All Chapters of Our Memories in the Shadows: Chapter 1 - Chapter 10

I already prepared my self to accept all of this. Nilunok ko ang pride ko papunta dito, hoping everything will be fine. But I wasn't inform it will be this hard. Akala ko madali lang kung patatawarin ko siya at magsisimula ulit kami sa uno. Akala ko lang pala... Dahil ngayon, nandito ako sa madilim na sulok sa ilalim ng malaking puno kung saan tanaw ko ang dalawang taong naghahalikan. Kahit sobrang lalim na ng gabi at malakas pa ang ulan, agad akong nagtungo dito sa subdivision kung saan ang bahay niya upang ipakita ang pregnancy test kong may dalawang linya. Nagtungo ako dito kahit ilang araw na niyang hindi sinasagot ang mga text at tawag ko. I came here hoping to reconcile and wanted to surprise him. Pero mukhang ako ata ang nasorpresa dahil sa bumungad sa akin. Kahit umuulan ay ramdam na ramdam ko ang bawat pagtulo ng mga luha ko. Nanatili akong nakamasid sa dalawang tao at walang ni isang salitang ibinigkas. Kasi pakiramdam ko kung magsasalita ako ay mababasag lamang

“Saan tayo pupunta?” tanong ko sa kaniya habang naglalakad sa lobby ng hotel. “Uuwi,” tipid niyang sagotMay problema ba 'to? “Ayoko munang umuwi.” Napatigil siya at lumingon sa akin. Mas nauna siya sa akin ng mga dalawang hakbang kaya nang tumigil siya ay naunahan ko siya sa paglalakad. “Gabi na, Celine.” Mahinahon niyang wika.“It's still 9, Gab. Please 'wag muna tayong umuwi.” Pagmamakaawa ko at nilingon rin siya. Narinig ko ang kaniyang mahinang pagbuntong hininga. Magkasabay na kami ngayon. He was about to talk to me when his phone suddenly rang. Sinagot niya 'yon.“What? No. I'm busy,” sabi niya sabay tingin sa akin. Ay may lakad pala siya? I suddenly felt guilty. That's maybe the reason why he wanted to go home early. Sana pala dinala ko ang sasakyan ko, why didn't I think of that? My gosh, Lena!Ibinaba niya ang phone at magsasalita na sana nang naunahan ko siya. “May importante kang lakad? You can go, ihatid mo nalang ako sa bahay.” I did my best to sound guilty pero baki

While we were eating peacefully, his phone rang.Dahil nasa lamesa niya lang nakalagay iyon ay agad kong nabasa ang pangalan ng caller. ‘Giselle...’Hindi niya iyon sinagot at tanging pag mute lang ang ginawa niya.“Your meeting is waiting,” I said without looking at him. I continue eating my food. “Let them wait.” I glanced at him and he is seriously eating too. Mukhang wala talaga siyang balak na magmadali at sumipot sa saktong oras, huh? Hays.Ang kapal talaga ng pagmumukha ng lalaking 'to.Bahagya nalang akong napailing at nginunguya ang kinain. While looking at him intently, my view shifted to the entrance of the restaurant. I saw four people na kakapasok lang at naka corporate attire ang dalawang lalaki at isang babae. The other woman is wearing a color beige above the knee pencil cut skirt and a white long sleeve polo na manipis ang tela.The staff then guided them to one of the private dining rooms.I couldn't help but raise a brow at her. I don't know, uminit lang bigla an

I went to the University early in the morning. I have a class to teach as a part time instructor for Bio. Limang oras lamang ang schedule ko today at pagkatapos ay wala na. Pagkatapos ng klase ko ay napag-isipan kong magpunta sa isang restaurant upang kumain mag-isa. It was lunch time and the traffic was really bad that the taxi couldn't even pass through to the bustling road. “Pasensya ka na, ma'am. Ganito po talaga kapag rush hours,” ani manong driver bago napabuntong hininga. Tumitingin-tingin siya sa labas bago nagsalita ulit. “Pero mukhang mas malala po ata ngayon. May disgrasya sigurong naganap doon sa harap.” Pagkatapos sabihin ni manong iyon ay saktong dumating ang ambulance at mga police. Nakichismis na rin ang ibang mga tao sa kalsada while I was sitting uncomfortably in my seat due to the sound. There's something in the wail of the ambulance that stings deep inside my heart. Gumalaw na ang traffic. Nang madaanan namin ang duguang kalsada ay sumikip bigla ang puso ko sa

Kahit sa mga sumunod na araw ay hatid sundo pa rin ako ni Gab sa bahay at paaralan. Lagi siyang nakikipagsabay sa akin kumain ng lunch. Kahit ang layo ng pagitan namin mula sa kompanya niya at traffic panay hindi siya nagsawa. Mga almost 1 week na rin ang nakalipas mula nang sinimulan niya ang paghatid sundo niya sa akin. Hindi naman tutol sila mama at papa. Sa katunayan ay pumabor ito sa kanila. Umaga ngayon at nakababahala dahil simula noong nakauwi ako galing sa hotel ay hindi na ako nakararamdam pa ng morning sickness. I should properly arrange a schedule for an OB for check up. I rub my tummy and went downstairs. There, I saw Gabriel with my father again. Nakasanayan na ata nila 'yan kada umaga. Kulang nalang dito na matutulog si Gabriel eh. “Good morning,” unang bati ni Gab sa akin.As usual, hinatid niya na naman ako. And by the afternoon he still fetch me so that we'll have lunch together. Sa parehang restaurant pa rin kami kumakain. Parang araw-araw na nga kami inaabangan