All Chapters of DARKER SHADES OF RAIN: Chapter 91 - Chapter 100

Buong oras niya ang ginugol niya sa kusina. Napansin niyang hindi parin naman bumababa si Hawk kaya kumportable siyang kumilos."Para kanino ba iyang niluluto mo, hija?" Usisa ni Manang Petra nang maabutan siya nito sa kusina habang naghihiwa ng karne para sa lulutuin niyang bicol express."Kay Hawk po," mahina niyang tugon. "Susubukan ko siyang lutuan at baka magustuhan niya.""Aba, mukhang magkakasundo na kayong dalawa ah," natutuwa nitong wika.Marahan naman siyang umiling. "Hindi pa po masyado."Ngumiti si Manang Petra sa sinabi niya. "Mabuti nga iyang magkasundo kayo para hindi ka na niya apihin pa. Isa pa, gaya ni Rain, kulang din sa pagmamahal at pansin iyang si Hawk kaya ganyan kasalbahe," kwento ni Manang Petra."Ni minsan po ba hindi naging mabait si Hawk sa kahit kanino?" Curious niyang tanong.Tipid na ngumiti si Manang Petra bago umiling. "Hindi ko pa siya nakikitang naging mabait. Ngayon palang sayo."Bahagya siyang nakaramdam ng tuwa sa narinig. "Talaga po?""Oo naman.

Nagising si Nahara na magaan ang kanyang pakiramdam. Agad niyang kinapa ang kanyang tabi subalit wala doon si Rain dahilan para magmulat siya ng mga mata at inilibot ang tingin sa paligid. Malinawag na sa labas pero mukhang uulan ngayong umaga kaya makulimlim ang ulap. Napatitig siya sa suot niyang damit. Long sleeve iyon ni Rain.Bumangon na siya sa kama at napagpasyahan niyang lumabas na para hanapin si Rain. Eksaktong nasa tapat siya ng pinto nang makarinig siya ng mahinang tugtog ng isang piano. Inilinga niya ang tingin sa paligid para hanapin ang pinanggalingan ng tugtog. Tumapat siya sa barandilya ng second floor kung saan natatanaw niya sa ibaba si Rain habang tumutugtog ito ng isang hindi pamilyar na musika.Napangiti siya habang pinagmamasdan ang lalaki na tumutugtog. Hindi niya alam na marunong pala itong magpiano. Seryosong-seryoso pa ito habang tumitipa ang mahahaba nitong daliri. Kailan kaya niya makilala ang binata ng lubusan. Lagi nalang kasi silang nauunsyami dahil big

He immediately followed the car where Calder and the body is. Pagkarating nila sa laboratory ay agad na sumabak sa DNA testing at autopsy ang katawan na pinaghihinalaan niyang si Maximo. The doctor also performed an extraction of his DNA that will be used as a sample."I think it's better for you to go home and rest for awhile Rain. Hindi rin naman lalabas agad ang resulta. Bumalik ka nalang kaya bukas." ani Damon.Napatitig siya sa nakasarang pinto bago napailing. "No. I'll stay here and watch over. Marcello might messed up the result if I'll leave Damon."Huminga ito ng malalim bago tumango. "Okay. Sasamahan nalang kita."Mabilis siyang umiling. "No need. Katerina might be looking for you. You can just visit me here when the sun comes out.""Sigurado ka?" May bahid pag-aalala nitong tanong.Agad naman siyang tumango. "I'll be fine here. I'm not a kid anymore, you know?" Sarkastiko niyang sambit.Minutes later, Damon left the laboratory which left him and Calder. Ilang saglit pa'y na

"You took over Jules Casimero's identity. Where is he?" Malamig niyang tanong.Mahinang natawa si Marcello. "Why are you asking? Do you prefer to see his face rather than mine? Pwede kong gawin yan kung gusto mo.""Where is he?" May diin niyang tanong at hindi pinansin ang pang-aasar nito.Muli itong tumawa. "Dead. What do you expect? That I'll keep him? Nah! That's not how I work.""What do you exactly want from me, Marcello?"Napapikit ito at ngumiti pa na parang baliw. "Ah, my name sounds great on your mouth. Look at me Rain. Wala ka bang naalala sa mukhang to?"Unti-unti bumilis ang kanyang paghinga habang pinagmamasdan ang lalaki na nasa loob ng malaking monitor. Flashes of memories replayed on his mind. That face which he used to forget a very long time ago. Ang mukha nito na pinatanda lang ng panahon pero kung titingnang maigi ay wala namang pinagbago. His face... His face resembles someone. Someone he treasures the most now. Why? Why do their faces resembles except her eyes?

Agad siyang nagtungo sa itaas ng silid ni Rain para kunin ang cellphone. Sa pagkukumahog niya ay hindi sinasadyang nadapa pa siya sa kalagitnaan ng hagdanan. Mabuti nalang at madilim ang buong paligid kaya't may tsansa na hindi siya agad matututon ng panibagong katauhan ni Rain.Pinilit niya ang kanyang sarili na tumayo kahit pa mukhang nasugatan yata ang tuhod niya. Nagpatuloy siya sa pag-akyat hanggang sa makarating siya sa nakasarang pinto. Agad siyang pumasok sa loob at nagpunta sa closet para kunin ang cellphone na itinago niya."Nasaan ka na..." Mahina niyang daing habang hinahanap ang cellphone.Nanginginig ang kanyang mga kamay habang nanghahalungkat ng gamit niya. Sobrang lakas ng kabog ng kanyang dibdib na tila ba nahihirapan siyang huminga. Tila naalis ang mabigat na bagay na nakadagan sa kanyang dibdib nang mahawakan niya ang cellphone. Agad niya iyong itinago sa kanyang bulsa at lumabas na ng silid.Tumakbo siya sa mas madilim pang bahagi ng second floor hanggang sa tumap