บททั้งหมดของ ยอดหญิงแห่งเทียนเชวีย: บทที่ 501 - บทที่ 510

องครักษ์รีบมารายงานว่าอ๋องผู้สำเร็จราชการและองค์ชายเจ็ดบุกเข้ามาแล้วใต้เท้าเหอรีบเข้าไปต้อนรับทันทีอย่างไรก็ตาม องค์ชายเจ็ดโกรธมาก เขาผลักใต้เท้าเหอเข้ากับกำแพง “ฝูเสวี่ยอยู่ที่ไหน?!”ใต้เท้าเหอชี้นิ้ว“ข้าบอกแล้วไงว่าเครื่องประดับทองคำพวกนั้นล้วนแต่เป็นเงินของข้า องค์จักรพรรดิยังมิทรงว่ากระไร แล้วเกี่ยวอันใดกับเจ้าด้วย?!”“ฝูเสวี่ยเป็นผู้บริสุทธิ์ ปล่อยนางเดี๋ยวนี้!”ฟู่จิ่งหลีมิเคยโกรธมากเช่นนี้มาก่อน เขาแทบไม่เคยปรากฏตัวที่นี่เลย เขามักจะมีชีวิตอิสระและมีความสุข นี่เป็นครั้งแรกที่เขาถูกเหยียดหยามเช่นนี้ฟู่เฉินหวนขมวดคิ้ว เขารีบวิ่งเข้าไปในส่วนลึกของคุกอย่างรวดเร็วเขาเพ่งมองห้องขังแต่ละห้องเมื่อฟู่เฉินหวนเห็นร่างของคนที่เต็มไปด้วยเลือด ขมับของเขาก็ปรากฏเส้นเลือดปูดขึ้นทันที เขารีบเข้าไปในห้องขัง ถอดเสื้อคลุมออกแล้วพันรอบตัวนางไว้ลั่วชิงยวนตกตะลึง นางมองดูท่าทางสงบแต่มีความโกรธแฝงอยู่ของเขา นางจึงกำฝ่ามือแน่นเล็กน้อยฟู่เฉินหวนช้อนร่างนางขึ้น แล้วอุ้มออกไปฟู่จิ่งหลีปล่อยตัวใต้เท้าเหอแล้วจึงติดตามฟู่เฉินหวนออกจากที่ว่าการไปตอนที่เขาเดินออกไป เขาก็บังเอิญเจอเข้ากับค

ใต้เท้าเหอ ไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากต้องตกปากรับคำ แต่เขาพูดอย่างเคร่งขรึมว่า “ข้ายังมีหน้าที่ทางราชการต้องดูแล เช่นนั้นข้าจึงมิอาจดื่มเหล้าได้ ข้าจักดื่มเพียงชาถ้วยเดียวแล้วออกไป!”“ตกลง เอาเถอะ ดื่มชาสักถ้วยก็พอแล้ว!”ใต้เท้าเหอขึ้นไปชั้นบน ลั่วชิงยวนและแม่เล้าเฉินทั้งคู่เข้ามาในห้องแล้วปิดประตู“แม่นาง เจ้ามีแผนหรือไม่?” ใต้เท้าเหอถาม“ข้าอยากเห็นฝูจ้าว” ลั่วชิงยวนตอบอย่างตรงไปตรงมาเมื่อได้ยินสิ่งนี้ ใต้เท้าเหอก็ประหลาดใจเล็กน้อยลั่วชิงยวนกล่าวต่อ “ผู้อาวุโสเหอ ท่านต้องอธิบายต่อหน้าฝูจ้าวว่าข้าเป็นคนพิเศษเพียงใด วิธีที่ดีที่สุดคือดึงดูดความสนใจของฝูจ้าว และปล่อยให้เขามาหาข้าด้วยตัวเขาเอง”“ใต้เท้าเหอ โปรดบอกข้าเกี่ยวกับบุคลิกและนิสัยของฝูจ้าวด้วยเถิด”ใต้เท้าเหอพยักหน้าแล้วบอกทุกอย่างที่เขารู้เกี่ยวกับฝูจ้าวให้นางฟังลั่วชิงยวนฟังและจดบันทึกอย่างเงียบ ๆ จากนั้นนางก็พูดต่อว่า “นอกจากนี้ ยังมีอีกสิ่งหนึ่ง”“ข้าวางแผนที่จะแปลงเครื่องประดับทองเหล่านี้ให้เป็นเงินและใช้จ่ายออกไป เมื่อถึงยามนั้น ข้าต้องการให้ใต้เท้าเหอให้ความร่วมมือและอำนวยความสะดวกเมื่อถึงเวลา”ใต้เท้าเหอรู้ส

