Share
บทที่ 485
Related chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 486
หวังหยวนหัวเราะเบา ๆ แล้วเปลี่ยนเรื่อง “วันนี้หากได้สัมผัสกับหิมะด้วยกัน ชาตินี้จะได้อยู่กันไปจนแก่เฒ่า!”ดวงตาคู่งามของหูเมิ่งอิ๋งเป็นประกาย นางซุกตัวแนบชิดเข้าไปในอ้อมแขนของหวังหยวน “เช่นนั้นคุณชายโปรดพาข้าไปยืนท่ามกลางหิมะสักพักเถอะ!”หวังหยวนจับมือเล็กของนาง แล้วพูดว่า “หากผมขาวดั่งหิมะไปด้วยกันได้ โลกนี้จะมีคนทุกข์ได้อย่างไร!”หูเมิ่งอิ๋งหลับตา ขนตางอนยาวของนางสั่นเทา “ด้วยคำพูดนี้จากคุณชาย แม้ว่าเมิ่งอิ๋งจะต้องตายเดี๋ยวนี้ ชีวิตนี้ก็คุ้มค่าแล้ว!”หิมะโปรยปรายทั่วท้องฟ้าอย่างหนัก ปกคลุมทั่วทั้งเมืองฝูและอาณาจักรจนขาวโพลนไปหมด!ชายหญิงคู่หนึ่งยืนอยู่ท่ามกลางหิมะตกหนัก ในไม่ช้าพวกเขาก็กลายเป็นเหมือนตุ๊กตาหิมะสองตัว!ผมดำขลับถูกปกคลุมด้วยหิมะสีขาว หอมหวานปานน้ำผึ้ง...“พี่ชาย เหตุใดต้องลากข้าออกมา ข้ายังพูดไม่จบ!”เมื่อทั้งกลุ่มออกจากเมืองฝู หิมะก็เริ่มตกหนัก หงเยี่ยเริ่มบ่น“ยายตัวแสบ ไม่รู้จักเด็กรู้จักผู้ใหญ่ เจ้ามีหน้าที่รับผิดชอบเรื่องส่วนตัวของเสนาธิการทหารหรือ! เจ้าไปยุ่งเรื่องส่วนตัวของเสนาธิการทหารในฐานะอะไร”อู่จั้งโหวที่คอยดูน้องสาวอยู่เสมอพูดอย่างเคร่งขรึม “อย
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 487
“พี่สะใภ้ใหญ่ ข้าเป็นคนที่แต่งงานแล้ว จะไปพบปะกับผู้ชายคนอื่นสุ่มสี่สุ่มห้าได้อย่างไร!”หลี่ซื่อหานพูดด้วยความไม่พอใจ “ต่อไปท่านไม่จำเป็นต้องถามข้าเกี่ยวกับเรื่องเช่นนี้อีก แค่ปฏิเสธไปเลย!”เมื่อมาที่เมืองโจว แล้วไม่ได้เจอสามีเลย นางก็รู้สึกหดหู่เล็กน้อย!พี่สะใภ้ใหญ่จัดงานเลี้ยงน้ำชาให้กับหญิงสาว บอกว่าสำหรับคุณหนูจากครอบครัวชนชั้นสูง ใครอยากไปก็เข้าไปร่วมได้ตั้งแต่นั้นมา หลายคนก็ยังคงเชิญนางไปจุดธูปที่วัด จัดชุมนุมกวีนิพนธ์สำหรับสตรี ท่องบทกวี และเพลิดเพลินกับหิมะนางตระหนักดีถึงความคิดของผู้ชายเหล่านั้น นางย่อมไม่มองพวกเขาในทางที่ดี“ซื่อหาน พี่สะใภ้ใหญ่เพียงแค่ชวนเจ้าไปในฐานะเด็ก เหตุใดเจ้าถึงคิดมากนัก”พี่สะใภ้ใหญ่ที่อายุประมาณสามสิบปี มีรูปโฉมงดงาม ดวงตาฉายแววเย่อหยิ่ง “เจ้าคิดว่าเขาจะมาที่เมืองโจวเพื่อตามหาเจ้าจริงหรือ เมืองฝูถึงเมืองโจวอยู่ห่างกันตั้งสี่ร้อยลี้ ระหว่างทางมีโจรขโมยนับไม่ถ้วน เขาอาจเกิดอุบัติเหตุกลางทางได้ แม้ว่าเขาจะมาได้ ครอบครัวของเราก็ยังไม่ยอมรับเขาอยู่ดี”ใบหน้างามของหลี่ซื่อหานกล่าวด้วยสีหน้าเคร่งเครียด “สามีของข้ามีความสามารถ เขาได้เขียนบทกวีมีชื
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 488
