All Chapters of ยอดหมอหญิงทะลุห้วงเวลา: Chapter 1161 - Chapter 1170

ปี๊ด… ปี๊ด ๆ …คนเป่าแตรเป่าดังเป็นระดับ ๆเสียงแตรประกาศข่าวดีนั้นเป็นการส่งข่าวให้ขุนนางทุกคนได้เข้าใจนี่เป็นชัยชนะของฉินตะวันตกจริง ๆ!พวกคนที่เหยียดหยามเซียวหลินเทียนและยั่วยุให้องค์จักรพรรดิประหารเขากับหลิงอวี๋เมื่อครู่ต่างก็หน้าซีดกันไปหมดพวกเขากลัวจะไปดึงความสนใจองค์จักรพรรดิจึงทยอยหลังหลังกันไปหลิงหว่านกับอันซินได้ยินข่าวนี้ก็ชะงักกันไป จากนั้นทั้งสองคนก็กอดกันน้ำตาคลอสุดยอด! ฉินตะวันตกชนะแล้ว!พวกของหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนชนะแล้ว!จ้าวเจินเจินหน้าซีดไปทันที!เป็นไปได้เยี่ยงไร?เห็น ๆ อยู่ว่าหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนหาหนอนบ่อนไส้ขององค์ชายเว่ยมิพบ อีกทั้งนางก็จัดคนที่ไม่มีผู้ใดคาดคิดไปสร้างความเสียหายเพื่อเป็นการป้องกันอีกขั้นหนึ่งด้วย!แผนสร้างความเสียหายถึงสองชั้น ว่ากันตามเหตุผลแล้วไม่มีทางที่จะล้มเหลวได้เลย!ไหนเลยจะคิดว่าหลิงอวี๋กับเซียวหลินเทียนจะยังชนะได้!พระชายาเว่ยจิตใจว่างเปล่า สมองก็ว่างเปล่าเช่นกันหลิงอวี๋… นางสารเลวผู้นี้ นางเป็นคนโปรดของเทพพระเจ้าหรือไร?เหตุใดนางจึงรอดพ้นจากสถานการณ์ที่ต้องตายไปอย่างโชคดีครั้งแล้วครั้งเล่าเช่นนี้?ที่แห่ง

คำพูดของเซียวหลินเทียนเป็นการคืนความดีความชอบให้กับจักรพรรดิอู่อัน และคืนผลประโยชน์ให้ฉินตะวันตก ทั้งยังตบหน้าองค์ชายหนิงอีกด้วยองค์ชายหนิงก็มิได้โกรธ เขายิ้มแล้วก็นั่งลง“ขอแสดงความยินดีกับองค์จักรพรรดิที่ได้เมืองสองเมืองมา นับจากนี้จะเป็นดังที่ท่านอ๋องอี้ได้ตรัสไว้ ฉินตะวันตกของเราจะเจริญรุ่งเรือง ร่ำรวยและแข็งแกร่ง”ในฐานะอัครเสนาบดี จ้าวฮุยจึงเป็นผู้นำในการยกแก้วเหล้าขึ้นมาแสดงความยินดีกับจักรพรรดิอู่อันจากนั้นขุนนางทุกคนก็ยกจอกเหล้าแสดงความยินดีตามเช่นกันจักรพรรดิอู่อันยิ้มแย้มอย่างพึงพอใจที่ได้รับการแสดงความยินดีจากทุกคนเพียงแต่มีขุนนางผู้หนึ่งที่มิรู้ว่าเสียสติหรือว่าตั้งใจ หลังจากที่ดื่มเหล้าแล้วก็ยังเอ่ยเสริมขึ้นมาอีก“วันนี้ทุกคนต่างเฉลิมฉลองกัน ฮองเฮาและขุนนางทั้งหมดล้วนอยู่ที่นี่ แล้วเหตุใดจึงขาดไทเฮาไปได้เล่าพ่ะย่ะค่ะ!”“ฝ่าบาท กระหม่อมได้ยินว่าไทเฮาหมดสติไปยังมิฟื้นเลย พระชายาอ๋องอี้มีทักษะการแพทย์ที่เก่งกาจถึงเพียงนั้นก็ยังมิสามารถรักษาไทเฮาให้หายดีได้เลยหรือพ่ะย่ะค่ะ?”“พระชายาอ๋องอี้ เช่นนี้ท่านทำมิถูกต้องแล้ว! การที่ไทเฮามิสบายเป็นเรื่องใหญ่ ท่านควรจะช่วย

