02: PASO DE BLAS

Panay ang tingin sa akin ni Helion. Iyon ang napapansin ko sa kaniya kapag napapatingin ako sa lugar kung saan siya nakapuwesto. Malakas ang pakiramdam ko na gusto niya akong kausapin pero nagpipigil lang siya.

Ilang oras ang lumipas, dumaong na rin ang barkong sinasakyan namin. Nakasunod lang ako sa mga taong naunang bumaba. Ilang beses akong lumingon sa aking likuran para tingnan kung nasaan si Helion pero hindi ko na ito muling nakita pa.

 Santa Victoria is one of the best provinces that I know. Ang probinsiyang iyon ay nahahati ng anim na bayan at isa na sa mga ito ang Paso De Blas.

Nang tuluyan akong makababa ng barko, agad kong natanaw ang mga nakapila na bus sa hindi kalayuan. May mga barker sa paligid na nagtatawag ng mga pasahero. Kasabay ng aking paglalakad ay nag-iisip din ako kung saan ba ako pupunta. Hanggang ngayon kasi ay hindi pa ako nakakapag-desisyon tungkol sa bagay na ‘yon, gawa nang na-occupy ng nangyari sa barko ang isipan ko.

Hanggang ngayon ay hindi pa rin ako maka- get over sa nakita ko sa CR. At pakiramdam ko ay nanatili sa isipan ko ang ungol ng babaeng kasintahan ng kaibigan ni Helion na si Bryan.

Hindi ko tuloy maiwasang maisip ang mga kaibigan ko kung ganoon din ba sila kapag nakikipagtalik sila sa kanilang mga nobyo.

“Paso De Blas! Sinong papuntang bayan ng Paso De Blas diyan?”

Napalingon ako sa barker ng bus nang marinig ang sinisigaw nito. Paulit-ulit siya sa kaniyang sinasabi. Sa lakas ng boses nito, karamihan sa napapadaan sa gawi ng lalaki ay napapatakip ng kanilang tainga.

Dahan-dahan akong lumapit sa barker at alanganing ngumiti.

“Ikaw ineng? Paso De Blas ka ba?”

Isang marahang tango ang isinagot ko sa tanong nito.

“Sige, sakay ka na roon,” sambit nito saka tinuro ang nakabukas na pinto ng bus.

Hindi airconditioned ang bus. Bukas ang bintana nito, kaya pumapasok ang hangin mula sa labas. At kahit medyo malayo na kami sa dagat ay amoy ko pa rin ang amoy ng alat ng tubig.

Pag-akyat ko, saka ko lang napansin na sa bandang dulo lang may tao.

“Kailangan munang mapuno ang bus o kahit kalahati bago tayo umalis.”

Napalingon ako sa driver na nakaupo kaharap ng manibela.

“Taga-rito ka ba sa Santa Victoria?”

Sasagot na sana ako nang bigla kong maalala ang sinabi ni Isabelle sa akin.

“Huwag na huwag mong ipapaalam sa iba na dayo ka sa probinsiyang iyan. Mahirap na at baka kung ano ang mangyari sa’yo.”

Tumango ako sa driver.

“Saan ka sa Paso De Blas?” tanong pa nito.

“Sa Lola ko po. Doon po kasi siya nakatira.”

Matagal na tumitig sa akin ang driver bago ito tumango. Alam kong hindi ito naniniwala sa sinabi ko kaya naman nagmadali na ako sa paglalakad. Sa bandang dulo sana ako pupuwesto, pero nasa kalagitnaan palang ako ay agad akong napahinto nang marinig ang mahinang ungol ng lalaki at babae.

Halos kasing-pareho lang iyon ng ungol na narinig ko sa CR sa barko.

Muli akong lumingon sa driver. Marahil kaya hindi nito naririnig ang ungol ay dahil nakasuot na ito ng earphones.

 “Babe, may pasahero.”

Nag-angat nang tingin ang lalaki at babae sa akin. Nang magtama ang aming mga mata ay agad akong napaiwas nang tingin. Pero hindi nakatakas sa aking mga mata ang kanilang posisyon. Nakaupo sa upuan ang lalaki habang naka-kandong naman sa kaniya ang babae. Sapo ng dalawang kamay ng lalaki ang dibdib nito habang patuloy pa rin sa paggalaw ang babae na nakaupo sa harapan niya. Walang suot na pang-itaas ang babae, kaya kita ko kung paano lamasin ng binata ang dibdib nang babae.

“Hayaan mo siya, babe. Ayaw mo ba noon? Mas may thrill kapag may nanunuod sa atin?” dinig kong sabi ng lalaki, habang hinahalik-halikan ang leeg ng babae. Nang magtama ang tingin namin ng binata ay kumindat pa ito.

 Dahil kinabahan ako, agad akong tumalikod sa mga ito. Umupo na lamang ako sa pinakamalapit na upuan at inilapag ang gamit ko sa gilid bakanteng espasyo.

 Patuloy pa rin ang ginagawa ng mga ito. Sarap na sarap pa nga sa pag-ungol ang babae habang dinig ko ang hingal ng lalaki.

