Malakas ang kabog ng dibdib ni Rain habang bumabyahe sila papunta sa mansion ng kanyang Lolo Maximo. Ayaw niya sanang umalis sa tabi ni Nahara pero alam niyang hindi maganda kung isasama niya ito. He had just come back for fúcksake! Tapos ito pa ang bubungad sa kanya. Ni hindi pa nga niya nasusulit ang oras kasama ang girlfriend niya. He just wants to date Nahara and live his life peacefully and happily kahit sandali lang but it seems like fate has some issues with him dahil lagi nalang siyang naiistorbo."Any news about them?" Untag niya kay Calder na nasa kanyang tabi at abala sa hawak nitong tablet."Some of your grandfather's men were killed. It was said to be a faulty wiring that caused the explosion of the firearms and grenades underground," tugon nito.Pagak siyang natawa. Faulty wiring my foot!"How about the old hag? Any news about him?"Huminga ng malalim si Calder bago umiling. "None, Sire...""How about his right hand then? Is he dead or alive?""No news about him either.
He immediately followed the car where Calder and the body is. Pagkarating nila sa laboratory ay agad na sumabak sa DNA testing at autopsy ang katawan na pinaghihinalaan niyang si Maximo. The doctor also performed an extraction of his DNA that will be used as a sample."I think it's better for you to go home and rest for awhile Rain. Hindi rin naman lalabas agad ang resulta. Bumalik ka nalang kaya bukas." ani Damon.Napatitig siya sa nakasarang pinto bago napailing. "No. I'll stay here and watch over. Marcello might messed up the result if I'll leave Damon."Huminga ito ng malalim bago tumango. "Okay. Sasamahan nalang kita."Mabilis siyang umiling. "No need. Katerina might be looking for you. You can just visit me here when the sun comes out.""Sigurado ka?" May bahid pag-aalala nitong tanong.Agad naman siyang tumango. "I'll be fine here. I'm not a kid anymore, you know?" Sarkastiko niyang sambit.Minutes later, Damon left the laboratory which left him and Calder. Ilang saglit pa'y na
Pagkarating niya ng ospital ay agad niyang pinuntahan ang si Julie. Tulog parin ang babae pagpasok niya sa loob ng silid nito. He patiently waited for her to wake up kahit pa inip na inip na siya. Pakiramdam niya sinasadya ng panahon na bagalan ang takbo nito para inisin siya. An hour had passed when he saw Julie moved. Agad siyang lumapit sa kama nito. Nang mamukhaan siya ng dalaga ay mabilis itong bumangon at yumakap sa kanya."Thank God you're here, Rain... Hindi ko na alam ang gagawin ko kapag wala ka. I'm so scared. Please, help me. Huwag mo akong iwanan, please..." Humihikbi nitong sambit habang mahigpit ang yakap sa kanya.He could feel her body trembling, maybe in so much fear about what happened. Hindi siya sigurado kung ano ang nasaksihan nito and he wasn't interested in those things. Ang gusto niyang malaman ay kung bakit pinatay ni Jules ang asawa nito at kung ano ang ibig nitong sabihin na impostor si Jules.Umangat ang kanyang kamay at dahan-dahang hinaplos ang buhok ni
"You took over Jules Casimero's identity. Where is he?" Malamig niyang tanong.Mahinang natawa si Marcello. "Why are you asking? Do you prefer to see his face rather than mine? Pwede kong gawin yan kung gusto mo.""Where is he?" May diin niyang tanong at hindi pinansin ang pang-aasar nito.Muli itong tumawa. "Dead. What do you expect? That I'll keep him? Nah! That's not how I work.""What do you exactly want from me, Marcello?"Napapikit ito at ngumiti pa na parang baliw. "Ah, my name sounds great on your mouth. Look at me Rain. Wala ka bang naalala sa mukhang to?"Unti-unti bumilis ang kanyang paghinga habang pinagmamasdan ang lalaki na nasa loob ng malaking monitor. Flashes of memories replayed on his mind. That face which he used to forget a very long time ago. Ang mukha nito na pinatanda lang ng panahon pero kung titingnang maigi ay wala namang pinagbago. His face... His face resembles someone. Someone he treasures the most now. Why? Why do their faces resembles except her eyes?
