"Mommy?" A tiny familiar voice was trying to wake me up from my deep sleep.Isang ungot ang pinakawalan ko bago marahan na idinilat ang aking mga mata. "Gia." I smiled after seeing her in front of me, tightly holding her stuffed toy—Stitch.Bahagyang gumalaw ang kanyang ulo para pagmasdan ako. Mayamaya pa ay lumapit siya at pinadapo ang kaniyang munting kamay sa noo ko. "You're not sick, Mommy," she uttered.Hindi ko napigilan na magpakawala ng isang munting halakhak. "Of course, baby. Bakit naman magkakasakit si Mommy?" malambing kong tanong dito.Imbes na sumagot ay marahan na napanguso ang kulay rosas niyang labi. She was about to speak again when her twin, Gio, came in the room. May dala siyang baso ng tubig at maingat na dinadala iyon patungo sa akin.Hindi ko naiwasan na mapangiti dahil sa mura nilang edad ay nagagawa na nila akong alagaan sa paraang alam nila. "Thank you," I said."Are you okay, Mom?" Gio asked when I finished taking a sip from it.Kunot-noo naman akong tumang
Hindi ko alam kung paano ako nakakapagmaneho sa kabila nang malalim kong pag-iisip. What happened earlier made me feel hurt and lonely. Hindi para sa akin kundi para sa mga anak ko. Halos tatlong buwan na rin mula nang ipaalam ko sa kambal ang tungkol sa kanilang ama. Hindi iyon naging madali para sa akin, kung p'wede ko lang itago ang totoo ay gagawin ko. Pero alam ko rin na hindi deserve ng mga anak ko na pagsinungalingan. They were three years old back then when they started asking about their father. Tulad ng mga normal na bata ay naghanap din sila ng ama. Ngunit sa mura nilang edad, alam kong hindi pa nila lubos na maiintindihan ang lahat kaya naman minabuti ko na huwag munang magbanggit ng kahit na ano. Wala sa sarili kong ipinangako sa kanila na kapag tumuntong sila ng apat na taon ay doon ko ipakikilala ang kanilang ama.At tinupad ko iyon. Isang malalim na hininga ang pinakawalan ko nang tuluyan ko nang ipinarke ang aking sasakyan sa parking lot ng kumpanya. Muli ay naalal
"Have you lost your mind?" medyo mataas na tonong tanong ko.His jaw clenched. "I just want a progress regarding the hotel."Napatiim-bagang ako at mariin na pumikit para magtimpi. Wala na akong pakialam kung nasa harapan ko siya, kung nakikita niya ang inis ko. "Sasama ako," matigas niyang wika sa Tagalog.Tila napigtas ang pasensya ko sa sandaling iyon. Mabilis ko siyang hinablot sa braso saka hinila paloob ng opisina ko. Pagkatapos ay isinarado ko ang pinto at matalim na tumitig sa kaniya. "Once and for all, let's talk," I stated.He raised an eyebrow. Halos isang metro lamang ang layo namin sa isa't isa. Kitang-kita ko ang paninitig niya pabalik, ngunit hindi tulad ko ay kalmado siya. "What are you doing, Agustine? Why are you doing this?" I spat, removing the formality.Slowly, amusement was written all over his face. "Do what?" I gritted my teeth. "You are pestering me," diretyong punto ko.His side lip slowly rose. He stared at me for a second, then let out a chuckle afterw
True to his words, he didn't bother me.Naging payapa ang meeting ko sa client at nakaalis ako ng restaurant na hindi na muling nakikita ang presensya niya. It's a good thing because I am free to look for a house without him following me. Pero minalas siguro ako nang kaunti dahil wala akong nagustuhan sa mga available houses na napuntahan ko. Kung hindi sila sobrang laki, masyado namang crowded, at hindi safe para sa kambal.Isang buntonghininga ang pinakawalan ko habang nakasakay ako sa aking kotse. Mayamaya pa ay bigla kong naalala ang apartment na tinirahan ko noon. Nagkaroon ng munting pag-asa sa dibdib ko kahit papaano. Yeah, it does not have much space. Pero p'wede ko siyang palakihin habang nananatili kami roon. Well, p'wede lang iyon sakaling ibenta sa akin ng may-ari ang bahay. I looked at my watch. Napailing na lamang ako dahil alam kong hindi ko na p'wedeng isingit pa sa schedule ko ang pagpunta roon. In the end, I decided to get back at the office.PRENTE akong naglalaka