“Yes, babe. Ibaon mo pa, babe. Ang sarap.”

Ipinikit ko ang mga mata ko at isinandal na lamang ang ulo ko sa headrest. Mabilis kong binuksan ang bag ko at hinanap doon ang aking earphones. Pero malas! Dahil hindi ko ito nakita. Mukhang nakalimutan ko ang earphones ko na ilagay sa backpack ko.

Wala rin yata akong choice kundi makinig nalang sa ginagawa ng dalawang iyon. It was weird for them to do it in a public transpo. Sa bus pa talaga. Balewala rin sa mga ito kung may makakita sa kanila. Ganoon na ba sila kahayok sa sex?

“Lakasan mo pa ang ungol mo babe? Gusto ko naririnig niya tayo,” sambit ng lalaki sa babae.

Gusto ko sanang lingunin ito. Pero hindi ko na ginawa. Ako ba ang tinutukoy niya?

“Sigurado akong naiinggit siya sa’yo ngayon, babe.”

Gusto kong matawa. Ako? Maiinggit sa kanila? Excuse me? Hinding-hindi ‘no! I’m a city girl, marami rin akong guwapong friends at manliligaw pero hindi naman ako na-attract sa mga ito. Kung tutuusin ay puwedeng-puwede ko naman talagang gayahin sina Isabelle sa mga kalokohan nila, ako lang yung may ayaw.

Isa pa, bakit naman ako maiinggit?

Mas lalong lumakas ang ungol ng babae. Naririnig ko na rin ang tunog ng nagsasalpukan nilang mga ari kaya hindi ko na napigilan ang sarili ko na itakip ang mga palad ko sa aking tainga.

Tatayo na sana ako para magreklamo, pero paglingon ko, nakita kong nagbibihis na ang mga ito.

“Ano, miss? Nasarapan ka rin ba?” nakangising tanong sa akin ng lalaki.

Kalma, Atasha! Hindi ka pumunta ng Santa Victoria para makipag-away.

Imbes na sumagot ay hindi na ako umimik. Inirapan ko nalang ang lalaki nang sa gayon ay alam niyang hindi ako natuwa sa ginawa nila.

“Mukhang virgin pa yata, babe. Hindi marunong um-appreciate sa art of sex.”

Napangiwi ako nang marinig ang tinuran ng babae. Mabuti nalang talaga ay sunod-sunod ang naging pagdating ng mga pasahero. Ilang sandali lang ay nangalahati na ito kaya nagbigay na ng signal ang driver na aalis na ang bus. Kinuha ko ang phone ko para i-search kung gaano katagal ang biyahe mula port hanggang Paso De Blas, ngunit mahina ang internet sa area kaya ang ending ay natulog nalang ako.

Hindi ako pagod, kaya maya’t-maya akong nagigising sa biyahe. Hawak ko ang phone ko at ka-text ko si Isabelle. Tawang-tawa ang lukaret nang ikuwento ko sa kaniya ang nangyari sa akin.

Halatang excited na excited din ito na malaman ang reaksiyon ko. Bahagyang gumaan ang loob ko dahil tinupad niya ang pangako niyang magiging in-touch siya sa akin.

“Malapit na tayo sa babaan ng mga pasahero.”

Kinuha ko agad ang bag ko at isinabit ang strap niyon sa balikat ko. Maliwanag ang bayan ng Paso De Blas. Napakaraming ilaw sa paligid at maraming mga establishments gaya ng hospital, convenience store, at mga supermarket na hanggang ngayon ay bukas pa rin.

Pagbaba namin sa bus ay agad akong luminga-linga sa paligid. Kailangan ko munang maghanap ng hotel na matutuluyan habang madilim pa. Bukas nalang siguro ako maghahanap ng bahay na matutuluyan kapag maliwanag na. Panigurado namang marami akong oras para bukas.

Ilang minuto akong palinga-linga sa paligid nang makita ko ang isang sasakyan na palapit sa kinaroroonan ko. Napaatras ako nang makitang bumaba mula roon ang isang lalaki na sa tantiya ko ay nasa 5’9 ang tangkad. Guwapo ito, malinis tingnan, at higit sa lahat, nakakaakit ang mga ngiti nito.

Napakurap-kurap ako nang huminto sa tapat ko ang lalaki.

“B-bakit? May kailangan ka sa akin?”

Hindi ko rin maipaliwanag kung bakit ako kinakabahan.  Baka kasi modus lang pala ang ganito at plano ako nitong holdapin lalo na at mag-isa lang ako sa kinaroroonan ko ngayon.

“Ah, sorry. Napansin ko kasi kanina noong lumabas ako ng convenience store na parang may hinahanap ka. Baka puwede kitang tulungan.”

Nakagat ko ang aking ibabang labi at tipid na umiling.

“Hindi na. Kaya ko na ang sarili ko,” pagsisinungaling ko rito.

Hindi siya kumibo. Nanatili lang siya sa pagkakatitig sa akin.

