NAGISING AKO dahil sa sinag ng araw na dumampi sa aking balat at tumama sa aking mukha. I moaned with annoyance dahil sa nakakasilaw ito and besides how come na tumatagos ang sikat ng araw sa kurtina ng aking bintana sa kwarto?Paano nangyari iyon? As far as I am concerne wala akong natandaang in-open ko ang bintana at hinawi ang mga kurtina nito. Kaya papaano?Nagtataka man at kahit tamad akong magmulat ng mga mata ay pinilit ko na buksan ang mga ito, kahit parang ayaw bumukas at ang bigat pa ng aking ulo— obviously the aftermath of drinking too much wine. I opened my eyes but not wide enough, attempting pa lang ay napapikit akong muli kaya napa iba ako ng posisyon, I turned around into the different side of the bed which is the right side since nasa left side ang malaki kung bintana sa unit na ito. “Ahhh! Ano ba iyan!” I groaned irritably. Napatakip ako ng unan sa aking ulo habang nakatagilid ako and tried to go back to sleep. But when I heard a creak from my door ay bigla ako
‘BAKIT ganun na lang ang king nararamdaman?’ Bakit sa gtuwing niyayakap niya ako sa simula pa lang may nararamdaman akong hindi ko maipalawanag… For some reason, Dylan’s embrace always gives me relief, security, and comfort na hindi ko ma explain kahit sa aking sarili. It seems that my body knows him so well… my body seems to trust him, isa sa mga bagay kung bakit isguro bumibigay ako kaagad sa kanya, and it;s just so hard to push him away. Pero ito ba ang tama? I was currently imprisoned inside Dylan’s strong arms. I consciously feel kung gaano kahigpot ng yakap niya. Nakatayo ako at magkaharap sa isa’t-isa pero hindi ako nakayakap sa kanya… siya lang sa akin. Nararamdaman ko rin ang bawat buga ng kanyang hininga sa aking leeg at nagiging agressibo iyon. Ilang beses rin akong napalunok ng aking laway, na para bang may bumabara sa aking lalamunan. Hindi ko na irn alam tuloy kung ano pa ba ang sasabihin ko. Kung paano ako mag re-react sa ginagawa nito. Ang alam ko lang sa momen
NAGISING ako na nasa kwarto na at may Doctor na kinakausap si Dylan. Dahan-dahan akong bumangon for me to find out what just happened. “A-anong nangyari?” mahina kong tanong.Agad akong napansin ni Dylan kaya dali-dali itong lumapit sa akin at tinulungan niya akong makabangon ng maayos at dahan-dahan na pinasandal sa headboard ng kamang hinihigaan ko.“You passed out.” iyan ang sabi sa akin ni Dylan ng magkamalay akong muli, “ at dahil sa matagal kang walang malay ay tumawag na ako ng doctor to cgeck for you.”Nagtaka naman ako kung bakit nawalan ako ng malay. Ganun ba ako ka stress sa buhay at umabot ako sa sitwasyon na nahimatay? Hindi ako makapaniwala as I looked at Dylan, “ Wh-What?How’s that even possible?” tapos lumipat ang aking mga mata sa doctor,”---Doc?” “Well it’s really possible Miss Lopez since—” tumingin pa ang doctor sa kay Dylan bago ito ngapatuloy sa sinasabi niya, “ since sobra kayong stress lately at naikwento nga sa akin dito ni Mr. Mijares ang mga nangyayari wi
