Wala na akong alam kong anong oras na at lumipas na ba ang mga araw? Maraming tanong sa aking isipan peor ang nangunguna ay kung naging matagumpay ba ang pag rescue sa mga bata? Okay na ba sina Kaye? Maayos na ba sila?Dahil kung ang sagot ay 'oo' then I would be happy, and if ito na nga ang katapusan ko sa mundong ito then so be it. Mahina ako na napaungol when I started to feel the pain again, masakit ang buong katawan ko at pati na rin ang parti ng ulo kong saan ako napalo ng matigas na bagay. I slowly open my eyes, sa unang pagmulat ko ay blurred pa ang aking paningin so I close my again then afterwards open it, sa pangalawang beses ay unti-unti ng nagiging klaro ang aking paningin. I found myself in dark secluded place, puro pader at dim lang ang ilaw, nakaupo ako sa isang upuan with both of my arms and feet tied up habang nakayuko ang aking ulo. Pilt ko itong inangat, paunti-unti. "Ano ba ang nangyayari?" mahinang tanong ko sa aking sarili. Kahit ngayon ay naguguluhan ako. H
HANGGANG kailan at hanggang saan ba ang kailangan kong pagdaanan na paghihirap para maranasan ko namang maging masaya ng lubusan? Ilang balde pa ba ng luha ang kailangan kong iluha para lang maibsan ang sakit ng aking nararamdaman sa aking ngayon? Hindi ko maiwasang kwestyunin ang aking sarili ng ilang beses kahit alam ko rin na wala akong makuhang sagot, pra akong mababaliw sa mga bagay na tumatakbo sa aking isipan at sa aking kasalukuyang nararamdaman. Para akong natauhan sa lahat ng mga sinabi ko at panunumbat sa kay Dylan kanina. Pagkatapos umalis ni Dylan at tahimik rin akong iniwan ni Allaine habang nakatingin sa akin na may malulungkot na mga mata. Napaiwas na lang ako ng tingin sa kanya at panay pahid sa mga luha kong walang humpay sa pagdaloy sa mula sa aking namumugtong mga mata. Mabibigat ang aking mga hakbang na bumalik sa loob ng kwarto at pasalampak na nahiga sa kama. Tumagilid ako sa paghiga at panay ang iyak habang nakabaluktot. Magulo ang aking isipan at mas nangin
NANG marinig ko ang sagot niya sa akin ay saka ko lang lubusan na naintindihan kung bakit nandun siya sa office di Dylan before ng pumunta ako dun para sabihin ang kalagayan ng kambal. Kaya naman pala, dahil siya ang ina ni Lindsay. 'So meaning si Jonas at ang babaeng ito ay...' naputol ang aking pag-iisip when Alex pull me away sa harap ng Rachelle na yun. "Ma'am Zobel, dun na lang po tayo sa mag-usap kasama si Officer Hechanova." sabi nito sa akin. Napapikit na lang ako ng mata at napabuntung hininga ng malalim upang kumalma. Kung sabagay naiintindihan ko ang ginagawa ni Alex. Iniiwas lang nito ako sa gulo dahil halatang impulsive ng Rachelle na iyon.Pagmulat ko ng mata ay napatingin ako kay Alex , "Okay, mas mabuti nga iyon." sagot ko sabay tango ng ulo. "Officer dun po tayo." agad na paanyaya ni Alex at sinundan siya namin. Insakto naman pagtalikod ko ay nagulat akong may humablot ng aking braso. Pagkaharap ko ay ang Rachelle. "And what do you think you're doing!?" agad na
