PROLOGUE

“YOU'RE going to be a father, Aragon!” 

May tumiling babae at hindi ako pwedeng magkamali. Kilalang-kilala ko ang matinis na boses na iyon. Si Luna nga ang tumitili, mukhang masayang-masaya siya habang may ina-annouce sa lahat. Ayoko sana makibalita pero dakilang chismosa ako, e. Kahit inaayos ko ang kabinet, kailangan ko maki-chismis. 

“What?!” Parang hindi makapaniwala si Aragon. 

“I'm pregnant, Aragon, and you're the father." Masayang balita ni Luna sa lahat. 

Bago pa makapag-react ang lahat sa announcement ni Luna, sumabog na ang puso ko. My chest is tightening and I can't seem to take a deep breath. It's like there's a heavy load on me and I'm unable to inhale. Despite the situation, I don't feel joyous. I should be happy for them, but I'm not. I should be relieved na hindi ko na kailangan mag-isip sa kinikilos ni Aragon lately. Lalong hindi na niya guguluhin ang buhay ko. Titigilan na niya ang larong gusto niya. 

“Then, I’m going to be a grandmother!” Makikita sa mga mata ni Ninang ang pagningning ng saya dahil sa balitang iyon. 

"Hey, Olive!" Ninang Cherry called me when she noticed me standing on the stairs. "Come here, we have a double celebration for today!"

I went down the stairs. "What's the celebration for?" I asked. Kahit pa nga alam ko na kung ano ang gusto niyang sabihin. Narinig ko ang lahat. 

“Una, ang promotion mo sa trabaho at ang pag-stay mo ulit rito sa hacienda, pangalawa, magkaka-apo na ako!” She exclaimed. 

“Congrats! Ninang ako, ah.” Sabi ko na hindi pa rin tinatanggal ang ngiti sa mga labi. “Let’s celebrate!” 

Ibinalita na nila sa lahat ang pagbubuntis ni Luna. Kumain kami ng sabay-sabay, maraming niluto dahil nga daw maraming kailangan i-celebrate sa araw na ito. Bigla akong napaisip kung tama bang bumalik ako dito sa hacienda? What is wrong with my heart? My emotional responses are killing me. I’m going insane!

Buong araw tahimik si Aragon, hindi ba siya masaya? Pero bakit? Alam kong mahal niya si Luna. Pwede ba, Olive. Tigilan muna ang pagiging marites, okay? 

Nasa kalagitnaan ako nang pag-aayos ng mga gamit ko nang may kumatok sa pinto. 

“Come in.” I responded. 

Nilingon ko ang pumasok. It was Luna. 

“Olive.” Tawag niya sa pangalan ko. “I told you to never come back here. Nasa Maynila ka na, bakit ba kasi bumalik ka pa?” Madiin ang pagbigkas niya sa bawat salitang binitawan niya. 

Tumayo ako at nilapitan siya. “Si Ninang at Ninong ang may gustong bumalik ako.” 

“Sinungaling!” Singhal niya sa akin. “Hindi ako naniniwala. Alam kong may binabalak ka dahil hanggang ngayon hindi mo matanggap na sa akin may gusto si Aragon. You’re just a little sister to him.” 

Huminga ako ng malalim bago magsalita. “Hindi naman kita pinipilit na paniwalaan ako, e.” 

Nakakairita na talaga ang babaeng ‘to. Kung ipinagpatuloy ko ang pag-aayos ng mga gamit ko baka tapos na ako ngayon kaysa mag-aksaya ng oras sa pakikipag-usap sa baliw na babaeng ito. 

“Bakit ba ang lakas ng loob mo bumalik? Hindi pa ba sapat na dalawang beses nanganib ang buhay ni Aragon nang dahil sa’yo?” Pag-aakusa niya sa akin. 

“You’re pregnant, Luna. Kaysa inuubos mo ang oras mo sa akin, bakit hindi ka na lang magpahinga para sa baby mo? You’re going to be a mother, huwag kang paranoid.” Tugon ko para tigilan na niya ako. 