AS one of the famous lines from the movie and book titled a FOREST GRUMP ' Life is like a box of chocolate, you never know what you're gonna get.' I would definitely agree with it because right at this moment my life is more similar to a box of chocolate... I don't have any clue what would happen next. Too much information just came across like a time bomb and I wasn't even expecting it. Sa ngayon para akong nangangapa sa dilim at habang tumatagal nakakatakot madapa baka kasi hindi ko kayanin. Napabuntong hininga na lamang ako sa mga bagay-bagay na aking naiisip, lately and hoping that this vacation would help me to contemplate, reflect to realized something. I was back in my senses when I feel someone na lumapit sa akin, he stood beside me looking at the beautiful view of the mountains too."So, how do you feel so far?" tanong nito sa akin. I look at him, he is wearing his simple plain black v-neck shirt and khaki cargo shorts paired with a grey loafer. 'Ang cute ng lalaki nito ng
"WHAT DID YOU JUST SAY?" gulat na tanong ni Dylan sa akin. Kahit naman ako nagulat ako sa sinabi ko. Bakit naman kasi tinawag ko siyang Drew? Nagdidiliryo yata ako at kung ano-ano na lang ang lumalabas sa aking bibig. Agad kong bumitaw sa pagkakahawak ng mukha ni Dylan. Nag-iwas ako ng tingin at sigurado din akong namumula na ang mukha ko na parang kamatis, dahil sa sobrang hiya na nararamdaman. "Ka-Kaye?" sunod na tanong niya when he doesn't heard anything from me. Napatakip tuloy ako ng mukha gamit ang aking mga palad. "I'm sorry... hindi ko sinasadya at kalimutan mo na lang iyong sinabi ko... wala iyon!" ingos ko habang pailing-iling ng aking ulo. Sobra talaga akong nahihiya sa nangyari. Tapos matinding katahimikan. Kumakabog ang aking dibdib at halatang kabado ako ng husto dahil sa hindi ko na nga magawang alisin ang aking mga kamay sa aking palad. Nakikiramdam na lang ako sa susunod na gagawin ni Dylan. At dahil siguro nararamdaman niya rin yung hiya na aking kasalukuyan kong
UNCONCIOUSLY ay impit akong napaungol when Dylan just lick the back of my ear. Parang matic na lang na nag react at nag response ang aking katawan sa ginawa niya. I even exposed my neck to him at hindi naman niya ito pinalampas as Dylan trail small kisses dito. While his hands were caressing my shoulders"Hmmm..." I close my eyes and silently moaned, pilit kong pinipigilan na umungol ng malakas, " Dy-Dylan..." When I said his name ay nagulat akong bigla itong tumigil. "I-I'm sorry... I didn't mean to---" He said apologizing but I cut him off. I immediately turned around to face him and encircled my arms around his nape. He was stunned for a sec... hindi makapaniwala but I assured him that it was fine. "It's okay..." sabi ko habang nakatingin sa mga mata niya at sa bibig nito, naglapat ang mga noo namin and we can visibly feel and hear our aggressive breathing. "Sigurado ka?" he still sounds unconvinced. "Ye-Yes... and I hate it to admit but I guess I badly need this..." "Uhmm...