IT felt like I was racing with time the moment I heard the news about Dylan's whereabouts. It did not make me think twice to jump out of my swivel chair at agad na kinuha and aking bag at agad na nagpaalam kay Renee, na aking secretary, told her to cancel all of my meetings and appointments on that very day. Hindi ko pwedeng palagpasin and balita na aking narinig tungkol sa kay Dylan. Ilang araw na rin ang nakalipas simula nang mawala siya kasama ni Jonas. While under surveillance sina Rachelle, ay nasa mansion ito ng mga Mijares ngayon umuuwi kasama ang anak nitong si Lindsay para mas madali ang pagbabantay sa kanilang mga kilos ako naman ay bumalik sa aking condo. Ang mga bata naman at si Allaine ay umuwi ng probinsya sa doon kina Mamita at Papito, mas panatag ang loob ko pag nandun sila kaysa nandito sila sa syudad kasama ko. Sa aking sariling bahay naman ay nandun naman ang aking mga katulong upang bantayan at asikasuhin ito at nagdagdag din ako ng security, kahit sa aking saril
"Ma'am, sa ngayon po ay stable na po ang pasyente, nakuha na rin namin ang bala sa katawan niya at nasalinan na rin ito ng dugo, under observation ang mga vital signs ng pasyente and we are hoping na makaka recover naman ito since kaagad since maayos naman ang naging operation."Dahil sa mga sinabi ng doctor ay kahit papaano ay nabuhayan ako ng loob, kahit papaano ay umaliwalas ang aking pakiramdam."Ipapalipat na rin namin sa private room ang pasyente." pahabol pa na sabi ng doctor ni Dylan."Maraming salamat po Doc." tipid kong sagot."Kung may mga tanong po kayo, you can always ask for me o ang mga nurse na naka assigned sa pasyente.""Yes po Doc, maraming salamat po... but for now, were good, I think."Tumango naman ang doctor ni Dylan and right away na umalis. Hindi pa bumabalik si Alex pero nag text ito na di-diretso siya sa Mansion para kumuha ng mga gamit ni Dylan at ipaalam na rin ng personal kina Rachelle ang pagkahanap kay Dylan at ang status ni Jonas sa batas ngayon.When
HINDI ko na namalayan na nakatulog na pala ako. Ngunit nagising na lang ako sa haplos ng kamay sa aking ulo at buhok. Agad naman akong napamulat ng aking mga mata to realized na baka gising na si Dylan. Nag-angat ako ng ulo at tiningnan ito and just like that ay parang deja vu. Ilang segundo rin na nagkatitigan kami pero instead, him smiling on me he narrowed his brows while looking at me na parang nagtatanong at nagulat?I immediately get up and say something, " Dy-Dylan! Thank God at gising ka na!" nasabi ko bigla at bakas ang galak sa aking tono. I gave him a hug na hindi ko namalayan na sobrang higpit na pala until he complain."Ughh!" agad naman nitong ungol when I realized na masakit pa ang tahi nito mula sa operasyon niya at natamaan ko na di naman sinasadya.Agad naman akong bumitiw sa pagkakayakap sa kanya, "Oh my ghad, I-I'm sorry...saan ang masakit at tatawag ako ng doctor, sandali lang!" Nakita kong napaismid ito sa kirot ng kanyang sugat kaya dali-dali akong lumabas pa
SASAGOT na sana ako sa sinabi ni Dylan sa akin ng bigla namang bumukas ang pintuan ng kwarto niya at niluwa nito si Lindsay na nagtatakbo papunta sa kanya at yumakap. Sumusunod sa kanya si Rachelle at panghuli si Alex na may dala-dalang luggage para sa mga damit ni Dylan. "Uncle Dylan! I miss you so much po!" masiglang bati nito sa tiyuhin niya and with that Dylan pissed off face shifted into something sweet and happy face sa pamangkin nito. I slightly pouted my lips at nakaramdam ako ng inis at inggit. Alam ko naman na hindi ko dapat kinaiinisan yung sitwasyon ng magtiyuhin at hindi ko dapat kinaiinggitan si Lindsay but then Dylan's reaction towards Lindsay is the reaction I was supposed to be expecting from him the moment he wakes up and I was even hoping to kiss him so bad pero di nga nangyari kasi naging bugnutin ito at irritable.The fact that he had forgotten about the recent things between us, annoys me and I can't stop myself of getting mad about it. Hangga't maaari gusto ko
