HIndi na alam ni Jino kung nasaan na siya dinala ng kaniyang pagtakas. Ang kaniyang pagod at hapong nararamdaman ay magkasamang gustong tumalo sa natitirang hibla ng kaniyang huling lakas. Gustuhin man niyang magpahinga ay nawala na sa isip niya dahil ang tanging mas matimbang sa isipan niya ay makatakas at ganap na makalayo mula sa mga taong humahabol sa kaniya. Kanina lang ay dinig pa niya ang sigaw at mga yabag na nakasunod sa kaniya hanggang sa tila mga boses ang mga iyon sa kaniyang pandinig na unti-unting namamaos. Hindi na niya ramdam ang mga tinik ng mga dawag na sumasagi sa kaniyang mapino at hindi kaputiang kulay ng balat. Maging ang mga pagdurugo ng mga sugat na likha niyon ay balewala na din sa kaniya. Ang kaniyang mga paa na hindi na mabilang ang mga tinik na nakasalaksak ay parang naging normal na lamang sa kaniyang pakiramdam. Sinubukan niya ang pasaglit na lingon upang tiyakin kung may sumusunod pa sa kaniya. Sa klase ng lugar na pinasukan niya, malabong masundan p

BUSY noon si Naikkah sa pagliligpit ng mga damit nilang mag-asawa dahil balak niyang maglaba nang umagang iyon. Nakabukas noon ang kaniyang kuwarto kaya hindi na niya namalayang tahimik na nakapasok na ang kaniyang ina. Wala noon si Jino dahil tulad ng karaniwan ay isinasama ito ng kaniyang Itay Ramon sa pangingisda.Nagulat na lamang siya nang mahagip ito ng kaniyang tingin na nakatayo sa pintuan ng kanilang kuwarto. Malambong ang mga mata nito at hindi maipinta ang mukha."Inay naman! Nakakagulat kayo e." bulalas niya dahil sa pagkagulat. "Kanina pa po ba kayo nandiyan?" dagdag pa niya na hindi naman mababakasan ng galit ang tono ng pananalita.Hindi muna sumagot ang Ginang sa halip ay lumapit sa kaniya at mahinang umupo sa ibabaw ng kanilang kama. Hindi niya maintindihan kung bakit ganoon ang pagmumukha ng kaniyang ina. Parang miserable na hindi niya maipaliwanag. Sa buong buhay na magkasama sila ng kaniyang ina sa iisang bubong, ngayon lang ito naging balisa at parang may ibig