All Chapters of Destined to be Hurt: Chapter 1 - Chapter 10

"Babe san ka ngayon?" tanong ko sa girlfriend ko na si Angela."Andito ako sa bahay. Bakit?" sagot niya.Napapikit ako ng mata dahil sa pagsisinungaling niya. Hindi niya alam na nandito ako sa bahay nila at naghihintay sa kanya. "Pwede ba tayong magkita? I miss you babe," sabi ko at pilit na pinapalambing ang boses ko kahit na ang totoo ay gusto ko ng magalit at prangkahin siya."Sorry babe may pupuntahan kasi kami ni mama. Next time na lang. Pasensiya ka na I need to hang up aalis na kami. Bye," sagot niya at pinatay na ang tawag ko.Pilit akong ngumiti sa mama ni Angela na nakatingin lang sa akin. Nagpaalam na lang ako sa kanya dahil parang hindi ko na kayang kontrolin pa ang pangingilid ng luha sa aking mga mata.Tumango lang sa akin ang mama ni Angela at ngumiti.Mabilis akong pumasok sa kotse ko at tahimik na umalis sa bahay ng girlfriend ko. Sobra akong dismayado sa pagsisinungaling niya sa akin.Tinawagan ko ang best friend kong si Mark dahil kailangan ko ng kausap. Kailangan k

Nakaparada sa tabi ng Strumm's bar & club ang kotse ko ngunit flat na ang mga gulong at basag na rin ang dalawang side mirror. Napakamot ako sa aking batok at napamura dahil sa malaking pinsala ng kotse ko."S**t. Ano ba ang nangyari kagabi bakit nagkaganito ang kotse ko? Bakit wala man lang akong naaalala?" tanong ko sa sarili ko. Ayaw ko muna sanang umuwi sa bahay ngunit kailangan ko ang tulong ng aking ama para mapaayos ang kotse ko. Binuksan ko ang aking kotse at hinanap ang cell phone ko. Nakita ko ito sa loob ng compartment at pag-open ko ay nakita ko ang 50 miscalls ni papa at 20 naman galing kay kuya Daniel, ang panganay sa aming magkakapatid. May mga messages din ngunit pag-open ko ay biglang na-empty na ang cp ko. Wala akong ibang choice kundi magtaxi na lang pauwi sa bahay. Ayaw ko man ipakita ang itsura ko sa pamilya ko dahil tiyak na pagagalitan ako ni papa ngunit wala akong ibang malapitan kundi sila lang. Wala pa kasi si Lola dito para sa kanya na lang ako hihingi ng

Madilim pa nang dumating ako sa bahay. Dahan-dahan kong binuksan ang gate namin maging ang pintuan ng aming bahay na halatang inaasahan ang aking pag-uwi dahil hindi ito naka-lock. Pagpasok ko sa sala ay bumungad sa akin ang nakadekwatrong si kuya Daniel. Agad na dumako ang tingin niya sa akin na para bang isa akong kaaway na biglang pumasok sa bahay niya. "Mabuti naman at sumunod ka sa utos ko. Anong nangyayari sa'yo Paul? Pinapahiya mo ako sa pinaggagawa mo," tiim-bagang sabi ni Kuya Daniel. "Ano po ba ang ginawa ko na ikinakagalit mo kuya?" nagtatakang tanong ko. "Hindi mo alam? O nagkukunwari kang inosente sa mga katarantaduhan mo," sigaw niya. "Bukod sa pambubugbog ko kay Mark wala na akong alam na ginawa kong katarantaduhan," nakasimangot kong sabi. "Panoorin mo ito," saad niya sabay abot sa akin ng cellphone niya. Kinuha ko naman ito agad at pinanood ang video na naroon. Laking gulat ko nang makita ko ang aking sarili na pinagbabasag ang mga bote ng alak sa aking harapa

Tumigil si Frederick sa paglalakad at ganun din sina Julius, Kier, at Kyle. Kaya tumigil din ako at tumingin sa kanila."May problema ba bro?" Nagtatakang tanong ko kay Frederick. "Kapag sinabi kong takbo, tumakbo na kayo at iligtas ang mga sarili ninyo. Hindi natin sila kakayanin dahil marami sila at may mga armas sila. Kaya umiwas na lang muna tayo," seryosong sabi ni Frederick."May paparating na jeep bro, sumakay na tayo," saad ni Julius."Ok, Ready.Get set.Sakay.Pagkasabi ni Frederick ng sakay ay agad silang naglambitin sa kadarating na sasakyan. At dahil naguguluhan pa rin ako ay hindi ako nakapaglambitin ngunit humina ang takbo ng sasakyan kaya humabol ako at sumakay sa sa likuran nito. Umupo ako sa mismong pintuan nito na kung saan nakaharap ako sa labas.Kitang-kita ko ang mga kalaban namin na humabol ngunit bumilis na ang takbo ng sinasakyan naming jeep kaya tumigil din sila sa paghabol. "Woooh…Muntik na tayo dun," saad ni Kier."Bro may nakasunod pa rin. Anim sila at

Itinakwil ako ni papa dahil lang sa hindi niya nagustuhan ang pagbabago ko. Labis ang hinanakit ko sa kanya dahil sa pagpapalayas niya sa akin na wala man lang binigay na kahit ano. Maging ang cellphone ko, wallet o mga personal kong gamit ay wala.Para lang akong basang sisiw na nawawala sa gitna ng ulan na walang masilungan at walang malapitan.Ang aking mga luha ay sumasabay na sa pag-agos ng tubig-ulan habang nanginginig na ako sa lamig at nanghihina dahil sa sakit na aking nararamdaman physical at emotional.Parang gusto ko ng sumuko. Napakalaki ba ng kasalanan ko para magdusa ng ganito? Napaka unfair talaga ng buhay. Sa dinami-dami ng tao sa mundo, bakit ako pa. Bakit ako pa ang nasasaktan ng paulit-ulit, hindi lamang sa babaeng minamahal ko kundi maging sa pamilya at kaibigan ko.Hindi ko na kaya, nanghihina na ako. Hindi ko na kayang maglakad pa ng malayo para hanapin ang kapalaran ko. Sobrang sakit na ng ulo at katawan ko. Nagdidilim na ang aking paningin. Gusto ng bumigay ng