เสียงหัวเราะของคนเหล่านี้ทำให้องค์ชายเว่ยพาลโกรธ เขาพูดสู้หลิงอวี๋มิได้ จึงหันไปทางจักรพรรดิอู่อันพลางตะโกนอย่างน้อยใจ“เสด็จพ่อ เสด็จพ่อดูเถิดว่าสตรีผู้นี้มีคารมคมคาย พูดจาคล่องแคล่ว องค์ชายสี่จัดการนางมิได้ เสด็จพ่อก็ควรอบรมนางพ่ะย่ะค่ะ!”“นี่เป็นงานเลี้ยงฉลองมิใช่หรือ? เหตุใดสตรีผู้นี้จึงก่อกวนอยู่ที่นี่เล่า!”แม้ว่าจักรพรรดิอู่อันจะตลกขบขันกับคำพูดของหลิงอวี๋ แต่ก็มิได้มีความสุขที่หลิงอวี๋ก่อกวน จึงทำใบหน้าเรียบเฉย และกำลังคิดจะอบรมหลิงอวี๋แต่หลิงอวี๋แย่งเอ่ยไปเสียก่อน “เสด็จพ่อเพคะ หลิงอวี๋หาได้ตั้งใจก่อกวนไม่เพคะ!”“หลิงอวี๋แค่อยากถือโอกาสที่ทูตจากทั้งสามแคว้นอยู่พร้อมหน้า ให้พวกเขาได้เห็นว่า ที่เราแพ้ไปสองรายการแข่งขันนั้น มิใช่เพราะความสามารถมิเท่าผู้อื่น!”“ทว่า หากมิใช่เพราะองค์ชายเว่ยเข้ามาขัดขา เรามีความมาสามารถที่จะเอาชนะได้อย่างแน่นอน! หลิงอวี๋เองก็อยากให้ทูตทั้งสามแคว้นรู้ด้วยเช่นกันว่าเสด็จพ่อมีความปราดเปรื่อง เมื่อจะให้รางวัลหรือลงโทษก็มีความยุติธรรม!”สิ่งที่หลิงอวี๋จะทำในวันนี้ก็คือ ประกาศให้ใต้หล้านี้ได้รับรู้การกระทำผิดขององค์ชายเว่ยกับฮองเฮาเว่ยครั้งที่แ

