บททั้งหมดของ บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: บทที่ 481 - บทที่ 490

หูเมิ่งอิ๋งตกตะลึงนิ่งอยู่กับที่ เมื่อเห็นเหลิ่งอวิ๋นผู้อาฆาตแค้น หัวใจของนางก็รู้สึกเหมือนถูกบีบ ในขณะเดียวกันนางก็รู้สึกเศร้าที่จะไม่ได้เจอคุณชายอีก!ฉึก!ในช่วงเวลาวิกฤติ ลูกธนูหน้าไม้ก็พุ่งเข้ามาปักทะลุหัวใจของเหลิ่งอวิ๋น!ฟึ่บ!เหลิ่งอวิ๋นล้มลงกับพื้น มองปลายลูกศรที่แทงทะลุใจ เลือดสีแดงฉานไหลออกมา สายตาเขาเต็มไปด้วยความกลัวและความสิ้นหวังหูเมิ่งอิ๋งทนไม่ไหว อยากจะก้าวเข้าไปโดยสัญชาตญาณ แต่ถูกทหารผ่านศึกเกราะทมิฬรีบออกมาห้ามไว้ “คุณหนูหู นายท่านสั่งให้พวกข้าแอบปกป้องท่าน เขาบ้าไปแล้ว ท่านจะตกอยู่ในอันตรายหากเข้าใกล้เขา!”หูเมิ่งอิ๋งสะดุ้ง รีบถอยออกไป!สำหรับเหลิ่งอวิ๋น นางทำดีที่สุดแล้ว ไม่ได้เป็นหนี้ติดค้างแต่อย่างใดแล้วโดยเฉพาะก่อนที่เหลิ่งอวิ๋นจะตาย เขาต้องการรั้งนางไว้ ซึ่งทำให้หัวใจของนางแทบจะแตกสลาย“เมิ่งอิ๋ง อย่าจากไปเลย ช่วย ช่วยข้าด้วย!”เลือดยังคงไหลทะลักออกมาอย่างต่อเนื่อง ด้วยความกลัวตาย เหลิ่งอวิ๋นยื่นมือออกไปไปหาฟางเส้นเดียวที่จะช่วยชีวิตเขาได้หูเมิ่งอิ๋งไม่ได้ก้าวไปข้างหน้า แต่มองทหารผ่านศึกเกราะทมิฬแล้วพูดว่า “ช่วยเขาได้หรือไม่?”“ปกติแล้วคนจะไม่รอดจ

ดวงตาของหงเยี่ยเป็นประกาย “เช่นนั้นท่านก็หมายความว่า เขาเองก็กำลังเตรียมจะกบฏด้วย!”จ้าวป๋อเซี่ยวหัวเราะเบา ๆ แล้วพยักหน้า!หงเยี่ยขมวดคิ้วพูดว่า “แต่เมื่อกี้นี้ เหตุใดเขาถึงพยายามโน้มน้าวเราไม่ให้กบฏ!”“นั่นไม่ใช่การโน้มน้าวใจ นั่นเป็นการบอกเป็นนัย!”จ้าวป๋อเซี่ยวมีท่าทางมั่นใจ ขณะพูดว่า “บัณฑิตอย่างพวกข้ามักไม่พูดตรงไปตรงมา มีความหมายซ่อนเร้นอยู่ในคำพูด สามารถเดาได้ก็ต่อเมื่อพยายามอย่างหนัก จึงจะคิดออก!”“ใช่!”หงเยี่ยที่รู้สึกแบบเดียวกันก็พยักหน้าอย่างแรง “เขาไม่เคยทำอะไรตรงไปตรงมาเลย!”จ้าวป๋อเซี่ยวกล่าวว่า “เสนาธิการทหารกล่าวว่าเขาไม่ต้องการให้เรากบฏ เนื่องจากยังไม่ถึงเวลา แต่เขาก็ยังบอกความลับของการกบฏมากมายแก่เรา หากเขาไม่เคยคิดเรื่องการกบฏ เขาจะคิดออกได้อย่างไร”ดวงตาของกลุ่มโจรเป็นประกาย!จ้าวป๋อเซี่ยวพ่นลมหายใจ “ข้าทุ่มเทให้กับการกบฏมานานหลายทศวรรษแล้ว แต่ความรู้ของข้าก็ยังไม่ดีเท่ากับเสนาธิการทหาร เขายังอายุน้อย แต่เข้าใจความลับของการกบฏจากหนังสือประวัติศาสตร์ เขาต้องเป็นมังกรสวรรค์ที่จะเปลี่ยนแปลงราชวงศ์แน่นอน การกบฏเป็นเรื่องของเวลา”กลุ่มโจรพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำเล่