I was in the cold water of my shower sa banyo habang paulit-ulit na nag re-replay sa aking isipan ang mga katagang binitawan ni Dylan at ganun din ako. After that unexpected confession that we told each other ay para akong nasampal ng ilang beses sa realidad na matagal ng nakabaon sa aking puso at isipan. Kahit siya ay nagulat sa mga katagang sinabi ko. At dahuil sa mabilis na mga pangyayari ay agad akong bumitiw sa kanya, bumababa at itinulak siya. I just took my clothes na naka scattered sa sahoig ng banyo at agad and stormed out from that room without bothering to look back kahit na tinatawag niya ako. I instantly locked myself in my room at ngayon nga nandito ako sa banyo. Hindi ako makapaniwala sa mga nangyari. Habang isa-isa kong iniisip at pinagtatagpi-tagpi ang mga bagay na naalala ko na ay marami pa ring mga katanungan ang nasa aking isipan.'Paano nagsimula at nangyari ang lahat ng ito?'Tears from my eyes started to spill out, kasama ng tubig na dumadaloy mula sa shower s
Dylan told me everything, and I didn't budge to interrupt him as I wanted to understand what he meant to say... ng sinabi niya na gaya ko ay nagka amnesia din siya. And I do believe it because I've seen it with my own eyes. Kung paano niya ako tinulak para makaligtas sa aksidenteng iyon but unfortunately ay may nangyari pa rin sa akin. I was crying the whole time, processing every bit of information from Dylan. I feel lost, broken, and in terrible pain just thinking about how the odds played us. Pero sa kabila ng aking nararamdaman ay naiinis pa rin ako kung bakit hindi niya kaagad sinabi sa akin, kung bakit hinintay niya pa na maalala ko ang lahat. It could have been better if he tried to tell me the moment he regain his memory... hindi yung kailangan pa humantong sa ganitong sitwasyon. Now everything makes sense. Why has his character suddenly shifted to someone who is friendly, thoughtful, and caring at ngayon mas naiintindihan ko na. Ilang beses akong napapasinghot, at nap
1 week later...NAGISING ako sa kalagitnaan ng gabi ng maramdaman kong kailangan kong magbanyo at umihi. Kaya agad rin akong bumangon at bago pa ako tuluyang pumunta sa banyo ay napatingin ako sa kay Dylan na mahimbing na natutulog. I smile with the thought na nakakatulog na kami ng maayos kahit papaano. After a while ng matapos na ako sa restroom ay dumiretso ako sa labas ng kwarto. Kasalukuyang nasa penthouse kami ngayon nag sta-stay ni Dylan, sa penthouse ko habang umuusad pa ang kaso. Ang mga bata naman ay panay lang ang video call ko sa kanila araw-araw. Nang araw na nahuli na ng mga police si Jonas at ang mga tauhan nito ay agad naman akong nakiusap kina Allaine, Mamita at Papito na kung pupwede ay dalhin na muna nila ang mga bata sa Amerika para iwas na rin sa issue at sa news patungkol sa nangyari sa amin. Ganun rin ang ginawa ni Dylan sa kay Lindsay. Nakumpirma rin kasi na si Rachelle ay isa rin sa naging accomplice nina Jonas at Alex. Kahit na wala siya na pinangyarihan b
"SIR, kailangan na nating tumakas, possibleng napapalibutan na tayo ng mga pulis sa labas!" Naririnig ko ang boses ni Alex habang pinipilit kong magmulat ng mga mata at bumalik sa aking huwestiyo. Malakas ang pagkahampas ni Kaye ng lampshade sa aking ulo ang huli kong naaalala. Pagkatapos nun ay wala na. Pilit na niyuyogyug ni Alex ang aking balikat at pilit akong pinapatayo. "Ikaw tulungan mo ako dito, diyan ka sa kabila!" dinig kong utos niya marahil sa isa sa mga tauhan namin. "Opo Boss!" "At ikaw tingnan mo sa labas ang sitwasyon at sabihan mo kami kaagad kung okay ang lumabas o hindi." dinig ko na utos rin ni Alex sa isa pa naming tauhan. " May chopper na naghiintay sa atin sa helepad sa roofdeck Sir." Gusto ko mang magsalita pero tanging ungol sa sakit ng aking ulo ang aking naririnig sa aking bibig buhat ng aking nararamdaman. Kasabay ng commotion sa loob ng silid na iyon ay naririnig ko rin ang boses ng sa labas na naka megaphone telling us na sumuko na. 'Fuck paanong n