"Tulog na ang mga bata?" Salubong sa akin ni Mama nang makababa ako ng hagdanan.Alam kong nag-aalala rin siya para sa kambal. Miski si Mommy at Daddy ay hindi naiwasan na pansinin ang mga bata dahil sa pagiging matamlay nila. After what happened in the office, I automatically cancelled my remaining apointment and went home with my children. Mas lalo kong naramdaman ang pangangailangan na bumawi sa kanila.Tipid akong tumango kay Mama bilang tugon at saka naglakad patungo sa couch kung saan siya nakaupo. Agad niya akong inabutan nang mainit na tsaa pagkatapos. Nagpasalamat naman ako at tahimik na tumitig sa nakapatay na telebisyon."Pasensya na. Hindi ko rin inaasahan na makikita ng kambal ang kanilang ama . . . at ang pamilya nito," pagbasag ni Mama sa katahimikan.Nilingon ko naman siya at saglit na nginitian. "It's okay, Mama. Dati pa naman ay pinaghahandaan ko na talaga ang pagkakataon na magkikita kaming lahat.""Ano ang plano mo ngayon?" usisa niya.Hindi naman ako agad nakasago
I saw her smile. "I'm glad you still know me."I don't know how to react. Ni hindi ko nga alam kung sincere ba ang approach niya o sarcasm."What are you doing here?" pormal kong tanong, pilit na binabalewala ang ilang sa damdamin ko."Well, I'm with someone. Gusto ka sana namin kuhanin bilang architect ng bahay na ipapatayo ko," she answered.Siya mismo ang magpapagawa?Hindi ko naiwasan ang pagsalubong ng aking mga kilay. As if on cue, a woman in her 50s came beside her. Ilang beses akong napakurap habang tinatambol ang dibdib ko sa kaba.Hindi ko man itanong, alam ko kung sino siya. Her features resembled him. Sa mga mata, ilong, labi, at awra ng kaniyang mukha ay nakikita ko si Agustine."Anyway, meet Tita Rosella, my fiance's mother. Tita, meet Khrystal. One of Agustine's business partner," Lhea formally introduced.I tried to smile as she looked at me. Seryoso at walang halong pangmamaliit, ngunit ganiyon pa man ay hindi nakatakas sa paningin ko ang kaunting galit sa kaniyang mg
Hindi ko alam kung ilang minuto na akong tulala sa loob ng opisina ko. Ang pagkuha sa akin bilang architect ng bahay, pag-imbita sa engagement party, mga kakaibang titig ng ina ni Agustine—lahat iyon ay palaisipan sa akin.They are not terribly ill, right?Sa huli ay isang buntonghininga ang pinakawalan ko at saka nag-ayos ng mga gamit. Balak kong puntahan ang dating apartment na tinirahan ko, nagbabakasakaling ibebenta iyon sa akin. Kung hindi man masunod ang plano ko, wala akong ibang choice kundi ang maghanap ng condo unit para sa amin. I hope it's available.Nang matapos sa pag-aayos ay nagpaalam na ako sa sekretarya ko at nag-iwan ng ilang bilin bago tuluyang umalis. Ilang minuto pa ay nakasakay na nga ako ng kotse at astang isusuot ang seatbelt ko nang magulat ako sa pagbukas ng pinto ng sasakyan. It's like a deja vu. Agustine deposited himself on the passenger seat as he closed the door."Pasakay ulit," aniya sa matigas na wikang Tagalog.Hindi ko alam kung ngingiwi ba ako o m
Throughout the years, I never once imagined that the house I used to reside in would pass into his ownership. Something inside me admired him a little. He's an excellent businessman. I didn't expect that even a simple property would catch his interest. Tumikhim ako at pasimpleng kinalas ang kamay kong hawak niya. "You can tour me without holding my hand, Mr. Revelar.""Oh? Sorry, I forgot." He made a brief chuckle sound. "Nasanay lang," patalikod niyang bulong at saka nauna sa paglalakad. I feigned to be unaware of what he said. Hindi ako ignorante o tanga, napapansin ko ang paminsan-minsan niyang pagbabalik sa nakaraan naming dalawa. Hindi ko alam kung ginagawa niya ba iyon para inisin ako o talagang gusto niya lang akong ipahiya. Napailing na lamang ako at sumunod sa kaniya kahit pa may kaunting pagkabahala sa loob ko. Kung sakali kasi na bibilhin ko ang bahay, alam na niya kung saan ako hahanapin. I'm not presuming he will come to me; rather, I'm just getting ready for the possi