All Chapters of CINDERELLA FOR RENT!: Chapter 21 - Chapter 30

Sa dinami-dami ng tao sa mundo ay bakit siya na naman ang nakita ko? Nananadya ba ang tadhana? May galit ba siya sa akin? Ibang mukha naman sana. Bakit naman puro na lang kamalasan ang buhay mo? Ayaw ko na ngang makita ang pagmumukha ng kumag na ito ay siya at siya pa rin ang sumisira ng araw at pati na rin gabi ko.Bakit naman ngayon pa? Baka mamaya ay palpak ang maging raket ko. Malas pa naman siya sa buhay ko."Bakit ba sunod ka nang sunod sa akin, huh? Type mo ba ako, kurimaw?" wala sa loob kong tanong dahil sa inis ko sa kanya. "What? Are you crazy?" halos pasigaw niyang tanong sa akin. Lalo tuloy nanliit ang mga mata niya sa inis."Kita mo at nabibingi ka pa? Hoy, damuho ka, wag mo akong ma-crazy crazy dahil sa ating dalawa ay ikaw ang may saltik at kulang sa aruga! Alam mo ikaw, malapit na kitang sakalin at ilibing!" inis na inis kong bulalas. At medyo hininaan ko pa ang boses ko baka marinig ng bata. At ang magaling na lalaki ay hindi man lang ako tinutulungan bumangon! Kay

Namilog pa ang aking mga mata nang maramdaman ko pa ang malabot niyang pwet sa mismong mukha ko pa talaga!At maging si kurimaw ay hindi rin nagawang makapagsalita. Marahil sa gulat niya rin sa mga nangyari sa amin. Bakit naman kasi sa pwet pa? Hindi man lang sa likod niya."Waaaaaaaaahhh!" At mabilis akong tumakbo pabalik kay Vienna dahil sa kahihiyan na inabot ko. Bakit naman kasi sa pwet niya pa tumama ang mukha ko! Ang dami pa naman tao roon! Lahat ng friends niya ay nakita ang nangyari sa akin! As in lahat sila.Kulang na lang talaga ay lumubog ako sa kinatatayuan ko kanina! Pwede lang sana na lamonin rin ako ng lupa ay baka nagpalamon na lang ako. Bakit ba sa tuwing magkikita kami ng kurimaw na ito ay palaging riot. At kamalasan na lang!Inis na inis ako habang naglalakad upang magsumbong kay Vienna sa kalapastangan ni kurimaw sa akin. "Oh, bakit galit na galit ka dyan? Pati yang mukha mo ay pulang-pula rin? May nangyari ba sa'yo?" kaagad niyang usisa sa akin. "W-wala! Meron, w

Hindi ako makatulog nang gabing ito dahil sa pag-iisip sa problema ko sa probinsya namin. Nakalipas na apat na araw pero wala pa rin akong mahanap na malaking halaga na kailangan. Naghanap na rin ako ng maaaring utangan pero lahat sila ay wala rin ipahiram sa akin. Naiintindihan ko naman sila at katulad ko ay hirap din sila sa buhay. Wala na akong maisip na solusyon sa suliranin namin. Sobrang importante sa amin ng bahay at lupa na 'yon. Kaya hindi ako papayag na mawala na lang yon basta. Saka saan na lang titira ang pamilya ko kung mawawala ang bahay namin? May tatlong araw pa ako na itinakdang araw ni Sang na kailangan mabayaran ang bahay namin. Hindi ko na alam kung kanino lalapit pa. Pagod na ako, sa totoo lang. Pero laban lang!Kapag kay Cory naman ako lumapit upang umutang ay baka hanggang sa kaapo-apohan ko ay may utang sa kanya. "Lord, bigyan mo ako ng senyales kung dapat ko na bang ibenta ang aking pooh key, este puri at dangal pala," kausap ko sa kawalan. Napabuga na lang a

"Hindi raw type. Sus, feeling gwapo!" kausap ko pa sa aking sarili matapos ang pag-uusap namin. Kahit sa cellphone ay masungit pa rin. Kaya siguro walang gustong magpakasal sa kanya dahil may kasama ang kanyang ugali na tagay. Saka parang galit sa mundo, hindi magawang ngumiti. Tatawa na nga lang ay yung may pang-iinsulto pa. Pero mabuti na rin ang malinaw na hindi niya ako type at lalong hindi ko siya type! Ito na talaga at wala nang bawian. Ayaw ko naman na ibenta ang atay ko. Napailling na lang ako nang maalala ko na naman si Vienna. Loka talaga ang babaeng 'yon. Hays, ewan."Vakla! Vakla! Saan ka punta?" Sigaw ni Vienna sa akin nang makita niya ako sa baba. Nakatambay pala ang bruha sa may tindahan ni Ate Elda. Sure ako na may bagong chismis siyang nasagap kaya nasa tindahan siya. Kaya naman kahit nagmamadali ako ay pinuntahan ko pa rin siya."Saan ka pupunta?" tanong niya ng makalapit na ako. Abalang-abala pa siya sa pagdukot sa kinakain niya."Kay Manong Frank, nakapag-desisyon k

Bakit kailangan niya pang tumawag? At para lang sabihin na pauwi na siya. Una, bahay naman niya ito, sunod, eh, ano naman kung pauwi na siya? Pakihanap ng pake ko!"Just give me 10-15 minutes, I'll be there," habol niya pa. Kahit sa cellphone ay ang lamig pa rin makipag-usap ng busangot na ito. May ice plant ba sila?"Bilisan mo! Baka nakawin ko ang ref mo—" naawang pa ang bibig ko nang babaan niya ako ng linya. Kahit nakakainis ay wala akong magawa. Napailling na lang ako sa inasal niya. Busangot nga talaga siyang tunay. Binalik ko muli sa aking bag ang cellphone ko. At nagmasid na lang ako sa paligid. Medyo kinakabahan ako sa pagdating ni busangot dito. Ano kaya ang una kong sabihin? Anong mga kasunduan kaya ang aming pag-uusapan? Baka naman isahan niya ako, subukan niya! Pinilig ko ang aking ulo upang alisin sa isip ko ang kung anu-anong bagay na naiisip ko. Tinuon ko na lang ang atensyon ko sa mga bagay na maganda dito sa loob ng bahay niya. Pero bakit mag-isa lang sa bahay? W