"Hindi ka pa ba matutulog, hija?" Napalingon si Nahara kay Manang Petra na nasa hamba ng pintuan ng kusina. Tipid siyang ngumiti bago umiling."Hindi pa po muna. Hihintayin ko si Rain. Sabi niya kasi uuwi siya ngayon," tugon niya."Baka matagalan pa iyon. Malakas ang ulan sa labas," buntong hiningang ani Manang Petra.Napalingon siya sa maliit na bintana ng kitchen. Malakas nga ang buhos ng ulan sa labas at may kasama pang kulog at kidlat. Napanguso siya. Bakit ba kasi umulan ng malakas kung kailan napagdesisyunan ni Rain na umuwi. Alam niyang malungkot ito kaya nga nais niya itong makausap para sana pagaanin ang loob ng lalaki. Kanina pa din niya tinatawagan ang lalaki subalit hindi ito sumasagot."Ayos lang Manang. Mauna nalang po kayong matulog. Maaga pa naman."Tumango ito. "Sige. Kapag umabot ang alas nuwebe at hindi pa rin dumating si Rain ay umakyat ka na at magpahinga. Baka doon na sa funeral homes magpapalipas ng gabi si Rain at bukas na uuwi.""Sige po, Manang. Good night p
Agad siyang nagtungo sa itaas ng silid ni Rain para kunin ang cellphone. Sa pagkukumahog niya ay hindi sinasadyang nadapa pa siya sa kalagitnaan ng hagdanan. Mabuti nalang at madilim ang buong paligid kaya't may tsansa na hindi siya agad matututon ng panibagong katauhan ni Rain.Pinilit niya ang kanyang sarili na tumayo kahit pa mukhang nasugatan yata ang tuhod niya. Nagpatuloy siya sa pag-akyat hanggang sa makarating siya sa nakasarang pinto. Agad siyang pumasok sa loob at nagpunta sa closet para kunin ang cellphone na itinago niya."Nasaan ka na..." Mahina niyang daing habang hinahanap ang cellphone.Nanginginig ang kanyang mga kamay habang nanghahalungkat ng gamit niya. Sobrang lakas ng kabog ng kanyang dibdib na tila ba nahihirapan siyang huminga. Tila naalis ang mabigat na bagay na nakadagan sa kanyang dibdib nang mahawakan niya ang cellphone. Agad niya iyong itinago sa kanyang bulsa at lumabas na ng silid.Tumakbo siya sa mas madilim pang bahagi ng second floor hanggang sa tumap
Hindi na siya nakapagsalita pa, bagkus ay lumakas ang kanyang hagulhol. Hindi niya kayang isipin na mula siya sa angkan ng isang masamang tao. Kaya ba pinarusahan at pinagmalupitan siya ng panahon dahil sa kasamaan ng sinasabi nitong ama niya? Kaya ba hindi ipinakilala ng nanay niya ang kanyang tunay na ama dahil masamang tao ito?Masyado siyang nalunod sa malalim na pag-iisip at hindi niya namalayang umabot na pala sa braso niya ang matalim na kutsilyong hawak ng ibang katauhan ni Rain. Umagos mula sa sugat niya ang masaganang dugo. Kita niya ang tuwa sa mga mata ng lalaki habang pinagmamasdan nitong sugatan siya.Mariin siyang napapikit. Kung totoong may kasalanan ang sinasabi nitong ama niya kay Rain, wala pala siyang karapatan na magreklamo. Kahit siguro buhay niya, kulang pa na kabayaran iyon sa lahat ng ginawa nito. "K—kung totoo man ang sinasabi mo, pwes kunin mo nalang ang buhay ko. Hindi na ako tatakbo mula sayo at isinusuko ko na sayo ang sarili ko..." Mahina niyang bigkas.
