All Chapters of Stuck With The Billionaire: Chapter 121 - Chapter 130

“Oh my gosh, hindi man lang natatakot sa’yo iyang sekretarya mo na iyan? How could she do that to you? This is insane.”Kanina pa panay ang reklamo ni Lara habang nasa sasakyan kami. Ako ang nagmamaneho kaya hindi ko maiwasang ma-distract sa mga sinasabi niya.“I know what you’re saying, Lara. Please stop, hindi ako makapag-isip nang maayos dahil sa’yo.”Tumawa naman siya.“Pinag-iisipan pa ba kung anong dapat sabihin diyan sa sekretarya mo? Basic lang iyan, Gab. Two words. You’re fired. Ganoon lang.”Bumaling ako sa kaniya at tumitig.“Sa tingin mo ba yun lang ang sasabihin ko sa kaniya at gagawin ko?”Inilagay naman niya ang kaniyang dalawang palad sa kaniyang bibig at nagpanggap na nagulat.“Woah, huwag mong sabihing may plano kang ipahiya ang babaeng iyon sa harapan ng maraming tao?”Kibit-balikat lang ang sinagot ko sa tanong niya.Walang kasiguraduhan. Iyon ay nakadepende sa reaksiyon niya mamaya.Muli kong tiningnan ang aking phone kung saan kasalukuyan nitong tina-tract ang ek

“I can’t believe you ran away from me earlier! Bukod pa roon, hindi mo ba naisip ang labis na pag-aalala namin sa inyong dalawa? Hindi ako nakatulog buong gabi dahil wala ka. My god, Gabriella Mari, I almost lose my mind last night.”Nakanguso lang ako habang nakikinig na sermon ni Jacob sa akin.Una sa lahat, hindi naman talaga namin sinadya ni Lara na hindi magsabi sa kanila. Kason ga lang, masyado kaming nadala sa kuwentuhan namin kagabi at sinabayan pa namin ito ng pag-inom kaya ganoon ang nangyari sa amin.Bukod sa panenermon ni Jacob sa akin ngayon, nasermonan na rin kaming dalawa ng pinsan ko nina Tito Regan at Lolo. At mamaya, panigurado, kapag nalaman ni Kuya ang nangyari, pupuntahan ako niyon at pagagalitan.“Ilang beses ko bang sasabihin na hindi ko sinasadya. We’re rushing to go to the office dahil sa sinabi niyo ni Jace. Ikaw nga ang dadapat sisihin ko eh, napahiya tuloy kami sa mga staff ng kumpanya dahil doon kami dumiretso na pumunta.”Jacob sighed exasperatedly.“At n

Kabado akong nakasakay ng sasakyan ni Jacob. Ilang linggo na ang lumilipas, pero hanggang ngayon ay hindi pa rin sinasabi ni Jacob kung saan kami pupunta. Hindi ko maiwasang kabahan at hindi ko rin alam kung bakit ganito ang nararamdaman ko.“Ayos ka lang ba?” tanong sa akin ni Jacob nang makita niyang hindi ako mapakali sa kinauupuan ko.Pilit naman akong tumango.“Oo naman, ayos lang. Pero hindi mo ba talaga sasabihin sa akin kung saan tayo pupunta?”Huminto ang sasakyan namin sa daan, hinihintay na bumalik sa normal ang trapiko dahil traffic sa oras na iyon.“Pupunta tayo sa Mama mo.”Kumunot ang aking noo.“Kay Mama? Bakit, nandito ba siya sa Manila? Sa pagkakaalam ko ay nasa Cebu siya.”Umiling si Jacob.“Hindi si Tita Ariella ang tinutukoy ko, Gab.”Mas lalong nagsalubong ang kilay ko nang marinig ang sinabi niya. Nang mapagtanto ko kung anong nasa isip niya ay saka ako marahang napatango.“Ang tinutukoy mo ay si Miss Diana Samonte?” mahinang tanong ko.Sa totoo lang, hindi ko a

Sa loob ng kalahating araw ay nanatili si Papa sa bahay. Masaya itong nakipagkuwentuhan sa amin nina Yaya Gina habang si Mama ay masaya lang na nakamasid sa amin. Bago gumabi ay nagpaalam na rin ito. Nabanggit ni Papa na kasama niya ang kaniyang asawa at ang dalawang anak nila sa kanilang bakasyon dito sa Pilipinas.“Hanggang kailan po kayo mananatili rito sa Pilipinas?” tanong ko nang ihatid ko sa labas ng gate si Papa.“Isang buwan lang kami rito. Pinuntahan lang namin ang Lolo at Lola ng Tita Maya mo. Babalik din kami agad dahil magsisimula na muli ang pasukan. Yung dalawang kapatid mo, masyadong masipag sa kanilang pag-aaral at ayaw lumiban sa klase. Plano ko ngang magtagal sana.”Napangiti ako nang marinig ang kaniyang sinabi. I’m glad that even though we’re not blood related, he’s still treating me as his daughter.“I’ve heard a lot about you. Diana told me what happened years ago. Masaya ako na lumaki ka na isang mabuting bata at hindi mo pa rin tinalikuran si Diana sa kabila n

Malaki ang nagbago sa akin magmula nang bumalik ako sa kumpanya. May mga pagkakataong hindi ako makapag-focus sa trabaho kaya palagi akong napapagalitan ng pinsan ko.Ako pa rin naman ang humahawak sa mga malalaking meetings. Ako pa rin ang nag-aasikaso ng karamihan sa kumpanya. Pero hindi na ako katulad ng dati na binibigay ko lahat ng oras na mayroon ako para sa trabahong iyon.May mga pagkakataon na naiisip kong pansamantalang lumiban muna sa Centre Point para mabigyan ko ng mas maraming oras ang DRH pati na rin ang chains of bars na iniwan sa akin ni Mama. Ang kaso, wala pa akong lakas ng loob na sabihin kay Lolo ang tungkol doon.“Are you happy right now?” tanong ni Kathy habang kasalukuyan ko siyang tinutulungan sa pagbe-bake ng ginagawa niyang cookies. “Generally, I am. Wala namang raso para hindi maging masaya, hindi ba?”Huminto siya sa paglalagay ng mga lutong cookies sa Tupperware container at tumingin sa akin nang diretso.“Okay, you’re happy generally. Pero kumusta naman