Kabanata 3: The Fear

ILANG sandali muna ang nagdaan bago napagtanto ni Tahira ang malaking kamaliang nagawa nang nagdaang gabi. Hindi pa rin makapaniwala ay naitakip na lamang niya ang dalawang kamay sa bibig nang malalim na napasinghap siya. Iniiwasang gumawa ng ingay habang ‘di pa rin niya maialis ang paningin sa kasalukuyang natutulog noon na si Heisen. 

Tila may nag-uudyok sa kanyang isipan na sunggaban ang lalaki sa leeg hanggang sa ito ay mamatay. Pero ang matagal niyang pagtitig sa mukha nito, nanariwa bigla sa kanyang memorya ang bawat maingat na paghaplos ng mga kamay at pagdampi ng labi nito sa kanyang katawan sa nagdaang gabi. Sa isang iglap, nabago niyon ang tangka sana niyang gawin.

Napamura na lamang siya nang hagilipan ang suot kagabi na damit maging ang mga nagkalat na panloob sa sahig. Hindi na niya namalayan kung gaano niya kabilis na nagawa ‘yon nang maingat niyang buksan ang pinto ng kwarto. Muntik pa siyang mapatili nang may makitang nakatayo sa labas niyon.

Isang hotel staff. Laking pasasalamat niyang 'yon ang taong bumungad sa kanya nang sandaling pasadahan nito ng tingin ang kabuuan niya. She looked like mess. Alam niya na ang bagay na 'yon.

"What time is it?" bungad na lamang na tanong niya.

Halatang nagtaka muna ito nang kunin ang dalang maliit na tila orasan sa loob ng bulsa. "Alas otso na po ng umaga. May tumawag po sa housekeeping department at nagsabing magdala daw po akong ng masusuot na damit sa suite na ito kasama po ang breakfast," anito.

Nagtaas siya ng isang kilay. May inutusan ang kasamang lalaki na gawin 'yon. Ngunit imbes na mag-isip pa siya, sandaling sinilip niya si Heisen na mahimbing pa rin ang tulog.

Nang makarinig siya ng kakaibang kalansing ng metal na bagay. Mabilis siyang umilag. Napatitig siya sa kaninang chambermaid na ngayo'y may hawak na patalim sa kamay. 

Hindi dapat siya nakampante kanina nang makita ito. Mabilis na inilibot niya ang paningin sa paligid nang mapansing walang katao-tao roon bukod sa tila naamoy niyang sariwang dugo ng tao. 

Muling tumakbo palapit sa kanya ang babae nang maliksi niyang inilagan ang hawak nitong patalim saka inabot ng isa niyang kamay ang tulak-tulak nito kaninang utility cart upang iharang 'yon at maprotektahan ang sarili sa patalim na inihahagis sa direksyon niya, saka nahagip ng paningin niya ang pagdukot niyon ng baril na may silencer.

Halatang sanay na sanay ito sa uri ng trabaho at kung gaano ito kahusay na hindi gumawa ng ingay.

Hindi pa niya matiyak kung siya ang pakay nito nang makitang akmang bubuksan na nito ang pinto kung nasaan kasalukuyang natutulog si Heisen.

She immediately hitched to block the stranger's way. Si Heisen ba ang target nito at hindi siya?

Pero bakit ginagawa niya ang lahat para lamang hindi ito makapasok sa loob. 

Buong lakas niyang sinipa ito sa sikmura. Nang makitang umubo na ito ng dugo. 

"Who are you? Did someone send you to kill that person inside?" she asked.

Lalapitan na sana niya ito nang matigilan siyang barilin nito ang sariling leeg. Hindi makapaniwala sa nasaksihan ay napaatras na lamang siya palayo mula rito. 

Mayamaya lamang ay nakarinig na siya ng sunod-sunod na ingay sa kabilang bahagi ng pasilyo. Alam niyang marami ang mga taong patungo ngayon sa direksyon niya nang maintindihan niya ang lengguwaheng mula sa isang boses ng mga taong 'yon.

"Zashchitit' bossa!" sigaw ng isa sa mga 'yon. 

Maliksing sumuot siya sa isang maliit na siwang kung saan ay nagkasya ang balingkinitan niyang katawan.

Nahagip tuloy ng paningin niya ang kaninang utility cart. Sandaling nagulat pa siyang makakita ng ilang uri ng patalim at baril sa loob niyon na mabuti na lamang ay nauna niyang masipa kanina bago pa man 'yon madukot ng nakabuno.