Fresh blood was still flowing from his wounds due to his stab pero imbes na mag-alala ay natuwa pa siya lalo na't nararamdaman na niya ang paghihina sa kanyang katawan. No matter how much his alter was urging him to stand up, he was fighting with all his might to stay kneeling on the cold floor."WHAT HAVE YOU DONE, WEAK HEAD?!" Sigaw ni Azrael.In his hazy vision, his surroundings started to change. Natagpuan nalang niya ang kanyang sariling nakaluhod sa isang may kadilimang parte na napapalibutan ng nakasarang pinto. Dahan-dahan siyang nag-angat ng tingin at nakitang naroon si Azrael sa harapan niya. Galit na galit. Nanlilisik ang mga mata habang nakatitig sa kanya."You bastàrd! You let her escape you fool! I could've killed her already kung hindi kalang nakialam!" Singhal nitong muli.Sarkastiko siyang natawa. "I told you you're not going to kill her.""At bakit hindi? She's Marcello's daughter! Dapat lang na patayin siya!" Marahan siyang umiling. "No... She's innocent, Azrael. W
Napakurap-kurap siya kasabay ng pagtulo ng ilang masaganang butil ng luha mula sa kanyang mga mata habang patuloy din sa pag-ulan ng nyebe sa buong paligid nila. Punong-puno ng samut-saring emosyon ang puso niya ng mga oras na iyon pero higit na nangingibabaw ang kasiyahan."Hey... Stop crying. I'm proposing a marriage to make both of us happy but you're tearing so much instead," nakangusong ani Rain.Mahina siyang natawa habang umiiyak. Sa ilang buwan nilang pagsasama, minsan narin niyang naisip kung aayain ba siya ni Rain na magpakasal. Lihim nga siyang nainggit sa mga kapatid niya na pinakasalan na ng mga asawa nito pero nanatili siyang tahimik at iwinaksi ang bagay na iyon sa isipan niya.Sapat narin naman sa kanya ang kaisipan na mahal na mahal siya ni Rain. Katunayan ay handa nitong ibuwis ang sariling buhay para sa kanya. Doon palang panalo na siya eh. Hindi niya inaasahan na darating pala sila sa pagkakataong ito na makikita niyang nakaluhod ang lalaking una at huli niyang mam
"How was your therapy?" Tanong ni Malia habang nag-uusap sila through laptop.Kasalukuyan siyang nasa America habang ang kapatid niya ay naiwan sa Pilipinas. Hindi rin naman siya nito pwedeng dalawin dahil pinagbawalan ito ng doktor na bumiyahe ng malayo. Ang Ate Phoebe naman niya at madalas na bumibisita sa kanya pero hindi na niya ito hinayaan na siyang personal na mag-alaga sa kanya.May sarili din itong buhay at pamilya na kailangang asikasuhin lalo na't kakaayos palang nila ng asawa nito ilang buwan na ang nakalipas. Ayaw niyang makulong ito sa obligasyon ng pag-aalaga sa kanya. Hindi na nga kinakaya ng konsensya niya ang perwisyo niya kay Rain. Ayaw niyang madagdagan pa.Yun nga lang ay halos ito ang nag-aalaga kay Hurri kasama si Manang Petra. Pero sa kabilang banda ay mainam narin iyon lalo pa't alam niya kung gaano kasabik sa anak ang Ate Phoebe niya. Dasal niya na sana ay mabiyayaan narin ito ng supling para mas lalo itong sumaya."Ayos naman Ate. Kahapon nakadalawang hakban