หญิงสาวในชุดสีม่วงยกยิ้มอ่อน “แต่ไม่ดีเท่าบทกวีที่ท่านหมิงถันแต่ง!”“ใครจะเทียบกับสัตว์ประหลาดนั่นได้!”ไป๋เฟยเฟยยกแก้วขึ้นดื่มในอึกเดียว นัยน์ตาแวววาวราวกับดวงดาว “ภรรยาของเขาอยู่ที่เมืองโจวไม่ใช่หรือ เจ้าได้ยินข่าวอะไรบ้างหรือไม่?”“ลูกชายผู้ตรวจราชการมณฑล กำลังหมายปองภรรยาของเขา และเตรียมจะแต่งงานกับนาง!”หญิงสาวในชุดสีม่วงเลิกคิ้วขึ้น “พวกเราควรเตือนหรือไม่!”“ไม่ควร!”ไป๋เฟยเฟยยิ้มอ่อน “หากตระกูลหลี่สายตาสั้นถึงเพียงนั้น พวกเขาก็ไม่คู่ควรที่จะมีลูกเขยดีเช่นนี้ แล้วสาวงามที่เตรียมไว้สำหรับเขาล่ะ?”หญิงสาวในชุดสีม่วงขมวดคิ้วพูดว่า “หวงเจียวเจียว นางโลมที่มีชื่อเสียงอันดับหนึ่งในหอนางโลม ได้ตกลงว่าจะไปกับเขาในคืนแรกแล้ว!”“หวงเจียวเจียว!”เมื่อนึกถึงผู้หญิงคนนั้น ไป๋เฟยเฟยก็พ่นลมหายใจอย่างเย็นชา “ผู้หญิงราคาถูกคนนั้นเหมาะแล้ว!”หญิงสาวในชุดสีม่วงเม้มปาก แล้วยกยิ้มอ่อน “หากเจ้าทนไม่ไหวก็ไปเองเลยสิ!”“ยายตัวแสบ เจ้ากล้าแกล้งข้า สมควรโดนดี!”ไป๋เฟยเฟยเลิกคิ้วขึ้น ตบหน้าอกของหญิงสาวในชุดสีม่วง แล้วหันหลังกระโดดออกจากศาลา“ไป๋เฟยเฟย มาให้ตีคืนเลยนะ!”หญิงสาวในชุดสีม่วงกระโด
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 489
“ความจริงแล้ว...”ผู้ตรวจการสวี่ที่กำลังตกตะลึงเช่นกัน เริ่มเล่าความลับที่เขาเคยได้ยินมา“อะไรนะ!”หลังจากทำความเข้าใจคร่าว ๆ แล้ว ผู้บัญชาการเจ้าหน้าที่ซุนก็มีเหงื่อเย็นท่วมร่างกาย รู้สึกว่าขาอ่อนแรงปรากฏว่าคนที่เอาชนะชาวหวงได้จริง ๆ คือท่านหมิงถันไม่น่าแปลกใจที่ผู้พิพากษาและผู้ตรวจกำกับปฏิบัติต่อเขาเช่นนี้ จู่เป๋าหม่าฆ่าตัวตายในชั่วข้ามคืนเมื่อนึกถึงพฤติกรรมไม่เคารพหวังหยวนก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขาอยากจะคลานเข่าเข้าไปขอโทษ...ในลานบ้านหวังหยวนรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย “ท่านจะไปเมืองหลวงเพื่อรายงานภารกิจ เหตุใดท่านถึงพาพวกเขามา!”ในบรรดาทุกคนในกลุ่ม นอกจากทหารผ่านศึกเกราะทมิฬเพียงไม่กี่คน ก็ล้วนเป็นช่างฝีมือจากหน่วยจัดการสรรพาวุธ และแพทย์ทหารที่รักษาอาการบาดเจ็บ“หน้าไม้ซานกงฉวงสังหารอ๋องถูหนาน สือเหยาเฉียน เจ้ากระทรวงกรมโยธาธิการ สั่งให้ข้าพาช่างฝีมือกลับไปที่เมืองหลวง เพื่อถ่ายทอดฝีมือการทำหน้าไม้!”อู๋หลิงมองช่างฝีมือและแพทย์ทหาร แล้วพูดว่า “ตอนนี้พวกเขาสามารถรักษาเส้นเอ็น เอ็นร้อยหวายและเย็บแผลได้ ซึ่งสามารถลดการบาดเจ็บล้มตายในสนามรบได้อย่างมาก ราชสำนักขอให้พวกเขาไปที่โ
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 490
