All Chapters of Taming the Mafia King: Chapter 91 - Chapter 100

(Yuki POV)Habang naghihintay ako, nakapag desisyon ako na magsulat muna. At mayamaya lumapit sa akin ang assistant ko at sinabing may binigay nang address si Cedrick kung saan kami kakain ni Kuya Kai.Napangiti ako.Sinasabi ko na nga ba hindi magagawang tangihan ni Kuya Kai ang kagustuhan ko.Kaagad ko naman iniwan ang ginagawa ko at naghanda para sa pananghalian namin ni Kuya Kai.Nang dumating ako sa isang napiling napaka-eleganteng restaurant ni Kuya Kai, wala pa siya roon, pero mayroon nang reservation para sa amin.Naghintay ako. Palaging tinatanong ang aking assistant kung anong oras na ba. Pero ng tanghali na, at nakahain na ang pagkain sa harapan ko, walang dumating kundi ang manager ang lumapit sa akin, at pinapaabot ng gumawa ng reservation, na ang pananghaliang ito ay para lamang sa akin.Hindi makakarating si Kuya Kai.Napatitig ako sa aking assistant at sakto lang dahil tumawag dito si Cedrick. Agad naman inabot ng assistant sa aking ang phone niya… At ang natatawang bo

(Yuki POV)Nanginginig sa galit ang buo kong katawan. Hindi ko ito matatangap. Hindi ako isang talunan!Ngunit halos magwala ako, ng marinig ko ang sinabi ng clerk sa store manager.“Ma’am sa tingin ko maari na nating iphase-out ang mga lumang librong ni Yuki Carter. Sa wala na pong bumibili at inaalikabok na. Sayang din ng space ng tindahan natin.”“Wag. Hayaan mo lang ang mga libro niyan dyan. Mahal ang renta niya sa section na yan, kahit hindi yan nabebenta, may pera namang nakukuha ang tindahan natin sa kanila. Kaya hayaan mo lang yan riyan.”“Malaking himala yung bago niyang libro Ma’am, kaagad naubos. Narinig ko sa mga nais bumili kanina, meron daw siyang ghost writer na nakuha, at yung iba naman may manunulat na nagbenta sa kanya ng manuscript.”“Matagal na ngang laos yang si Yuki Carter ngunit dahil may impluwensyang pamilya siya nangaling, eh natatakot ang publisher na tangalin at tangihan ang mga libro niya.”“Nakilala niyo na ba personal si Yuki Carter. Yung picture niya Ma

(Dahlia POV)Nang nasa kusina na ako, talagang gumugulo sa aking isipan ang tungkol sa librong yun. Ang tanong nasaan na nga ba ang manuscript ko?Sa tingin ko kailangan ko tangihan ang kagustuhan ni Master Dryzen na saluhan ko siya sa hapunan. At habangWala pa si Sir Venal, minadali ko ang pagluluto ko. Dalawa sa mga paborito kong putahe.Pasensya na talaga Sir Venal, ang hapunan kasama si Master Dryzen ay hindi ngayon ang aking priority. Talagang gumugulo sa aking isipan ang tungkol sa libro at hindi matatahimik ang loob ko nito.Hindi na nga ako makakaharap kay Master Dryzen, hindi rin ako maaring ihatid ni Sir Venal sa bahay. Kailangan ko dumaan sa isang bookstore. Kailangan ko makumpirma at malaman kung ano ba talaga ang nilalaman ng bagong kwento ngayon ni Miss Yuki. Sana naman, mali ako sa aking hinala.Wag naman sana. Pinaghirapan ko yun. Kung sakaling tama ang aking hinala, malaki itong problema. May influwensyang tao si Miss Yuki, at paano ko mapapatunayan na ninakaw niya a

(Secretary Venal POV)Tahimik na kumain si Master Dryzen, tipong ninanamnam niya bawat subo. Talagang nagugustuhan niya ang niluluto ni Miss Dahlia. Hangang sa hindi ko namalayan, naubos niya ang lahat na nakahandang pagkain. Napapunas ito ng bibig, at napasandal ng likuran sa upuan. Tinitigan ako, na kaagad ko naman ikinayuko.Muli siyang napangisi.Sa totoo lang kinakabahan ako kapag ganito siya.At sa pagbukas ng kanyang bibig, hindi ko inaasahan na nakarating na sa kanya ang isang maselan na impormasyon. “The One Who Own the Deadly Gazed, sa tingin ko nabasa mo na ang laman ng librong yan.”“Master Dryzen…” May gulat sa aking boses, at ang puso ko biglang bumilis ang pagtibok.“Nais kong makilala ng personal ang nagsulat ng librong yan.”Napapikit muna ako, bago ko inangat ang paningin ko sa kanya.“Gumagawa na ako ng paraan Master Dryzen. Kaya lamang kumplikado ang lahat. Ang nagsulat ng libro ay ang kapatid ng Grand Alpha. Hindi ko kaagad maihaharap sa inyo ang nagsulat ng kw

(Dahlia POV)“Kung hindi ko lang alam na magnanakaw ka Miss Yuki, sa bookstore pa lang lumuhod na ako sa harapan niyo. Ngunit mas mababa ka pa sa mas mababang nilalang, kung hindi ka marunong rumespeto ng pinaghirapan ng ibang tao.”“Puny*ta.” Biglang mura nito. Medyo nagulat ako dahil, ang mukha niya hindi bagay sa lumabas sa kanyang bibig. Sabagay andito ako para hindi makipagkabutihan sa kanya. “Tss. Hindi ko na ata kailangan itago ang ugali ko, Dahlia. Hindi ko na kailangan magkunwari. Dapat ka nang matakot dahil hindi mo ako kilala! Simpleng utos lang naman, uupo ka lang naman diba? At kapag sinabi kong uupo ka, mauupo ka! Upo!”Hindi ako kumilos, nanatili akong nakatitig sa kanyang mga mata. Malungkot ngunit nakakatakot.Lumapit ang dalawang katulong nito sa akin, upang sapilitan na paupuin ako sa harapan ni Yuki. Mala-anghel ang mukha niya sa mga tarpulin na nakikita ko. Ngunit isa lang pala itong maskara. Ang akala ko isa siyang mabait, mahinhin at tahimik na babae. Yun pala n