I WASN'T PAYING attention anymore sa mga pinagsasabi at pagbabanta ni Dylan sa loob ng kwarto niya sa hospital habang patuloy akong nag-aayos ng mga gamit niya sa may walk in closet. Deadma ko siya kasi nakakapagod na siyang kausapin, after all wala rin naman akong makukuhang matinong sagot sa kanya at hindi rin naman kami magkakaintindihan dahil sa wala nga siyang maalala. Napapailing nalang ako ng ulo at panay ang pabubuntong hininga habang nagbibingi-bingihan ako sa mga nakakainis nitong patutsada until na may narinig akong malakas na kalabog na parang may nahulog at sinundan ito ng malakas nitong boses na umiinda ng sobrang sakit. "Arghh! Shit!" malakas na inda ni Dylan kaya agad kung hininto ang aking ginagawa at agad na lumabas sa walk in closet ng kwarto at tiningnan ang kalagayan nito. Halos nanlaki ang aking mga mata at agad na napatakbo na lumapit sa kanya para alalayan itong tumayo. Halos nakadapa ito sa sahig sa gilid ng kama niya ng makita ko. "Ano ba naman Dylan iyan
1 week later...NAGISING ako sa kalagitnaan ng gabi ng maramdaman kong kailangan kong magbanyo at umihi. Kaya agad rin akong bumangon at bago pa ako tuluyang pumunta sa banyo ay napatingin ako sa kay Dylan na mahimbing na natutulog. I smile with the thought na nakakatulog na kami ng maayos kahit papaano. After a while ng matapos na ako sa restroom ay dumiretso ako sa labas ng kwarto. Kasalukuyang nasa penthouse kami ngayon nag sta-stay ni Dylan, sa penthouse ko habang umuusad pa ang kaso. Ang mga bata naman ay panay lang ang video call ko sa kanila araw-araw. Nang araw na nahuli na ng mga police si Jonas at ang mga tauhan nito ay agad naman akong nakiusap kina Allaine, Mamita at Papito na kung pupwede ay dalhin na muna nila ang mga bata sa Amerika para iwas na rin sa issue at sa news patungkol sa nangyari sa amin. Ganun rin ang ginawa ni Dylan sa kay Lindsay. Nakumpirma rin kasi na si Rachelle ay isa rin sa naging accomplice nina Jonas at Alex. Kahit na wala siya na pinangyarihan b
"SIR, kailangan na nating tumakas, possibleng napapalibutan na tayo ng mga pulis sa labas!" Naririnig ko ang boses ni Alex habang pinipilit kong magmulat ng mga mata at bumalik sa aking huwestiyo. Malakas ang pagkahampas ni Kaye ng lampshade sa aking ulo ang huli kong naaalala. Pagkatapos nun ay wala na. Pilit na niyuyogyug ni Alex ang aking balikat at pilit akong pinapatayo. "Ikaw tulungan mo ako dito, diyan ka sa kabila!" dinig kong utos niya marahil sa isa sa mga tauhan namin. "Opo Boss!" "At ikaw tingnan mo sa labas ang sitwasyon at sabihan mo kami kaagad kung okay ang lumabas o hindi." dinig ko na utos rin ni Alex sa isa pa naming tauhan. " May chopper na naghiintay sa atin sa helepad sa roofdeck Sir." Gusto ko mang magsalita pero tanging ungol sa sakit ng aking ulo ang aking naririnig sa aking bibig buhat ng aking nararamdaman. Kasabay ng commotion sa loob ng silid na iyon ay naririnig ko rin ang boses ng sa labas na naka megaphone telling us na sumuko na. 'Fuck paanong n
