Lahat ng Kabanata ng Accidentally Love You: Kabanata 11 - Kabanata 20

Pinagpahinga muna ako ni Ate Tess, bukas na lang daw niya sasabihin sa akin ang mga dapat at kailangan kong gawin.Nakahiwalay ang silid ni Ate Tess kay Winona at Gemma. Ang servants quarter ay nasa likod ng malaking bahay samantalang ang kuwartong tinutuluyan ni Ate Tess ay nasa mismong loob ng malaking bahay, ngunit hiwalay sa main bedroom at sa mga guest room. Taon-taon daw kung umuwi ang may-ari nitong villa. Ayon sa mga ito binata pa raw iyon at masiyadong seryoso sa buhay kung kaya't minsan ay natatakot silang lumapit dito kung hindi naman sila pinapatawag nito. Subalit kahit minsan ni hindi man lang daw nila itong nakitang ngumiti. Minsan naisip din daw nila na baka bakla ito sapagkat wala man lang silang nababalitaan na may babaeng nali-link dito o dinadala sa bahay na ito. At lahat ng iyon ay pawang mga haka-haka lamang nila.Kahit wala rito ang may-ari nitong bahay, ngunit may mga tauhan pa rin naman ito na siyang nag-aasikaso ng villa at ng bahay niya. 'Yon nga lang at na

Lumipas pa ang mga araw at naging buwan. Medyo nabawasan ang pagduduwal ko subalit napalitan naman ito ng pagkahilo. Mabuti na lang no'ng minsang nawalan ako ng malay, wala ang amo namin kung kaya't hindi pa rin nito alam ang tungkol sa kalagayan ko. Dahil wala pa rin akong sapat na lakas ng loob na sabihin dito sapagkat natatakot akong mawalan ng trabaho.Kasalukuyang nasa kuwarto ako nito at naglilinis. Dahil simula ng dumating ito ako na palagi ang naglilinis ng kuwarto niya ayon sa gusto niyang mangyari. Dati si Gemma ang naglilinis ng kuwarto niya noong nandito pa si Ate Tess sa tuwing umuuwi ito galing ng ibang bansa pero ngayon ayaw niyang ipagalaw ang kuwarto niya sa iba. Minsan ang weird niya, lalo na kapag kausap niya ang ibang mga tao ang bait niya pero pagdating sa akin wala pa nga akong ginagawa parang ang laki na ng kasalanan ko sa kaniya. Kung kaya't mas lalo akong natatakot na sabihin sa kaniya ang tungkol sa pagbubuntis ko. Nasa kalagitnaan ako ng aking paglilinis n

Pagkalabas nito ng silid ko hindi ko mapigilan ang mapaluha dahil sa aking sinapit. Hindi ko akalain na mangyayari ang ganito sa akin na tila pinagkakaitan ako ng tadhana ng karapatan upang maging masaya. Pero pinangako ko pa rin sa sarili ko na balang araw makakaahon din ako."Basta anak, kumapit ka lang diyan, ha. Huwag kang bibitiw. Kaya natin 'to." Muli kong hinawakan ang aking tiyan.Nagdadalawang-isip ako kung uuwi na lang ba ako ng probinsiya o ipagpatuloy ko pa rin ang pakikipagsapalaran ko rito? Nahiya rin akong tawagan si Mira dahil alam kong buntis din iyon at ayokong mag-alala siya sa akin.Kung uuwi naman ako lalo lang maghihirap ang buhay namin doon ng anak ko dahil sa akin pa rin umaasa ang aking mga magulang at kapatid. At least dito hangga't kaya ko pang magtrabaho may kikitain pa rin ako at makapagpadala pa rin ako sa kanila. Naisipan ko na lang din na mag-apply bilang kasambahay upang kahit papaano wala akong babayaran na bahay buwan-buwan at libre rin ang pagkain.

Pumunta ako sa bayan upang maghanap ng trabaho. Dala-dala ko ang aking folder na sa tuwing mag-a-apply ako, ito ang palagi kong bitbit. Panay ang sambit ko ng panalangin na sana ay matanggap ako. Ilang establishment na ang pinasukan ko ngunit walang hiring. Kahit na ang grocery store ay wala rin. Pakiramdam ko pinanghihinaan na ako ng loob, ngunit hindi ako puwedeng tumigil. Sandaling nagpahinga ako sapagkat nakaramdam ako ng gutom, kung kaya't pumasok ako sa isang kainan. Um-order lang ako ng isang order na kanin at ulam dahil hindi rin puwede magutom ang anak ko sa aking sinapupunan. "Ate, may bakante pa po ba rito? Puwede kaya ako mag-apply rito?" tanong ko sa sebedura ng maihatid na nito ang in-order kong pagkain."Wala na eh, puno na kami. Kakaumpisa ko pa nga lang din," sabi nito."Ay, ganoon ba. Sige, salamat po." Bahagya akong ngumiti rito.Ngumiti rin ito bago tumalikod.Kumain na lamang ako upang makapag-isip ng maayos. At ng sa ganoon ay may resistensiya ako habang nagha

Hindi ko ito tiningnan kung sino ito. Nanatiling nakapikit pa rin ang mga mata ko. Lalong lumalakas ang kabog ng dibdib ko nang hawakan nito ang magkabilang braso ko. Ramdam ko ang init ng kaniyang mga kamay sa aking balat kahit na long sleeve ang suot kong damit. Maya't maya ang paglunok ko lalo na, nang marinig ko ang yabag ng mga paa at pagbukas-sarado ng pintuan. Parang gusto ko na lang magpalamon sa semento lalo na ng marinig ko itong tumikhim. At naramdaman ko rin ang unti-unting paglayo ng katawan ko sa katawan niya habang mariin pa ring nakapikit ang aking mga mata. Hindi ko maintindihan ang sarili ko kung ano ba dapat ang mararamdaman ko para rito. "Yuyuko ka na lang ba habang buhay?" seryosong wika nito.Muli akong napalunok sa itinuran nito. Hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko rito. Kung babatiin ko ba siya o ano? Alam ba niya na ako ang bago niyang sekretarya? "Sorry, sir," mahinang tugon ko rito. Unti-unti ko namang iniangat ang ulo ko sabay mulat ng aking mga mat