จ้าวป๋อเซี่ยว อาจารย์จ้าวหลังค่อมกำประสานมือคำนับด้วยความตื้นตันเซี่ยซานหู่ อู่จั้งโหว เถียนชี เสี่ยวไท่ซุ่ย และเฮยเมี่ยนจินกัง ก็ค่อนข้างตื้นตันเช่นกันเดินทางยามค่ำคืนนั้นไม่ใช่เรื่องง่าย หมายถึงความยากลำบากในการกบฏ ต้องระวังตัวให้ดี ก็คือบอกให้พวกเขาดำเนินการด้วยความระมัดระวังตราบใดที่เดินทางยามค่ำคืนเมื่อดวงอาทิตย์ขึ้นในยามเช้า ย่อมจะเป็นวันที่แตกต่างออกไป!คำแนะนำของเสนาธิการทหารคือการให้กำลังใจพวกเขา!หวังหยวนโบกมือ แค่พูดอะไรบางอย่างที่สุดแสนจะธรรมดา เพื่อเตือนให้พวกเขาระวังตัว เหตุใดคนพวกนี้ถึงมีท่าทีแปลกนักทั้งหกคนหันหลังเตรียมเดินจากไป แต่หงเยี่ยยังคงยืนอยู่ข้างหลัง ทำให้เสี่ยวไท่ซุ่ยและเฮยเมี่ยนจินกังหันกลับไปมองบ่อย ๆ จากนั้นจ้าวป๋อเซี่ยว อาจารย์หลังค่อมก็มาลากนางออกไปหวังหยวนมองหงเยี่ยที่เหมือนลังเลที่จะพูด “เจ้ามีอะไรหรือเปล่า?”หงเยี่ยกัดฟันตอบว่า “ข้าได้ยินชิงเหอบอกว่าท่านรักภรรยาของท่านมาก และได้ตัดสินใจแล้วว่าจะไม่แต่งงานกับภรรยาคนที่สอง แล้วเหตุใดท่านถึงทำอย่างนี้กับคุณหนูหู?”นางเป็นผู้ฝึกยุทธ์ จึงได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวบางอย่างในห้อง!ความสัมพันธ์ระ

“พี่สะใภ้ใหญ่ ข้าเป็นคนที่แต่งงานแล้ว จะไปพบปะกับผู้ชายคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร!”หลี่ซื่อหานพูดด้วยความไม่พอใจ “ต่อไปท่านไม่จำเป็นต้องถามข้าเกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้อีก แค่ปฏิเสธไปเลย!”เมื่อมาที่เมืองโจว แล้วไม่ได้เจอสามีเลย นางก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย!พี่สะใภ้ใหญ่จัดงานเลี้ยงน้ำชาให้กับหญิงสาว บอกว่าสำหรับคุณหนูจากครอบครัวชนชั้นสูง ใครอยากไปก็เข้าไปร่วมได้ตั้งแต่นั้นมา หลายคนก็ยังคงเชิญนางไปจุดธูปที่วัด จัดชุมนุมกวีนิพนธ์สำหรับสตรี ท่องบทกวี และเพลิดเพลินกับหิมะนางตระหนักดีถึงความคิดของผู้ชายเหล่านั้น นางย่อมไม่มองพวกเขาในทางที่ดี“ซื่อหาน พี่สะใภ้ใหญ่เพียงแค่ชวนเจ้าไปในฐานะเด็ก เหตุใดเจ้าถึงคิดมากนัก”พี่สะใภ้ใหญ่ที่อายุประมาณสามสิบปี มีรูปโฉมงดงาม ดวงตาฉายแววเย่อหยิ่ง “เจ้าคิดว่าเขาจะมาที่เมืองโจวเพื่อตามหาเจ้าจริงหรือ เมืองฝูถึงเมืองโจวอยู่ห่างกันตั้งสี่ร้อยลี้ ระหว่างทางมีโจรขโมยนับไม่ถ้วน เขาอาจเกิดอุบัติเหตุกลางทางได้ แม้ว่าเขาจะมาได้ ครอบครัวของเราก็ยังไม่ยอมรับเขาอยู่ดี”ใบหน้างามของหลี่ซื่อหานกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “สามีของข้ามีความสามารถ เขาได้เขียนบทกวีมีชื

“ความจริงแล้ว...”ผู้ตรวจการสวี่ที่กำลังตกตะลึงเช่นกัน เริ่มเล่าความลับที่เขาเคยได้ยินมา“อะไรนะ!”หลังจากทำความเข้าใจคร่าว ๆ แล้ว ผู้บัญชาการเจ้าหน้าที่ซุนก็มีเหงื่อเย็นท่วมร่างกาย รู้สึกว่าขาอ่อนแรงปรากฏว่าคนที่เอาชนะชาวหวงได้จริง ๆ คือท่านหมิงถันไม่น่าแปลกใจที่ผู้พิพากษาและผู้ตรวจกำกับปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้ จู่เป๋าหม่าฆ่าตัวตายในชั่วข้ามคืนเมื่อนึกถึงพฤติกรรมไม่เคารพหวังหยวนก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาอยากจะคลานเข่าเข้าไปขอโทษ...ในลานบ้านหวังหยวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ท่านจะไปเมืองหลวงเพื่อรายงานภารกิจ เหตุใดท่านถึงพาพวกเขามา!”ในบรรดาทุกคนในกลุ่ม นอกจากทหารผ่านศึกเกราะทมิฬเพียงไม่กี่คน ก็ล้วนเป็นช่างฝีมือจากหน่วยจัดการสรรพาวุธ และแพทย์ทหารที่รักษาอาการบาดเจ็บ“หน้าไม้ซานกงฉวงสังหารอ๋องถูหนาน สือเหยาเฉียน เจ้ากระทรวงกรมโยธาธิการ สั่งให้ข้าพาช่างฝีมือกลับไปที่เมืองหลวง เพื่อถ่ายทอดฝีมือการทำหน้าไม้!”อู๋หลิงมองช่างฝีมือและแพทย์ทหาร แล้วพูดว่า “ตอนนี้พวกเขาสามารถรักษาเส้นเอ็น เอ็นร้อยหวายและเย็บแผลได้ ซึ่งสามารถลดการบาดเจ็บล้มตายในสนามรบได้อย่างมาก ราชสำนักขอให้พวกเขาไปที่โ