Sumagi sa isip niya na mabilis na kumilos siya upang kunin ang tinutukoy na damit na dala ng marahil napag-utusan upang patayin si Heisen at hindi siya ang puntirya. Siguro rin na ang dala nitong damit ay gagamitin sana nito sa pagtakas. Minabuti niyang kunin 'yon at agad na isinuot. Madali siyang nakahalo sa ibang naroon na mga tao, lalo na sa maiksi niyang buhok.

Pagbalik niya ng kanyang hotel suite ay kinuha niya ang nag-iisang bag at agad na nag-book siya ng flight pabalik ng Amerika.

Para sa kanya, isa lamang na panaginip ang nangyaring 'yon sa Pilipinas. Ang pagtatagpo ng landas nila ni Heisen at ng may nangyari sa kanila. Tila lahat 'yon ay bahagi na lamang ng alaala niya.

"FIRST LIEUTENANT SANDOVAL, your right arm is now okay. If you want to assure that there's really no bone that has been broken, we can schedule you an x-ray examination on Saturday, if you're free on that day," wika ng nakausap na doctor ni Tahira sa kanya ng umagang 'yon.

Umiling siya. Kung ito mismo na doktor na nagsabing wala namang nabaling buto sa kanyang braso at kaya niya naman 'yon patotohanan dahil wala naman siyang nararamdaman na discomfort.

"No, your words are enough for me to be at ease," aniya nang mauna siyang tumayo.

"If you say so. I already know you would say that. You never allow this kind of injury to take much of your time, that's how you value it," the doctor noticed.

"I will remember that."

Nakita niyang ngumiti ito saka nag-abot sa kanya ng ilang gamot na sleeping pills. Maging 'yon ay 'di rin nito nakalimutang bigyan siya. "This is the last time I'll give you these."

Pero nagulat itong ibinalik niya lamang 'yon.

"I can already sleep at night now," may munting ngiti na sabi niya.

"Really? I'm glad to hear that."

Ilang taon din siyang umasa sa mga gamot na 'yon upang makatulog ng mahambing subalit nang bumalik siya galing ng Pilipinas, pakiramdam niya palaging hapo ang kanyang katawan at madalas na siyang makatulog ng maaga at 'di na niya hinahanap-hanap pa ang nakasanayan noon na gamot pampatulog.

Nagpaalam din siya sa butihing doktora upang makabalik na rin agad sa kanyang destino.

Sandali lang naman siyang naroon sa clinic para ipatingin ang braso niya na tatlong linggo lang ay agad ding naghilom. Naroon pa rin ang panghihinayang niyang hindi man lamang nakasama sa grupo nina Keith na nagtagumpay na mapasok ang isla kung saa'y nahuli rin ng mga ito ang mga ilegal na nagbebenta ng mga armas at mga malalaking makinaryang pandigma.

May panghihinayang man ay labis naman siyang natutuwa na wala sa grupo niya ang nagkaroon ng matinding pinsala.

"First Lieutenant Tahira, you received an important call while you're at the clinic earlier. She's still in the line," wika ng isang kasamahan pagpasok pa lamang niya ng kanyang opisina. 

"Okay, thank you," aniya nang iwan na siya ng huli.

Hindi na niya kailangan pang alamin kung sino ang tumatawag sa kanya dahil isang partikular na tao lamang ang may alam ng kanyang contact number.

Isang malutong na mura ang bumungad sa kanya ng sagutin ang tawag. ‘Di na siya nagulat pa sa boses na ‘yon ng kanyang itinuturing na adoptive parent.

“You ungrateful child, how many times do I have to reach you before you answer my call?!” galit na singhal ng nasa kabilang linya.

Nakaririndi ang sunod-sunod na pagtalak nito. Naipikit niya ang mga mata saka hinilot-hilot 'yon. Hindi pa man siya nakakapagpahinga simula pa kanina. Sa mga salitang naririnig niya muling nakaramdam siya ng pamimigat ng katawan. 

Sa totoo lang, nakalimutan niyang banggitin kanina sa doktora na 'di talaga maganda ang pakiramdam niya. Sa pangamba na baka ilagay nito sa kanyang medical records na hindi na naman siya pwedeng makasama sa susunod na misyon.