MASAKIT pa rin ang ulo ko but at least it's bearable. Nagmulat ako ng mga mata at nakita ko si Alex na nakatayo sa gilid ng aking kama. Naipalibot ko ang aking paningin to identify kung nasaan ako at doon ko rin na realize na nasa hospital ako at nasa ward. "Kumusta ang pakiramdam mo?" bungad na tanong ni Alex sa akin. Hindi ako nagsalita, nakaramdam ako ng hiya dahil sa tama siya at mali ako. Napaiwas lang ako ng tingin habang nakahiga pa rin sa kama. "Just so you know, wala akong pinagsabihan sa nangyari sa iyo kagabi but don't worry at nabayaran ko na ang damages at pati na rin ang bill dito sa hospital. Sabi ng doctor pag okay naman lahat ng laboratory results mo ay pwede ka ng ma discharge." "Sa-Salamat." tanging naisagot ko at hindi pa rin tumitingin sa kay Alex. "Baka mamaya nandito na ang doctor para ibigay ang lahat ng laboratory exams results mo, pero habang hinihintay natin iyon ay bumili ako dito ng gusto mong pagkain." sabi ni Alex at naramdaman ko ang bawat galaw
Napahilamos ako ng mukha at nagbola na naman ang aking mga kamao. Lumabas ako sa driver seat at agad na hinawakan sa magkabilang braso at tinutulak si Dylan, sa bawat tulak ko ay napapaatras ito. Sobra akong galit na galit sa kanya. Nakakahiya mang aminin ay paulit-ulit na nag re-replay ang mga katagang sinabi sa akin ni Alex. Pinamukha lang nito sa akin na tama siya sa kanyang speculation at nanggagalaiti ako sa galit ngayon. The next thing that happened was unexpected, I did not expect it to come. Mabilis na sumampa ang aking kamao sa mukha ni Dylan. Sinuntok ko siya.Nakita kong tumagilid ang ulo ni Dylan sa ginawa ko. Pinilig-pilig pa nito ang kanyang ulo at nakita ko ang dugo sa bibig nito. He spit out a saliva with a blood dahil sa ginawa ko at pinahiran ang bibig nito.Napatingin ito sa akin habang hinihimas ang kanyang panga kung saan ko ito naisuntok. That moment wala akong maramdaman kundi poot at galit. Akala ko ay okay na. Akala ko ay tama ako. Akala ko ay magiging prou
SA mga nagdaang araw ay mas marami pa akong nalaman tungkol sa kay Alex. Nakakagulat sa umpisa pero sa kalaunan ay naiintindihan ko ang pinanggagalingan nito. We almost have the same situation. Matagal rin si Alex nagtiis para hintayin ang nakatakdang panahon. Gaya ko ilang taon akong naghintay para lamang maisakatuparan ang mga plano ko. Ang plano kong makapaghigante. To get what I deserve and to be completely happy and satisfied. Nagdaan ang mga araw, buwan at taon. Hanggang sa tumuntong akong college. Walang nagbago sa treatment ni Dad sa akin. Nasanay na rin ako but somehow dahil sa naging encouragement ni Mom ay kahit papaano may parti sa aking puso na umaasa na sana maging proud rin si Dad sa akin gaya ng pagiging proud niya sa kakamabal kong si Dylan. Nang umalis sina Dad and Mom patungong abroad alam ko sa aking sarili na may nagbago. Kahit papaano ay naging close kami ni Dylan. So far di na siya nagiging balakid sa mga gimik ko at nagiging karamay ko siya. Somehow nakikita
