เข้าสู่ระบบแชร์
Chapter 4
ปรับปรุงล่าสุด:
2021-11-29 15:01:36บทที่เกี่ยวข้อง
Our Memories in the Shadows Chapter 5
Lumabas ako ng kwarto. Naabutan ko si Nanay Miranda at iba pang kasambahay na naghahanda na para sa mga lulutuin. “It's too early to cook. Do we have visitors po?” tanong ko sa kanila.Ngumiti ito sa akin at banayad na hinawakan ang aking likod.“Celine anak, natural magluluto talaga kami ng maaga...” “Bakit po?”“Syempre nandyan ang iyong— ay palaka!”Hindi matapos ni Nanay ang sasabihin ng biglanh nahulog ang takip ng kaldero.“Hala sorry po...” Paulit-ulit na pahayag ni Glenda, isang working student. Maagap naman siyang pinagsabihan ni Nanay. Natawa nalang rin ako dahil bahagya pa siyang pinapalo rito sa balikat.“Ikaw talaga Glenda, may pinupusuan ka na ba kaya parang wala ka sa sarili?” Pinagsingkitan siya ni Nanay ng mata. Na alarma naman si Glenda. “P-Po? Pinupusuan agad? hindi ba pwedeng nadulas lang ang takip?” “Sus kapag ikaw talaga nakita ko na may nobyo na, kukurutin ko talaga iyang patilya mo.” Pagbabanta ni Nanay. Napakamot na lamang si Glenda sa ulo. Don't worry N
ปรับปรุงล่าสุด : 2021-12-02Our Memories in the Shadows Chapter 6
I went to the University early in the morning. I have a class to teach as a part time instructor for Bio. Limang oras lamang ang schedule ko today at pagkatapos ay wala na. Pagkatapos ng klase ko ay napag-isipan kong magpunta sa isang restaurant upang kumain mag-isa. It was lunch time and the traffic was really bad that the taxi couldn't even pass through to the bustling road. “Pasensya ka na, ma'am. Ganito po talaga kapag rush hours,” ani manong driver bago napabuntong hininga. Tumitingin-tingin siya sa labas bago nagsalita ulit. “Pero mukhang mas malala po ata ngayon. May disgrasya sigurong naganap doon sa harap.” Pagkatapos sabihin ni manong iyon ay saktong dumating ang ambulance at mga police. Nakichismis na rin ang ibang mga tao sa kalsada while I was sitting uncomfortably in my seat due to the sound. There's something in the wail of the ambulance that stings deep inside my heart. Gumalaw na ang traffic. Nang madaanan namin ang duguang kalsada ay sumikip bigla ang puso ko sa
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-04-26Our Memories in the Shadows Chapter 7
Tanging katahimikan lamang ang naghari sa pagitan namin ni Gabriel simula nung sumakay ako sa sasakyan niya. Ewan ko! Oo nagtatampo ako sa kaniya!Sino ba kasi ang hindi magtatampo eh hindi man lang siya nagsabi sa akin na ka date niya pala ang babaeng 'yon! At nagawa niya pa talagang magsinungaling sa harap ko.Meeting daw pero silang dalawa lang? Anong klaseng meeting 'yon? By partner lang? At saka meron bang meeting kung saan casual na casual lamang makipag-usap ang secretary sa CEO at may-ari ng kompanya?Tsk!Nakatingin lamang ako sa labas habang nakasandal ang ulo sa upuan. Hindi ko alam kung bakit pero nagagalit talaga ako sa pagsisinungaling niya. Pwede niya naman kasing sabihin sa akin na hindi siya available! Bakit inilihim niya pa talaga? Ano ba 'tong mga pinagsasabi ko!Napabuntong hininga ako at biglaang napaubo. Lumingon siya sa akin na may pag-alala sa mga mata.“Are you okay?” Hindi ko siya sinagot at tumikhim na lamang bago umupo nang maayos.Nang makita ko ang gate
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-05-10Our Memories in the Shadows Chapter 8