เคยเจอไป๋เฟยเฟยสองครั้ง ลูกกระเดือกแบบผู้ชายชัดเจนมาก เขาจะเป็นผู้หญิงได้อย่างไรอู๋หลิงอธิบายว่า “ลูกกระเดือกของนางเป็นของปลอม นางเป็นหญิงที่งามล่มเมือง แต่นางทำให้ข้ารู้สึกว่านางมีความทะเยอทะยานมาก”หวังหยวนยกยิ้ม “ดูเหมือนพวกท่านจะรู้จักกัน!”ผู้หญิงคนหนึ่งปรากฏตัวในเมืองที่เสียหายจากสงครามบริเวณชายแดน นางรู้ทุกอย่างเกี่ยวกับต้าเย่ และเมืองของข้าศึกในทุกทิศทาง ซ้ำยังต้องการให้เขาไปเป็นที่ปรึกษาตอนนี้ฟังจากสิ่งที่อู๋หลิงพูด ผู้หญิงคนนี้น่าสนใจจริง ๆ!“ข้าไม่คุ้นเคยกับนาง แต่เคยเป็นเพื่อนสนิทกันในวัยเด็ก!”ร่องรอยของความโศกเศร้าฉายแววในดวงตาของอู๋หลิง “ไม่ต้องพูดแล้ว ข้าจะให้บางอย่างแก่ท่าน”ทหารผ่านศึกเกราะทมิฬเดินถือกระบอกไม้ไผ่เข้ามา แล้ววางไว้ตรงหน้าหวังหยวนหวังหยวนประหลาดใจ ถามว่า “นี่คืออะไร?”“แผนที่ทหารของเฉิงโจว ข้าสั่งให้คนวาดด้วยตัวเอง!”อู๋หลิงกระซิบ “ข้าได้ยินลุงหานซานบอกว่าท่านกำลังจะไปเมืองโจว เพื่อรับพี่สะใภ้ในฤดูใบไม้ผลิ สิ่งนี้คงจะมีประโยชน์ แต่อย่าลืมว่าอย่าให้คนนอกเห็น”หวังหยวนรู้สึกอบอุ่นในใจ “ข้าเข้าใจ!”ในสมัยโบราณ เพื่อป้องกันการกบฏ มีเพียงฝ่ายรา
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 491
อู๋หลิงเดินออกจากห้อง แล้วหยิบตั๋วทองออกมา “ดูแลเขาให้ดี!”“ไม่ต้องขอรับ ไม่ต้องขอรับ!”ตั๋วทองหนึ่งร้อย ผู้บัญชาการเจ้าหน้าที่ซุนอิจฉามาก แต่เขาไม่กล้ารับมา “อู๋โหวโปรดอย่ากังวล เสนาธิการทหารให้เงินทุกเดือนอยู่แล้ว เขาจะอยู่อย่างสบายในเรือนจำขอรับ”“รับไปเถอะ!”ตั๋วทองถูกยัดไว้ในมือของผู้บัญชาการเจ้าหน้าที่ซุน แล้วอู๋หลิงก็จากไปพร้อมกับคนของเขาเขาไม่เคยทำเรื่องเช่นนี้มาก่อน แต่เขาเปลี่ยนไปมาก หลังจากได้พบกับเสนาธิการทหารหลังอาหารกลางวัน กลุ่มแม่ทัพหนุ่มเตรียมออกเดินทางต่อไปพร้อมกับเอ้อหู่!หวังหยวนตบไหล่เอ้อหู่ แล้วเตือนว่า “เมื่อเจ้าไปที่เมืองหลวง เจ้าจะอยู่ใต้ฝ่าเท้าของฮ่องเต้ทุกที่ เจ้าต้องระมัดระวังทั้งคำพูดและการกระทำของเจ้า มิฉะนั้นเจ้าอาจถูกฆ่าตาย หากเจ้าไม่ระวังมากพอ หากเจ้าไม่เข้าใจอะไรก็จงถามแม่ทัพหนุ่ม!”“พี่หยวน ท่านไม่ต้องกังวล!”เอ้อหู่ตบหน้าอก “ข้าจะจำคำแนะนำของท่านไว้ ข้าจะคิดในใจก่อนพูด เพื่อดูว่าเหมาะสมที่จะพูดออกไปหรือไม่ แล้วข้าก็จะไม่ลืมฝึกอ่านเขียนด้วย ไม่เช่นนั้นหากข้าได้เป็นขุนพลจริง ๆ แล้วไม่เข้าใจข้อความทางทหารด้วยซ้ำ นั่นคงเป็นเรื่องน่าอาย!”หวัง
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 492
