Lahat ng Kabanata ng DARKER SHADES OF RAIN: Kabanata 101 - Kabanata 110

Hindi na siya nakapagsalita pa, bagkus ay lumakas ang kanyang hagulhol. Hindi niya kayang isipin na mula siya sa angkan ng isang masamang tao. Kaya ba pinarusahan at pinagmalupitan siya ng panahon dahil sa kasamaan ng sinasabi nitong ama niya? Kaya ba hindi ipinakilala ng nanay niya ang kanyang tunay na ama dahil masamang tao ito?Masyado siyang nalunod sa malalim na pag-iisip at hindi niya namalayang umabot na pala sa braso niya ang matalim na kutsilyong hawak ng ibang katauhan ni Rain. Umagos mula sa sugat niya ang masaganang dugo. Kita niya ang tuwa sa mga mata ng lalaki habang pinagmamasdan nitong sugatan siya.Mariin siyang napapikit. Kung totoong may kasalanan ang sinasabi nitong ama niya kay Rain, wala pala siyang karapatan na magreklamo. Kahit siguro buhay niya, kulang pa na kabayaran iyon sa lahat ng ginawa nito. "K—kung totoo man ang sinasabi mo, pwes kunin mo nalang ang buhay ko. Hindi na ako tatakbo mula sayo at isinusuko ko na sayo ang sarili ko..." Mahina niyang bigkas.

"Nahara..." Mahina niyang sambit."Ikaw? Anong name mo?" Tanong nito pabalik.Marahan siyang umiling. "No need to know my name. You're still too young. Makakalimutan mo rin naman ako," aniya at naglahad na ng kamay para tulungan itong makatayo.Sandali nitong tinitigan ang kanyang kamay bago nito iyon tinanggap. Akmang aalis na sila nang makita niyang puro luha pa ang pisngi at mata nito. Who knows marami ding sipon sa ilong dahil sa pag-iyak."May panyo ka ba?" Tanong niya.Mabilis itong umiling. Sandali pa siyang nag-isip kung ano ang ipapahid sa mukha nito pero wala talaga siyang nakita. Ilang saglit pa'y napatingin siya sa suot niyang damit. Maluwag iyon sa kanya kaya iyon nalang ang ginamit niya para punasan ang luha nito bago niya hinila si Nahara paalis ng rooftop.Agad niyang nakasalubong ang kanyang mga bodyguards at mismong psychiatrist pagkalabas nila ng elevator. Nahara was frightened by their sight kaya't nagtago ito sa likuran niya at sumilip lang sa kaharap nila."Sire,

Nagising si Nahara sa isang hindi pamilyar na silid. Masakit ang kanyang katawan, partikular na ang kanyang ulo. Parang mabibiyak iyon sa sakit. Dahan-dahan siyang bumangon at inilinga ang tingin sa paligid. Hindi siya sigurado kung ilang oras na siyang tulog o kung nasaan man siya.Pilit niyang inalala ang mga nangyari bago siya nawalan ng malay. Ilang saglit pa'y sumagi sa isipan niya si Rain at ang kanyang pagtakas. Ang pagdating ni Calder at ang... at ang pagpaubaya nito sa kanya sa mga kalalakihang hindi niya kilala.Nilukob ng kaba ang kanyang puso. Anong lugar kaya ang kinaroroonan niya ngayon. Umalis siya ng kama at lumapit sa makapal at kulay itim na kurtina. Hinawi niya iyon sa pag-asang makikita niya kung ano ang nasa labas ng silid na kinaroroonan niya pero nanlumo siya nang makitang may nakatakip din sa salamin mula sa labas at nakakandado iyon.Sinubukan niyang buksan ang bintana nang makarinig siya ng pagpihit ng doorknob. Dali-dali siyang bumalik sa kama at hinintay na

Nagtaas-baba ang kanyang dibdib dahil sa pag-usbong ng karagdagang galit niya para kay Marcello. "Walang sukdulan na talaga ang kasamaan mo. Kung totoong anak mo siya, paano mo naatim na pagbalakan siyang patayin? Demonyo lang ang makakagawa nun!"Pagak itong natawa bago humarap sa kanya. "I wouldn't kill her alone, Nahara. Kasama kita dito kaya tayong dalawa ang pumatay sa kanya."Napatitig siya sa walang kalaban-labang babae sa kama. Pero sabagay, ano pa bang aasahan niya sa demonyong 'to. Bumukas ang pinto at pumasok ang tatlong lalaki. Isa sa mga ito ay kapansin-pansin ang abong mga mata at agad na lumapit sa kapatid kuno niya habang ang mga kasama nito ay lumapit sa kanya at hinawakan ang magkabila niyang braso.Lumapit si Marcello sa kanya at hinaplos ang kanyang buhok. Puno ng pandidiri siyang umiwas sa kamay ng lalaki. Hindi naman ito nagpumilit pa at hindi na siya hinawakan pa. "You are really my daughter. I didn't expect you'll stab someone intentionally that you almost hit

"We need to go," aya niya kay Raven na nakatulala habang nakatitig sa wala ng buhay na katawan ng madre na binaril ng sniper kani-kanina lang."Phoebe will be sad if she knew that the woman who raised her is already dead and was killed by her own father," wala sa sarili nitong sambit.Nagpakawala siya ng isang malalim na buntong hininga. Hindi niya alam kung ano ang sasabihin niya dito para pagaanin ang loob nito. He's not good with comforting words. He sucks on that matter."I'll wait for you outside then," tanging nasabi niya at tinapik ang balikat nito.Lumabas na siya ng ospital at dumiretso na sa parking lot. He stayed in his car and waited for Raven. Minutes later, Raven also got out of the hospital and rode on his car. Inihatid niya ang lalaki sa bahay nito habang siya ay dumiretso na sa mansion para kausapin si Adler."Is everything ready?" Bungad niya sa lalaki."Yes, Sire," tipid nitong sagot.Huminga siya ng malalim bago sinipat ng tingin ang mga tauhan niya. He won't be br