Kahit sa mga sumunod na araw ay hatid sundo pa rin ako ni Gab sa bahay at paaralan. Lagi siyang nakikipagsabay sa akin kumain ng lunch. Kahit ang layo ng pagitan namin mula sa kompanya niya at traffic panay hindi siya nagsawa. Mga almost 1 week na rin ang nakalipas mula nang sinimulan niya ang paghatid sundo niya sa akin. Hindi naman tutol sila mama at papa. Sa katunayan ay pumabor ito sa kanila. Umaga ngayon at nakababahala dahil simula noong nakauwi ako galing sa hotel ay hindi na ako nakararamdam pa ng morning sickness. I should properly arrange a schedule for an OB for check up. I rub my tummy and went downstairs. There, I saw Gabriel with my father again. Nakasanayan na ata nila 'yan kada umaga. Kulang nalang dito na matutulog si Gabriel eh. “Good morning,” unang bati ni Gab sa akin.As usual, hinatid niya na naman ako. And by the afternoon he still fetch me so that we'll have lunch together. Sa parehang restaurant pa rin kami kumakain. Parang araw-araw na nga kami inaabangan
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-05-23Our Memories in the Shadows Chapter 9: Veil of Compassion
Tahimik lamang kaming dalawa sa biyahe. Gabriel's hand was squeezing mine while the other was controlling the steering wheel. Hinayaan ko lamang siya at hindi na nagreklamo. After he saw me crying in the seaside a while ago, given he could not contact me for hours, I know he was very worried. May bagyo pa namang la-landfall ngayong gabi. “Let's eat first before I take you home,” aniya at marahang pinisil ang aking kamay. “I don't want to go home,” agaran kong sagot sa mahinang boses. Alam kong narinig niya 'yon nang bumaling siya sa akin. “Can we just take out foods?” dagdag ko pa. Ngayong nagsimula nang umulan, nagsimula na naman ang pagkabalisa ng sistema ko dahil sa ingay ng bawat bagsak ng tubig. Both of us know we don't like to travel nor drive under the heavy rains. Tumango siya sa kagustuhan ko at hindi na nakipagtalo pa. “Okay, we'll do that.” Pagkarating namin sa bahay niya, tahimik lamang kaming kumakain ng inorder namin. I wasn't hungry, but I have to force mys
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-08Our Memories in the Shadows Chapter 10: Waves of False Hope
Nagising ako dahil sa sinag ng araw na lumapat sa mukha ko. Gab was no longer in my side when I got up, only to find him in the kitchen cooking breakfast.He's half naked. Walang suot na pang-itaas at tanging color gray na sweatpants lamang ang pang-ibaba. Nakatalikod ito sa akin kaya hindi niya pa ako nakita. His back was broad and the muscles on his shoulders down to his arm was bulging in rugged strength.Nag gy-gym ba siya?Hindi ko tuloy maiwasan ang mapalunok nang tumitig ako sa bisig niya. Ginawa ko yang unan kagabi...kaninang madaling araw. Tumikhim ako na siyang nagpalingon sa kaniya.“Good morning.” Lumapit ito sa akin at walang sabing hinalikan ako sa noo. Nanlaki ang mata ko sa ginawa niya. Biglang nawala ang naiwang antok at nagisinh ang diwa ko. Kahit normal na sa kaniya 'yon, hindi maiwasan ng puso ko ang magwala dahil don.“Good morning,” sagot ko sa muntikan ng nangangatal na boses. Umupo ako sa silya habang pinapanood siyang mag prepare. Siya na rin ang naglagay ng p
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-10Our Memories in the Shadows Chapter 11: Overflowing Frustration
I woke up from a heavy ache pounding on my head. Napangiwi ako sa parang de koryenteng dumaloy sa ulo ko nang pinilit kong umupo sa aking kinahihigaan. I roamed my eyes around only to find myself in the same room where I received the painful truth earlier. Minasahe ko ang sariling balikat patungong leeg nang maramdaman ang tumitigas na sakit na namuo dito. “Ilang oras ba akong nakatulog?” tanong ko sa sarili nang makitang madilim na sa labas ng bintana. Biglang bumukas ang pinto at iniluwa nito si Dr. Tillo. Her eyes wide agape when she saw me awake and sitting. Mabilis niya akong nilapitan na may bahid na pag-aalala sa mukha. “How are you feeling, Celine?” I force a smile at her. “I'm fine...I guessed,” I said in my rasp voice like I was deprived of water for days. May inabot siya sa aking tubig at agad kong ininom 'yon. Pagkatapos kong makainom, isang malalim na katahimikan ang namagitan sa aming dalawa. My mind wandered to the verity I just knew and the other truth that lie
