกว่าอีกไม่กี่วันเธอก็จะสามารถเดินได้คล่องแล้ว แต่ว่ายังไม่สามารถออกกำลังกายหนัก ๆ ได้ชั่วคราว อย่างเช่น วิ่ง กระโดดเชือก หรือกีฬาที่ใช้ขาในการออกกำลังกายเมื่อเธอถอดเฝือกเสร็จแล้วก็ไปพบกับผู้เชี่ยวชาญ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 122
“เกิดขึ้นเมื่อไหร่?”ฝั่งนั้นปรากฏเสียงของฮั่วซุน “ผมก็เพิ่งได้รับข่าวมาครับ น่าจะเป็นเรื่องที่เกิดเมื่อสองวันก่อน”“หาคนไปตามหากลับมาให้ได้” เขาพูดเสียงเข้ม“ครับ”หลังวางสายโทรศัพท์ เขาก็วางโทรศัพท์กระแทกโต๊ะดัง ปึง!เสียงดังสนั่น บ่งบอกถึงอารมณ์ของเขาในขณะนี้ซ่งอวิ้นอวิ้นถาม “เกิดอะไรขึ้น ทำไมคุณถึงอารมณ์เสียขนาดนี้?”เฉินเวินเหยียนถูกคนช่วยออกมา และคนที่ช่วยเธอออกมาก็คือเศรษฐีรุ่นที่สองที่เธอเคยแอบชอบมาก่อนเมื่อถูกซ่งอวิ้นอวิ้นจ้องมอง แต่เจียงเย่าจิ่งไม่ยอมบอกเธอ “ไม่มีอะไร”เขาจะไม่ยอมให้เฉินเวินเหยีนมีความสุขเด็ดขาดเพราะการหลอกลวงของเธอ ทำให้เขาได้ฆ่าลูกของตัวเอง!ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้คิดอะไรมาก คงเป็นแค่งานของเขาที่ไม่ราบรื่น ก็เลยก้มหน้ากินข้าวต่อหลังจากกินข้าวเสร็จเจียงเย่าจิ่งก็เตรียมตัวออกไปข้างนอก พอดีกับที่พ่อบ้านเฉียนเดินเข้ามา“คุณผู้ชาย นายท่านต้องการพบคุณครับ เชิญคุณกลับไปกับผมที่คฤหาสน์ต้นตระกูล”เจียงเย่จิ่งพูด “เข้าใจแล้ว”เขาพูดกับซ่งอวิ้นอวิ้นว่า “เธอพักผ่อนอยู่บ้านนะ”ขาของเธอยังไม่หายดีซ่งอวิ้นอวิ้นพยักหน้าพ่อบ้านเฉียนเดินตามหลังเจียงเย่จิ่
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 123
พ่อบ้านเฉียนเดินเข้ามา “นายท่านครับ นายน้อยกำลังโกรธใช่ไหม?”นายท่านเจียงถอนหายใจ “ยังต้องพูดถึงอีกหรือไง”การแสดงออกของเจียงเย่าจิ่งก็ชัดอยู่แล้ว!“นายน้อยไม่ยอมหย่า อาจจะเพราะว่าคงมีใจให้คุณผู้หญิงแล้วใช่ไหมครับ?” พ่อบ้านเฉียนเดานายท่านเจียงก็คิดย่างนั้น “ฉันผิดเองที่ไม่ได้ดูซ่งอวิ้นอวิ้นให้ดีว่าเป็นคนยังไง แล้วยังพาเธอไปอยู่ข้างกายของเย่าจิ่งอีก ดูท่าแล้วจะให้เย่าจิ่งหย่ากับเธอคงไม่ง่ายแน่”“นายท่านก็รู้ว่าอารมณ์ของนายน้อยเป็นอย่างไร สิ่งที่เขาไม่อยากทำ จะให้เขาทำคงเป็นเรื่องยาก” พ่อบ้านเฉียนพูดนายท่านเจียงพูดขึ้น “นายลืมแล้วหรือ เจียงเย่าจิ่งก็อ่อนแอเป็น”นายท่านเจียงพูดขึ้น “คุณหมายถึง…”“สิ่งที่เขาสนใจมากที่สุด