Rain stared at the two figures not far away from him. Natatamaan ang dalawa ng mabining sikat ng araw sa umaga. Napahawak siya sa kanyang dibdib. Isa ang mga ito sa araw na nakaramdam siya ng kapayapaan. Ganito pala ang pakiramdam kapag gumigising ka ng walang inaalala kung may susugod na sayong kalaban. Hindi niya mapigilan ang sarili na mapangiti habang naglalakad palapit sa kanyang mag-ina. It's been a week since he was released from the hospital and all throughout those times, laging nasa tabi niya si Nahara at hindi siya iniwan."Hey..." Pukaw niya sa atensyon nito.Dahan-dahan ding nag-angat ng tingin ang babae mula sa pagkakatitig sa anak nila. His heart was full of warm emotion. Halos lumubo ang puso niya sa tuwa habang pinagmamasdan ang babaeng mahal niya habang kalong nito ang kanilang anak. This is a fairytale. Never in his life he did imagine he would witness a scenery like this.Ngumiti si Nahara sa kanya. Napagtanto niyang unti-unti ng nagkaroon ng laman ang pisngi nito
Pakiramdam niya bumagal ang pag-inog ng mundo habang papalapit ng papalapit si Manang Petra sa gawi niya. Titig na titig siya sa batang karga nito habang hindi na niya napigilan pa ang mga luha niya sa pagpatak. Tila nalulunod siya sa labis na kasiyahang nararamdaman niya."He's your son, Nahara. Your Hurricane," madamdamin na sambit ng Ate Phoebe niya.Dahan-dahang inabot ni Manang Petra si Hurricane sa kanya. Tinanggap naman niya ang bata sa nanginginig niyang mga kamay. Maingat na maingat siya na para bang parang babasaging kristal ang anak niya. Mataman itong nakatitig sa kanya na para bang pinag-aaralan nito ang kanyang mukha. Hindi na niya napigilan pa ang sarili niya na yakapin ito ng mahigpit."Anak ko… Ang gwapo ng anak ko," Mahina niyang sambit.Hindi siya lubos makapaniwala na nahawakan na niya ang anak niyang matagal ng nawalay sa kanya. Akala niya ay hindi na darating ang araw na ito. Akala niya hindi na niya ito makikita pang muli pero narito na ito sa harapan niya ngayo
"Kumain ka ng marami. Kailangan mong magkalaman," ani Malia at tinambakan ng maraming gulay at kanin ang kanyang pinggan.Mabilis naman itong pinigilan ng Ate Phoebe niya. "Stop that, Ate. Baka mabigla ang sikmura at maimpatso ang kapatid natin," nag-aalala nitong turan at inilipat ang ibang gulay sa pinggan ng Ate Malia niya."Bakit sakin mo nilagay. Nagdidiet ako—""Ba't ka naman magdidiet eh hindi ka na naman nagmomodel pa. Sakto lang naman yang katawan mo," nakangusong sambit ni Phoebe."Hey, I still need to maintain my figure para kung may panibagong Avery na darating ay may panlaban ako."Agad naman itong iningusan ni Phoebe. "As if naman papatol ang asawa mo sa iba. Kung di lang nagka-amnesia yun, malamang sa malamang, di yun papatol kay Avery.""Kahit na," pairap na tugon ni Malia.Tahimik naman siyang kumakain habang nakikinig sa dalawa. Sobrang ganda na ni Malia pero may mga kaisipan parin itong ganun, paano nalang kaya siya?"After nating kumain, kailangan mong malinisan Na
"S—son?" Pag-uulit niya kasabay ng pamalisbis masagana niyang mga luha.Buhay ang anak niya! At tinupad ni Xavier ang kahilingan niya na Hurricane ang ipangalan sa anak niya—anak nilang dalawa ni Rain! Walang pasidhan ng tuwa sa puso niya sa nalaman niya ngayon. Akala niya ay puro unos nalang ang mangyayari sa kanya. Hindi pala. May ginhawa din pala.Masuyo namang ngumiti si Raven sa kanya. "Yes. Maraming naghihintay sayo Nahara at maraming tao ang gusto na gumaling ka so don't lose hope and stop thinking about death. Don't make the people who's here for you shed tears dahil hindi ka masaya na nakabalik ka na. Don't think you're a burden. You are loved Nahara," seryoso nitong wika na mas lalo lang na nagpaiyak sa kanya.Hindi niya aakalain na marami palang naghihintay sa kanya. Napadako ang kanyang tingin sa dalawang babae na nasa sulok ng silid. Ngayon ay nakaramdam siya ng hiya sa sinabi niya kanina. Bakit nga ba bigla niyang naisip ang bagay na iyon?"I'm sorry," mahina niyang samb