Subalit ngayon, nagsisisi na siyang hindi 'yon ginawa.

"I attended a check up earlier," aniya nang 'di pa rin 'yon nagpaawat na lalo pang lakasan ang boses.

"Baka nakakalimutan mo kung 'di ka namin dinala rito sa Amerika baka naroon ka pa rin sa Pilipinas at namamalimos sa may lansangan. Kung nasaan ka ngayon ay kung 'di dahil sa 'ming umapon sa 'yo, kaya ayus-ayusin mo 'yang pakikipag-usap sa 'kin! Utang mo 'yan sa 'king buhay mo!"

"Yes, I know that. Thank you for everything, Mrs. Anderson," sabi na lamang niya upang tumigil na ito dahil kanina pa talaga umiikot ang paningin niya.

"Mabuti naman. Hirap na hirap na akong ipaalala sa 'yo na magpadala ka ng pera dahil hindi nakapasok si Chloe sa gusto niyang school. Inilipat ko na lang siya sa magandang school sa Stanford. Not only the school offers a student friedly environment, they're elite in producing professionals. Ayaw mo naman sigurong mag-aral sa pipitsugin lang na school ang anak ko."

Napasandal na siya at inihilig ang ulo sa gilid. "Yes, I don't want that..."

"But I don't have any money to pay for miscellaneous fees. Kailangan din na mangupahan siya ng dorm na malapit doon dahil masyadong malayo ang bahay na tinutuluyang namin ngayon. Lahat 'yon, ikaw na ang magbayad. Ipapadala ko sa 'yo ang bill at account number ni Chloe para linggo-linggo mo siyang padadalhan ng allowance."

"H—How much is all the expenses?" 

"One hundred fifty thousand dollars, 'di pa kasama ro'n ang araw-araw na gastusin niya."

Tila sa isang iglap nawala ang hilo niya ng marinig ang kailangan niyang pera na ipadala. Parang gusto na lamang niyang ibaba muli ang tawag at magkunwari na nasira ang ginamit niyang telepono. Pero mas nangangamba siya sa gagawin niyon na susunod na tawag. That'll be far more worst than now.

"I—I can't send that amount. Masyado pong malaki ang hinihingi ninyo," agad niyang katwiran.

"Aba, nagrereklamo ka pa. Eh, ngayon ka na nga lang sumagot sa tawag ko. Hindi mo pa ako mapagbibigyan, hindi ka ba naawa kay Chloe. Mabuti pa 'yong bata may pangarap, ikaw nga napunta lang diyan dahil wala kang matuluyan!"

Malutong na napamura na siya sa nakaiinis na matinis na boses ng maingay na kausap. 

"Sa tingin mo ba may kukupkop pa sa 'yo noong bata ka pa lang. Baka 'di ka lang ngayon nasa lansangan ay matagal ka ng patay at naibenta 'yang mga laman loob mo! Ikaw na walang utang na loob sa nag-ampon sa 'yo, ikaw na makapal na mukhang bata ka!"

Oo, inampon siya nito matapos na mamamatay ang mga magulang niya. Isang dating marine ang ama niya nagtatrabaho rin sa lugar na 'yon kung nasaan siya habang ang ina naman niya ay isang pilipina na napadpad sa Amerika upang magbakasali na makapaghanap ng trabaho. Nagkakilala ang mga ito sa isang pub na pinagtatrabahuhan ng kanyang ina, at agad na nahulog ang loob ng marino sa kanyang ina.

Bago pa man magkakilala ang dalawa ay may nauna ng naging kasintahan ang ina at nagbunga 'yon. Tatlong taong gulang siya nang iwan ng ina upang makipagsapalaran sa ibang bansa at doon ay nagbakasakaling mabigyan siya ng magandang buhay. Tanggap naman siya ng nakatuluyan ng ina, at balak na siya noon na ipadala sa Amerika upang doon ay kasama ng mga ito manirahan.

Pero bago 'yon ay namatay ito sa isang engkwentro ang asawa ng ina. Para maituloy ang plano nitong maipadala sa Amerika ilang trabaho ang kinuha nito upang makaipon hanggang sa iyon din ang ikinamatay nito.