ผมจำได้ตอนที่เขาอายุสิบขวบ เขาตกลงไปในสระน้ำหลังภูเขา มีเด็กผู้หญิงผิวขาวคนหนึ่งเข้ามาช่วยเขาไว้ ภายหลังเขาตามหาเธอ ผมก็ได้ไปตามหาแทนเขาแต่ว่าวันนั้นมีคนอยู่ในบ้านเยอะมากเลยทำให้หาไม่เจอ”“ก่อนหน้านี้หาไม่เจอ ตอนนี้ผ่านมาหลายปีแล้วก็ยังคงหาไม่เจอใช่ไหมครับ?” พ่อบ้านเฉียนพูดขึ้นนายท่านเจียงมองพ่อบ้านเฉียน “หาเจอหรือไม่ ไม่ใช่เรื่องสำคัญ สิ่งสำคัญคือเย่าจิ่งเชื่
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 124
ในตอนที่สับสนอยู่นั้น เธอก็มองเห็นว่าที่อยู่บนร่างของเธอนั้นคือเจียงเย่าจิ่ง“คุณ… เป็นอะไรเนี่ย?” เธอถามเจียงเย่าจิ่งเหมือนจะไม่ได้ยิน เขาออกแรงฉีกเสื้อผ้าของหญิงสาวเขาเหมือนกับสัตว์ดุร้าย บ้าคลั่งและถูกครอบงำซ่งอวิ้นอวิ้นดิ้นไม่หยุด แรงที่มีอยู่ก็ไม่สามารถสู้เขาได้!เธอรู้สึกหนาว เพราะเสื้อผ้าเธอถูกถอดออกร่างกายของเธอเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาดวงตาของเธอมีน้ำตารื้น และเสียงก็แหบแห้ง “เจียงเย่าจิ่ง คุณทำกับฉันได้ยังไง?”“ประโยคนี้ฉันควรเป็นคนถามมากกว่า เพื่อหย่ากับฉันเธอถึงกับให้พ่อมาคุกเข่าขอร้องเลยเหรอ ซ่งอวิ้นอวิ้นเธออยากหย่ามากใช่ไหม!?” เสียงของเขาที่เอ่ยออกมานั้นมันช่างเย็นชาซ่งอวิ้นอวิ้นอึ้ง ซ่งลี่เฉิงถึงกับไปคุกเข่าขอร้องนายท่านเจียงอย่างนั้นเหรอ? เพื่อช่วยให้เธอได้หย่า?เธอรู้สึกหายใจไม่ออกเจียงเย่าจิ่งบีบกรามของเธอด้วยความโกรธ “ฉันยังทำดีกับเธอไม่พอใช่ไหม? ใจของเธอมันขาดความอบอุ่นใช่ไหม? ฮะ?”ซ่งอวิ้นอวิ้นจ้องมองเข้าไปในตาของเขา ในสายตาของเขาเต็มไปด้วยความผิดหวัง ความอ้างว้าง ความเจ็บปวดเธอเม้มปากแน่น คิดว่าจะพูดอย่างไรกับเขาดี คำพูดมันติดอยู่ที่ปากแต่ไม่รู้คว
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 125
สาเหตุมาจากเขาเองแต่ว่าเธอเด็ดเดี่ยวมากที่อยากจะหย่ากับเขา เขาทั้งอดทน ทั้งปรับตัว แต่ก็รับไม่ได้ที่เธอจะหย่ากับเขา แล้วยังให้พ่อตัวเองไปขอร้องปู่ของเขาอีก เพียงเพื่อให้ได้หย่ากับเขาแค่เห็นซ่งอวิ้นอวิ้นจะหย่าก็รู้ได้ว่าเธอนั้นแน่วแน่แค่ไหนนั่นคือนิสัยของเธอเจียงเย่าจิ่งยิ่งไม่กล้าพูดถึงเรื่องที่เกิดขึ้นในคืนนั้น ถ้าพูดไปแล้ว เธอจะไม่เกลียดเขามากกว่าเดิมเหรอ?