“Sigurado ka? Mukhang kailangan mo ng tulong. Hindi naman ako masamang tao.”

Inilabas pa niya ang kaniyang wallet at ipinakita ang kaniyang ID.

Kunot-noo ko itong binasa.

“Marco D. Madrigal?” naging patanong pa ang naging paraan ng pagkakabasa ko.

“Yep, that’s me. I’m the son of the Mayor of this town. Kaya makakaasa kang safe ka kapag ako ang kasama mo. First time mo ba rito sa Paso De Blas.”

Umiling ako.

“Hindi. Nakapunta na rin ako rito dati.”

“You’re lying,” agad niyang sambit.

“Ha? Hindi ah! Bakit naman ako magsisinungaling?”

“I can feel it. Saka kilala ko halos lahat ng mga tao rito sa Paso. And I am sure na kailanman ay hindi pa kita nakikita.”

Kumunot ang noo ko.

“What I mean is, maganda ka. Your beauty stands out. Wala pa akong nakikitang kasing ganda mo rito sa buong Paso De Blas.”

Hindi ko alam kung binibola lang ako ng lalaking ito, pero dahil sa sinabi niya ay napangiti ako.

“Oh, ngumiti ka. I saw it.”

Sinadya kong pakunutin ang noo ko para kunwari ay naiinis ako pero hindi naman maalis ang ngiti sa labi ko dahil patuloy pa rin siya sa pang-aasar.

“Puwede ko bang malaman ang pangalan mo?” tanong niya pagkalipas ng ilang minuto.

“Ay, sorry. Naiwan ko kasi yung pangalan ko sa bahay namin.”

Mas lalong lumawak ang ngisi sa kaniyang mga labi.

“Bakit? Saan ba yung bahay niyo? Handa akong puntahan kahit gaano kalayo para lang malaman ko ang pangalan mo.”

Hindi ko na naiwasang matawa sa pagkakataong iyon. Halatang sanay na sanay na siya sa ganoong uri ng usapan ah? But then, I don’t want to let him know my real identity that is why I will stick to the name that I used earlier in the ferry.

Inilahad ko ang kamay ko sa kaniyang harapan.

“Celine Altamonte. That’s my name.”

Malugod niyang tinanggap ang kamay ko. He smiled cockily while he lightly bowed to give the back of my hand a kiss.

“Halatang sanay na sanay ka nang gawin iyan ah. I’m sure, ganyan ka rin magpakilala sa ibang babae.”

“Of course not!” agap nito.

“Hindi naman ako basta-basta nakikipag-usap sa mga babae.”

Ngumisi ako.

“Eh ano pala itong ginagawa mo?”

Napakamot ito ng batok saka tumingin muli sa akin.

“I told you, you’re different. Isa pa, I just want to help you. Ano bang maitutulong ko sa’yo?”

“Okay, para matigil ka na, tulungan mo akong maghanap ng matutuluyan.”

“Matutuluyan? You mean, hotel?”

Tumango ako.

“That would be a problem. Walang hotel dito sa Paso De Blas. Pero mayroong mga boarding house at apartment na puwedeng tuluyan.”

Agad akong umiling.

“Hindi naman ako magtatagal. Bukas aalis din ako sa area na ito para maghanap ng ibang matutuluyan.”

Nakita ko ang pagtaas ng kilay niya.

“Aalis ka? Do you want me to give you a ride for tomorrow?”

Mabilis akong umiling.

“Naku, hindi na.”

Hindi naman siya nagpumilit. Hindi na ako tumanggi nang tulungan niya ako sa paghahanap ng apartment na tatanggap sa akin kahit isang gabi lang ako na tutuloy.

Madali kaming nakahanap ng matutuluyan ko sa tulong niya. Mukhang kilalang-kilala rin siya ng mga tao rito. Natutuwa ako sa kaniya sa paraan ng kaniyang pakikitungo sa iba. Lagi siyang nakangiti kaya hindi ko maiwasan ang mahawa.

“Oh, paano ba ‘yan. Dito ka na. Aling Ester, ingatan niyo po itong si Celine.”

Ngumiti ang matanda kay Marco.

“Siyempre naman hijo. Halika na hija, dadalhin na kita sa silid mo.”

Ngumiti ako kay Marco at ilang beses nagpasalamat sa kaniya. Nauna nang umalis ang matanda. Marahil ay para mabigyan kami ni Marco ng privacy kahit sandali.

“See you when I see you, Celine. It’s actually nice to meet a beautiful woman like you.”

Humakbang ako palapit sa kaniya. Huminto ako sa tapat niya at tinitigan siya nang diretso sa kaniyang mga mata.

“Thank you, Marco.”

Pagkasabi ko niyon ay tumingkayad ako para mahalikan siya sa pisngi. Mukhang ikinagulat niya ang ginawa ko dahil ilang segundo siyang hindi gumalaw.

“You’re welcome,” aniya nang matauhan.

Muli akong ngumiti sa binata bago ako tuluyang tumalikod para sumunod sa landlady ng apartment.