Lahat ng Kabanata ng Bastarda (Taglish): Kabanata 31 - Kabanata 40

The familiar heat of the weather touched my skin when I came out from the airport. I was wearing a black crop top sando underneath my denim jacket that was hanging loosely on my back shoulders, paired it with my ripped fitted jeans—which made me look sophisticated. I roamed my eyes around and a small smile plastered on my lips when I saw my father. Nakatayo siya sa gilid ng kanyang kotse, naghihintay sa pagdating ko. Hindi niya pa ako napapansin dahil tutok ang atensyon niya sa pagtitipa sa kanyang telepono kaya naman nagsimula na akong maglakad. Gumagawa ng ingay ang suot kong heels sa tuwing itinatapak ko iyon sa semento pati na rin ang gulong ng maletang dala ko kaya naman nang halos dalawang metro na lamang ang layo ko kay Daddy ay iniangat niya ang kanyang paningin sa akin. Mabilis siyang umayos sa kanyang pagkakatayo at nakangiti akong sinalubong. "Welcome back," he murmured as he gave me a hug. Binitiwan ko naman ang hawak kong maleta at yumakap pabalik. "Thanks, Dad."Marah

It felt like a deja vu. Kung paano ako nakatayo ngayon sa labas ng kumpanya namin at nakatitig sa gusali. I could feel the same heartbeat, I had years ago. The nervousness and amazement. I breathed in and out. Isang beses kong tiningnan ang sarili ko bago nagpasya na lumakad. Hindi ko maipagkakaila na mas dumoble ang kaba ko nang pumasok ako ng kumpanya. Nasa bahay pa lamang ay pinaghandaan ko na ang mapanuring tingin ng mga empleyado kaya naman gano'n na lang ang pagtataka ko nang puros gulat lamang ang nakita ko sa mga reaksyon nila. Some of the employees are still familiar to me. May ilan na hindi ko kilala marahil ay pumasok sila noong wala na ako. I tried to plaster a small smile on my lips. "Good morning," I greeted formally.Mabilis na bumalik sa kani-kanilang wisyo ang mga empleyado at bumati pabalik. Ang ilan sa mga tauhan na nangangapa sa presensya ko ay nakitulad din marahil ay ramdam nilang hindi lang ako kung sino sa kumpanya. Pagkatapos niyon ay sakto namang lumapit an

"A-Anak."Napaangat ako ng tingin kay Mama na hindi ko napansing nasa gilid ko na pala. "Po?" Hindi naman siya agad sumagot. Imbes ay nilihis niya lang ang kaniyang paningin mula sa akin patungo sa ginagawa ko. Kasalukuyan akong naghahanda ng talong para sa gagawin kong torta. Iyon kasi ang paborito ng kambal."Anak, balak mo bang gilingin iyang talong?" usisa niya, naroon ang pag-aalangan sa kanyang tono.Doon ko lang nagawang pagtuunan ng pansin ang talong na pinipirat ko gamit ang tinidor. It's a mess. Hindi ko na alam kung talong pa ba iyon o avocado na sa sobrang pino ng mga laman. Sinubukan kong tumawa para maalis ang nararamdaman kong kahihiyan at saka ibinaba ang hawak kong tinidor. "Para humalo nang maayos sa itlog, Mama," palusot ko.Nakagat ko ang ibaba kong labi nang umangat ang kilay ni Mama. Halatang hindi naniwala sa sinabi ko. Mayamaya pa ay hinawakan niya ang dulong tangkay at inangat."May galit ka ba sa talong?" Hindi ko alam kung mahihiya ba ako o matatawa dahil

Hindi ko alam kung paano ako nakakapagmaneho sa kabila nang malalim kong pag-iisip. What happened earlier made me feel hurt and lonely. Hindi para sa akin kundi para sa mga anak ko. Halos tatlong buwan na rin mula nang ipaalam ko sa kambal ang tungkol sa kanilang ama. Hindi iyon naging madali para sa akin, kung p'wede ko lang itago ang totoo ay gagawin ko. Pero alam ko rin na hindi deserve ng mga anak ko na pagsinungalingan. They were three years old back then when they started asking about their father. Tulad ng mga normal na bata ay naghanap din sila ng ama. Ngunit sa mura nilang edad, alam kong hindi pa nila lubos na maiintindihan ang lahat kaya naman minabuti ko na huwag munang magbanggit ng kahit na ano. Wala sa sarili kong ipinangako sa kanila na kapag tumuntong sila ng apat na taon ay doon ko ipakikilala ang kanilang ama.At tinupad ko iyon. Isang malalim na hininga ang pinakawalan ko nang tuluyan ko nang ipinarke ang aking sasakyan sa parking lot ng kumpanya. Muli ay naalal

True to his words, he didn't bother me.Naging payapa ang meeting ko sa client at nakaalis ako ng restaurant na hindi na muling nakikita ang presensya niya. It's a good thing because I am free to look for a house without him following me. Pero minalas siguro ako nang kaunti dahil wala akong nagustuhan sa mga available houses na napuntahan ko. Kung hindi sila sobrang laki, masyado namang crowded, at hindi safe para sa kambal.Isang buntonghininga ang pinakawalan ko habang nakasakay ako sa aking kotse. Mayamaya pa ay bigla kong naalala ang apartment na tinirahan ko noon. Nagkaroon ng munting pag-asa sa dibdib ko kahit papaano. Yeah, it does not have much space. Pero p'wede ko siyang palakihin habang nananatili kami roon. Well, p'wede lang iyon sakaling ibenta sa akin ng may-ari ang bahay. I looked at my watch. Napailing na lamang ako dahil alam kong hindi ko na p'wedeng isingit pa sa schedule ko ang pagpunta roon. In the end, I decided to get back at the office.PRENTE akong naglalaka