All Chapters of Sweetest Love: Chapter 21 - Chapter 30

Josh Rain Montez“Why you didn't tell me that you guys were coming? Ako na lang sana ang sumundo sa inyo,” saad ko kina Sissy at Patty habang parehong abala ang mga ito sa pagkain. Inabot ko ang bottled water ko na nasa ibabaw ng table at ininom iyon. Katatapos lamang ng practice namin ng basketball nang bigla nila akong tinawagan para sabihin na nandito sila sa campus.“It’s okay. Huwag mo nang isipin iyon,” tugon naman sa akin ni Sissy sabay inom nito sa milk tea niya. Kasulukuyan kaming nasa food court ng campus at nagmemeryenda. Madali silang nakakapasok dito sa loob dahil kilala na sila ng mga guards at professor dito dahil sa akin.Nginisian ko si Sissy pagkalapag ko ng bottled water sa ibabaw ng table. “Anong mayroon? Samantalang ayaw na ayaw mong nagda-drive ka kaya lagi mo akong iniistorbo sa bawat lakad at pupuntahan mo, ‘di ba?” dudang tanong ko kay Sissy. “You constantly beg me to be your driver,” dagdag ko pa dito.“Yea, I know that, Josh. But may dinaanan din kasi kami k

Josh Rain MontezIlang beses akong napahikab at para bang may kung anong humihila sa talukap ng mga mata ko at gusto nitong pumikit. Pero pilit kong pinigilan ang sarili sa pagpikit at sa halip ay paulit-ulit akong napailing, hanggang sa tumunog ang cellphone ko dahil sa incoming call na natanggap ko. Agad ko namang sinagot iyon habang nagmamaneho ako.“Bakit?” bungad na tanong ko kay Sissy pagkasagot ko ng tawag niya sa akin.“Nasaan na kayo?” tanong din naman niya pabalik sa akin.“Papunta pa lang ako kay Patty,” tugon ko naman dito.“Late ka na siguro umalis sa bahay kanina,” paninisi naman nito sa akin.“Mamaya pa namang gabi ang start ng party mo—”“Akala mo hindi ko alam? Madaling araw ka na naman umuwi kagabi dahil kasama mo sina Ramil. Kaya ayan kulang-kulang ka din sa tulog,” patuloy na panenermon niya sa akin.Napasinghap ako. Masyado talagang loyal si Ramil kay Sissy kaya lagi na lang akong nilalaglag nito. “At naniniwala ka naman masyado do’n kay Rami —”“Hay naku, Josh. S

Yannie Ace Ruiz“H-Huh?” Tuluyan akong natigilan at natulala sa harapan ni Josh habang malapit kami sa isa’t isa at habang hawak niya ang isa kong kamay. Biglang nakaramdam ng panghihina ang magkabilang tuhod ko at hindi ko alam kung normal pa ba ang ginagawang pagtibok ng puso ko ngayon sa loob ng dibdib ko. Nababahala akong baka naririnig niya ngayon ang malakas na pag-iingay nito sa loob ko.Gumalaw ang lalamunan ni Josh habang sinasalubong ng titig ang mga mata ko. At pagkuwan ay saka lamang siya muling nagsalita.“This is your room, so, ako ang dapat na umalis,” mahinang usal niya sa akin saka niya marahan na binitiwan ang kamay ko. Unti-unti siyang lumayo sa akin at pagkuwan ay mabilis na siyang tumalikod at lumabas ng kwarto.Nang makaalis na siya ay saka lamang ako nakahinga ng maayos at ng normal. Para bang saka ko lang napakawalan ng maayos ang paghinga ko. Hindi ko alam kung anong ginagawa niya dito sa loob. Nagulat na lang ako nang pagpasok ko at pagharap ko sa loob ay nak

Yannie Ace Ruiz“Yannie, masakit pa ba ang balikat mo?” lapit at tanong sa akin ni Veron saka ito naupo sa may tabi ko.Maliit ko siyang nginitian saka sinagot, “Hindi naman na. Okay na ako huwag ka ng mag-alala.”Bumuntong hininga si Veron. “Sorry huh. Mukhang dapat ay hindi na kita pinilit na sumama dito,” pagkuwan ay sabi niya pa sa akin.“Huh? Bakit naman?” takang tanong ko sa kanya.“Eh kasi naiinis ako kay Josh. Simula nang dumating tayo dito kanina ay hindi ka man lang niya nagawang lapitan o kausapin. Pinilit ko pa kasi na baka may chance pa kayo. Ayan tuloy…” nagi-guilty na sabi ni Veron sa akin.“Ano ka ba, ayos lang iyon. Saka siguro ay ganoon lang talaga siya kagalit sa akin para hindi na ako kausapin pa,” saad ko na may bahid ng lungkot sa aking tinig. “Pero huwag na natin isipin pa iyon. Mag-enjoy na lang tayo nang mag-enjoy dito,” dagdag ko pa saka ako maliit na ngumiti sa kanya.“Magandang idea ‘yan!” pagsang-ayon naman ni Veron sa akin saka niya ako hinila patayo mula

Yannie Ace Ruiz Hindi ko maintindihan ang sarili ko kung bakit ako nasasaktan ng ganito sa mga nakita ko kanina. Alam ko namang wala akong karapatan para maramdaman ito, pero hindi ko mapigilan ang sarili ko na balewalain ang pakiramdam na ito. Nagpatuloy lamang ako sa paglalakad kahit na hindi ko na alam kung saan ako dinadala ng aking mga paa. Para bang may sariling isip ang mga ito na ang tanging gusto lang ay ang makalayo ako mula doon. Na para bang kapag ginawa ko iyon ay maiibsan kahit na papaano ‘yong sakit na nararamdaman ko. Napahinto lamang ako sa paglalakad nang biglang tumulo ang mga luha ko. Hindi ko naman gustong maiyak pero kusa iyong lumabas mula sa mga mata ko. Marahan kong inangat ang tingin ko at iginala ang paningin ko. Natanaw ko ang dalampasigan at ang maliwanag na buwan kasama ng mga bituin na nakapaligid dito. Hindi ko namalayan na sa beach pala ako dinala ng mga paa ko. Mula sa kinatatayuan ko ay marahan akong napaupo sa pinong buhanginan doon. Tahimik ang