All Chapters of D and Me: Chapter 1 - Chapter 8

 Waking up after 10 hours of deep sleep, hindi ko mawari kung matutuwa ako kasi ngayon lang tumagal ng ganun yung tulog ko, o matatakot ako dahil baka may brain damage na ko. That experience has been too traumatic for me. Sino ba naman ang hindi mattrauma kung matrap ka sa loob ng elevator habang lumilindol, sabay ng pagkamatay ng ilaw at pagkasira ng functions ng lahat ng elevator buttons di ba? Sa ganyang sitwasyon, sinong mag aakala na makakalabas pa ko ng buhay? Maski ako nagkaroon ng malaking doubt nung mga oras na iyon. It was too traumatic to a point na ginawa kong confession room yung elevator. Naisip ko kasi nung mga time na yun, pano kung huling araw ko na pala to sa mundo? Pano kung mamaya patay na ko? Minsan talaga mas magandang kalmado ka sa mga ganitong pangyayari, nakakapagsisi din kasi sa huli. Take it from me.  *****14 hours ago..Nagsimula ang lahat ng biglang

Going back to work after 2 days of vacation is such a hard task. Kung pwede lang talagang magpahinga for another week , I would be more than willing to take it. Kaso nga iilan lang kaming mga trainers na available, at nakakahiya naman sa mga kasama ko kung iaasa ko ng matagal sa kanila yung trainees ko. Yung 2 days nga na hindi ko ipinasok grabe yung katok sa konsensya ko eh, dadagdag pa ba?  Kaya naman heto ako ngayon, katapat na naman ng PC ko dito sa malamig at maluwag na training room , umiinom ng mainit na kape habang inaantay magsidatingan yung mga trainees. Maaga pa naman, they still have around 30 minutes before the shift starts kaya medyo petiks pa din muna ako.  For today, I decided to wear high waisted royal blue jeans, plain white shirt that I tucked in (to highlight my hips - asset natin yan eh.) at baunin yung pink coat ko. Hindi ko din alam kung anong sumapi sakin at medyo maeffort yung get up ko ngayon, siguro dahil

Akala ko quota na ko for this day, sinong mag aakala na hindi pa pala? Isang kanto na lang sana kami mula sa bahay ko nang bigla kaming harangin ng mga baranggay tanod. Akala ko makakapag pahinga na ko ng matiwasay sa araw na to , just to feel really stressed dahil may nangyari daw na nakawan sa mismong bahay na katabi ng akin. Alam ko naman na hindi ganoon ka secured ang lugar namin, pero sa ilang taong paninirahan ko dito, ngayon lang nangyari na nagkaroon ng ganitong krimen. Kinakausap pa rin ni OM Dan yung isa sa mga tanod na nakabantay kaya naman hindi pa kami makadiretso sa bahay. And though natatakot ako, gusto ko na rin talaga umuwi, di ko lang mahanap yung tamang timing para magpaalam sa kanila ni Dee. “J , okay ka lang ba?” Tanong niya sakin habang nasa loob pa rin kami ng kotse, si OM Dan naman ay andun pa rin sa labas. I looked at her and she looks really concerned. Di ko alam

“Babe, wag ka naman ganyan. Kung may problema ka, pag usapan natin yan.” Madramang sabi ni Marco habang nakapangalumbaba dito sa gilid ko.Tipong isa o dalawang inches na lang magkakapalit na mukha namin sa sobrang dikit niya sakin.Patuloy lang ang pababasa ko nitong kung anumang email na nareceive ko at di ko talaga siya nililingon. Wala kasi talaga ko sa mood kumain. Sino ba naman ang gaganahan samantalang kung ano yung kinaganda nung gabi, ito namang araw na to para bang isinumpa.“Marco di talaga ko gutom. Mauna ka na lang muna. Tatapusin ko pa kasi to.” Pabunting hiningang sagot ko sa kaniya.“Babe wag kang magpakabayani, di ka tagapagmana ng kumpanya kaya wag mong masyadong dibdibin yang mga pangyayari.” Sagot naman niya .”Pagbalik natin andiyan pa rin yang mga kailangan mong gawin kaya kumain na muna tayo kesa naman magka ulcer ka pa.”Napahalikipkip na lang ako habang nakatitig pa rin sa screen ng PC.Sa totoo lang di ko alam kung ano bang gusto kong unahing isipin. Kung trab