All Chapters of Isang CEO Pala Ang Forever Ko: Chapter 1 - Chapter 10

NANGINGINIG ang aking mga tuhod habang nakatayo ako at tinatanaw ang papalayong bulto ng lalaking nangako saakin ng walang hanggang na pag-ibig.Kaya't wala sa sariling hinayaan ko lang na pumatak ang masasaganang luha sa aking pisngi hanggang sa tuluyan nang lumabo ang aking paningin at hindi ko na nga maaninag pa si Jordan."Hoy, Samantha! Babalatan ko talaga ng buhay ang Jordan na ‘yon kapag nagkita ulit ang landas namin!" Gigil na sambit ng matalik kong kaibigan na si Nicole. Siya rin sana ang maid of honor ko."Aba, isipin mo huh...grabe ang kahihiyan na idinulot niya sa'yo! At saka sayang din ang ginastos niya. Ang bongga pa naman sana nito'ng simbahan oh. Akalain mo 'yon dito ka dapat ikakasal sa pinakamaganda at pinakamalaking simbahan sa Makati. Tapos bigla lang mauudlot." Patuloy pa rin sa pagdaldal si Nicole at wala man lang itong pakialam sa paligid kahit pa nga pinagtitinginan na siya ng mga tao. "Ang tanga talaga niyan ni Jordan! Ni-hindi man lang siya nanghinayang sa an

ISANG linggo na pala ang matulin'g lumipas buhat ng iwanan at ipahiya ako ni Jordan. Isang linggo na rin akong parang wala sa sarili. Minsan nga'y naisipan ko na rin ang magpatiwakal na lang nang sa gayo'n ay makasama ko na rin ang aking mga magulang at para hindi na rin ako mahirapan ng ganito. Mabuti na lang at nariyan sina Nicole at Lesley na matiyagang umaalalay at talaga'ng ginagawa ang lahat para lang mapasaya ako.Isang umaga ay nagising ako dahil sa matinding pag-iingay ng aking mga kaibigan."Ano ba 'yan, natutulog pa 'yong tao eh!" Reklamo ko habang tinatakpan ng unan ang magkabila kong tainga."Hoy, bumangon ka na diyan!" Magkapanabay pa nilang sambit.Si Nicole ay umandar na naman ang kakulitan. Pilit nitong hinihila ang mga unan na nakatakip sa aking tainga. Maging ang kumot na nakabalot sa aking binti ay inalis na rin nito kaya't napilitan tuloy akong bumangon."Babangon naman pala eh! Kailangan pa talagang pilitin!"natatawang reklamo nito."Ang ingay niyo naman! Ba't ba

NAKAUWI na ako sa bahay ngunit, tila wala pa rin ako sa sariling katinuan."Are you okay?" Nag-aalalang tanong ni Iñigo. Bigla akong nakaramdam ng hiya nang mapagtanto kong hindi pa pala ako bumababa sa kotse niya."Uhm...so-sorry."Hinging paumanhin ko. Kapagkuwa'y dali-dali akong bumaba ng sasakyan. "Nawala sa isip ko na-"''It's okay. Alam ko naman'g hindi ka pa masyadong nakaka-get over sa mga nalaman mo kanina.""Sa-salamat ulit sir. Kung hindi dahil sa'yo ay paniguradong hanggang ngayon ay wala pa rin akong ideya sa kung ano nga ba ang totoong dahilan ng-" Muli ay hindi niya na naman ako pinatapos sa aking sasabihin." Sige na. Pumasok ka na sa loob. Magpahinga ka na para hindi ka nagkakaganyan. Tawagan mo na lang ako bukas huh, incase na hindi ka pa ready na pumasok sa office. Don't worry, maiintindihan naman kita." Aniya na sinundan pa ng sunud-sunod na pagkaway at ang kaninang ngiti niya sa labi ay hindi pa rin nabubura hanggang ngayon. Kaya't kahit paano ay napilitan rin akong

TULALA ako habang nakasandal saaking kotse. Hindi ko na kasi alam kung ano ba ang dapat kong gawin. Sa totoo lang ay galit ako kina Lesley at Jordan lalo na kapag naaalala ko ang ginawa nilang panloloko sa'kin. Tapos heto na naman at dumagdag pa ang kasal nila na hindi puwedeng ipaalam sa'kin. Nakakalungkot naman isipin na parang habangbuhay yata ang balak nilang panloloko sa'kin.Naikuyom ko na lamang ang aking mga kamay. Gusto ko silang suntukin at pag-untogin ang mga ulo. Ngunit kapag nariyan naman na sila sa harapan ko ay tila nawawala ang lahat ng galit ko. Naiisip ko pa rin ang maraming taon na pinagsamahan namin. Ang friendship namin ni Lesley at ang pagmamahal sa'kin ni Jordan. Naisip ko rin na mas marami naman ang kabutihan na ginawa nila para saakin kumpara sa panloloko nilang ginawa. Kaya lang paano naman ang love life ko? Paano na ang pinapangarap kong pamilya?Bumalik lamang ako sa tamang huwisyo nang may biglang dumating na isa pang kotse at maya-maya lang ay may bumaba n

NAPABUNTONGHININGA na lamang ako matapos patayin ni Iñigo ang tawag ko. Kapagkuwa'y hindi ko namalayan na bigla na pala akong napasimangot."Oh, anong nangyari sa'yo, Sam? Kahit yata si Leonardo Da Vinci ay hindi kayang maipinta 'yang pagmumukha mo eh!" sita sa'kin ni Nicole."Tsk...eh kasi naman si Sir Iñigo!" nakangusong tugon ko."Sus, ang ganda-ganda mo kaya, tapos sisirain mo lang dahil diyan sa pagbusangot mo."Dagdag pa ng kaibigan ko. "Tingnan mo nga 'yang sarili mo sa salamin." Giit pa nito na talagang pilit akong iniharap sa malaking salamin na naroon sa sala. "Sa tingin mo, may mag-aakala pa ba na broken hearted ka? Aba'y mukha ng naka-moved on 'yan eh.""Oo na! Sige na! Salamat na rin sa libreng pa-make over niyo sa'kin ni Sir Iñigo." Naiinis na sambit ko na sinundan ko pa ng sunud-sunod na pag-irap."Kay Iñigo ka mag-thank you. Siya nakaisip ng ideya na 'yan at siya rin ang gumastos ng lahat." Ani Nicole habang magkakrus ang mga braso."Eh, kaya nga ako nakasimangot dito k