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-12Our Memories in the Shadows Chapter 12: Random
Gab's hand never left my hair. Pinagpatuloy niya ang paghaplos dito kahit nakahiga na kami ngayon sa kama. Oo, sa kama ko. My head rested on his bicep, his arm wrapped around my waist. Parehas kaming nakatagilid at magkaharap sa isa't-isa habang hinihintay hilain ng antok.I was tired, my head hurts a lot earlier. My body ached in pain. Pero ngayon parang unti-unti iyong pinapawi ng katabi ko. Sa bawat lamyos ng daliri niya ay tila naluluwagan ang sumisikip kong dibdib kanina. That scene in my head was vivid, yet it was subtle...too subtle to even believe it. Pero hindi nagsisingungaling ang emosyong dumaloy sa akin nang bigla 'yong lumabas sa utak ko. “Hindi ka pa ba matutulog?” bulong ko sa kaniya. My eyes were closed but I know he's not yet sleeping.“I'm fine. I'll watch over you.”“Let's just sleep, Gab.”Narinig ko ang marahan na pagbuga niya ng hangin at humalik sa aking noo. “Okay.”Pagkatapos ng sinabi ko sa kaniya kanina, wala siyang tiniradang salita. Tanging yakap lamang
ปรับปรุงล่าสุด : 2024-07-16
บทล่าสุด
Our Memories in the Shadows Chapter 18: Night Out
Night OutIsang oras na ang nakalipas simula nung maikling bangayan namin ni Gabriel kanina. Nandito ako sa sala nanonood ng TV habang napag-isipan niya namang maligo kanina nang lumabas siya sa kwarto. I was so confused about what he meant by what he said kanina. Basta paglabas niya 30 minutes after, he was already covered in sweat. Ewan ko, baka nag exercise lang. Tsk!My eyes shifted to the bathroom door when it opened. Revealing Gabriel Salazar in a towel that only covered half his hips and legs. His hair was still wet as it water drips down to his neck and bare shoulders. Fuck.Hindi ko maiwasan ang mapatingin sa katawan niyang matipuno. His abs were perfectly carved and I gulped to the obvious v-line where the edge of the towel was hanged. Were his body always this buff?He coughed that brought me back to my senses. "Enjoying too much, Celine?"Umiwas ako ng tingin dahil sa naramdaman kong hiya. Why the fuck I am staring at his naked body? Ayaw ko namang ipahalata sa kaniya n
Our Memories in the Shadows Chapter 17: Clothes
ClothesGabriel was still holding my hand as he drive. Hindi niya binibitawan ito na tila takot sa anumang mangyari. Na tila natakot ko siya nang husto. I never withdraw my hand dahil alam kong pinag-alala ko siya sa biglaang naging kilos ko kanina. My mind, on the other hand was focus on the road. Ang lalim ng iniisip ko dahil sa nakita ko na naman sa isip ko. Kung ano 'yong kanina. Kung bakit ganon. Kung saan 'yon galing. Hinawakan ko ang aking noo at bahagyang minasahe ito.Nang makita ang pagnanakaw tingin sa akin ni Gabriel ay umayos ako ng upo at inabala na lamang ang sarili sa dinaraanan namin sa labas.“Where are we going?” “Home...you said.”Nanlaki ang mata ko siyang tinignan. “Manila?”Marahan itong umiling. I nod and smiled. Pumasok kami sa isang private property at nakita ko sa 'di kalayuan ang isang bahay na kulay puti. I chuckled. “You really like your house white, huh?”Naramdaman ko ang kaniyang paglingon sa akin. “Yeah, well it's someone's favorite.”Tumitig ako sa
Our Memories in the Shadows Chapter 16: Argument
