The Amnesia Wife의 모든 챕터: 챕터 1 - 챕터 10

 "SO, Mr. Villazar, being one of the youngest and most successful businessman in Asia, maraming nagtatanong... who's behind of your success? You know, there's this famous saying that ‘behind a successful man is a strong woman’."Napa-tiim ng kanyang panga si Primo Villazar sa tanong ng journalist ng isang kilalang Filipino Magazine. Hindi n'ya man gustong ma-feature sa prestihiyosong magazine na ito ay hindi n'ya na nagawang tumanggi nang sumulpot ang makulit na journalist sa harap ng kanyang opisina.At ngayon, buo na ang kanyang pagsisisi dahil sa bagay na gusto nitong malaman. The woman behind his success? That was, indeed, a sick joke for him."None," malamig at walang gana n'yang sagot bagay na nagpataas ng kilay ng baklang journalist."None? Come on, Mr. Villazar. Hindi naman lingid sa kaalaman ng lahat na kasal ka na. Why are you hiding the identity of your wife to the public anyway?"Mas lalong nagsalubong ang

  [PRIMO's Point of View] "Two weeks?" pag-uulit ko sa sinabi ng doktor. "Yes, Mr. Villazar. She's been here for almost two weeks now. Wala din kasi kaming nakuhang personal information tungkol sa kanya nang dalhin s'ya dito ng isang concern citizen matapos s'yang maaksidente. Kung hindi pa s'ya namukhaan ng isa sa mga nurse ay hindi pa namin malalaman na misis n'yo s'ya." Nag-tiim ang panga ko sa sinabi n'ya. Misis? Ha! Gusto kong matawa. "Magigising pa s'ya?" I asked as if the words were bitter to my mouth habang taimtim na tinitignan ang pasyente nila. "Well, her body was responsive sa mga ibinibigay naming gamot and she's getting better and better every other day. Malaki ang chance na magising na s'ya sa mga susunod na araw. But..." Instinctively, napalingon ako sa kanya nang magkar'on ng pag-aalinlangan sa kanyang kaninang puno ng kumpiyansang boses. "But what?" I impatiently asked. "I will be hone

[LUCILLE's Point of View]   "Lucille, kumain ka muna. Heto, nagdala ako ng pagkain. ‘Wag kang mag-alala, hindi 'to galing sa canteen. Binili ko 'to sa isang malapit na restaurant. Five star 'yun! Medyo nakakahiya ngang mag-take out, eh. Mabuti na lang pumayag 'yung manager..."   Tahimik ko lang na pinanuod ang lalaking nagpakilala sa akin sa pangalan na Samuel na ngayon ay naghahanda ng pagkain. Halos hindi na maproseso ng utak ko ang mga pinagsasasabi n'ya dahil pilit kong hinuhuli ang kanyang bawat galaw at anggulo, hoping I'll find something.   His thick, messy brunette hair seemed to be immovable but it complimented his cherubic face. Lagi din s'yang nakangiti despite of his wan complexion. At 'yung bibig n'ya, walang preno. Pinilit kong maghanap ng kahit na ano sa kanya na masasabi kong ‘pamilyar’ sa akin. But there was none.   Dalawang araw n'ya na akong sinasamahan at binabantayan. Actually, w

[PRIMO's Point of View]   "P'wede mo na bang sabihin sa akin kung ano na namang katarantaduhan ang tumatakbo d'yan sa utak mo?"   Tamad akong bumaling ng tingin kay Samuel nang pasimple s'yang bumulong sa tabi ko. Bahagya s'yang nakasimangot sa akin na para bang uutangan ko s'ya. I diverted my gaze back to the nurse who was checking Lucille and dismiss his question. Pinanuod ko na lang muli ang ginagawa ng nurse na kumukuha ng mga stats.   "Look Primo, kahit wala kang sabihin sa akin, nakikita kong may tumutubong sungay d'yan sa ulo mo. Kaya bago pa madulas ang dila ko kay Lucille, sabihin mo na kung anong pinaplano mo."   I mentally rolled my eyes. "By what you've said, mas lalong hindi ko sasabihin. Ngayon pa lang na wala kang alam nangangati na 'yang dila mo. What more kung may malalaman ka?" pabulong ko ding sagot at hindi inaalis ang tingin ko unahan.   "So, meron nga?" Hini

[PRIMO's Point of View]   "Naku, Señor! Nandito na ho pala kayo!" Patakbong salubong sa akin ni Tata Isko suson-suson ang kanyang  sumbrerong gawa sa banig nang makababa ako ng kotse .   "Nena! Isay! Nandito na si Señor Primo! Madali kayo!" sigaw n'ya pa matapos kong magmano at halos bumakat ang kanyang litid sa sobrang pagsigaw. Ang matandang 'to talaga, hindi na nagbago. Magmula noong bata ako ay sigaw n'ya na ang naririnig ko dito sa rancho.   Tahimik ko munang iginala ang paningin ko sa lugar. Mula sa kinatatayuan ko ay kitang-kita ang malawak na kapatagan. Malilim rin sa buong bakuran dahil sa makapal at naglalakihang mga puno sa paligid at pinaganda ng iba't ibang uri ng halaman. Everything was green, calm and refreshing.   Napabaling naman ako sa lumang bahay. Nakatayo pa din ang malaking gazebo sa tabi ng ranch house na ginapangan na ng mga flowering vines. Bahagya akong napangiti n