“หรือจะลองทดสอบดูไหมครับว่าคุณผู้หญิงจะสนใจคุณไหม?” ฮั่วซุนเสนอ“จะทดสอบยังไง?” เจียงเย่าจิ่งหันมาถามฮั่วซุนพูดขึ้น “ถ้าหากเขาแค่เกลียดคุณ งั้นถ้าคุณอยู่กับผู้หญิงคนอื่น เขาต้องสนใจแน่นอน ถ้าเขารู้สึกดีกับคุณ ต้องหึงแน่ ๆ ครับ”เจียงเย่าจิ่งขมวดคิ้ว “นี่มันแผนอะไรของนายกัน?”ฮั่วซุน “...”เขาคิดว่าแผนของตัวเองนั้นเป็นแผนที่ดีไม่ใช่แผนที่แย่สักหน่อย?“ถ้างั้นมีวิธีที่ดีกว่านี้ไหม?ถ้าอยากลองใจเธอว่ารู้สึกยังไงกับคุณ ก็มีเพียงวิธีนี้แหละครับ” ฮั่วซุนมั่นใจเจียงเย่าจิ่งคิดสักพักแล้วพูดขึ้น “งั้นเรื่องนี่นายต้องเป็นคนจัดการ แต่ว่ายิ่งเร็วยิ่งดี”“เข้าใจแล้วครับ” ฮั่วซุนพูด“อ้อ หาเฉินเวินเหวียนเจอหรือยัง?”เจียง
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 126
สายตาของซ่งอวิ้นอวิ้นนั้นมองไปที่มือของเจียงเย่าจิ่งที่โอบเอวสาวน้อยคนนั้นเธอหรี่ตาลง หัวใจเหมือนถูกตะขอเกี่ยวอย่างไงอย่างงั้น มันรู้สึกเจ็บปวด“เธอมาหาฉันเหรอ?” เจียงเย่าจิ่งมองมาที่เธอเขาไม่กล้ากะพริบตา กลัวจะพลาดทุกสีหน้าของเธอที่แสดงออกมาซ่งอวิ้นอวิ้นทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น รอยยิ้มได้ปรากฏบนใบหน้าของเธอ “ไม่ใช่ ฉันแค่ผ่านมา”“ฉันมีธุระต้องทำ ไปก่อนนะ” พูดเสร็จเธอก็รีบหันหลังขึ้นรถไป แล้วให้คนขับออกรถไป แล้วยังสั่งอีกว่า “เร็วหน่อย!”เธออยากจะรีบออกไปจากที่นี่เร็ว ๆรถขับออกไปอย่างรวดเร็ว เธอไม่กล้าจะมองไปที่ประตูเลย กลัวว่าจะเห็นเจียงเย่าจิ่งที่โอบกอดผู้หญิงคนอื่นอยู่ตอนนี้เธออยากจะตบหน้าตัวเองสักสองที!เธอตั้งใจที่จะไปหาเขา!“เขาเป็นศัตรูของเธอนะ!” เธอพึมพำกับตัวเอง แล้วยิ้มหยัน “ซ่งอวิ้นอวิ้นฉันว่าเธอบ้าไปแล้ว เธอโดนวางยารึเปล่า ถึงไปชอบผู้ชายที่ฆ่าลูกตัวเองน่ะ!”“คุณผู้หญิง…” คนขับรถมองเธอผ่านกระจกมองหลังเธอดูหงุดหงิดแล้วยังพูดคนเดียวอีก ดูเหมือนจะไม่ปกติแล้วนะ?ซ่งอวิ้นอวิ้นลูบหน้าตัวเองเพื่อสงบสติอารมณ์ แล้วพูดว่า “ฉันไม่เป็นไร”“กลับคฤหาสน์ไหมครับ?” คนขับ
บทล่าสุด
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 270
เจียงเย่าจิ่งรีบเดินออกไปโดยไม่ลังเลสักนิด! เบื้องหลังของเขาคือเสียงร้องไห้ด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวของหยางเชี่ยนเชี่ยน ฮั่วซุนรู้สึกสับสน เจียงเย่าจิ่งไม่ใช่คนโหดเหี้ยมแบบนั้น โดยเฉพาะคนที่เคยช่วยชีวิตเขาไว้ เขาไม่ค่อยเข้าใจเท่าไหร่นัก "คุณเจียงครับ?" เจียงเย่าจิ่งชะงักมือที่กำลังจะเปิดประตูรถแล้วพูดว่า "ไปบอกมู่ฉินว่าฉันจะไม่เข้าไปยุ่งเรื่องของลูกชายเธออีก" เมื่อสักครู่นี้เขาไม่แยแส เพราะคิดว่านี่อาจจะเป็นการแสดงละครตบตาของมู่ฉินกับหยางเชี่ยนเชี่ยน นี่เป็นการแสดงละครตบตากันชัด ๆ เพียงแต่มู่ฉินให้สัญญากับหยางเชี่ยนเชี่ยนว่าเธอจะไม่ถูกข่มขืน นั่นเป็นแค่คำหวานของเธอเท่านั้น เธอรู้ว่าการจะทำให้เจียงเย่าจิ่งเชื่อนั้น ลำพังแค่การแสดงละครตบตาย่อมหลอกเขาไม่ได้ ดังนั้นตั้งแต่ตอนที่หยางเชี่ยนเชี่ยนตอบตกลงที่จะเล่นละครฉากนี้กับมู่ฉิน เธอก็ถูกลิขิตให้ต้องเสียความบริสุทธิ์แล้ว! ฮั่วซุนพยักหน้าอยู่เงียบ ๆ จากนั้นเขาก็รีบกลับไป ดูเหมือนว่าเขาจะมาช้าเกินไปเสียแล้ว น้ำเสียงของหยางเชี่ยนเชี่ยนฟังดูน่าสลดใจ แต่อย่างไรเสียเขาก็ต้องนำความมาบอกกล่าว มู่ฉินยิ้มราวกับคาดเอาไว้แล
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 269
ฮั่วซุนไม่มีทางเลือกนอกจากบอกเจียงเย่าจิ่ง เจียงเย่าจิ่งชะงักแล้วหันมามองฮั่วซุน "นายว่ายังไงนะ?" ฮั่วซุนทวนคำอีกครั้งแล้วพูดว่า "เขาคิดจะจับตัวหยางเชี่ยนเชี่ยน ทำยังไงดีครับ?" เจียงเย่าจิ่งยื่น "เอาโทรศัพท์มาให้ฉัน" เขาตอบด้วยน้ำเสียงเย็นชาว่า "คุณคิดจะทำอะไรกันแน่?" มู่ฉินพูดตรงเข้าประเด็น "ฉันได้ยินมาว่าตอนที่เธอตกน้ำ หยางเชี่ยนเชี่ยนช่วยเธอไว้ใช่ไหมล่ะ? ถ้าตอนนั้นเธอจมน้ำไปซะ ตอนนี้ทุกสิ่งทุกอย่างก็เป็นของลูกชายฉันแล้ว เป็นหล่อนที่ทำลายเรื่องดี ๆ ของฉัน เธอคิดว่าฉันจะปล่อยหล่อนไปงั้นเหรอ?" "ต้องการอะไรก็ว่ามา" เจียงเย่าจิ่งพูดตามตรง "เอาล่ะ ในเมื่อเธอตรงไปตรงมาขนาดนั้น ฉันก็จะไม่พูดจาอ้อมค้อมกับเธออีก หยางเชี่ยนเชี่ยนเป็นผู้มีพระคุณของเธอใช่ไหมล่ะ? ฉันขอแลกเธอกับลูกชายของฉันว่ายังไงล่ะ?" มู่ฉินเอ่ยขึ้น หลังจากได้พบหยางเชี่ยนเชี่ยน เธอก็รู้ว่าหยางเชี่ยนเชี่ยนชอบเจียงเย่าจิ่ง ดังนั้นตอนนี้ทั้งสองคนจึงบรรลุข้อตกลงร่วมกัน ตอนที่กำลังดำเนินแผนการครั้งนี้ มู่ฉินคิดว่าเธอสามารถใช้เหตุการณ์ครั้งนี้มาแลกเปลี่ยนเพื่อให้เจียงเย่าจิ่งยอมปล่อยลูกชายของเธอไป "ลูกชายของคุณไม่ไ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 268
