Lahat ng Kabanata ng ABDUCTED: The Story of Forced Marriage: Kabanata 11 - Kabanata 20

ASHER let go of her hand at the intensity impact as they fell into the sea. Pakiramdam niya her heart had stopped beating as she continued to plunge under the sea water. Parang namamanhid ang buo niyang katawan at hindi niya magawang igalaw ang kaniyang mga paa't kamay. "Raven!" narinig niya ang tawag sa kaniya ng binata pero parang napakalayo ng kinaroroonan nito. She tried to open her eyes that were still closed at that moment. The shady surroundings under the sea opened before her eyes. Natakot siya. Ibinuka niya ang kaniyang bibig upang tawagin si Asher pero pumasok ang tubig dagat sa bibig niya na siyang tila umagaw sa natitira pang oxygen sa kaniyang dibdib. 'Asher!' sigaw niya sa pangalan ng binata sa pamamagitan ng kaniyang puso. Sinisigaw ng kaniyang puso ang pangalan nito habang naroon ang matinding takot, ang matinding takot na baka hindi na niya muling makita ang mukha nito, na hindi na niya muling marinig ang boses at mga pagtawa nito. She couldn't stop herself from

MATAAS na naman ang sikat ng araw sa silangan nang magising si Raven kinabukasan. Ikinurap-kurap niya ang namumugtong talukap ng kaniyang mga mata dahil sa pagkasilaw sa liwanag ng masiglang araw. Tumingin siya sa side ng kama kung saan nahihiga si Kayden, wala ito roon, mag-isa na naman siyang muli sa kama. Kumilos siya at bumangon ngunit kaagad rin na napabalik sa pagkakahiga dahil sa biglang pagkahilo. Matagal siyang umiyak kagabi matapos ang nangyari sa kanila ni Kayden sa bathroom. Halos mag-uumaga na rin nang makatulog siya kaya naman hindi na siya nagtataka kung bakit bigla na lang umikot ang paningin niya sa kaniyang pagbangon. Pinalipas niya ang ilang sandali bago muling kumilos at bumangon. Napabuga siya ng hangin nang hindi na muling madama ang pagkahilo. Umibis siya sa kama at nagtungo sa bathroom. Nang sapitin niya iyon ay kaagad niyang dinampot ang toothbrush at nilagyan iyon ng toothpaste. Akmang sisimulan na niya iyong ikiskis sa kaniyang ngipin nang natigilan at

TAHIMIK na bumuga ng hangin si Raven habang nakatitig siya sa kisame na natatanglawan ng makulimlim na liwanag buhat sa lampshade. Matagal na siyang nakahiga roon sa kama pero hindi pa rin siya dalawin ng antok, abala ang kaniyang isip sa nabuong plano na nakahandang isakatuparan bukas mismo, sa libing ng Lola ni Kayden, iyon ay ang walang kasawa-sawang pagtakas. Kailangan niyang maging maingat dahil natitiyak niyang ito na ang huling pagkakataon. Kapag nakabalik na sila sa Isla Alcaraz, malabo nang makatakas pa siya. Dapat maisasakatuparan niya ang plano ng maingat at mas matalino sa pagkakataong ito. Nagawa ni Kayden na palabasin na siya ay baliw, hindi niya alam kung ano pang p'wede nitong gawin lalo pa at parang hawak na nito sa mga kamay ang mundo. Bumuntong-hininga siya at nilingon sa kaniyang tabi ang nahihimbing na si Kayden. Kailangan niyang maisilid sa isip nito na bukas, sa araw mismo ng libing ng Lola nito ay wala siyang iniisip na kung anong bagay na lumalabag sa kag

SANDALING naestatuwa si Kayden nang makita ang ayos ni Raven nang makapasok sa bathroom gamit ang master key. Namutla siya at mabilis na binalot ng magkahalong takot at pag-aalala nang makitang paluhod itong nakaupo habang hawak ang piraso ng bubog sa kaliwang kamay at pinagmamasdan ang kanang pulsuhan kung saan sumisirit ang dugo. "Raven!" hiyaw niya nang matauhan kasabay ang paglapit dito at kaagad na inagaw ang bubog sa kamay nito saka inihagis sa malayo. "Let me die, Kayden," mapait nitong sabi. "Just let me die!" Tiningnan siya nito. Hilam ang mga mata nito sa luha na patuloy sa masaganang pagdaloy. Matigas siyang umiling kasabay ang pagkilos at binuhat sa kaniyang mga bisig ang nanlalata nitong katawan. "I won't let you die, Raven, because I will die too if I lose you! Kayne will be left alone, and you don't want that to happen, do you?” Napaiyak siya at nagmamadali sa paghakbang palabas. Muntik pa siyang madulas sa dumanak nitong dugo sa sahig. Mapait itong humikbi a

PAKIWARI ni Kayden ay huminto ng mahabang sandali ang pagtibok ng puso niya matapos marinig ang balita ni Dra. Hernandez. Nawawala raw si Raven at hindi ito mahagilap sa loob at labas ng ospital na iyon. Bumakas ang matinding pagkabahala sa kaanyuan ng ama niya habang nakatitig sa kaniya. Habang sila Amanda at Athena ay tahimik na nakamasid lang. Nang makabawi siya ay nagmamadali niyang tinungo ang private room ng ospital kung saan ini-admit si Raven upang tiyakin na hindi mali ang balitang dala ng doktor, at ganoon na lang ang panlulumo niya nang makitang wala nga roon ang asawa at tanging hospital gown na lamang na hinubad nito ang kaniyang nakita. Tiim-bagang niyang kinuyom ang mga kamao upang pigilan ang paglukob ng galit, panlulumo, at sakit sa pagkatao niya. Gusto niyang magsisigaw, ngunit sinikap niyang pigilan ang sarili. Kinimkim niya lahat dahilan para sumikip ang kaniyang paghinga. Nasapo niya ang nananakit na dibdib kasabay ang panlalabo ng paningin at pakiwari niya ay