Gustong-gusto ko na umalis at balewalain na lang ang babaeng ‘to pero ayokong magmukhang mahina sa harapan niya, ayoko rin isipin niya na guilty ako kaya iniiwasan ko siya, ‘di ba? 

“Kailangan mo-” Hindi ko natapos ang dapat sasabihin ko nang hawakan ako ni Luna sa braso. Ramdam ko ang mahigpit niyang pagkakahawak sa aking braso, balak ba niyang putulan ako ng mga organs? 

“Huwag mo susubukang sirain ang pamilya ko.” She warn me. 

I shrugged. “Praning ka na. You need to rest.” Binawi ko ang aking braso mula sa pagkakahawak niya at saka ngumiti sa kanya. “Leave, now. I want to rest too.” 

Marunong na akong magtimpi ngayon, ayokong ako na naman ang lumabas, o makita nilang masama pag pumatol ako kay Luna. Kaya tatanggapin ko na lang ang lahat ng sinasabi niya sa akin. Nagpatuloy na lang ako sa pag-aayos upang kalimutan ang naging banggaan namin ni Luna. 

Pagkatapos ay kinontak ko si Jamie ang isa sa mga naging kaibigan ko sa Maynila. 

“Hello?” Sabay naming bati sa isa’t-isa. 

“Napatawag ka?” She asked. 

“Can you do me a favor?” 

Bumuntong hininga ang nasa kabilang linya. “What is it?” 

“Babalik na lang ulit ako diyan sa Maynila, mag-usap tayo.” Tugon ko sa kabilang linya. 

Siguro kailangan ko muna umiwas ulit sa lahat para hindi na ako makadagdag pa sa iisipin ni Luna. Mamaya niyan ako pa ang maging dahilan ng stress niya. Ako na naman ang sisihin niya. Kinalimutan at binaon ko na sa lupa ang naging ugali ko noon pero may iilan pa rin sa kanila ang hindi naniniwala at hindi ko sila masisisi. 

***

“OLIVE, hanggang kailan ka ba magmumumok diyan? Ang kilala kong Olive Perez, matapang at may paninindigan sa kung ano ang tama. Hihiga ka na lang ba diyan? Hahayaan mo silang paratangan ka ng mali?” Anang sabi ng kaibigan ni Olive na si Serrana. 

Olive rolled her eyes. Sino pa nga ba ang maniniwala sa kanya? Matapos niyang makagawa ng kasalanan at pasakitin ang ulo ng mga taong nasa paligid niya, meron pa kayang maniniwala sa mga sasabihin niya? 

Even if she did a million good deeds and helped countless people, she would still be known as a troublemaker. Nothing she did was good, only bad. She caused headaches and harm to others, and she will always be known for it. 

Sa halip na sagutin ang kaibigan na nakatayo sa paanan ng kama, nagtalukbong siya ng unan sa mukha. She doesn't want to talk about what happened, and she wants peace of mind. No one can understand her but herself. Pagod na rin naman siyang ipaliwanag ang sarili niya sa iba dahil kahit anong paliwanag ang gawin niya, sa huli, siya pa rin naman ang mali. 

At least here, she can't cause any more harm to anyone. No one. 

"Olive-" 

Napamulagta si Olive at napatingin sa gawi ni Serrana na nakatingin rin naman sa kanya at natigil sa pagsasalita nang dahil sa malakas na galabog na nagmumula sa gate mula sa labas ng bahay niya. Sabay silang tumakbo ng kaibigan sa labas upang alamin kung sino ang gumagawa ng ingay. 

Malalaki ang matang napatigalgal siya ng makita kung sino ang pangahas na gumagawa ng ingay sa labas ng gate niya. 

“Aragon…” She whispered his name. 

Nandito ba siya dahil naniniwala siya sa akin? No. Baka nandito siya upang husgahan rin ako. 