เมื่อซ่งรุ่ยเจี๋ยได้ยินเสียง เขาก็รีบซ่อนโทรศัพท์มือถือเอาไว้ใต้ผ้าห่ม เขาเคลื่อนไหวรวดเร็วเสียจนทั้งซ่งอวิ้นอวิ้นหรือหานซินก็ไม่ทันสังเกตเห็นความผิดปกติของเขา! หานซินวางอาหารเอาไว้บนโต๊ะข้างเตียง "เธอหิวหรือยัง? รีบมากินอาหารเช้าเถอะ" เมื่อหานซินพูดจบ เธอก็ค่อย ๆ หยิบอาหารที่เตรียมไว้ออกมา "ผมไม่อยากกิน ผมอยากอยู่คนเดียว" ทั้งสีหน้าและน้ำเสียงของซ่งรุ่ยเจี๋ยฉายแววเย็นชา ไม่ได้แสดงความเสียใจออกมานัก หานซินคิดจะเกลี้ยกล่อม แต่ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยขัดจังหวะหานซินได้ทันเวลา "แม่คะ ให้เขาอยู่คนเดียวสักพักเถอะ" หานซินกล้ำกลืนคำพูดเกลี้ยกล่อมกลับลงไปแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า "อาหารอยู่ตรงนี้นะ เธอหิวเมื่อไหร่ก็มากินล่ะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยไม่พูดอะไร หานซินอดไม่ได้ที่จะถอนหายใจ "เฮ้อ" "พอเถอะค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นดึงตตัวหานซินออกไป "รุ่ยเจี๋ย นายก็พักผ่อนด้วยนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นปิดประตูห้องพักผู้ป่วยแล้วบอกหานซินวว่า "รุ่ยเจี๋ยต้องการเวลาทำใจ เขากินอะไรไม่ลงหรอกค่ะ อย่าไปเกลี้ยกล่อมเขาเลย ไป๋ซิ่วฮุ่ยเป็นแม่ของเขา เขาคงรับไม่ได้ไปสักพัก นี่เป็นเรื่องที่พอเข้าใจได้" หานซินเข้าใจแล้ว "แม่รู้ แม่เป็น
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 267
ซ่งรุ่ยเจี๋ยเงยหน้าขึ้นแล้วถามว่า "พี่มาแต่เช้าขนาดนั้น คงรู้เรื่องนั้นแล้วใช่ไหม?" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้ปิดบัง "ใช่" แววตาที่ไร้ชีวิตชีวาของซ่งรุ่ยเจี๋ย มองไปทางอื่นโดยไร้จุดมุ่งหมาย "ตำรวจมาถามเรื่องเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แล้วถามว่าผมได้เจอแม่หรือเปล่า" ซ่งอวิ้นอวิ้นฟังอยู่เงียบ ๆ ที่จริงเขารู้แก่ใจว่าเมื่อไป๋ซิ่วฮุ่ยถูกใครสักคนพาตัวออกไปก็หมดทางรอดแล้ว "นายต้องดูแลตัวเองให้ดี ๆ นะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่รู้ว่าจะปลอบใจเขาอย่างไรดี ซ่งรุ่ยเจี๋ยเงยหน้าขึ้น "แม่ผมตายเมื่อคืนนี้ พี่รู้เรื่องเร็วขนาดนั้นได้ยังไงกัน?" "ฉัน..." พอนึกถึงสิ่งที่เจียงเย่าจิ่งพูด เธอก็เปลี่ยนเปลี่ยนคำพูดเป็น "ฉันเพิ่งจะได้ยินตำรวจพูดถึงรู้น่ะสิ" "อ้อ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยรู้ว่าเธอกำลังโกหกอยู่ชัด ๆ เธอกำลังปิดบังอะไรสักอย่างใช่ไหม? ทำไมต้องปิดบังด้วยเล่า? เพราะเธอรู้ว่าคนที่ฆ่าแม่ของเขาคือเจียงเย่าจิ่งอย่างนั้นเหรอ? ทำไมเธอไม่พูดอะไรเลยล่ะ? ตั้งใจที่จะปิดบังไม่ให้เขารู้ใช่ไหม? เขากำหมัดที่อยู่ใต้ผ้าห่มแน่น พลางรู้สึกหนาวเหน็บอยู่ในใจ "ผมเสียใจด้วยนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยเสียงเบา ซ่งรุ่ยเจี๋ยยิ้มเหยีย
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 266
พ่อบ้านเฉียนรวบรวมคำพูดแล้วเอ่ยขึ้นมาว่า "ตอนนี้นายน้อยไม่มีอะไรต้องกังวล ดังนั้นเขาจึงประชันหน้ากับพวกเราได้เต็มที่ แต่ถ้าหลังบ้านเกิดไฟลุกไหม้ เขาก็จะเสียสมาธิแล้วพวกเราก็จะมีโอกาสขึ้นมา" "โอ้ พ่อบ้านเฉียนพูดถูก" มู่ฉินเห็นด้วยยิ่งนัก เธอถองข้อศอกใส่สามีตัวเอง "พูดอะไรบ้างสิ" เจียงอวี้จึงเอ่ยขึ้นมาว่า "เป็นความคิดที่ดีอยู่หรอก แต่… พวกเราจะจุดไฟหลังบ้านเจียงเย่าจิ่งได้ยังไงล่ะ นั่นต่างหากที่เป็นประเด็นสำคัญไม่ใช่รึไง?" นายท่านเจียงยังคงเงียบ เพราะเหตุผลเดียวกันนี้ ตอนนี้ดูเหมือนว่าเจียงเย่าจิ่งกับซ่งอวิ้นอวิ้นจะมีความสัมพันธ์ที่ดี ประกอบกับมีลูกเพิ่มเข้ามา ยิ่งทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างทั้งสองคนแนบแน่นขึ้นไปอีก "ไม่เห็นจะยากเลย พวกเราก็แค่หว่านเมล็ดพันธุ์แห่งความขัดแย้งลงไปท่ามกลางความสัมพันธ์ของพวกเขาทั้งสองคนเสียก็ใช้ได้แล้วไม่ใช่เหรอ?" ถึงแม้ว่ามู่ฉินจะย่างเข้าวัยกลางคนแล้ว แต่เสน่ห์ของเธอก็ยังคงอยู่ ประกอบกับการดูแลตัวเองเป็นอย่างดี ทำให้ยากจะมองอายุที่แท้จริงของเธอออก เธอกลอกตาดำขลับ "ระหว่างผู้ชายกับผู้หญิง มือที่สามถือว่าเป็นเรื่องต้องห้ามที่สุดเลยเชียวล่ะ ถ้ามีมือที
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 265
ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ได้รีบเข้านอนทันที แต่กลับไปหาซวงซวง ป้าหวู่พาซวงซวงเข้านอนแล้ว แต่เธอก็ยังอยากตรวจสอบดูให้แน่ใจ ตอนนี้ซวงซวงหลับลึกไปแล้ว ดังนั้นเธอจึงย่องเบาออกมา เมื่อกลับมาที่ห้องนอน เธอก็นั่งตรงขอบเตียง แต่กลับไม่รู้สึกง่วงอีกต่อไป เธอกุมศีรษะแล้วครุ่นคิดถึงเรื่องนั้น นอกจากหลินหรุ่ยกับตระกูลเจียงแล้ว เธอก็นึกไม่ออกว่าเป็นใคร หลังจากเจียงเย่าจิ่งเดินออกมาหลังจากอาบน้ำเสร็จ เขาก็เห็นซ่งอวิ้นอวิ้นนั่งอยู่ตรงขอบเตียง ดังนั้นเขาจึงเดินเข้ามากอดเธอแล้วนอนลงบนเตียง