Semua Bab My Sweetest Downfall (Tagalog): Bab 11 - Bab 20

Ilang minuto nang nakatitig si Zeke sa sariling repleksyon sa malaking salamin sa banyo ng hotel kung saan idadaos ang kasalan nina Hope at Isaac. Bahagya siyang natawa sa sarili nang mapansin ang pangingitim ng ilalim ng kaniyang mga mata. Magmula kasi nang ibalita sa kaniya ni Hope na magpapakasal na ito kay Isaac ay hindi na siya nagkaroon ng maayos na tulog."Kasalan mo rin naman kung bakit napunta siya sa iba kaya wala kang karapatang magmukmok ngayon na akala mo katapusan na ng mundo. You deserve it, as**h**e," nakangisi niyang sabi sa sarili habang nakatitig pa rin sa kaniyang repleksyon.Nang lumabas ng banyo, dumeretso kaagad siya sa silid kung saan naghihintay si Hope bago magsimula ang kasal. Pagbukas niya ng pinto ay sakto namang may lumabas na mga bisita na marahil ay pinuntahan si Hope upang batiin."Zeke! Kanina pa kita hinihintay!" sabi ni Hope sa kaniya nang makapasok na siya.He came to a halt when he saw the breathtaking view of Hope. On the large white couch, Hope

Hindi umiimik si Hope habang tuwid na tuwid na nakahiga sa kama nila ni Isaac. Mula sa kulay puting kisame, lumipat ang kaniyang tingin sa orasan na nakasabit sa dingding. Pasado alas onse na ng gabi. Bumaling siya kay Isaac na kasalukuyan namang nakaupo pa rin sa couch habang nakatutok ang mga mata sa laptop. Napabuntong-hininga siya habang pinagmamasdan ito. Iniisip kung ganoon ba palagi ang routine nito. Maghapon na kasi ito sa trabaho sa ospital at ngayon namang nasa bahay na ay trabaho pa rin ang inaatupag nito.Mabilis siyang nagbawi nang tingin nang lumipat ang mga mata ni Isaac sa kaniya. Parang tuod siyang napahiga na naman nang tuwid."Gising ka pa rin pala... Am I keeping you awake?" nakangiting tanong nito sa kaniya.Nilingon niya ito at naiilang na nginitian. "Are you still working?"Isinara na ni Isaac ang laptop at tumayo na. "No, I'm done for the day," sagot nito. Tumungo na ito sa switch ng ilaw na nasa dingding at isinara iyon. Kaagad na dumilim ang paligid. Dahil na

Hindi magawang alisin ni Hope ang mga mata sa mukha ng natutulog na ngayong si Isaac habang nakaunan siya sa braso nito. Naroon pa rin ang matatamis niyang ngiti habang inaalala ang nangyari sa kanila kanina. Hindi pa rin siya lubos makapaniwala na isinuko niya na ang kaniyang sarili rito. Hindi niya rin naman itinatanggi na nagustuhan niya ang nangyari sa pagitan nila dahil ang totoo, matagal niya nang hinihintay na mangyari iyon. Sa kabila ng ligayang nararamdaman, may mga katanungan pa rin na gumugulo sa kaniyang isipan. Hindi niya maiwasang isipin kung ano ang nagtulak kay Isaac para angkinin na siya nito nang gabing iyon. Naakit ba ito sa kaniya dahil sa mga sinabi niya? Mahal na ba siya nito? O baka dahil lang iyon sa pangangailangan nito bilang isang lalaki?Pagkatapos ng ilang sandaling pag-iisip, napabuntong-hininga na lamang siya at nakapikit na napailing. Ano pa man ang dahilan ni Isaac ay wala na siyang pakialam. Ang importante sa kaniya, ito ang unang lalaki na nakakuha n

Pagkatapos ng limang taon, may ngiti sa mga labing bumalik si Angenette sa dating bayan na kaniyang kinalakihan; ang bayan ng Duncan Mills at sa pagkakataong iyon ay kasama niya na ang apat na taong gulang niyang anak na si Timothy o kaya mas madalas niyang tawagin sa palayaw na Timmy.Sa isang maliit na apartment niya napiling tumira, malapit sa isang police station."Hindi naman pala ganoon karami ang mga gamit mo, kung sabagay maliit pa lang naman ang anak mo," sabi ng landlady ng apartment na kaniyang uupahan nang makiusyoso ito nang nagsimula na ang mga pahinante ng truck sa pagbaba ng mga gamit na kaniyang binili.Nginitian ni Angenette ang ginang. "Opo," tugon niya, saka bumaling kay Timmy na panay ang takbo sa gilid ng daan habang hila-hila ang tali ng laruan nitong kabayo. "Timmy, please huwag ka na pong tumakbo kasi nagtatrabaho rito sina Kuya," malambing niyang saway sa anak. Kaagad naman itong sumunod sa kaniya at naupo na sa maliit na silya sa tabi ng pintuan ng kanilang a

Pagkatapos ng trabaho sa ospital, nagpasya si Isaac na pumunta sa mall upang maghanap ng pwede niyang ipasalubong kay Hope pag-uwi niya. Gusto niyang bumawi rito dahil alam niyang sumama ang loob nito kanina kahit pa hindi naman nito iyon sinabi sa kaniya. Hope is a very considerate person at kahit kailan ay hindi ito nagpakita sa kaniya ng kagaspangan ng ugali. Lagi siya nitong iniintidi at ni minsan ay hindi rin siya nito sinumbatan sa mga pagkukulang niya. Napakabait nito at ayaw na nakakadagdag sa mga alalahanin niya."What should I get her?" tanong ni Isaac sa sarili pagkababa ng kotse.Naglalakad na siya patungo sa entrance ng mall nang matanaw niya si Hope na palabas doon. Napangiti siya at naisip na mas mabuting alukin niya na lamang itong kumain sa paborito nitong restaurant. Iyon na lang siguro ang gagawin niya para makabawi rito.Binilisan niya na ang kaniyang mga hakbang. "Hope!" Itinaas niya ang kaniyang kamay at kinawayan ito nang malapit na siya.Mabilis namang lumingon