Nagtawanan kami ni Lea habang naglakad pabalik sa dinaraanan namin kanina. It's been an hour already and I know Gabriel is probably furiously looking for me right now. Lowbatt pa naman ang cellphone ko dahil sawalang sawang pagkuha ko ng mga litrato sa magandang tanawin kanina.“And you know what? Since my father didn't know Franco's true identity, inutusan niyang maglinis ng dumi ng kabayo. Although Franco didn't hesitate, my father was so shocked when he learned he was the grandson of the governor.” Hindi ko nalang din mapigilan ang mapatawa sa sinasabi ni Lea tungkol sa past nila ni Franco. We have talked a lot about ourselves. Mga bagay na kinagagalitan namin, lalo na si Giselle. Pero siya lang ang hinayaan kong magsalita ng masama patungkol sa kaniya. Ayaw ko namang makisaw-saw at baka pagdudahan niya pang baka nagseselos ako kay Giselle na sekretarya ni Gabriele. I mean, hello? Ako magseselos sa babaeng 'yon? No fucking way.“How do you deal with Giselle? Knowing that woman,
Our Memories in the Shadows Chapter 15: Bohol
“Sleep first, my love. May isang oras pa tayo bago makarating.” Hinalikan niya ang kamay ko bago ipinikit ulit ang mga mata. At eto na naman ang puso kong naghuhuramentado sa kaba sa tuwing ginagawa niya 'yan.“Why do you keep calling me 'my love'?”Hinaplos ng daliri niya ang aking kamay habang nanatiling nakapikit. “Why not?”Hindi ako umimik. Bakit hindi niya sagutin ang tanong ko? We're friends, best friend to be exact tapos out of nowhere, maririnig ko nalang ang pa endearment niya sa akin. Napabuntong hininga na lamang ako nang hindi siya kumibo at nanatiling nakapikit. I lean against my chair and tried to close my eyes too. Pero sa tirik ng araw, alam kong hindi ako makakatulog. I opened them and found Gabriel's gaze at me. I raise a brow. “What?”Umiling ito at pinagsiklop ang mga kamay naming dalawa. Bumalik siya sa pagsandal sa kaniyang kinauupuan at nanatiling nakabukas ang mga mata na tila malalim ang iniisip.I stared at him. Ngayon ko lang din namalayan na may eyebags n
Our Memories in the Shadows Chapter 14: Loyal
“Celine, where are we going?”“Uuwi,” tipid kong sagot.“Okay.”Huminto ako sa sinabi niya at napapikit sa iritasyong dumaan sa kabuoan ng sistema ko. Hindi niya makita ang reaksyon ko ngayon dahil na sa likod ko siya sumusunod habang hawak-hawak ko ang kamay niya.“What's wrong, love?” Mas lalo lang uminit ang ulo ko dahil sa tinawag niya sa akin. Pumaunahan siya upang harapin ako. Nagtagpo ang tingin naming dalawa at nakita niya ang lumiliit kong pasensya sa mata.“Hey,” aniya at kinuha ang kamay ko saka hinaplos 'yon.“Gabriel!” Giselle called from my back. “Director Jaime is calling!”Kahit kasing nipis nalang ng sinulid ang pasensya ko, hindi ko na lamang binigyan ng atensyon ang babaeng nagpasimuno ng lahat ng ito. Kung hindi niya sinabi iyon, hindi ako magagalit. Gab's phone rang. Hindi niya 'yon sinagot at nanatiling nakatitig sa akin. “Sagutin mo,” utos ko na agad niyang sinunod.And fuck shit bakit ba ako nagagalit? Why do I feel so threatened about that Giselle? “Enginee
Our Memories in the Shadows Chapter 13: Date
Nagpatuloy pa rin kami ni Mommy sa pagstrolling dito sa loob ng mall. We've been to random stores to look and buy at sa tuwing nagugustuhan niya ay pinapareserve niya nalang. Ayaw niya kasing may bibitbitin pa kaming mga unnecessary bags habang gumagala.“I think it's time to eat, Mom.” Tumingin ako sa relo ko nang makitang alas dose na. We really took our time to stroll around here. Mabuti nalang ay kusang nagreklamo ang tiyan ko. Tumingin si Mama sa relo niya at sumang ayon sa sinabi ko. “I know a good Chinese restaurant around here, you should try it too, anak.”Tumango ako sa sinabi niya.“I should call your dad too. Baka tapos na 'yon sa inaasikaso nila ngayon.” Kinuha niya ang sariling cellphone at nagsimulang mag dial. Ngunit kumunot ang mukha niya nang hindi ito sinasagot ni Papa. “He's not answering.” May bakas na pagka-irita ang marinig sa boses ni Mommy dahil don.I left out a chuckle. Mukhang may asawang malalagot mamaya. “I'll call Gab, mom. Magkasama naman sila.” But to
