Lahat ng Kabanata ng ICE FERREIRA (Wild Men Series #50): Kabanata 51 - Kabanata 60

YUMI Kanina pa ako palakad-lakad sa labas ng operating room. Wala na akong luha na mailabas pa. I am worrying for Ice. Binalikan ko ang nangyari kanina. Ang masayang okasyon na ginulo ng mga taga-Incognito. Bakit ba ayaw nila akong tigilan? Matagal na akong nanahimik pero ayaw nila akong tigilan at ngayon ay lahat dinadamay na nila. “Mayumi…” lumapit sa akin ang mama ni Ice at hinawakan ako para maupo sa tabi niya. “We need to trust God and pray for Ice to survive. And I know my son, hindi ka niya iiwan nang gano’n na lang. Lalaban ‘yan para sa ‘yo.” Trust and pray to God? Napatitig ako kay Mama Lavinia. Gusto ko na itanong kung totoo ba talagang may Diyos? Naalala ko kasi noong bata pa ako… sa paniniwala ko na anak ako ng Diyos, na kahit anong hirap ko sa training ay ilang beses kong iniisip na nakaka-survive ako at patuloy na humihinga kasi anak nga ako ng Diyos, at may mga anghel na gumagabay sa akin. Paniniwala na habang lumalaki ako ay nawala unti-unti hanggang sa ayaw ko nang

YUMI “Mama, we like to eat fried chicken.” Ebony approached me, and Ivory followed next. “I will cook for you then.” I pinched their cheeks, and they pulled chairs and sat on it. Nasa kitchen kami at may ibi-bake ako. I will make a carrot cake at paborito nila iyon. “Where’s your papa?” tanong ko sa dalawa. “He was talking to Tito Trace with his phone and he seemed in a serious tone,” Ivory answered and smiled at me. “We decided to go here and help you instead of listening to Papa bantering and arguing with his cousin.” She giggled, and Ebony laughed with her, too. I smiled at them sweetly. Staring at them makes me want to give them a better life. At sa antas ng buhay na mayroon ang mga Ferreira ay kung materyal na bagay lang ay sobra-sobra na agad ang mayroon sila. I sighed thinking of Ferreira’s richness. Hindi ko alam kung ano ang trip ng mga byenan ko pero may tag-isang bilyon na agad ang mga anak ko na nasa pangalan nila. Hindi na sila maghihirap no matter what. But the

YUMI “How much?” tanong ko sa tindera na ibinabalot na ang mga prutas na binili ko. Sinabi naman nito ang presyo at binayaran ko na. Kinuha ko na ang naibalot niyang mga prutas at saka ako umalis na sa tapat ng tindahan niya pagkatapos magpasalamat. Naglakad ako papunta sa parking lot. Naghihintay sa akin sina Ice at ang kambal doon sa sasakyan. Pabalik na sana kami sa mansion kaso natatakam ako sa mansanas. Hindi naman apples lang ang binili ko, bumili na rin ako ng grapes at oranges. Bumili na rin ako ng mga prutas na kabilang sa rare fruit sa bansang ito; ang açaí berries na tinatawag din nilang purple berries, ang jabuticaba na bilog-bilog ang itsura at tinatawag na Brazilian grape, ang maracujá na passion fruit, at ang cupuaçu na kulay brown na sinasabing related sa cacao. Malapit na ako sa sasakyan namin nang mapansin ko na wala ang mag-aama ko roon. Napakunot ang noo ko. Ipinatong ko na lang muna sa hood ng sasakyan ang mga pinamili ko at sumandal sa gilid niyon habang hi

YUMI“Mama, I want to poop…” bulong ni Ebony sa akin. Inabot ko ang mga bottled water na binili ko kay Clarita, isa sa mga yayas ng kambal.“Mama, I want to pee…” sabi naman ni Ivory. I almost rolled my eyes with my girls. Pwede naman magsabi kanina sa mga yaya pero hinintay pa talaga ako. Then I smiled at them, I am their mother at hindi naman buong buhay nila ay magpapalambing sila sa akin sa mga ganitong bagay. “Samahan ko lang mga bata sa CR,” paalam ko kay Ice. He only nodded. Sinabihan ko ang dalawang yaya na sumunod na rin sa amin. Nasa CR na kami nang may isang babae na lumabas sa isang cubicle, ang nalampasan namin kasi occupied. Hindi man lang tumigin ang babae sa salamin, dumiretso labas na siya. Nagmamadali. Sinundan ko ng tingin ang babae dahil parang pamilyar siya. Hindi ko lang naklaro dahil nakayuko siya at natatakpan ng hood ng suot niyang jacket ang kabuuhan ng mukha niya. But I had a glimpsed with her upturned nose and part of her cheeks and she's really familia

YUMI “You’re summoned.” Nilingon ko ang babaeng nagsalita. Si John. Sa ilang linggo kong naririto sa Incognito ay hindi ko man gustong tandaan ang pangalan niya ay wala na akong magagawa dahil siya at siya lang naman ang pumupunta sa akin kapag pinapatawag ako ng boss niyang si Helio. “How old are you?” naisip kong itanong kay John nang naglalakad na kami papunta sa opisina ni Helio. John emotionlessly looked at me. “Twenty.” “Why are you wasting your life here?” Hindi ako sinagot ni John at hindi rin tiningnan. Her eyes locked to the one who will about to use taser on me. A warning look and I hid my smile. It seems nagiging tao na si John at hindi ako hinayaan maparusahan ngayon sa tanong ko. Araw-araw, kapag ganito ang eksena namin ay isang maling tanong ko lang ay taser agad ang inaabot ko sa mga kasama ni John. At first she was watching me being electrified like telling me I deserved that. Hindi ako tumigil sa kakaisip nang itatanong na pwedeng ika-trigger ng mga kasam