All Chapters of บัณฑิตยอดนักคิดแห่งต้าเย่: Chapter 1321 - Chapter 1330

นอกจากพวกเขาแล้วยังจะมีใครอีก?“ใต้เท้าหลี่ว์ ท่านหมายความว่า... ราชสำนักต้องการให้พวกเรารับผิดชอบแทนหรือ?”โอวหยางซานกลืนน้ำลาย สีหน้าแย่ลงเล็กน้อย!“ข้าคิดว่าเป็นเช่นนั้น หากเงินบรรเทาทุกข์และเสบียงจากราชสำนักไม่มาเสียที แล้วจะบรรเทาภัยพิบัติอย่างไร?”“หากจู่ ๆ หวังหยวนก็จากไป แล้วข้าได้รับมอบหมายให้เป็นผู้รับผิดชอบ ข้าก็จะกลายเป็นผู้ต้องหาหลักหรือเปล่า?”“แน่นอนว่าหากเกิดเรื่องขึ้นกับข้า พวกท่าน... ก็คงไม่รอด!”“เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ครั้งนี้เป็นการบรรเทาทุกข์ แน่นอนว่าสิ่งที่ต้องการคือเงิน หากพูดถึงเรื่องเงิน ท่านกับเฉียนทงมีเยอะที่สุด!”“หรือแม้แต่ท่านเองก็เป็นคนที่โด่งดังมากที่สุดด้วยไม่ใช่หรือ?”หลังจากที่หลี่ว์ไฉหลิงพูดจบ โอวหยางซานก็เบิกตากว้างทันทีนี่หมายความว่าราชสำนักต้องการจัดการกับเขาหรือ?คิดจะถลกหนังเขาหรือ?เลี้ยงให้อ้วนแล้วค่อยฆ่า ฆ่าเขาแล้วให้หลิงหนานผ่านพ้นภัยแล้งครั้งนี้ไป!“ใต้เท้าหลี่ว์ ท่านอย่าทำให้ข้ากลัวสิ ข้ายิ่งขี้กลัวอยู่!”โอวหยางซานรีบพูด หลี่ว์ไฉหลิงจึงหัวเราะ“ขู่ท่านหรือ? โอวหยางซาน ท่านลองบอกมาสิว่าในบรรดาพวกเราสามคน ราชสำนักต้องการฆ่

ส่วนโอวหยางซานนั้น เขาไม่ได้ใส่ใจเลย หากเขาอาศัยช่วงชุลมุนกำจัดโอวหยางซานทิ้งเสีย แล้วเขาจะไม่ได้ทุกอย่างกลับคืนมาหรือ?หลังจากออกจากที่นี่แล้ว เฉียนทงก็ยิ้มเยาะ จากนั้นไปหาโอวหยางซาน“พี่โอวหยาง ใต้เท้าหลี่ว์มาหาท่านแล้วหรือใช่หรือไม่?”โอวหยางซานได้ยินเช่นนั้นก็ย่อมรู้ว่าเฉียนทงหมายความว่าอย่างไร“มาหาแล้ว บอกให้ข้าช่วยเอาเงินมาบรรเทาทุกข์!”หลังจากได้ยินเช่นนั้น เฉียนทงก็หัวเราะพลางอดไม่ได้ที่จะกล่าวว่า “ฮึ่ม ตาเฒ่าคนนี้ เขาสร้างความเดือดร้อนให้ตัวเอง แล้วมาให้พวกเราตามล้างตามเช็ดให้”เมื่อโอวหยางซานได้ฟังคำพูดนี้ก็ถึงกับตกตะลึง“เอ๊ะ! นี่มันหมายความว่าอย่างไรกัน?”โอวหยางซานไม่เข้าใจว่าเหตุใดเฉียนทงจึงพูดเช่นนี้เฉียนทงย่อมไม่สามารถบอกได้ว่าหวังหยวนให้เงินเขาสองแสนตำลึงทอง เขาจึงไม่พูดถึงเรื่องนี้!แต่กลับเปลี่ยนไปพูดว่า “พี่โอวหยาง ท่านหลงเชื่อเสียแล้ว ยังมองไม่ชัดอีกหรือ?”“หลี่ว์ไฉหลิงหวังจะทำความดีความชอบ ในครั้งนี้ภัยพิบัติรุนแรงที่สุด เขาที่เป็นข้าหลวงปกครองที่นี่ย่อมยากที่จะหลีกเลี่ยงความรับผิดชอบ หากไม่สามารถบรรเทาทุกข์ได้อย่างรวดเร็ว ราชสำนักก็คงจะไม่ละเว้นเขา”