SIGURO nga ay totoo na hindi 'in born' ang pagiging masama ng tao, most likely produkto ito ng masamang karanasan at pagiging unfair ng mundo sa sitwasyon nila. Pag namuo na ang galit sa puso at nawala na ang kahit katiting na liwanag at ligaya dito ay wala na. Napadilat ako ng dahan-dahan ng aking mga mata. Medyo mabigat pa ang bawat talukap nito pero pilit kong binuksan, gaya nga ng sabi ko sa aking sarili na kailangan kung lumaban dahil maniningil pa ako. Tanging bagay na pinanghahawakan ko upang magpatuloy sa buhay, para may rason na mabuhay. Tapos bigla kong narining ang parehong boses bago ako nawalan ng malay ng araw na tinorture ako ni Dad. "Thank God at gumising ka na Jonas!" sabi nito at agad akong napatingin sa direksyon ng nagsasalita. Nakita ko itong umiiyak at nakatingin ito sa akin na may pag-aalala sa kanyang mga mata. She carressed my forehead tapos hinaplos ang aking mukha habang ang kaliwang kamay ko ay hinahawakan rin ng kaliwa niyang kamay. "Inutusan ko na si
NAGPATULOY ang ganoong scenario hanggang sa mag senior highschool kami. I did not even attend the graduation day bakit pa? Mapapahiya lang ako at kahihiyan lang naman akong maituturing sa pamilya. Araw-araw na naging mantra ni Dad iyon sa akin, kahit na kino console ako ni Mommy hindi na mapawi ang galit na namumuo sa puso ko. Kaya mas pinili kong umiwas kay Dylan. Pero si Dylan siya lang naman itong siksik na siksik ang sarili niya sa akin. Kaya ang ending mas napagbubuntungan ko siya ng galit ko sa kay Dad at the same time I blamed everything to him dahil siya naman talaga ang may kasalanan. Masyado siyang pabida sa mga parents namin. I hate it. Di ko naman aksalanan kung hindi ako kasing talino ni Dylan. I have my own talent and skills pero sabi ni Dad walang silbi daw iyon kasi di ko naman magagamit sa negosyo ng pamilya. He expects me to be more like him gaya ng ginagawa ni Dylan. I was currently drinking with Alfred and Francis sa bar na kung saan kami tambay palagi. Kahit p
NANLAKI ang aking mga mata ng makita ko sa aking mga palad ang sarili kong dugo. Nagtatangis ako sa galit at inis dahil nakatakas si Kaye at ang lakas pa talaga ng loob nitong manglaban sa akin. Tapos napangisi ako ng pagak, at humalakhak habang nakasandal ako sa gilid ng kama at nakaupo sa sahig. Ramdam ko ang patuloy na pagdaloy ng dugo mula sa aking ulo kung saan ako natamaan ng pinokpok ni Kaye sa akin. Kasabay ng halakhak ko ay ang tuloy-tuloy na pag-agos ng mga luha ko. Siguro nga baliw na talaga ako gaya ng sabi ng kapatid ko, pero masisi ba ako?Kahit si Kaye demonyo ang tawag niya sa akin. Wala naman akong paki sa bagay na iyon, Isipin nila ang tungkol nilang isipin. Wala na akong maramdaman. Punong-puno ng galit ang aking puso. Naramdaman kong unti-unting bumibigat ang talukap ng aking mga mata. Katapusan ko na ba? Magkikita na ba kami ni kamatayan?Kung magkataon man, magkikita na ba kami ng magaling kung ama?Bakit ko pa ba iniisip ang bagay na iyon? Siguro kahit sa ka
SAKTONG malapit na kami sa labasan ng secret passage ng mansion ng marinig namin ni Dylan ang commotion sa labas. We both look at each other pagkatapos niya akong ibaba mula sa kanyang likod. Pero bigla rin kaming napayuko at hinatak ako ni Dylan sa gild ng pader at pino protektahan ng marinig namin ang sunod-sunod na putok ng baril. "Oh my god Dylan, putok ng baril iyon!" biglang kong sambit. "I know, kaya medyo delikado lumabas," sabi nito habang yakap-yakap ako, " it's a relief to know na rumespundi kaagad sina Officer Hechanova." Napahilamos ako ng mukha sabay gulo ng aking buhok, "Yeah, I am glad that they came for our rescue." tapos nagtaka rin paano natunugan nina Officer Hechanova ang mga nangyayari dito sa mansion." But I, am curious paano nalaman nina Officer ang ganap dito sa mansion?"Tiningnan ko si Dylan na may question sa aking mga mata. Then he looked down to me para sagutin ang tanong ko, " I called Allaine bago ako na lowbat." sabi nito at ngumiti. "I see, mabut