All Chapters of Accidentally Slept With A Billionaire: Chapter 41 - Chapter 50

“YOU DON’T NEED TO THREATEN ME OR TO DO THAT JONAS.” Kalmado kong sagot dito. I remained unmoved while Jonas is breathing heavier but suddenly became reluctant sa reaction niya, medyo kumalma ito ng dahil sa narinig niya mula sa akin.Jonas was taken aback by my response. I know he was stunned since all this time he was convinced that I am competing with him and I am in favor of what our parents are doing to him, especially Dad. But I don’t want to be like my parents and I am not like them though I completely understand where they are coming from. Maybe that’s why my approach has been different compared to my brother's. However, it doesn’t mean that I understand and my brother and I are twins. We should expect he will do the same approach as I did, which is basically very wrong and would be unfair to him. So here I am. I was already expecting his outrage towards the last will and testament so apparently, I made a decision that for sure if my parents are here, they will definitely te

I TOLD Kaye everything about me, my family and Jonas included what happened recently, my conflicted relationship with my twin brother and the death of our parents maliban lang sa isa pang bagay—- ang tungkol sa tunay kong nararamdaman sa kanya. For now, I don't know how to spill the tea in this kind of situation that we have. I just have the feeling that this will be too much for both of us— especially for Kaye.So, I decided to set aside to confess my real feelings toward her... not that I'm not ready, it just doesn't feel so right and not the right time— for now at kung kailan ba ang right time, iyan ang hindi ko alam, and obviously, this is not what I should be worrying about right now but the reaction and response that Kaye would give me right after I am finished with my side of a story.As I finished my story ay hindi ko maiwasang mag-alala ng husto. Napadako ulit ang mga mata ko sa kay Kaye na taimtim na nakikinig sa akin. She’s not looking at me, panaka-naka ay napapansin ko si

NAGISING AKO dahil sa sinag ng araw na dumampi sa aking balat at tumama sa aking mukha. I moaned with annoyance dahil sa nakakasilaw ito and besides how come na tumatagos ang sikat ng araw sa kurtina ng aking bintana sa kwarto?Paano nangyari iyon? As far as I am concerne wala akong natandaang in-open ko ang bintana at hinawi ang mga kurtina nito. Kaya papaano?Nagtataka man at kahit tamad akong magmulat ng mga mata ay pinilit ko na buksan ang mga ito, kahit parang ayaw bumukas at ang bigat pa ng aking ulo— obviously the aftermath of drinking too much wine. I opened my eyes but not wide enough, attempting pa lang ay napapikit akong muli kaya napa iba ako ng posisyon, I turned around into the different side of the bed which is the right side since nasa left side ang malaki kung bintana sa unit na ito. “Ahhh! Ano ba iyan!” I groaned irritably. Napatakip ako ng unan sa aking ulo habang nakatagilid ako and tried to go back to sleep. But when I heard a creak from my door ay bigla ako

NAGISING ako na nasa kwarto na at may Doctor na kinakausap si Dylan. Dahan-dahan akong bumangon for me to find out what just happened. “A-anong nangyari?” mahina kong tanong.Agad akong napansin ni Dylan kaya dali-dali itong lumapit sa akin at tinulungan niya akong makabangon ng maayos at dahan-dahan na pinasandal sa headboard ng kamang hinihigaan ko.“You passed out.” iyan ang sabi sa akin ni Dylan ng magkamalay akong muli, “ at dahil sa matagal kang walang malay ay tumawag na ako ng doctor to cgeck for you.”Nagtaka naman ako kung bakit nawalan ako ng malay. Ganun ba ako ka stress sa buhay at umabot ako sa sitwasyon na nahimatay? Hindi ako makapaniwala as I looked at Dylan, “ Wh-What?How’s that even possible?” tapos lumipat ang aking mga mata sa doctor,”---Doc?” “Well it’s really possible Miss Lopez since—” tumingin pa ang doctor sa kay Dylan bago ito ngapatuloy sa sinasabi niya, “ since sobra kayong stress lately at naikwento nga sa akin dito ni Mr. Mijares ang mga nangyayari wi

"WHAT DID YOU JUST SAY?" gulat na tanong ni Dylan sa akin. Kahit naman ako nagulat ako sa sinabi ko. Bakit naman kasi tinawag ko siyang Drew? Nagdidiliryo yata ako at kung ano-ano na lang ang lumalabas sa aking bibig. Agad kong bumitaw sa pagkakahawak ng mukha ni Dylan. Nag-iwas ako ng tingin at sigurado din akong namumula na ang mukha ko na parang kamatis, dahil sa sobrang hiya na nararamdaman. "Ka-Kaye?" sunod na tanong niya when he doesn't heard anything from me. Napatakip tuloy ako ng mukha gamit ang aking mga palad. "I'm sorry... hindi ko sinasadya at kalimutan mo na lang iyong sinabi ko... wala iyon!" ingos ko habang pailing-iling ng aking ulo. Sobra talaga akong nahihiya sa nangyari. Tapos matinding katahimikan. Kumakabog ang aking dibdib at halatang kabado ako ng husto dahil sa hindi ko na nga magawang alisin ang aking mga kamay sa aking palad. Nakikiramdam na lang ako sa susunod na gagawin ni Dylan. At dahil siguro nararamdaman niya rin yung hiya na aking kasalukuyan kong