แต่หวังหยวนก็ยังคงไม่จากไปเขายังมีเงินอีกห้าแสนตำลึงทองอยู่ในมือ ซึ่งสามารถทำอะไรได้อีกมากมายสำหรับหลิงหนาน!ยังมีอีกประการหนึ่งซึ่งสำคัญยิ่ง นอกจากการบรรเทาทุกข์แล้ว หากเขาไม่เห็นสภาพเช่นนี้ก็คงจะไม่เป็นอะไร แต่เมื่อได้เห็นแล้วก็ไม่สามารถปล่อยผ่านไปได้!ดังนั้นจึงต้องแก้ไขเสียหน่อย!เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เจ็ดวันผ่านไปไวเหมือนโกหก!ขณะที่ฝุ่นยังตลบอยู่ ตอนนี้หวังหยวนได้เรียกหลี่ว์ไฉหลิงและโอวหยางซานมาหา แล้วมองไปที่ทั้งสอง“การบรรเทาทุกข์ในครั้งนี้ลำบากพวกท่านทั้งสองมากนัก ขอให้วางใจเถิด ข้าจะขอรางวัลตอบแทนความดีความชอบให้แก่พวกท่านจากราชสำนัก”หลังจากที่หวังหยวนกล่าวจบ คนทั้งสองก็รู้สึกตึงเครียดยังจะขอความดีความชอบอีกหรือ?ไม่ถูกตำหนิก็ดีมากเพียงใดแล้ว!“ใต้เท้าหลี่ว์ ท่าน... บัดนี้ท่านก็คงจะรู้แล้วว่าปัญหาของหลิงหนานนั้นอยู่ที่ใด ดังนั้น... ท่านคงจะรู้แล้วว่าควรจะทำอย่างไรใช่หรือไม่?”หลังจากที่หวังหยวนกล่าวจบ หลี่ว์ไฉหลิงก็ย่อมเข้าใจเฉียนทงนั้นจบสิ้นไปแล้ว!แต่ยังมีโอวหยางซานอยู่!คนผู้นี้...ครอบครองที่ดินอุดมสมบูรณ์จำนวนมาก แน่นอนว่าปล่อยผ่านไปไม่ได้!หลี่ว์ไฉห

สำหรับเรื่องเหล่านี้ หวังหยวนไม่ทราบเลย และยังคงฝึกฝนวิทยายุทธ์ไปตามปกติเช้าวันรุ่งขึ้นหวังหยวนก็ไปราชสำนักตามปกติ เพียงแต่ไม่มีเรื่องราวใดที่สำคัญหวังหยวนจึงปล่อยใจเพลิดเพลินผ่อนคลาย!ภายในพริบตาเดียวก็ผ่านไปอีกหลายเดือนครึ่งปีผ่านไปแล้ว!จิตใจของอ๋องเจิ้นตงเริ่มวุ่นวายมากขึ้นเรื่อย ๆ เพราะเขายังคงรู้สึกว่าตนเองมีโอกาส เขาจึงทนไม่ไหวอีกแล้ว!แต่เรื่องนี้ยากเกินไป หากต้องการดำเนินการจริง อย่างน้อยก็ต้องโค่นล้มอ๋องหลงซีให้ได้!แต่อ๋องหลงซีมีรากฐานที่มั่นคง ในเมืองหวงแห่งนี้ เขาเป็นผู้ที่มีอำนาจมากที่สุด!ไม่มีใครทราบว่าเขามีผู้ติดตามจำนวนมากเพียงใด และไม่ทราบด้วยว่าผู้คนเหล่านี้อยู่ที่ใด!กล่าวได้ว่าแฝงตัวอยู่ทุกหนแห่ง!ดังนั้น...อ๋องเจิ้นตงจึงไม่เคยคิดได้อย่างชัดเจนว่าจะจัดการกับอ๋องหลงซีอย่างไรดี!อ๋องเจิ้นตงสูดหายใจเข้าลึก ทำได้เพียงเฝ้ารอโอกาสเท่านั้น!แต่เวลากำลังล่วงเลยไปทีละนาที!โอกาสของเขายิ่งเหลือน้อยลงเรื่อย ๆ!นัยน์ตาของเขาฉายแววดุร้าย!“ในเมื่อไม่สามารถใช้ประโยชน์ได้ เช่นนั้นก็... สังหารเสียเถิด!”เขาสูดหายใจเข้าลึก ๆ ดวงตาฉายแววเย็นชาและโหดเหี้ยม!เพี

แล้วให้คนยกไปทั้งหมดในคราวเดียว!ต้องใช้คนกว่ายี่สิบคนในการนำอาหารเหล่านี้ไปยังห้องโถง!เดิมทีอ๋องเจิ้นตงไม่ได้สนใจอะไรมากนัก เขาคิดว่าแม้จะเป็นอาหารรสเลิศเพียงใด เขาก็เคยกินมาหมดแล้ว จะมีอะไรแปลกใหม่ได้!แต่เมื่อเห็นว่ามีคนยกอาหารมากมายมาที่ห้องโถง เขาก็รู้สึกงุนงง!นี่คืออะไร? ไม่เคยเห็นมาก่อนเลย!เมื่อจัดเตรียมอาหารเสร็จแล้ว คนเหล่านั้นก็จากไป หวังหยวนชี้ไปที่หม้อไฟ จากนั้นก็จุดไฟไม่นานนักกลิ่นหอมกรุ่นก็โชยออกมา! หวังหยวนเตรียมน้ำจิ้มที่ปรุงไว้ล่วงหน้าเสร็จแล้วมาวางให้อ๋องเจิ้นตง และตักมาให้ตัวเองด้วย“หวังหยวน นี่... นี่คืออะไรหรือ?”อ๋องเจิ้นตงได้กลิ่นหอมมากแต่ไม่เคยลิ้มลองมาก่อน!“นี่เรียกว่าหม้อไฟ วิธีการรับประทานนั้นง่ายมาก เพียงแค่ใส่ของเหล่านี้ลงไปต้มให้สุก แล้วคีบออกมาจุ่มลงในน้ำจิ้มนี้ แล้วก็รับประทานได้เลย!”หลังจากที่หวังหยวนพูดจบ เขาก็สาธิตให้ดูใช้ตะเกียบคีบเนื้อวัวสดหั่นบางที่ยังมีเลือดแดงอยู่ใส่ลงไปในหม้อ ต้มประมาณสิบห้าวินาที จากนั้นก็นำออกมาจุ่มน้ำจิ้มแล้วกินเข้าไปอ๋องเจิ้นตงตากระตุก วิธีการกินเช่นนี้ค่อนข้าง...โหดร้าย!ต้องรู้ว่าเขาไม่เคยกินอะไรเ