เสียงของลิ่นฝูเสวี่ยดังขึ้นลั่วชิงยวนเลิกคิ้ว “รูปงามหรือ? มิงามเท่าฟู่เฉินหวนหรอก”“รูปลักษณ์ของอ๋องผู้สำเร็จราชการนั้นมิธรรมดาจริง ๆ แต่เขาเย็นชาเกินกว่าที่ข้าจักเข้าถึงได้”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลั่วชิงยวนก็ประหลาดใจ “เจ้าหมายความเยี่ยงไร คุณชายท่านนี้เข้าถึงได้ง่ายงั้นรึ? แต่เจ้าเห็นหรือไม่ หลังจากที่เขาเข้ามา เขามิยอมให้สตรีนางใดแตะต้องเขาเลย”ลิ่นฝูเสวี่ยหัวเราะเสียงดัง “เมื่อท่านมองบุรุษ ท่านมิอาจมองแค่รูปร่างหน้าตาของเขาเท่านั้น ท่านต้องมองตาของเขาด้วย เมื่ออ๋องผู้สำเร็จราชการมาที่หอฝูเสวี่ย แม้ว่าหอจะเต็มไปด้วยสตรีงดงามก็ตาม แต่สายตาของเขากลับว่างเปล่านัก”“เหมือนพระภิกษุผู้ไกลจากกิเลสและมิเห็นสตรีอยู่ในสายตาเลย”“ทว่าบุรุษผู้นี้อาจดูเหมือนเข้าถึงได้ยาก แต่สายตาที่เขาจ้องมองนางทั้งหลายมิอาจหลอกลวงผู้ใดได้ แม้เป็นพระภิกษุก็ยังเป็นภิกษุปลอมที่มิอาจหลุดพ้นกิเลสได้”ลั่วชิงยวนอดไม่ได้ที่จะหัวเราะเบา ๆ “ดูเหมือนบุรุษทั้งในใต้หล้าจักมีความคิดเช่นเดียวกันนี้!”“มันขึ้นอยู่กับเจ้าแล้ว ที่จะต้องพยายามดึงดูดความสนใจของคุณชายผู้นี้”เมื่อได้ยินสิ่งนี้ ลิ่นฝูเสวี่ยก็ตกใจ “ข้าหรือ?

“วันนี้ข้าเห็นแม่นางฝูเสวี่ยร่ายรำ ตัวข้าก็ตกหลุมรักเจ้าอย่างหัวปักหัวปำ”“ข้าเคยยินว่าองค์ชายเจ็ดได้มอบเครื่องประดับทองคำหนึ่งหมื่นชิ้นแก่เจ้า ข้าสงสัยว่าข้าจักสามารถชนะใจเจ้าได้หรือไม่? หากข้ามอบทองคำหนึ่งพันตำลึงให้?”ลั่วชิงยวนยกยิ้มมุมปาก “แน่นอน”“ทองคำเพียงหนึ่งพันตำลึง คุณชาย ท่านต้องการอะไรจากข้างั้นหรือ?”ปลากินเหยื่อแล้วฝูจ้าวไม่รีบเผยจุดประสงค์ของตัวเอง เขารู้ว่าเมื่อต้องรับมือกับสตรีที่มีเอกลักษณ์เช่นนี้ เขามิอาจใจร้อนได้ เขาต้องลงมืออย่างค่อยเป็นค่อยไป“ข้าขอเชิญแม่นางมาร่ายรำที่จวนของข้าได้หรือไหม?”ลั่วชิงยวนผงะไปชั่วครู่เมื่อเขาสังเกตเห็นว่านางตกใจ ฝูจ้าวก็รีบยิ้มออกมาและพูดว่า "หรือบางทีเจ้าอาจร่ายรำให้ข้าดูที่นี่เพียงผู้เดียวเป็นเวลาสิบวันเล่า?”ลั่วชิงยวนหัวเราะเบา ๆ “ตกลง”ฝูจ้าวรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อยเมื่อได้ยินสิ่งนี้ และอดมิได้ที่จะเลิกคิ้วถามอย่างสงสัยว่า "เจ้าชอบเงินทองหรือไม่?”“ในใต้หล้านี้มีผู้ใดบ้างมิชอบเงินทอง แม้แต่ฝูเสวี่ยก็ด้วยเช่นกัน เช่นนั้นแล้วข้าทำให้คุณชายผิดหวังหรือไม่เจ้าคะ?”เมื่อฝูจ้าวได้ยินสิ่งนี้ เขาก็ยิ้มและพูดว่า “ไม่! ข้าเอง

“หากเช่นนั้น ข้าจักไปหาลี่เซียงแล้วถามให้ชัดเจน!”ดวงตาของลั่วชิงยวนเย็นชาเล็กน้อย นางเอ่ยอย่างแผ่วเบา “หาอย่าได้กังวลไป หากนางอับจนหนทางจริง แค่รอให้นางมาหาข้าก็เท่านั้น”วันรุ่งขึ้นก็มีคนส่งจดหมายลับมาไม่รู้ว่าผู้ใดส่งมา แต่มันถูกเขียนไว้ว่า ‘แม่นางฝูเสวี่ย’ลั่วชิงยวนเปิดจดหมายข้อความบอกว่า: เจ้าอยากรู้หรือไม่ว่าในตอนนั้นเกิดอะไรขึ้นที่หอสมุทรมรกต คืนนี้ เจอกันที่หอร่ำเมลัย เวลาสามทุ่มครึ่ง ลั่วชิงยวนเลิกคิ้ว คืนนี้อย่างนั้นหรือ?นางไม่ได้พาลิ่นฝูเสวี่ยไปด้วย เพราะกลัวว่านางจะควบคุมอารมณ์ของตนเองไม่ได้และแผนการของนางจะทลายลงเช่นนั้นนางจึงไปที่หอร่ำเมลัย เพียงลำพังนางรับใช้พานางเข้าไปในห้อง ท่านอาฉินกำลังนั่งรออยู่ก่อนแล้ว“หลังจากรอคอยมานาน ในที่สุดเจ้าก็มาถึงเสียที” ท่านอาฉินพูดพร้อมกับรินสุราสองจอก นางยกสุราจอกหนึ่งดื่มทันทีลั่วชิงยวนก้าวไปข้างหน้า นางนั่งลงแล้วพูดอย่างเย็นชา “อย่ามาเล่นลิ้น บอกความจริงกับข้ามา”ท่านอาฉินเหลือบมองจองสุราตรงหน้านาง “เจ้ามิอยากดื่มรึ?”“ท้ายที่สุดแล้ว วันนี้ข้ามิได้มาที่นี่เพื่อทะเลาะหรือต่อสู้กับเจ้า”ลั่วชิงยวนเหลือบมองจองสุร