จากนั้นก็พลิกตัวอยู่เหนือร่างของเธอ จูบที่พร่างพรมลงมาทั้งดูดดื่มและเร่าร้อน ขณะที่บรรยากาศกำลังเป็นไปได้สวย ซวงซวงก็ร้องไห้ขึ้นมา พวกเขาทั้งสองคนต่างตะลึงงัน ซ่งอวิ้นอวิ้นเป็นฝ่ายที่มีท่าทีตอบสนองก่อนแล้วผลักเขาออกไป "ซวงซวงอาจจะหิวก็ได้" "ป้าหวู่จะป้อนเขาเอง" "แต่…" ก่อนที่เธอจะทันได้พูดให้จบประโยค เธอก็โดนจูบ สกัดกั้นคำพูดของเธอจนหมดสิ้น! ทุกสิ่งทุกอย่างพรั่งพรูออกมา! ราตีช่างแสนยาวนาน ทว่ากลับเต็มไปด้วยความรักใคร่เร่าร้อน! …… คฤหาสน์ต้นตระกูลเจียงเปิดไฟสว่างจ้า คราวนี้แผนใส่ร้ายเจียงเย่าจิ่
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 264
"ทำไมเธอยังไม่นอนอีกล่ะ?" เจียงเย่าจิ่งเดินเข้ามา "ฉันทำให้เธอตื่นหรือเปล่า?" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยขึ้นมาว่า "เปล่าหรอก ฉันกำลังรอคุณอยู่น่ะ" เมื่อเธอพูดจบก็ลงจากเตียงแล้วเดินเข้ามากอดเขาไว้ จากนั้นก็แนบใบหน้าเข้ากับหน้าอกของเขา การเคลื่อนไหวของเธอทำให้เจียงเย่าจิ่งรู้สึกประหลาดใจเสียจนตัวแข็งทื่อไปชั่วขณะ จากนั้นเขาก็ยิ้มพลางถามว่า "เธอเป็นอะไรไปน่ะ?" ซ่งอวิ้นอวิ้นบอกว่าไม่มีอะไร "ฉันก็แค่อยากจะกอดคุณ" เจียงเย่าจิ่งก้มมองเธอ "ปล่อยก่อนเถอะ เดี๋ยวฉันไปอาบน้ำแล้วเธอค่อยมากอดก็ได้ ตอนนี้ฉันสกปรกจะแย่" ซ่งอวิ้นอวิ้นไม่ยอมปล่อยแล้วกอดเขาให้แน่นขึ้น ร่างกายของทั้งสองคนบดเบียดเข้าหากันอย่างแนบแน่น เจียงเย่าจิ่งถามเสียงเบาว่า "เธอเป็นอะไรไป?" ทำไมถึงรู้สึกว่าเธอไม่ปกติเลยล่ะ? ซ่งอวิ้นอวิ้นลูบหน้าอกของเขา "นับจากนี้เป็นต้นไป ไม่ว่าอยู่ที่ไหนฉันก็จะเป็นบ้านให้คุณเอง ฉันจะรักคุณให้มาก ๆ" เจียงเย่าจิ่งหลุบตาลง ท่ามกลางแสงสลัวรางเลือน เขายังมองเห็นประกายในดวงตาของเธอและเนื้อตัวที่สั่นระริกอยู่บ้าง น้ำเสียงทุ้มของเขาปะปนความแหบพร่าเล็กน้อย "ซ่งอวิ้นอวิ้น วันนี้เธอเป็นอะไรไปกันแน
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 263
เมื่อกลับมาถึงบ้าน เธอก็ล้างมือแล้วไปหาซวงซวง เห็นเพียงป้าหวู่ที่กำลังอุ้มเขาอยู่ "ป้าหวู่" เธอรู้สึกประหลาดใจนัก ป้าหวู่ยิ้มแล้วพูดว่า "คุณผู้ชายบอกให้ป้ามาที่นี่ เพราะไม่มีใครคอยจัดการเรื่องต่าง ๆ เลยค่ะ" เจียงเย่าจิ่งเป็นห่วงเรื่องตามหาตัวคนแปลกหน้า ดังนั้นเขาจึงเรียกป้าหวู่ให้มาที่นี่ ซ่งอวิ้นอวิ้นดีใจที่ได้ยินว่าป้าหวู่มาที่นี่ เพราะก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ในคฤหาสน์ ป้าหวู่ดีกับเธอมากทีเดียว เธอเป็นคนจิตใจดี "มีป้าหวู่อยู่ที่นี่ ฉันรู้สึกเบาใจขึ้นเยอะเลยค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นเอ่ยพลางยิ้มให้ เธอรับซวงซวงมาจากอ้อมแขนของป้าหวู่ จากนั้นเขาก็ตื่นขึ้นมาพอดี ทันใดนั้นใบหน้าเล็ก ๆ ก็ยับย่น ซ่งอวิ้นอวิ้นรู้ว่าเขาคงจะอึเป็นแน่ ดังนั้นเธอจึงบีบจมูกน้อย ๆ ของเขา "เหม็นหรือเปล่าจ๊ะ?" ป้าหวู่จึงพูดว่า "เดี๋ยวป้าเปลี่ยนผ้าอ้อมให้เองค่ะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นอยากจะทำเอง เธอรู้สึกว่าตนเองติดค้างลูกชายมาโดยตลอด เพราะเธอไม่มีเวลาดูแลเขานัก ตอนนี้เธอมีเวลาแล้ว "งั้นป้าจะเอาน้ำมาให้นะคะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นตอบตกลงแล้ววางซวงซวงลงไป เธอทิ้งผ้าอ้อมที่ใช้แล้วลงถังขยะ จากนั้นก็หยิบกระดาษมาเช็ดก้นของ
พันธะสัญญา วิวาห์ร้ายรัก บทที่ 262
ซ่งรุ่ยเจี๋ยรีบกลบเกลื่อนว่า "ไม่มีอะไรหรอก..." "จริงเหรอ?" ซ่งอวิ้นอวิ้นยื่นน้ำที่รินแล้วให้เขา น้ำเสียงของเธอบ่งบอกว่าไม่เชื่ออยู่ชัด ๆ ซ่งรุ่ยเจี๋ยหลบสายตาแล้วรีบหาข้ออ้างขึ้นมาว่า "เป็นเรื่องในบริษัทน่ะ ส่วนเรื่องเมื่อคราวก่อนก็แก้ปัญหาได้แล้ว" ซ่งอวิ้นอวิ้นพยักหน้า "นายรับมือได้ดี" "แต่วิธีการก็เป็นความคิดของพี่อยู่ดี" ซ่งรุ่ยเจี๋ยเอ่ยขึ้น เขารู้สึกอิจฉาอยู่บ้าง เขาต้องยอมรับว่าซ่งลี่เฉิงช่างมีสายตาแหลมคม ถึงให้ซ่งอวิ้นอวิ้นมาดูแลบริษัท ถึงแม้ว่าเธอจะไม่ถนัด แต่เธอก็เรียนรู้หลาย ๆ สิ่งได้รวดเร็ว! "ฉันแก่กว่านายไม่กี่ปี ฉันถึงต้องใคร่ครวญให้มากหน่อย อีกไม่กี่ปีนายน่าจะล้ำหน้าฉันไปแล้ว" ซ่งอวิ้นอวิ้นพูดให้กำลังใจ อันที่จริงแล้ว นับตั้งแต่ซ่งลี่เฉิงตายไป ซ่งรุ่ยเจี๋ยก็เป็นผู้ใหญ่ขึ้นกว่าแต่ก่อนมาก ซ่งรุ่ยเจี๋ยแทบไม่เผยรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้า "ผมไม่เป็นไรหรอก พี่น่าจะกลับไปดูแลซวงซวงก่อนนะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยเอ่ยขึ้น "ได้ ถ้านายมีเรื่องอะไรก็ติดต่อฉันได้ตลอดนะ" ซ่งอวิ้นอวิ้นลุกขึ้น "อย่าลืมดื่มน้ำล่ะ" ซ่งรุ่ยเจี๋ยรีบยื่นมือข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บมายกถ้วยชาขึ้นมา "ผมไม่ลื