Isang araw nagpakilala sa kanya ang kausap ngayon na ito na raw ang bago niyang pamilya, na dinala siya sa Amerika. Isang malaking kasinungalingan lamang ang lahat ng bagay na 'yon dahil ang totoong dahilan kaya siya nito inampon ay dahil sa malaking pera ng pumanaw noong bagong asawa ng ina, maging ang government financial support na ibibigay sa kukupkop sa kanya, lahat-lahat 'yon ay kinuha ng demonyong daig pa ang may utang na loob siya samantalang kinuha na nito ang lahat sa kanya.

"Mrs. Anderson, gusto ko lang pong linawin ang isang bagay. I don't owe you my life to be exact I don't owe you anything. Kung nasaan kayo ngayon, ang bahay na 'yan na tinitirhan ninyo ngayon. Galing 'yan sa 'kin, sa pera na pinaghirapan ko dahil naisip kong sa kabila ng lahat ng masamang ginawa ninyo sa 'kin nagawa ko pa kayong suklian ng higit pa sa mga 'yon. That's the last thing I'll give and your family. I've had enough of your extravagance. Might as well, you work your ass to provide for your own family instead of always asking me for money when you yourself couldn't even feed me properly before." Muling kumirot ang sentido niya.

May kakaibang ingay na ngayon siyang naririnig. Naririndi siya, at 'di na niyon nagawang makapag-concentrate sa taong kausap. Saktong wala na rin siyang iba pang dapat na sabihin. Balak niyang i-block na ang numero na 'yon na patuloy siyang tinatawagan. Sawa na siya. Pagod na siyang gamitin pa ng babaeng minsang nangako sa kanya na kukupkopin siya bilang pamilya.

"Ira! Ano'ng pinagsasabi mo? Nababaliw ka na ba?!" naghihisteriyang usal na nito sa kabilang linya.

She had enough. "‘Wag na ‘wag ninyo na ulit akong tatawagan, or else I'll make sure you'll regret it for the rest of your life. Isusuplong ko kayo sa mga awtoridad ng mga ginawa ninyo lalo na ang scheme ninyong fake adoption."

Namayani ang katahimikan nang mapagtanto niyang nakaupo na pala siya sa malamig na sahig. Pareho na palang tuluyang sumuko ang mga paa niya.

"I'll make sure you will regret this Ira, sisiguraduhin kong pagsisihan mo 'tong pag-iiwan mo sa 'min!" banta pa rin niyon.

Sa sobrang inis niya ay ibinaba na lamang niya ang tawag.

Bukod kasi sa tawag na 'yon ni Mrs. Anderson. May iba pa talaga siyang problema.

Binabagabag pa rin siya ng mga naririnig na balitang pinaghahanap siya. Tiwala naman siya sa proteksyon ng army lalo't kasama talaga sa uri ng trabaho na mayroon siyang makabangga ng mga big time na mga kriminal. Matagal na talaga 'yon subalit may dumagdag sa kanyang alalahanin. Nangangamba siyang may ugnayan iyon sa lalaking kanyang nakanaig tatlong linggo na ang nakararaan.

Kailangan niya na talagang kalimutan ang nangyaring iyo . Pero katulad ngayon, sa tuwing ipinipikit niya ang mga mata. Malinaw na malinaw pa rin niyang naaalala ang ang gabing 'yon na pinagsaluhan nila ng kriminal na si Heisen. Subalit hindi niya maintindihan ang katawan na palaging hinahanap-hanap ang lalaki. Sa tuwing naalala niya ang nangyaring 'yon sa kanilang dalawa, magkahalong pagsisisi at sarap ang kanyang nararamdaman kaya nalilito na siya!

“YOU'RE pregnant, Ms. Sandoval," anunsyo ng doktor na tumingin kay Tahira. Isang buwan na siyang hirap bumangon sa umaga at palaging madaling mapagod. Idagdag pa ang pangangasim ng kanyang sikmura na ang iniisip niya ay dahil lamang sa iregular na buwanang dalaw.

Pero may matindi pa pala siyang balitang maririnig noong araw na iyon.

"Don't worry, this result will stay confidential not unless you'll disclose it yourself to your platoon. But your superiors will be immediately notified by this."

Nauunawaan naman niyang kailangang maipaalam iyon sa kanyang mga superior. Subalit ang pinag-aalala niya kung lumabas iyon at marami ang makaalam. Lalo na ang isang partikular na taong kilala niyang nakakaalam sa nangyari.

"You must write a report about the father of your child. According to your papers, you're not married and you're currently single. You must indicate all of the important details when submitting a report, this is for a strict compliance."

***