All Chapters of Rain on Your Parade : Chapter 21 - Chapter 30

“Kuya Nelson, ano po ba talagang nangyari kay Amos?”Tinanong agad ni Zein si Kuya Nelson pagkasakay pa lang niya sa driver’s seat ng sasakyan. Kasalukuyan siyang nakaupong mag-isa sa back seat. Tatlong araw na siyang sundo’t hatid ng driver ni Amos mula sa trabaho dahil may sakit ang kaniyang nobyo. Kung tutuusin, kaya niya naman ang kaniyang sarili dahil may sasakyan siya pero ayaw pumayag ng binatang hindi siya ihatid at sunduin ni Kuya Nelson habang may sakit ito.Tuwing tinatawagan ni Zein si Amos ay tinatanong naman niya ang binata kung ano ba talagang sakit nito subalit ang lagi lamang nitong sinabi sa kaniya ay huwag na siyang mag-alala. Gusto niya itong puntahan sa bahay nito sa Gamski street ngunit lagi na lang itong may dahilan kaya lumakas ang hinala niya. May tinatago ang binata sa kaniya. Ayaw niya sa nararamdaman niya. Masyado na siyang nag-aalala. Kinamot ni Kuya Nelson ang ulo at bahagyang lumingon sa kaniya. “Hindi ko po puwedeng sabihin sa inyo. Kabilin-bilinan ni

Inilabas ni Zein ang kaniyang kamay mula sa bukas na bintana ng sasakyan ni Amos. Nabawasan ang bigat na naramdaman niya nang tumama sa kaniyang mukha at kamay ang hangin. Napangiti siya at napapikit.Papunta sila sa bahay-bakasyunan na pag-aari ng binata sa Mabini, Batangas. Wala silang dalang mga damit. Tanging pagkain lang na niluto niya ang dala nila. Akala niya ay sa bahay na lang sila mananatili o kaya ay dadalhin lang siya ng nobyo sa isang park.“Your beauty is incomparable, Zein.” Lumingon si Zein kay Amos at parang tinunaw ang puso niya nang makita ang ngiti nito. Naka-shades ito pero alam niyang puno ng emosyon ang mga mata nito.“Kanina mo pa ’yang sinasabi.” Ipinasok niyang muli ang kamay at sumandal.“I’m just stating the fact. My girlfriend is beyond gorgeous.” Inabot nito ang kamay niya at marahang hinaplos ang mga daliri habang diretso ang tingin sa daan. Hindi niya maalis ang tingin sa binata lalo nang dalhin nito sa mga labi ang kaniyang kamay at ginawaran iyon ng

Nagising ang diwa ni Zein sa ringtone ng kaniyang cellphone. Nakapikit ang mga matang kinapa niya iyon sa side table. Napapalatak na lang siya nang makitang alas dos pa lang ng umaga at ang pangalan ni Lester ang nasa screen. “Ano bang sasabihin ng lalaking ito?” bulong niya sa sarili. “Mommy?” Lumingon si Zein sa tatlong taong gulang niyang anak na si Pita. Kinusot nito ang mga mata at bumangon para yumakap sa baywang niya. Hinaplos niya naman ang buhok nito. “Sleep ka ulit, Pita. Maaga pa.” Sinagot niya ang tawag at tinapat sa tainga niya. “Zein!” Nailayo niya sa tainga niya ang cellphone dahil sa lakas ng boses ng kaibigan. “Sira ang ulo mo! Hindi mo ako kailangang sigawan, Lester.” pasigaw niyang reklamo. “Pardon me but you should know this, Zein.” Ginulo ni Zein ang buhok niya at dumapa. “I’m worn out. Hindi ba puwedeng bukas na lang?” “Hindi puwede. Nakasalalay ang love life ko kay doktora kapag hindi ka pumunta rito. Your man is here. Ayaw niyang magpaasikaso sa akin

Nakahinga nang maluwag si Zein nang makaalis si Amos pero parang may sumugat pa rin sa puso niya sa naging reaksiyon nito sa mga sinabi niya. Aware naman siyang nakalagpas sa linya ang mga sinabi niya rito. Basta na lang umalis si Amos sa apartment na puno ng hinanakit ang mga mata. Gusto niya itong sundan para magpaliwanag subalit bakit pa? Tama lang naman siya. Alaala na lang ang album na nakita nitong dapat regalo niya sa binata noon kung hindi lang sinabi ni Zelda na gusto nitong bumalik ang lalaki. Ang mga alaala, maaaring balikan pero hindi na puwedeng baguhin. Kaya kung sakit o saya man ang dulot ng bawat alaala, hindi na iyon mababago. Hindi niya alam kung anong palusot ang gagawin kaya nasabi niya iyon. Paano pa kaya kapag nakita nito ang kuwarto niyang puno ng masasayang alaala nila? Paano pa kaya kung nakita ng binata ang anak nila? Mahal niya ito ngunit hindi na nito kailangang malaman dahil masaya na ito pero masaya nga ba talaga? Taliwas ang mga pinakita ng lalaki sa k

“Ayusin mo ang sarili mo. Susunduin mo pa si Pita.” Inabutan ni Lester ng panyo si Zein. Hindi matigil sa pag-iyak si Zein habang nasa sala ng apartment nila. Paulit-ulit sa pandinig niya ang mga sinabi ni Amos kanina. Alam niyang nasaktan niya nang sobra ang binata pero hindi niya inasahang tuluyang susuko na ito sa kaniya. Sabagay, sino ba namang magtatagal sa tulad niya? Palagi siyang tumatakas kapag may problema. Hindi niya kayang magtiwala. Higit sa lahat, makasarili siya dahil damdamin lang niya ang iniisip niya. “He doesn’t want to talk to me anymore, Lester. What should I do now? Paano ko sasabihin sa kaniya ang tungkol kay Pita? Umaasa 'yong anak kong makilala siya.” Umupo sa tabi niya si Lester at niyakap siya. Umiyak na lang siya ulit sa dibdib nito. Katulad lang ng dati, ito lagi ang tagapakinig niya kapag masama ang loob niya sa lahat ng hindi magagandang nangyayari sa buhay niya. “Pakalmahin mo muna ang sarili mo. Pita can wait. Ikaw muna, ha? Kahit hindi mo sabihin,