Lahat ng Kabanata ng WHEN TROUBLE COMES LOVE: Kabanata 1 - Kabanata 10

“MISS Olive, bumalik ka rito!”Umalingawngaw sa buong ground ng school ang isang napakalakas na sigaw dahilan para kumaripas ako nang takbo. Habang tumatakbo, bigla akong bumangga sa kung sino kaya napahinto ako sapagkat nalaglag ang hawak kong walis tambo. Akmang sisinghalan ko ang epal na nakabangga ko ng mapagtanto kong student officer pala iyon.Dali-dali kong pinulot ang walis tambo at saka umakto ng normal at naglakad ng normal na para bang wala akong ginawang kaguluhan ngayong araw na ito. Pagkatapos, nagpatuloy ako sa pagtakbo ng malagpasan ko ang student officer na walang kamuwang-muwang sa ginawa ko. Luminga-linga muna ako sa paligid para maghanap ng ibang daraanan. Dahil kapag dineretso ko lang, siguradong marami ang nakaabang at mahaharang ako ng dalawang guard.Maya-maya pa, nakakita ako ng isang silid at pagpihit ko ng doorknob biglang bumukas ang pinto. Sa sobrang pagkataranta mabilis akong pumasok sa loob.Nakahinga ako ng maluwag nang makitang walang ibang tao sa sili

I had no clue of my destination, so I just kept on walking until I spotted a convenience store and quickly headed in that direction. Subalit hindi natuloy ang pagpasok ko sa loob nang makarinig ako ng batang umiiyak sa gilid ng eskenita at mukhang hindi ito nag-iisa, may sariling isip ang mga paa kong nagtungo sa gawing ingay na naririnig ko. “Huwag po! Kailangan ko po ang perang ito..” Pagsusumamo ng bata. “Ibigay muna! Kung ayaw mong masaktan pa.” “Oo nga bata, magsimula ka na lang ulit. Ibigay muna kasi, pag ako nagalit pa babangasan kita sa mukha. Itong nagugutom na ‘ko! Bilisan mo!” “Huwag po! Kailangan po ng nanay ko ang perang ito..” Kumukulo ang dugo ko sa aking nakikita, inaagawan ng mga kalalakihan ang batang lalaki ng pera na mukhang kinita nito mula sa panlilimos. Hindi ko kayang tumayo lang rito at walang gawin, ayoko sa lahat ay makakakita ng mga inaapi. “Hoy! Mga bakla, ano iyan?” Singhal ko upang tumigil ang mga ito. Masamang bumaling ang mga ito sa kinaroroonan

I started packing my clothes and personal belongings with a smile on my lips. This is the happiest day of my life. I thought they would ignore my request. Walang ibang mahalaga para sa akin, kundi ang pamilya, buong pamilya at masayang pamilya tulad nito. Hindi talaga ako makapaghintay kung saan kami magbabakasyon ngayon. Kasalukuyan na kaming nasa byahe at halos ilang oras rin ang binuno sa byahe. Buti na lang hindi napagod si Dad. Niyogyog ko na ang balikat ni Mommy upang gisingin siya dahil itinigil na ni Daddy ang sasakyan sa isang tabi. Pagkabukas ko pa lamang sa binatana ng kotse sumalubong na ang malakas na hangin sa aking mukha at kasabay niyon ang huni ng mga ibon. Wow! Ang refreshing naman rito, kaya ipinalibot ko pa ang aking mga mata. Nakita ko ang iba’t-ibang klase ng mga bulaklak na malalago at magaganda. Para itong malaking harden, hindi lamang malaki, kundi sobrang lawak na taniman ng mga bulaklak. I was taken aback when someone blocked my sight of the magnificent su

“Olive?! Why did you do that?” Mahina ang boses na tanong ni mommy, pero maririnig ang diin sa boses nito. “Hanggang dito ba naman?” Humugot ako nang isang malalim na hininga, bago nagpaliwanag. “Mom, listen to me. Wala akong ginawang masama-” “My god, Olive! Anong walang ginawang masama? Sinaktan mo lang naman ‘yung anak nang ka-partnership natin, paano na lang ang agreement both parties kung iatras nila iyon?” “Mom! Pwede bang kahit ngayon lang? Kahit ngayon lang naman pakinggan mo ako!” I didn't intend to yell at Mommy so suddenly. I couldn't control myself because I didn't want her to accuse me and ignoring my explanation. I looked around and saw that there were a lot of eyes on us. Siguro sa isip-isip ng mga tao, bastos akong anak dahil nangangatwiran pa ako at mas malakas pa ang boses ko kaysa kay mommy. Mas nagmamatapang pa ako. Alam na alam kong hinuhusgahan na nila ako without knowing the full story. “Huwag mo akong pakinggan, mom. Hindi ako nagsasabi ng totoo. Maliwana

“Buti naman.” Naisagot ko na lang. Wala na akong ma-topic, e. “What about you. Do you have a lot of friends?” He asked. “Well, dati marami.” Sabi ko bago inubos ang kape na iniinom ko. “Pero ngayon, kahit isa wala na akong itinuturing na kaibigan.” “Alam ko kung bakit.” Aniya. Masama ko siyang tinitigan. “Alam ko ang sasabihin mo. Kasi troublemaker ako, ganun?” “Ikaw ang nagsabi niyan, hindi ako.” Aniya, parang inosente. “Alam mo, masaya magkaroon ng kaibigan. Kaibigan na kasama mo sa mga bagay na may sense, o halaga, hindi kaibigan na kasama sa gimmic at party-party. I didn’t like complicated person and complicated situation.” “Edi, ayaw mo pala sa akin?” Tinapunan niya ako ng mabilis na tingin at bahagyang tumawa. “Medyo.” Pinandilatan ko siya. “You! Bwisit ka talaga!” “Oh, huwag kang mag-eskandalo rito.” Pigil niya na para bang mas iniinis ako. “Kaya wala kang kaibigan. Dragon ka kasi, ang bilis mo magalit para kang nag-aapoy.” Pumikit ako kasabay niyon ang paghugot ko ng