องค์ชายเว่ยใจสั่นขึ้นมาทันที เหงื่อเย็น ๆ ก็ออกมาด้วยเซียวหลินเทียนรู้เรื่องพวกนี้ได้เยี่ยงไร?เนื่องจากหมู่บ้านที่กักขังครอบครัวของจู้เต๋อเอาไว้นั้นนอกจากเขากับคนสนิทสองคนที่รู้แล้วก็ไม่มีผู้ใดรู้อีก“เสด็จพ่อ ตอนที่ลูกกำลังเข้าร่วมการแข่งขันต่อสู้ทางน้ำ ลูกได้เชิญให้ท่านอ๋องผิงหนานกับแม่ทัพเฉินไปที่หมู่บ้านขององค์ชายเว่ยพ่ะย่ะค่ะ!”“เมื่อครู่แม่ทัพเฉินมารายงานว่า ได้ช่วยเหลือครอบครัวของจู้เต๋อออกมาแล้ว พวกเขากำลังจะถูกคนขององค์ชายเว่ยฆ่าปิดปาก แต่ท่านอ๋องผิงหนานไปได้ทันเวลาพอดีจึงช่วยพวกเขาทั้งครอบครัวไว้ได้พ่ะย่ะค่ะ”เซียวหลินเทียนมองไปทางองค์ชายเว่ยอย่างเหยียดหยาม “องค์ชายเว่ย เจ้าคงจะมิบอกว่าข้าซื้อตัวท่านอ๋องผิงหนานกับแม่ทัพเฉิน หรือกระทั่งคนทั้งหมู่บ้านของเจ้ามาใส่ร้ายเจ้าหรอกกระมัง”ท่านอ๋องผิงหนานได้ยินว่าเซียวหลินเทียนเอ่ยถึงตนเอง จึงเดินเข้าไปแล้วคุกเข่าลงข้างหนึ่ง“ฝ่าบาท กระหม่อมเห็นกับตาว่าครอบครัวของจู้เต๋อทั้งสิบห้าคนถูกมัดไว้ที่หมู่บ้านขององค์ชายเว่ยพ่ะย่ะค่ะ!”“กระหม่อมยังได้ซักถามเพื่อนบ้านแถว ๆ บ้านของจู้เต๋อด้วย ได้ความว่า พวกเขาทั้งหมดถูกคนจับตัวไปในตอนก่

จักรพรรดิอู่อันเด้งตัวลุกขึ้นยืนพร้อมกับสีหน้ามิสู้ดี เขาจ้องไป่ซุ่ยเขม็งพลางเอ่ยถามเสียงสั่น “ไทเฮา… ไทเฮาสิ้นแล้วจริงหรือ?”ไป่ซุ่ยร้องไห้พลางเอ่ย “กราบทูลฝ่าบาท เป็นจริงดังนั้นเพคะ… แม่นมเว่ยตกใจจนสลบไปแล้ว บ่าวจึงทำได้เพียงวิ่งมากราบทูลฝ่าบาทเท่านั้น!”“ไป่ซุ่ย ไทเฮาเสวยน้ำแกงบำรุงร่างกายที่ข้าให้ไปแล้วสิ้นลมไปจริง ๆ หรือ?”หลิงอวี๋แสร้งทำเป็นเบิกตาโตอย่างตกใจ “เป็นไปได้เยี่ยงไร? ข้าให้สูตรอ่อนไว้แท้ ๆ เครื่องยาสมุนไพรก็ล้วนเป็นยาที่มีฤทธิ์อ่อนไม่มีพิษ! จะทำให้ไทเฮาสิ้นลมได้เยี่ยงไร!” “ใช่แล้ว ถังถีเตี่ยนเล่า เขาน่าจะเคยเห็นตำรับยาของข้า เขาว่าอย่างไรบ้าง?”“วันนี้ถังถีเตี่ยนมิอยู่ที่วังเจ้าค่ะ เขาบอกว่าพระชายาอ๋องอี้เรียกพบเขาจึงลาครึ่งวัน!”ไป่ซุ่ยมองหลิงอวี๋อย่างโกรธแค้น “พระชายาอ๋องอี้ ท่านอย่าได้เสแสร้งเลย… เห็น ๆ กันอยู่ว่าท่านจัดแจงให้ถังถีเตี่ยนออกไป ท่านจะรังแกบ่าวกับแม่นมเว่ยที่มิรู้เรื่องเครื่องยาสมุนไพร ดังนั้นจึงจัดตำรับยาที่เป็นพิษเช่นนี้เพราะจะวางยาไทเฮา!”“ฝ่าบาท บ่าวมีหลักฐานเพคะ สามารถยืนยันได้ว่าพระชายาอ๋องอี้จัดตำรับยาพิษเพราะคิดจะวางยาลอบปลงพระชนม์ไทเฮา