Lahat ng Kabanata ng The Woman of Heisen : Kabanata 1 - Kabanata 10

DALAWANG araw ng sunod na hindi maikilos ni First Lieutenant Tahira ang kanyang kanang braso ng maayos. Kapag nagpatuloy pa 'yon ay mapipilitan tuloy siyang hindi muna sumali sa mga susunod na operasyon ng kanilang platoon.  Malalim na bumuntong-hininga siya.  "Still in pain?" Second Lieutenant Keith immediately asked her, nang marahil mapansing makailang beses na siyang na marahas na bumuga ng hangin. Lumapit ito upang tingnan ang lagay ng kanyang braso na noo'y kitang-kita na ang pamamaga.  "We have to go back before your injury gets more worse Irah. Otherwise, you might really need to have your arm amputated," nag-aalalang sabi na sa kanya ng una. The pain is still bearable for her. Hindi naman 'yon masakit para sa kanya na sanay na sa mabibigat na training at mga dating mas malalang injury na natamo na isang araw lamang ay magaling na, subalit sa pagkakataong 'yon, hindi na umaayon sa gusto niya ang kinahinatnan ng huling in

ILANG sandali muna ang nagdaan bago napagtanto ni Tahira ang malaking kamaliang nagawa nang nagdaang gabi. Hindi pa rin makapaniwala ay naitakip na lamang niya ang dalawang kamay sa bibig nang malalim na napasinghap siya. Iniiwasang gumawa ng ingay habang ‘di pa rin niya maialis ang paningin sa kasalukuyang natutulog noon na si Heisen. Tila may nag-uudyok sa kanyang isipan na sunggaban ang lalaki sa leeg hanggang sa ito ay mamatay. Pero ang matagal niyang pagtitig sa mukha nito, nanariwa bigla sa kanyang memorya ang bawat maingat na paghaplos ng mga kamay at pagdampi ng labi nito sa kanyang katawan sa nagdaang gabi. Sa isang iglap, nabago niyon ang tangka sana niyang gawin.Napamura na lamang siya nang hagilipan ang suot kagabi na damit maging ang mga nagkalat na panloob sa sahig. Hindi na niya namalayan kung gaano niya kabilis na nagawa ‘yon nang maingat niyang buksan ang pinto ng kwarto. Muntik pa siyang mapatili nang may makitang nakatayo sa labas

"SHE WAS all right. But I couldn't stay there anymore. After I checked that everything is okay and she was in a safe place. I left the place. I don't want to involve your grandmother to my own problem. I'm very sorry, and thank you for everything, Keith." Iyon lamang ang huling mensahe niya matapos na ipadala iyon sa kanyang kaibigan. Masyado ng mapanganib para sa kanyang manatili roon, at halatang napansin din iyon ng ginang kaya ito na rin mismo ang naghanda ng masasakyan niya paalis sa lugar. Pero imbes na dumeretso sa airport katulad ng bilin niyon, nakiusap siya sa driver na ibaba na lamang siya sa isang bus stop. Nag-abot din siya ng ilang papel na pera roon upang makumbinsi na hayaan na siya.Makaraang maibaba siya. Tuloy-tuloy na naglakad siya papasok sa isang gun shop para bumili naman ng bala ng kanyang dalang baril. Hindi kasi siya sigurado kung sasapat ang laman niyon para sa paggagamitan niya. Mabuti ng sobra kaysa kulangin siya. 

TATLONG TAON na ang nakararaan nang bumalik ng Pilipinas si Tahira. Nagtungo siya sa San Agustin, kung saan ang sinabi sa kanya ng ginang na magiging ligtas siya. Doon na rin siya nakapanganak ng isang sanggol na babae. Payak lamang ang pamumuhay, malayo rin naman ang tahanan na kanyang tinutuluyan kasama ang anak sa kabihasnan habang nagtatrabaho naman siya sa isang talyer na pagmamay-ari ni Ipe. Taas ang dalawang kamay. Hindi siya nagpatinag ng tingin sa mga kahina-hinalang mga lalaki na nakatutok noon ang mga hawak na baril sa kanila ng kasamang si Ipe. Batid kasi niyang oras na magpanic ay lalo lamang palalalain niyon ang sitwasyon. Pero 'di niya inaasahan na ganoon ang tatambad sa kanila pagpunta nila sa lugar na sinabi sa tawag ng isang customer. Dapat mas naging maingat siya dahil sa kahit saang lugar ay maaaring may panganib. "Kalmado ka lang..." mahinang wika ni Ipe sa kanya. She's calm. Hindi agad siya nagpaapekto sa higit limang baril na na

"MAMA!" malakas na sigaw ng batang babae nang makitang kapapasok pa lamang ng kahoy na bahay si Tahira. Tumigil sa Tahira sa kalagitnaan upang punasan ang pawis na namuo niyon sa kanyang noo mula sa ilang kilometro niyang pagtakbo makapunta lamang sa sinabi sa kanyang bahay ni Ipe kanina kung saan dinala ang anak.Nag-alangan ding yumakap ang anak sa ginawa niyang pagpunas noon sa kanyang pawisan na mukha. "Abby, my baby girl!" nakangiting tawag niya sa kanyang anak. Siya na sa pagkakataong iyon ang lumapit at buhatin ang bata nang bigla na lamang iyon na umiyak. "Hush, bakit ka umiiyak? Nandito na si mama 'di ba?""S—Si Tito Ipe po, madami siya dugo kanina," wika niyon na patuloy pa rin sa pag-iyak.Niyakap niya ang bata at tinapik-tapik ang likod niyon upang patahanin. Sakto namang kasama ng kanyang anak ang panganay ni Ipe na si Tonton. Katulad ng kanyang anak ay bumuhos na rin ang luha sa mga mata niyon."Si Kuya Ipe?" agad niyang tanong sa batang lalaki.Ibinaba niya ang anak n