MASAKIT pa rin ang ulo ko but at least it's bearable. Nagmulat ako ng mga mata at nakita ko si Alex na nakatayo sa gilid ng aking kama. Naipalibot ko ang aking paningin to identify kung nasaan ako at doon ko rin na realize na nasa hospital ako at nasa ward. "Kumusta ang pakiramdam mo?" bungad na tanong ni Alex sa akin. Hindi ako nagsalita, nakaramdam ako ng hiya dahil sa tama siya at mali ako. Napaiwas lang ako ng tingin habang nakahiga pa rin sa kama. "Just so you know, wala akong pinagsabihan sa nangyari sa iyo kagabi but don't worry at nabayaran ko na ang damages at pati na rin ang bill dito sa hospital. Sabi ng doctor pag okay naman lahat ng laboratory results mo ay pwede ka ng ma discharge." "Sa-Salamat." tanging naisagot ko at hindi pa rin tumitingin sa kay Alex. "Baka mamaya nandito na ang doctor para ibigay ang lahat ng laboratory exams results mo, pero habang hinihintay natin iyon ay bumili ako dito ng gusto mong pagkain." sabi ni Alex at naramdaman ko ang bawat galaw
Napahilamos ako ng mukha at nagbola na naman ang aking mga kamao. Lumabas ako sa driver seat at agad na hinawakan sa magkabilang braso at tinutulak si Dylan, sa bawat tulak ko ay napapaatras ito. Sobra akong galit na galit sa kanya. Nakakahiya mang aminin ay paulit-ulit na nag re-replay ang mga katagang sinabi sa akin ni Alex. Pinamukha lang nito sa akin na tama siya sa kanyang speculation at nanggagalaiti ako sa galit ngayon. The next thing that happened was unexpected, I did not expect it to come. Mabilis na sumampa ang aking kamao sa mukha ni Dylan. Sinuntok ko siya.Nakita kong tumagilid ang ulo ni Dylan sa ginawa ko. Pinilig-pilig pa nito ang kanyang ulo at nakita ko ang dugo sa bibig nito. He spit out a saliva with a blood dahil sa ginawa ko at pinahiran ang bibig nito.Napatingin ito sa akin habang hinihimas ang kanyang panga kung saan ko ito naisuntok. That moment wala akong maramdaman kundi poot at galit. Akala ko ay okay na. Akala ko ay tama ako. Akala ko ay magiging prou
SA mga nagdaang araw ay mas marami pa akong nalaman tungkol sa kay Alex. Nakakagulat sa umpisa pero sa kalaunan ay naiintindihan ko ang pinanggagalingan nito. We almost have the same situation. Matagal rin si Alex nagtiis para hintayin ang nakatakdang panahon. Gaya ko ilang taon akong naghintay para lamang maisakatuparan ang mga plano ko. Ang plano kong makapaghigante. To get what I deserve and to be completely happy and satisfied. Nagdaan ang mga araw, buwan at taon. Hanggang sa tumuntong akong college. Walang nagbago sa treatment ni Dad sa akin. Nasanay na rin ako but somehow dahil sa naging encouragement ni Mom ay kahit papaano may parti sa aking puso na umaasa na sana maging proud rin si Dad sa akin gaya ng pagiging proud niya sa kakamabal kong si Dylan. Nang umalis sina Dad and Mom patungong abroad alam ko sa aking sarili na may nagbago. Kahit papaano ay naging close kami ni Dylan. So far di na siya nagiging balakid sa mga gimik ko at nagiging karamay ko siya. Somehow nakikita
SIGURO nga ay totoo na hindi 'in born' ang pagiging masama ng tao, most likely produkto ito ng masamang karanasan at pagiging unfair ng mundo sa sitwasyon nila. Pag namuo na ang galit sa puso at nawala na ang kahit katiting na liwanag at ligaya dito ay wala na. Napadilat ako ng dahan-dahan ng aking mga mata. Medyo mabigat pa ang bawat talukap nito pero pilit kong binuksan, gaya nga ng sabi ko sa aking sarili na kailangan kung lumaban dahil maniningil pa ako. Tanging bagay na pinanghahawakan ko upang magpatuloy sa buhay, para may rason na mabuhay. Tapos bigla kong narining ang parehong boses bago ako nawalan ng malay ng araw na tinorture ako ni Dad. "Thank God at gumising ka na Jonas!" sabi nito at agad akong napatingin sa direksyon ng nagsasalita. Nakita ko itong umiiyak at nakatingin ito sa akin na may pag-aalala sa kanyang mga mata. She carressed my forehead tapos hinaplos ang aking mukha habang ang kaliwang kamay ko ay hinahawakan rin ng kaliwa niyang kamay. "Inutusan ko na si