“มีหลายสิ่งหลายอย่างในรถ คงต้องใช้เงินหลายสิบก้วน แต่พวกโจรหุบเขาชิงหลงไม่ได้ปล้นเจ้า!”“สองคนที่มาบ้านเจ้าเมื่อไม่กี่วันก่อน เป็นพ่อค้าที่ร่ำรวยหรือเปล่า!”“จะเริ่มแจกข้าวฟ่างเมื่อใด!”ชาวบ้านมองรถม้าที่ประตู แล้วพูดคุยกัน“แจกข้าวฟ่าง!”เมื่อรู้ว่าคนในหมู่บ้านกำลังวิพากษ์วิจารณ์ตน ซานฮั่วฉินก็ไม่พูดอะไรมาก และเริ่มแจกจ่ายอาหารทันทีในหมู่บ้านมีมากกว่าหกสิบครัวเรือน แต่ละครัวเรือนจะได้ข้าวฟ่างหนึ่งจิน ทั้งหมดจึงเป็นหกสิบจิน!เมื่อข้าวฟ่างถูกส่งออกไป ชาวบ้านก็เงียบลง และมองซานฮั่วฉินด้วยความไม่อยากจะเชื่อ“พวกเจ้ารู้หรือไม่ว่าไม่กี่วันที่ผ่านมา ข้าไปอยู่ที่ไหน?”ซานฮั่วฉินสูบยาเส้นแห้ง พลางหรี่ตามองชาวบ้านด้วยรอยยิ้มท่านผู้นั้นพูดถูก หากต้องการให้ชาวบ้านเชื่อฟัง ก็ต้องให้ผลประโยชน์แก่พวกเขาก่อนชาวบ้านทั้งกลุ่มส่ายหน้า!“ช่วงก่อนหน้านี้พวกข้าไปเมืองฝู ตำบลเป่ยผิง หมู่บ้านต้าหวัง!”ซานฮั่วฉินยิ้มแล้วพูดว่า “พวกเจ้ารู้หรือไม่ ว่าคนหมู่บ้านต้าหวังกินข้าวกี่มื้อต่อวัน?”“ข้าวกี่มื้อหรือ?”“สองมื้อหรือเปล่า?”ชาวบ้านคุยกันยุคนี้นอกจากครอบครัวที่ร่ำรวย ก็ไม่มีใครกินข้าวสาม
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 493
“ข้ารู้ว่าพวกเจ้าคงไม่เชื่อ หากข้าไม่ได้ไปที่นั่น ข้าก็ไม่เชื่อเหมือนกัน!”ซานฮั่วฉินสวมชุดผ้าแพรไหมชุดใหม่ แล้วพูดว่า “คุณชายหวังเป็นคนดี ไม่เพียงเลี้ยงคนของเขาให้ดีเท่านั้น แต่ยังมอบเสื้อผ้าใหม่ให้พวกเขาด้วย เจ้าเห็นหรือไม่ว่าชุดทั้งหมดนี้ทำจากผ้าแพรไหม หากสมาชิกในครอบครัวคนงานป่วย เขาก็ยังจ่ายค่าหมอให้ด้วย นี่คือพระโพธิสัตว์กลับชาติมาเกิดอย่างแท้จริง!”“ให้เนื้อกิน ให้เสื้อผ้าใหม่ และให้เงินค่าหมอ นี่คือพระโพธิสัตว์ผู้มีลมหายใจ!”“เขาเอาเงินมากมายมาจากไหน ให้ทั้งหมู่บ้านเช่นนี้ต้องใช้เงินเท่าไหร่!”“เหล่าฉิน ข้ายังไม่เชื่อ!”เมื่อเห็นเสื้อผ้าใหม่ของสามพ่อลูก คนส่วนใหญ่ในหมู่บ้านก็เชื่อ แต่ก็ยังมีคนจำนวนไม่น้อยที่ยังไม่เชื่อ นี่มันเกินจินตนาการของพวกเขา“เงิน แน่นอนว่าได้มาจาก...”ยาเส้นของซานฮั่วฉินหล่นลงพื้น เขาเล่าเรื่องราวทั่วไปเกี่ยวกับโชคลาภของหมู่บ้านต้าหวังหลังจากอยู่ในหมู่บ้านต้าหวังได้สองสามวัน สามพ่อลูกก็รู้ดีว่าจะคนหมู่บ้านต้าหวังร่ำรวยมาจากอะไร!กลุ่มประมง!ขายปลา!ฟ้องหลี่ฉาง จับผู้ตรวจการและจู่เป๋า!ทำลายค่ายซานหู่!โค่นตระกูลหลิวและตระกูลโจวที่ทรงพลัง!
Latest chapter
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1666
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1665
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1664
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1663
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1662
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1661
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1660
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1659
บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่ บทที่ 1658
