All Chapters of The Revengeful Heiress: Chapter 1 - Chapter 10

“Itatakas na kita rito, Celine habang wala pa si Marco. Halika, aalalayan kita.” Seryoso akong tumingin kay Leon habang nakaupo ako sa kama at yakap-yakap ko ang aking mga binti. Kanina pa ako umiiyak pagkatapos akong pagmalupitan ng ina ni Marco. Sa mga nakalipas na araw, palagi nalang ako ang napagbubuntunan nito tuwing galit siya kaya kitang-kita ang mga sugat at pasa na natatamo ko tuwing sasaktan ako nito. Halos isang taon na rin akong nanatili sa kanilang poder at magmula noon, walang araw na hindi ako nakakaranas na pagsalitaan ng masasakit na salita at tratuhin na para bang isang alila na kailangang sumunod sa mga utos nila. Hindi naman ako nakaranas ng ganito sa mga magulang ko. Kahit gaano kayaman ang pamilya namin, hindi naman ganito ang pakikitungo nila sa ibang tao. Nanggaling din ako sa isang mayamang pamilya. Kung tutuusin ay mas mayaman pa sa pamilya Madrigal. Mas malaki rin ang mansiyon na mayroon kami. Mas maraming katulong. Ngunit ni isa sa mga ito ay hindi nakaka

Panay ang tingin sa akin ni Helion. Iyon ang napapansin ko sa kaniya kapag napapatingin ako sa lugar kung saan siya nakapuwesto. Malakas ang pakiramdam ko na gusto niya akong kausapin pero nagpipigil lang siya. Ilang oras ang lumipas, dumaong na rin ang barkong sinasakyan namin. Nakasunod lang ako sa mga taong naunang bumaba. Ilang beses akong lumingon sa aking likuran para tingnan kung nasaan si Helion pero hindi ko na ito muling nakita pa. Santa Victoria is one of the best provinces that I know. Ang probinsiyang iyon ay nahahati ng anim na bayan at isa na sa mga ito ang Paso De Blas. Nang tuluyan akong makababa ng barko, agad kong natanaw ang mga nakapila na bus sa hindi kalayuan. May mga barker sa paligid na nagtatawag ng mga pasahero. Kasabay ng aking paglalakad ay nag-iisip din ako kung saan ba ako pupunta. Hanggang ngayon kasi ay hindi pa ako nakakapag-desisyon tungkol sa bagay na ‘yon, gawa nang na-occupy ng nangyari sa barko ang isipan ko. Hanggang ngayon ay hindi pa rin a

Kapag kasama ko si Marco, ang saya-saya ko. Sobrang gaan niyang kasama at higit sa lahat, hindi niya pinaramdam na dayo ako sa kanilang lugar. Ipinakilala pa nga niya ako sa lahat ng mga kakilala at kaibigan niya bilang soon-to-be girlfriend niya. Kahit nakakahiya, hindi ko na siya pinigilan. Minsan lang ako makaranas ng ganito. Mabuti pang sulitin ko na ito dahil baka ito na rin ang huling beses ko siyang makikita. Hindi ko naman gustong manatili rito sa sentro ng bayan. Mas gusto ko pa ring mabuhay sa rural area. Ang sabi ng isa sa mga kaibigan ko noong nagku-kuwento siya sa akin, maganda raw manirahan sa tabi ng dagat. Iyon din ang pangarap ko. Siguro ay magre-renta nalang ako ng bahay-paupahan nang sa gayon ay mayroon akong matutuluyan. Hindi ako magtatagal dito dahil nangako ako kay Isabelle na babalik ako agad. Ayokong ubusin at aksayahin ang natitira kong oras dito sa Paso De Blas nang hindi nagagawa ang mga plano ko. “Malungkot ka, may problema ka ba?” tanong niya sa akin n

Alam ko sa aking sarili na hindi matutupad ang aking naunang plano. Marco showed me the love that I’ve been finding for so many years. At hindi ko magagawang iwan ang taong nagparamdam sa akin ng pagmamahal na nais kong makamit. Lumipas ang isang buong buwan na halos siya ang kasama ko sa araw-araw. Tinulungan niya akong makahanap ng magandang apartment na malapit sa dagat. Halos araw-araw ay palagi niya akong binibisita. May dala siyang kung anu-ano. Pagkain, bulaklak, tsokolate, at iba pang mga bagay na sa tingin niya ay magpapasaya sa akin. Pero hindi naman iyon ang kailangan ko. Kahit wala siyang dala, basta makita ko siya, ay ayos na ako. Sa hindi kalayuan mula sa aking apartment, mayroong mga puno ng aroma. Mayayabong ang dahon nito kaya nagmumukhang liblib ang lugar. Iyon ang palaging pinupuntahan namin ni Marco kapag gusto naming malayo sa karamihan ng tao. Naging safe place at hide out namin ang lugar na iyon. Magdadala lang ako ng tela bilang pan-sapin sa aming mga likura

Nanatili kaming tahimik ni Marco sa biyahe. Pero maya’t-maya ay nililingon niya ako para tingnan kung ayos na ba ang pakiramdam ko.Aaminin ko, masama ang loob ko sa kaniya. I was mad actually. Naiinis nga ako sa sarili ko kung bakit hindi ko man lang magawang mag-walk out o magsabing hindi nalang ako sasama.Sa buong buhay ko, ito palang ang unang pagkakataong masasabi kong nagmahal ako ng isang tao. Kaya gusto kong mag-work out ang unang relasyon ko. Marco promised me that he’ll marry me in the future. At sino ba naman ako para tanggihan siya kung aalukin niya ako ng kasal?Isa pa, mabait naman talaga si Marco. Spoiled lang talaga at hindi sanay na tinatanggihan. Ako ang uri ng taong hahanapin ang kabutihan sa puso ng isang tao kahit gaano pa ito kasama. Hindi ko sinasabing masama si Marco.Oo, mali yung ginawa niya kanina, pero hindi ibig sabihin niyon ay masama na siya. Isa pa, sa isang buwan naming relasyon, iyon palang ang unang pagkakataon na nakagawa siya ng pagkakamali.“Gali