All Chapters of Accidentally Slept With A Billionaire: Chapter 61 - Chapter 70

MABILIS kong pinaharurot ang aking sasakyan sa kung saan kami magkikita ni Jonas. He texted me the address right after we had the call earlier at naibigay ko na rin kina Officer Hechanova iyon, kaya I already expected na may mga tao na siyang na deploy sa lugar na magbabantay sa maaaring mangyari.Jonas send me an address of an abandoned warehouse na sa bandang norte ng syudad, medyo malayo sa kabihasnan at walang masyadong tao na namamahay at kung meron man malayo ang pagitan. Hindi na rin ako nagtaka dahil malapit ito at ilang kilometro lang sa farmhouse ni Alfred, which is one of his bestfriend noong college pa kami na kasama niya palagi sa mga kalokohan niya. I tightened my grip to the steering wheel as my speed became faster and faster. Bakas ang aking pagmamadali para matapos na ang kahibangan at kagaguhan ng kapatid ko. Pagod na pagod na akong umintindi at magparaya. Sa kalaunan ay nakarating din ako, agad kung pi-nark ang sasakyan ko sa harap ng gate ng abandonado na warehou

HANGGANG kailan at hanggang saan ba ang kailangan kong pagdaanan na paghihirap para maranasan ko namang maging masaya ng lubusan? Ilang balde pa ba ng luha ang kailangan kong iluha para lang maibsan ang sakit ng aking nararamdaman sa aking ngayon? Hindi ko maiwasang kwestyunin ang aking sarili ng ilang beses kahit alam ko rin na wala akong makuhang sagot, pra akong mababaliw sa mga bagay na tumatakbo sa aking isipan at sa aking kasalukuyang nararamdaman. Para akong natauhan sa lahat ng mga sinabi ko at panunumbat sa kay Dylan kanina. Pagkatapos umalis ni Dylan at tahimik rin akong iniwan ni Allaine habang nakatingin sa akin na may malulungkot na mga mata. Napaiwas na lang ako ng tingin sa kanya at panay pahid sa mga luha kong walang humpay sa pagdaloy sa mula sa aking namumugtong mga mata. Mabibigat ang aking mga hakbang na bumalik sa loob ng kwarto at pasalampak na nahiga sa kama. Tumagilid ako sa paghiga at panay ang iyak habang nakabaluktot. Magulo ang aking isipan at mas nangin

IT felt like I was racing with time the moment I heard the news about Dylan's whereabouts. It did not make me think twice to jump out of my swivel chair at agad na kinuha and aking bag at agad na nagpaalam kay Renee, na aking secretary, told her to cancel all of my meetings and appointments on that very day. Hindi ko pwedeng palagpasin and balita na aking narinig tungkol sa kay Dylan. Ilang araw na rin ang nakalipas simula nang mawala siya kasama ni Jonas. While under surveillance sina Rachelle, ay nasa mansion ito ng mga Mijares ngayon umuuwi kasama ang anak nitong si Lindsay para mas madali ang pagbabantay sa kanilang mga kilos ako naman ay bumalik sa aking condo. Ang mga bata naman at si Allaine ay umuwi ng probinsya sa doon kina Mamita at Papito, mas panatag ang loob ko pag nandun sila kaysa nandito sila sa syudad kasama ko. Sa aking sariling bahay naman ay nandun naman ang aking mga katulong upang bantayan at asikasuhin ito at nagdagdag din ako ng security, kahit sa aking saril

HINDI ko na namalayan na nakatulog na pala ako. Ngunit nagising na lang ako sa haplos ng kamay sa aking ulo at buhok. Agad naman akong napamulat ng aking mga mata to realized na baka gising na si Dylan. Nag-angat ako ng ulo at tiningnan ito and just like that ay parang deja vu. Ilang segundo rin na nagkatitigan kami pero instead, him smiling on me he narrowed his brows while looking at me na parang nagtatanong at nagulat?I immediately get up and say something, " Dy-Dylan! Thank God at gising ka na!" nasabi ko bigla at bakas ang galak sa aking tono. I gave him a hug na hindi ko namalayan na sobrang higpit na pala until he complain."Ughh!" agad naman nitong ungol when I realized na masakit pa ang tahi nito mula sa operasyon niya at natamaan ko na di naman sinasadya.Agad naman akong bumitiw sa pagkakayakap sa kanya, "Oh my ghad, I-I'm sorry...saan ang masakit at tatawag ako ng doctor, sandali lang!" Nakita kong napaismid ito sa kirot ng kanyang sugat kaya dali-dali akong lumabas pa

I WASN'T PAYING attention anymore sa mga pinagsasabi at pagbabanta ni Dylan sa loob ng kwarto niya sa hospital habang patuloy akong nag-aayos ng mga gamit niya sa may walk in closet. Deadma ko siya kasi nakakapagod na siyang kausapin, after all wala rin naman akong makukuhang matinong sagot sa kanya at hindi rin naman kami magkakaintindihan dahil sa wala nga siyang maalala. Napapailing nalang ako ng ulo at panay ang pabubuntong hininga habang nagbibingi-bingihan ako sa mga nakakainis nitong patutsada until na may narinig akong malakas na kalabog na parang may nahulog at sinundan ito ng malakas nitong boses na umiinda ng sobrang sakit. "Arghh! Shit!" malakas na inda ni Dylan kaya agad kung hininto ang aking ginagawa at agad na lumabas sa walk in closet ng kwarto at tiningnan ang kalagayan nito. Halos nanlaki ang aking mga mata at agad na napatakbo na lumapit sa kanya para alalayan itong tumayo. Halos nakadapa ito sa sahig sa gilid ng kama niya ng makita ko. "Ano ba naman Dylan iyan