Malalaki ang hakbang na lumapit ang binata sa gawi niya habang nakabakas ang galit sa mukha nito at mahigpit na hinawakan ang pulsuhan niya at madilim ang tingin sa mga mata niya. 

“A-ano ba ang ginagawa mo dito?” Tanong niya at ipiniksi ang kamay ng binata na nakahawak sa pulsuhan niya sabay talikod sapagkat hindi niya kayang harapin ang binata. “Anong kailangan mo?” 

“Olive.” Panimula nito. “Kahit ngayon lang magsabi ka naman ng totoo. Sagutin mo nga ako. Buntis ka ba?” 

Humarap siya kay Aragon at natigilan siya ng makita ang napaka-guwapong mukha ng binata. Ang lapit ng mukha nito sa mukha niya at naaamoy niya ang mabangong halimuyak na dala ng binata sa ilong niya. Shit! Ano ba, Olive! Maghulos-dili ka nga! 

Pero hindi siya nagpadala, o nagpa-apekto sa atraksyon na nararamdaman niya sa binata. Kailangan niyang magmatigas dahil ayaw niyang malaman nito ang katotohanan. Marami na siyang nasaktang tao at ayaw niyang madagdagan na naman iyon ng dahil sa kanya. Masyado pang komplikado ang lahat. 

She force herself not to feel anything. 

“Look, Aragon.” Segunda niya. “Kung buntis man ako, wala ka nang pakialam sa bagay na iyon. For fuck sake, Kuya Aragon! Umalis ka na at bumalik kay Luna. Gusto ko ng peace of mind, so please. Just leave.” Pinagdiinan niya pa ang pagtawag ng ‘Kuya’ sa binata. 

“Liar!” Tumaas na rin ang boses ng binata. “I know you're pregnant with my child. I'm sure I'm the father of that wonderful child.” 

Mapaklang tumawa si Olive at sinalubong ang galit na tingin ni Aragon. “Paano ka nakakasigurado, aber? Bakit? Akala mo ba, sa mahabang panahon, ikaw lang ang lalaking nagustuhan ko, huh?” 

May dumaang estrangherong emosyon sa mga mata nito na kaagad rin namang nawala. “As far as I know, there hasn't been any other man in your life and heart since you and I first met. Ako lang ang lalaking pinagnasaan mo.” May ngisi na nakaplasta sa mga labi nito. “Ako lang naman ang lalaking nakauna sa’yo.” 

Tama si Aragon, tama ang binata na wala siyang pinapasok sa puso niya. Mula noon at hanggang ngayon, ito pa rin naman ang tinitibok ng puso niya. 

Pinatatag ni Olive ang tindig niya sa harapan ng binata kahit ang totoo ay malapit na bumuwag ang tuhod niya sa panginginig. Hinanap ng mga mata niya ang kaibigan na si Serrana upang humingi sana ng tulong rito, subalit wala na ito. Fuck! Bakit ngayon pa ako iniwan ng magaling kong kaibigan? Alam niya sa sariling mahina siya pagdating kay Aragon. Kaya kailangan niyang gumawa nang paraan upang hindi ipagpilitan ng binata na ang ipinagbubuntis niya ay anak nito. 

“Sumama ka sa akin.” Maawtoridad na sabi ng binata bago walang sere-seremonyang hinila siya ng binata sa braso at kahit anong pagpupumiglas niya ay hindi siya nito pinakinggan, o binitawan. 

“Kuya Aragon, ano ba?!” She yelled. “Let go of me!” 

Bago pa siya tuluyang makapasok ng sasakyan ni Aragon, may panyo na tumakip sa ilong niya at ng may kakaiba siyang maamoy sa panyo, unti-unting nanghina ang buong katawan niya kasabay ng pagkahilo na nararamdaman niya. Bago pa siya tuluyang mawalan ng malay, may matitipunong bisig na yumakap at sumalo sa kanya.