All Chapters of Hiding the Miracle Heiress : Chapter 31 - Chapter 40

LIYANNA’S POVRamdam ko na kaya ko ng tumayo kaya sinubukan ko na. Pasalamat ako dahil nagtagumpay naman ako. Bumalik na ulit ang lakas ng mga tuhod ko.“Thank you Lord,” pabulong na sabi ko. Sinimulan ko na rin na ihakbang ang paa ko papunta sa banyo para magsipilyo at naghilamos na rin ako. Ito ang reason kung bakit hindi ko masyadong binubuhat si Mireya. Kasi nabitawan ko siya noong baby pa siya. Kaya takot na akong kargahin siya noon. Si Vena na ang laging kumakarga sa kanya. Paglabas ko sa banyo ay nakangiti ito sa akin at halata na inaantok na siya. Kaya sumampa na ako sa kama para tabihan siya.“Sleep na po tayo mommy,” aniya sa akin.“Okay ana—”“Wait po mommy, hindi pa po kayo uminom ng medicine niyo.” Mabilis itong bumaba sa kama at kumuha ng gamot ko at tubig ko.“Thank you baby,” pasasalamat ko sa kanya.“You’re welcome mommy.” Nakangiti ito sa akin.Pinainom niya sa akin ang gamot ko. Pagkatapos ay tumabi na ulit siya sa tabi ko.“Baby, okay lang ba na hindi si mommy ma

LIYANNA’S POV “Mommy, gumising po kayo. Jusko po! Mommy please, wake up.” Natatakot na bulalas ko. Ginigising ko siya dahil nawalan siya ng malay. Mabilis akong bumaba sa room ko. Hinanap ng paningin ko si Carlos. “Carlos!” Sigaw ko sa kanya nang makita ko siya. Mabilis itong lumingon sa gawi ko. Hinihingal man ako ay tumakbo pa rin ako papunta sa kanya. “What happened?” Nagtataka na tanong niya sa akin. “S-Si mommy, C-Carlos, si mommy. Nahimatay siya, dalhin natin siya sa hospital.” Hinihingal na sabi ko sa kanya. “What?! Fvck!” Mabilis itong tumakbo paakyat sa hagdanan. Sumunod naman ako sa kanya. Pagpasok namin ay nakahiga pa rin si mommy at hindi pa rin ito nagkakamalay. “Mommy, wake up. Mommy,” tinapik tapik ito ni Carlos. “Carlos, dalhin na natin siya sa hospital.” Utos ko sa kanya. “Sige,” nakikita ko ang takot sa mga mata niya. Pero nang akmang bubuhatin na niya ito ay bigla na lang nagkamalay si mommy. “Mommy, are you okay?” Nag-aalala na tanong ni Carlos sa momm

LIYANNA’S POV “Happy birthday to you.. Happy birthday to you… Happy birthday, happy birthday.. Happy birthday my Mireya…” pagdilat pa lang ng mga mata niya ay kinantahan ko na siya kaagad. Masaya kong kinakanta sa kanya ang birthday song. “Thank you so much, mommy.” Nakangiti ito kaagad sa akin at alam ko na masaya siya. “Make a wish na baby,” utos ko sa kanya. “My wish po, sana ay gumaling na si mommy. Para hindi na po siya mahirapan, at para po hindi niya ako iwan. Mahal na mahal ko po ang mommy ko at hindi ko po kaya na wala siya sa tabi ko. Ayaw ko rin po na mahirapan siya.” Umiiyak siya habang sinasabi ang wish niya. Hindi ko rin inaasahan na marinig ‘yon mula sa anak ko. She’s just five years old para maisip niya ang wish na ‘yon. Niyakap ko siya at pareho kaming umiiyak. Napakabuti ng Panginoon dahil si Mireya ang ibinigay niya sa akin. “I love you, anak ko.” buong puso na sabi ko sa kanya. “Wala po akong ibang wish mommy kundi maging healthy ka po. Ayaw po kitang makita

LIYANNA’S POVHindi ako makapagtrabaho ng maayos. Iniisip ko kung ano ang gagawin ko. Nandoon rin ang kaba ko na baka palayasin niya nga si Pia may part ng puso ko na naawa ako sa anak nila. Sa totoo lang ay balewala lang sa akin ang sagot ko sa kanya na bibigyan ko siya ng chance. Pero dahil sa ginawa niya kanina at nakita ko na seryoso siya kaya napaisip ako bigla. Mukhang mapapasubo ako pero sa tingin ko ay magandang oppurtunity rin ito para sa mga plano ko.“Papasukin mo ako! Ano ba?! Bitawan mo nga ako!” May naririnig ako na sumisigaw mula sa labas ng office ko.“Ano ba?!” Sigaw pa nito ulit.Tumayo ako sa swivel chair ko para sana pumunta sa labas nang bigla bumukas ang pintuan ng opisina ko.“Sorry po, Ma’am.” Nakayukong sabi ni Jessica habang hinihila pa rin si Pia para hindi makapasok.“Okay na Jessica, iwan mo na kam—”“Bitawan mo na nga ako! Hindi mo ba ako kilala?!” Naiinis na bulyaw ni Pia sa sekretarya ko.“Wala kang karapatan na sigawan ang empleyado ko dito sa mismong o

LIYANNA’S POVNgayon ako lilipat sa bahay nila mommy. Bigla kong naalala ang bahay namin ni Carlos noon. Ano kaya ang nangyari sa bahay na ‘yon? Pero naisip ko wala namang magandang mga memories doon. Hindi naging masaya dahil masalimuot ang mga nangyari sa akin sa bahay na ‘yon. Kaya wala rin akong maramdaman na panghihinayang. “Dito ba tayo,” sabi sa akin ni Carlos at kinalas ang suot ko na seatbelt. Inalalayan niya akong bumaba sa kotse.“Nandito ba si mommy?” Tanong ko sa kanya.“Wala pa yata siya may pinuntahan siya ngayon,” sagot niya sa akin.Habang umaakyat kami papunta sa magiging silid ko ay nakasalubong namin si Pia. Nakita ko ang gulat sa mukha niya. Hindi niya inaasahan na dito na rin ako titira. Alam ko na nag-aalala na ito kaagad. Ngayon na nandito na ako ay hindi na siya malayang makakakilos dito.“Anong ginagawa niya dito, Carlos?” tanong ni Pia.“Dito na siya titira,” sagot naman ni Carlos kay Pia.Ngumiti ako sa kanya. Inirapan niya ako. “Behave,” sabi ko sa kanya