All Chapters of Waves Of Costa Fuego: Chapter 21 - Chapter 30

Isang linggo na akong nakakulong sa malaking kwarto na 'to. Hindi naman ako ganun kalungkot, kasi hindi ako pinababayaan ni Lukas. Madalas din dumalaw si Dr. Kaleb at narito si Nurse Anne, na palaging handang tumulong sa akin-tinutulungan akong ayusin ang mga nakakabit na aparato sa katawan ko at nakatuon sa oras ng pagpapainom ng mga gamot ko.Pero kahit isang beses, hindi ko na nakita ulit ang matandang lalaki na pumasok dito nang magising ako. Paulit-ulit ko na ring tinatanong si Lukas tungkol sa kanya, pero tuwing binanggit ko siya, laging iniiba niya ang usapan."You're now improving, Ms. Laura. Pwede ka nang lumabas sa kwartong ito simula bukas. Para naman makasagap ka ng preskong hangin... Makakatulong 'yon sa mental health mo, at sa batang nasa tiyan mo," ani ni Dr. Kaleb habang binabasa ang diagnosis ko sa mga papel na hawak niya. Tumango lang ako nang mariin at muling tumingin sa labas ng bintana, iniisip ang mga tanong na wala pang kasagutan.Hapon na kaya nagkulay kahel na

The salty air wraps around me, making my long, wavy brown hair dance along with my summer dress. Dry leaves swirl at my feet as I kneel down, gently brushing away the dirt on her grave. "Kamusta ka na, Ma? I'm sorry ngayon lang ako nakadalaw..." My voice trembles, thick with emotion. I swallow hard, trying to hold back the tears welling in my eyes. "Mommy? Why are we here?" Riley’s small voice breaks the silence as he sits beside me. I pull him closer, and hug him from his back. "This is where my mama rests forever. She's your lola..."Kumunot ang noo ng anak ko, kaya natawa ako dahil sa ekspresyon niya. Riley is a bright and smart child, at parati rin siyang may mga tanong—at iyon ang dahilan kung bakit siya laging mulat sa mga nangyayari sa paligid. "Is she in heaven now, Momma?" tanong niya, ang inosenteng mata’y nakatingin lang sa akin. Tumango ako at hinaplos ang kanyang ulo. "She is now our guardian angel, baby." Hindi na kami nagtagal sa memorial site ni Mama. Ikalawa

I drove straight to my office at Primo Shipline building because I had important meetings with Mr. Monsato. Yes, the business is under his name, but l'll be real—I’m the brain behind everything, I'm the foundation of this big project. Sa totoo lang, sa akin talaga ‘to, but I had to name it after him para mas madali akong makapasok sa Costa Fuego. Dito, halos lahat ng negosyo ay hawak ng mga pamilyang Del Fuego. I can’t really blame them. Ang mga Del Fuego kasi ang may pinakamalaking monopoly sa bayan na ‘to—once they set their eyes on something, they take full control. Pero hindi naman ako gan’on kadaling magpapatalo. I won’t ruin their business outright—hindi pa. I have a plan, and it’s been in motion since the beginning. Pagpasok ko sa building, sinalubong ako ng mga empleyado. I gave them a small smile, exchanging a few lighthearted greetings. Hindi naman ako suplada sa kanila—after all, they work for me, and I want them to feel comfortable with me as their boss. This kind

Saglit akong natigilan bago ako tuluyang tumayo at sinimulang pulutin ang nagkalat na mga papel sa sahig. Agad namang kumilos ang butler ko upang tumulong sa akin. Hindi ko na lang pinansin ang presensya ni Archival na nakatayo ngayon sa harapan ko. "Ano na naman kaya ang sadya nito? Their products are now successfully shipped sa Italy..." bulong ko sa sarili ko habang patuloy sa pag-aayos. Napahinto ako nang sabay naming damputin ang parehong papel. His hand slightly brushed against mine, and for a moment, everything felt still. Nagtagpo ang aming mga mata. Those damn sleepy, jet-black eyes hypnotized me again, pulling me into a trance, that I didn’t ask for. Napalunok ako, pilit na pinakalma ang sarili, at bahagyang tumikhim upang basagin ang namumuong kaba sa dibdib ko. "Thank you, Mr. Del Fuego..." I muttered, trying to regain my composure bago ako umupo sa aking swivel chair. "Ano an

Halos isang oras na kaming naglalakad at palipat-lipat ng lugar, pero hindi pa rin namin makita si Riley. My heart is pounding so hard, and my hands are shaking as I keep shouting his name. "Find him!" Sigaw ko, halos sumisigaw na sa takot. "I paid all of you, bakit hindi niyo napansin ang anak ko?!" My voice cracked, and tears streamed down my face. I was furious, but more than that, I was terrified. I fumbled with my phone, trying to call Lukas and Papa Lucio, but no signal. Wala sila sa Costa Fuego ngayon—nasa Maynila sila para sa isang importanteng pagtitipon para sa mga business partners ng aming Azucarera. I was supposed to be there, pero dahil sa nangyari, sila na lang ang nag-representa. I feel so helpless. Hindi ko alam kung anong gagawin ko. This is my fault. Sana hindi na lang ako lumabas kasama ang anak ko..."Lord! Please, not Riley… wag niyo siyang kunin sa akin," naiiyak kong bulong haba