NAGPATULOY ang ganoong scenario hanggang sa mag senior highschool kami. I did not even attend the graduation day bakit pa? Mapapahiya lang ako at kahihiyan lang naman akong maituturing sa pamilya. Araw-araw na naging mantra ni Dad iyon sa akin, kahit na kino console ako ni Mommy hindi na mapawi ang galit na namumuo sa puso ko. Kaya mas pinili kong umiwas kay Dylan. Pero si Dylan siya lang naman itong siksik na siksik ang sarili niya sa akin. Kaya ang ending mas napagbubuntungan ko siya ng galit ko sa kay Dad at the same time I blamed everything to him dahil siya naman talaga ang may kasalanan. Masyado siyang pabida sa mga parents namin. I hate it. Di ko naman aksalanan kung hindi ako kasing talino ni Dylan. I have my own talent and skills pero sabi ni Dad walang silbi daw iyon kasi di ko naman magagamit sa negosyo ng pamilya. He expects me to be more like him gaya ng ginagawa ni Dylan. I was currently drinking with Alfred and Francis sa bar na kung saan kami tambay palagi. Kahit p
NANLAKI ang aking mga mata ng makita ko sa aking mga palad ang sarili kong dugo. Nagtatangis ako sa galit at inis dahil nakatakas si Kaye at ang lakas pa talaga ng loob nitong manglaban sa akin. Tapos napangisi ako ng pagak, at humalakhak habang nakasandal ako sa gilid ng kama at nakaupo sa sahig. Ramdam ko ang patuloy na pagdaloy ng dugo mula sa aking ulo kung saan ako natamaan ng pinokpok ni Kaye sa akin. Kasabay ng halakhak ko ay ang tuloy-tuloy na pag-agos ng mga luha ko. Siguro nga baliw na talaga ako gaya ng sabi ng kapatid ko, pero masisi ba ako?Kahit si Kaye demonyo ang tawag niya sa akin. Wala naman akong paki sa bagay na iyon, Isipin nila ang tungkol nilang isipin. Wala na akong maramdaman. Punong-puno ng galit ang aking puso. Naramdaman kong unti-unting bumibigat ang talukap ng aking mga mata. Katapusan ko na ba? Magkikita na ba kami ni kamatayan?Kung magkataon man, magkikita na ba kami ng magaling kung ama?Bakit ko pa ba iniisip ang bagay na iyon? Siguro kahit sa ka
SAKTONG malapit na kami sa labasan ng secret passage ng mansion ng marinig namin ni Dylan ang commotion sa labas. We both look at each other pagkatapos niya akong ibaba mula sa kanyang likod. Pero bigla rin kaming napayuko at hinatak ako ni Dylan sa gild ng pader at pino protektahan ng marinig namin ang sunod-sunod na putok ng baril. "Oh my god Dylan, putok ng baril iyon!" biglang kong sambit. "I know, kaya medyo delikado lumabas," sabi nito habang yakap-yakap ako, " it's a relief to know na rumespundi kaagad sina Officer Hechanova." Napahilamos ako ng mukha sabay gulo ng aking buhok, "Yeah, I am glad that they came for our rescue." tapos nagtaka rin paano natunugan nina Officer Hechanova ang mga nangyayari dito sa mansion." But I, am curious paano nalaman nina Officer ang ganap dito sa mansion?"Tiningnan ko si Dylan na may question sa aking mga mata. Then he looked down to me para sagutin ang tanong ko, " I called Allaine bago ako na lowbat." sabi nito at ngumiti. "I see, mabut