He stared at Marcello's lifeless body before shifting his eyes towards his heart that was on his palm. Ang tagal niyang pinangarap na mangyari ang bagay na ito and now it's finally over. He ended Marcello's life. He won in the end. Hindi na siya magdudusa pa sa mga laro nito at mas lalong hindi na magdudusa pa ang babaeng mahal niya dahil sa kagagawan ng sarili nitong ama.He drop Marcello's heart on the floor before standing up. Kahit na nahihirapan na siyang maglakad dahil sa marami ng dugo ang nawala sa kanya, he still managed to reach the door before the ceiling of the underground where Marcello was lying finally collapsed.Sinubukan niyang buksan ang pinto pero nakasara na ito. Napatingin siya sa hawak niyang baril. The alarm system was already ringing. Napatingin siya sa dingding, two minute left before the whole room will explode.Ikinasa niya ang kanyang baril at pinatamaan ng maraming beses ang lock ng pinto. Luckily it wasn't bulletproof kaya't nagawa niyang makalabas sa und
Agad siyang bumaba ng hagdanan at sinundan ang pintuan na pinasukan ni Marcello. Nang sinubukan niyang itulak ang pintuan ay napagtanto niyang sarado iyon. Itinutok niya sa doorknob ang kanyang baril at walang pag-aalinlangan iyong binaril. He immediately opened the door and went to the last shelf from the right. He moved the two thick black books as the shelf opened his way to the underground.Ah, Marcello didn't really changed everything and this is his advantage. Maingat siyang bumaba ng hagdanan hanggang sa makarating siya sa isang napakalawak na silid. Akmang lalabas na siya nang bigla nalang siyang barilin ng kung sino mula sa loob. Mabuti nalang at agad siyang nakapagtago sa isa sa mga pillars ng underground.Pinakinggan niyang maigi ang hakbang ng bumaril sa kanya. Nang marinig niyang papalapit na ito ay agad siyang lumabas sa kanyang pinagtataguan. Dahil nagulat ito sa kanyang ginawa ay mabilis niyang nabawi ang hawak nitong armas at agad itong binaril sa noo. Isang malakas
Sarkastikong natawa si Pierre. "And what made you think that I will help you with that? I don't want to work with you, Velasquez, so get lost..."Tamad siyang napalingon kay Pierre bago nagsalita. "I will be using it for Marcello. Did you forget? Xavier died by his hands. Hahayaan mo nalang ba siyang makawala pagkatapos niyang patayin ang kasama mo? Create a clone for me and I will kill him for you."Sandali itong natigilan pero maya-maya lang ay muli itong tumawa bago siya binitawan. Naglakad si Pierre palapit sa maliit na pigura sa harapan nila at marahan iyong hinaplos. "You've been searching for him all your life. Nagtagumpay ka ba? Paano ka nakakasigurong mapapatay mo siya ngayon? Kung kaya mo ay dapat noon pa, Velasquez but you always fail. Ni hindi mo nga mahagilap kahit na anino niya," tila nakakaloko nitong ani.Mariin siyang napapikit. Kung wala palang siyang kailangan sa lalaking 'to ay matagal na niya itong binaril. Hindi niya gusto ang tabas ng dila nito. Nakakairita! "