Our Memories in the Shadows Chapter 12: Random
Gab's hand never left my hair. Pinagpatuloy niya ang paghaplos dito kahit nakahiga na kami ngayon sa kama. Oo, sa kama ko. My head rested on his bicep, his arm wrapped around my waist. Parehas kaming nakatagilid at magkaharap sa isa't-isa habang hinihintay hilain ng antok.I was tired, my head hurts a lot earlier. My body ached in pain. Pero ngayon parang unti-unti iyong pinapawi ng katabi ko. Sa bawat lamyos ng daliri niya ay tila naluluwagan ang sumisikip kong dibdib kanina. That scene in my head was vivid, yet it was subtle...too subtle to even believe it. Pero hindi nagsisingungaling ang emosyong dumaloy sa akin nang bigla 'yong lumabas sa utak ko. “Hindi ka pa ba matutulog?” bulong ko sa kaniya. My eyes were closed but I know he's not yet sleeping.“I'm fine. I'll watch over you.”“Let's just sleep, Gab.”Narinig ko ang marahan na pagbuga niya ng hangin at humalik sa aking noo. “Okay.”Pagkatapos ng sinabi ko sa kaniya kanina, wala siyang tiniradang salita. Tanging yakap lamang
Our Memories in the Shadows Chapter 11: Overflowing Frustration
I woke up from a heavy ache pounding on my head. Napangiwi ako sa parang de koryenteng dumaloy sa ulo ko nang pinilit kong umupo sa aking kinahihigaan. I roamed my eyes around only to find myself in the same room where I received the painful truth earlier. Minasahe ko ang sariling balikat patungong leeg nang maramdaman ang tumitigas na sakit na namuo dito. “Ilang oras ba akong nakatulog?” tanong ko sa sarili nang makitang madilim na sa labas ng bintana. Biglang bumukas ang pinto at iniluwa nito si Dr. Tillo. Her eyes wide agape when she saw me awake and sitting. Mabilis niya akong nilapitan na may bahid na pag-aalala sa mukha. “How are you feeling, Celine?” I force a smile at her. “I'm fine...I guessed,” I said in my rasp voice like I was deprived of water for days. May inabot siya sa aking tubig at agad kong ininom 'yon. Pagkatapos kong makainom, isang malalim na katahimikan ang namagitan sa aming dalawa. My mind wandered to the verity I just knew and the other truth that lie
Our Memories in the Shadows Chapter 10: Waves of False Hope
Nagising ako dahil sa sinag ng araw na lumapat sa mukha ko. Gab was no longer in my side when I got up, only to find him in the kitchen cooking breakfast.He's half naked. Walang suot na pang-itaas at tanging color gray na sweatpants lamang ang pang-ibaba. Nakatalikod ito sa akin kaya hindi niya pa ako nakita. His back was broad and the muscles on his shoulders down to his arm was bulging in rugged strength.Nag gy-gym ba siya?Hindi ko tuloy maiwasan ang mapalunok nang tumitig ako sa bisig niya. Ginawa ko yang unan kagabi...kaninang madaling araw. Tumikhim ako na siyang nagpalingon sa kaniya.“Good morning.” Lumapit ito sa akin at walang sabing hinalikan ako sa noo. Nanlaki ang mata ko sa ginawa niya. Biglang nawala ang naiwang antok at nagisinh ang diwa ko. Kahit normal na sa kaniya 'yon, hindi maiwasan ng puso ko ang magwala dahil don.“Good morning,” sagot ko sa muntikan ng nangangatal na boses. Umupo ako sa silya habang pinapanood siyang mag prepare. Siya na rin ang naglagay ng p
